Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
AuteursrechtvrijStem: Den droom van Orlando.Ontfermt, ontfermt u onsGa naar margenoot+
Inde gloed van desen brand.
Met onderstand
Uws harts, uw' hands, uws monds;
| |
[pagina 1023]
| |
Op dat onse harde voet,
Daer door versoet
Toch een weynigh werde.
Want te moeten herden
Die tot den lesten toe,
Daer voor ons ellenden
(Och! of ghyse kende,)
Een al te straffen roe.
Heer IESU alderhooghsten Vorst!Ga naar margenoot+
Die vol genaeds hebt hand en borst,
Vertroost, versoet, versacht, verlost
De sielen, daer de diere kost
Voor is vergoten van u bloed)
Toch eens uyt haer ontsteken gloed.
Op dats' u met gestagen lof,
Gaen prijsen in uw's vaders Hof.
Niet anders als een Hart,Ga naar margenoot+
Jachtigh door een wildernis,
Zeer dorstigh is.
Helaes! Soo spijt en smart
Ons noch tienmael meer de borst,
Van grooten dorst,
Na de over-reyne
Heldere fonteyne,
Van 't Hemel-rijcksche nat.
Och! De sware boeten,
Daerom wy nu moeten
Ontbeeren sulcken schat.
Heer die een ongemeten vloedGa naar margenoot+
Door uw' waranden stromen doet,
Gewaerdight u op ons geweyn,Ga naar margenoot+
Daer van, niet dan een dropjen kleyn,
Te sincken na de Kercker van
De zielen; die haer droeven ban
Beschreven met een groot geluyd,
Tot dat g'er hen sult helpen uyt.
Och! hadden wy, onvroed',Ga naar margenoot+
| |
[pagina 1024]
| |
Ons misdaed wel eer besucht,
Met waerde vrucht
Van peniteynen boet,
Als wy op den aerden-boom
Noch leefden vroom.
D'Hemelsche genade,
Zou ons dese schade
Noyt hebben aengedaen.
Noch w'en waren heden,
Zoo om uw' gebeden
T'ontfangen, niet begaen.
Gedenckt, o alderliefsten Heer!Ga naar margenoot+
De swackheyt van uw' schepsel teer,
't Welck tegen duyvel, tegen vleys,
En tegen wereld, reys op reys,
Hier opter aerd te vechten heeft.
Verlaet, ontstaet, vergeet, vergeeft
De zielen dan 't versuymde goet,
Het welck hen nu dus jamm'ren doet.
Ja jamm'ren wel te recht,Ga naar margenoot+
Dat why in het aerdsche dal,
Daer een voet-val
Ontsloegh den armen knecht,
Van thien duysend ponden schulds:
Niet wat gedulds
Hebben aen genomen.
Om daer mee t' ontkomen
De smarten, die wy hier
Nu soo lange tijden
Schuldigh sijn te lijden,
In 't suyverende vyer.
Gena! geen recht, o Heer! gena,Ga naar margenoot+
Versoet de pijn, vergoed de scha;
Verdooft het vyer, verkoelt den brand.
En treckt haer uyt der Leeuwen tand,
De roode poel, de diepe grond.
Op dat hen d'onversade mond
| |
[pagina 1025]
| |
Der hellen, met haer donck're schrick,
Niet gansch'lijck door de keel en slick.
O vriend! o even mensch!Ga naar margenoot+
Om wiens wille wy wel eer,
Ons God, ons Heer,
Met woord, met werck, met wensch,
Hebben door onvroeden raed
Vergramt, versmaed.
Doet nu onse pijnen
Weerom wat verdwijnen:
Door gunst van gebeen.
Want de Martelaeren,
Hebben noyt soo swaren
Torment des doods geleen.
Bedwinght, o Heer! de roode hand
Des boosen Engels; die den brand
Te stoken plagh van vyer, van hel.
En geeft van nu voort-aen bevel,
Aen d'eersten Vaendrigh Sint Michiel.
Dat hy hem spoey van ziel te ziel,
Om haer uyt een soo swaren wight,
Te draghen tot het eeuwigh licht.
O licht! o eeuwigh licht!Ga naar margenoot+
Aen de ziel, soo lief en waerd:
Komt en verklaert
Ons donckere gesight.
't Welck soo joockt, door Goods aenschijn
Verheught te zijn.
Om in sijn wellusten
Eeuwigh te gaen rusten.
Ey! noch een weynigh baets,
En wy zijn ten ende
Schier nu all' d'ellenden
Van dese droeve plaets.
Erbermt u dan, o Heer! en guntGa naar margenoot+
Dat haer het vlammigh vyer gedunt
Mach werden, door het offer-werck
| |
[pagina 1026]
| |
Des Autaers, van uw' lieve Kerck.
Met wien wy voeghen onse stem,
Da sempiternam requiem
Tot dat de sucht van uw' gena,
Haer geve 't lux perpetua.
|
|