Hemelryck dat is Lof-sangh van 't Rijcke der hemelen
(1621)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij'twelck eertijds beweeght heeft Adrianum rechter van Nicomedien tot het gheloof ende martyrie ons' Heeren Iesv Christi
Thiende Ghedicht.VVat vermaeck de Memory hebben sal in't Rijcke Godts. Met een sonderlinghe uytlegginghe van 't VVoordt Davids: De VVater-loopen vande Rivier verblijden de Stadt Godts. Terwijl haer dus verheugt de wil, sal de memory
Oock niet versteecken syn van haer bysonder glory.
Och! neen en meynt dat niet, want sal van stuck te stuck,
Aldaer gedachtigh syn al 'tweldaet en 'tgeluck
Dat haer den Heer wel eer om siel en lijff te vromen,
Met sonderlinge sorgh, heeft laeten overcomen.
Zy sal gedachtigh syn met een getrou verhael,
Hoe dat de goede Godt soo dick en meenighmael
Haer nu voorcomen heeft met Ga naar margenootdsoetigheyt van zegen,
En nu weer heeft bewaert op sorgelijcke wegen,
Die sy doen overliep met twijffel van haer siel.
Hem salse schrijven toe, dat zy doen niet en viel:
| |
[pagina 37]
| |
En roupen: Ga naar margenooteOch! ten waer dat Godt my hadt geholpen,
De Hel sou recht te voort mijn siele overstolpen:
Daer waer zy nu geweest een brandtstock van't Forneys.
Dit ist noch niet alleen: Maer, och! hoe meenighreys
Lagh zy ten ooren toe, alree in 'tslijck Ga naar margenootfder sonden,
Of met een staele wil Ga naar margenootggeschaeckelt en gebonden,
Verwent van't Hemels Broodt, verleckert op den Ga naar margenoothdraf
Van't vleesigh Babylon; Iae nu alree in't graf
Met Ga naar margenootiLazarus verrot, gesarct, en selfs begraven.oeH
Wie heeft mijn doen verlost? och! 'twaeren Godes gaven,
'tWas syn langhmoedigheyt, syn goedertieren handt,
Die mijn daer quam te baet, die my dien Ga naar margenootkstaelen bandt
Aen duysent stucken brack, die mijn bedurven lusten
Trock uyt het stinckend' graf, en weer in hem dee rusten.
Dit sal te geender Ga naar margenootktijdt, mijn siel vergeten niet,
Maer met Ga naar margenootlgestaege lof met een geduyrigh Liedt,
Verhalen syn genae, en singen syn weldaden,
Daer mee hy mijn vermaect heeft als ick was beladen.
Hier dient noch by bevat die aldersoetste Ga naar margenootmvloedt
Die Godes schoone Stadt sal maecken bly en vroedt;
Het stroomende verloop van d'eeuwen ende tijden,
Die Godts voorsichtigheyt doen vloeyen en doen glijden
Heeft, van beginsel af tot swerelts eynde toe.
Die stroom, die meenigh mensch hier maecte drouf en moe;
Iae Godts dienaeren selfs soo menighmael beroerde,
Als zy hen soo veel leets en ongemacks toevoerde:
Den goeden maecten bloodt, den boosen maecten rijck,
Door't afgespoelde Landt, en 'twegh gedragen slijck;
'tWelck zy van d'eenen nam, en d'ander toe gingh drijven,
Om die te maecken los, en dese weer te stijven
| |
[pagina 38]
| |
In rijckdom, weelden, eer, in voorspoet en profijt;
Ter wijl de Dienaers Godts vergingen vant verwijt,
Van armoed' en ellendt, en alderhande plagen:
Soo dat zy altemet hen scheenen te Ga naar margenootnte beklagen
Van Godts voorsichtigheyt, om dat der boosen Ga naar margenootoreys,
Verghingh met sulcken vree, verliep met sulcken peys.
Maer dese selve vloedt, sal met de selve stromen,
Wanneer de vrinden Godts, daer boven syn gecomen,
Hen wederom aendoen een ongemeten vreugt,
Door't Hemels-rijcke Loon van haer beleefde deugt.
Want nae dat nu de vloedt der tijden is verlopen,
En in de diepe See van d'eeuwigheyt versopen;
Nae dat de wijsheyt Godts aent saelige getal,
Ga naar margenoot+ Syn lang gesloten Bouck geopent hebben sal;
En zy met recht bescheyt, wel claer daer in gelesen,
Waerom den een' gedaelt, en d'andere geresen,
De deese altijdt sieck, de gheen altijdt gesont,
Godts Dienaer in verdriet, den Sondaer t'alder stondt
In weelden heeft geleeft, voorspoedigh is gesturven;
En nu wat yder weer daer vooren heeft verwurven;
Hoe dat nu al haer rou, vervolgingh ende pijn
Tot saligheyt vergaen, in vreught verandert sijn:
Soo'n sullen nimmermeer de vreughden, en de heylen
De blyschap en genucht, van yemandt syn te peylen,
Die daer gevoelen sal de siel in haer gedacht,
Wanneer sy overleyt met haer memory cracht
Van't eerste tot het lest, all' swerelts oude tijden.
Soo dat sy wel te recht sal roupen; Ga naar margenootpNaer het lijden
Mijn Godt, daer mee wel eer het hert ons was belast,
Hebt ghy ons weer uw' troost en blyschap toe gepast.
|
|