Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer

SINTE JOANNES, I.
Paus van Romen, ende Martelaer Christi.
XXVII. Maij.

Stem: Ick en ben niet als de pluyme.

[p. 515]

DAt d' eerwaerde zy gesongen
Van den eersten Paus Ioan,
Die te reysen was gedwongen,
Wel van een Barbarisch man:
Naer het Keyserlijck Byzant.
Om den aengedreygden brand
Te schutten van sijn Vaderland.

Maer gelooft moet Goods genade
Wesen, die sijns dienaers eer,
Onder weegh door wonder-daden
Van sijn hand, vergoede weer.
Ja den Roomschen Keyser groot,
Toonde wel hoe dese nood
Hem vanden goeden Paus verdroot.

Des hy met bereyde voeten,
Cruyss' en was-licht inde hand:
Twalef mijlen weegs ontmoeten
Hem gingh buyten 't groot Byzant.
Droevigh door de droeve kans
Des Prelaets: maer bly nochtans
Door 't segen-kruys sijns waerde hands.

Dit alleen niet: maer gekommen
Aen de Gulde poort des stads,
Saghmen doen den Keyser krommen
In het middel weegh des pads:
Neer gevallen op de knien;
Om in 't oogh van alle lien,

[p. 516]

 

Den volger Petri eer te bien.

 

 

 

Nu, Ioannes quam te Romen

 

Weder, en Theodorijck,

 

Van Arrius inghenomen,

 

Deed wel met groot ongelijck

 

't Overhooft van Christus school,

 

Met sijn Bisschoplijcke Stool,

 

Verwerpen in een diep gajool.

 

 

 

Daer den man een tijd van maenden,

 

Leggende in grooten nood

 

Van ellende, hem vertraende,

 

Tot dat hem de lieve dood

 

Dragen, door een groot getal

 

Eng'len, uyt het droeve dal,

 

Quam na des Hemels hooghe wal.

 

 

 

Om aldaer te helpen wijsen,

 

Voor 't gerecht van Godes Rijck,

 

't Vonnis, wel tot groot afgrijsen,

 

Des snooden Theodorijck.

 

Ach! den roo bebloeden man

 

Wierd van Symmach en Ioan

 

Geworpen in Vulcanus pan.

 

 

 

't Eyland van Liparus schrickte,

 

Als 't den Koningh ongeschoeyt

 

Neer sagh werpen inde dickte

 

Van den roock die altijd gloeyt.

 

Wel met reden door de hand

 

Van hem, die sijn onrecht sand

 

Met moord-daed, na 't ander land.

 

 

 

Martelaer! bid voor uw' zetel,

 

En voor ons met eenen: dat

 

Wy ontgaen de diepe ketel,

 

End' het onghebluste nat;

 

Daer de swavel altijd kraeckt,

 

Daer uw' moorder altijd blaeckt,

 

Terwijl den Hemel u vermaeckt.