Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 297]

Gaston Chambille (1924-2001)
Dit verhäölselke

G'r zölt neet geluive wat miech dees week euverkoume is. Iech zaot op 'ne zonnege naodemiddag, same mèt mien vrouw en e kindskeend, in de lunchroom vaan 'n bekinde patisserie. 't Waos dao aofgelaoje vol. Mèt väöl meujte had iech m'ch e pläötske weite te accaparere, boe de lui zjus wegginge, wie veer binnekaome. Veer zatte us en gaove eus bestèlling op.

Iech had nej mienen ierste slók koffie binne, wie 'n aajd medemke op us aof kaom. Ze wees mèt e kroomp vingerke nao de lege stool en zag: ‘Pardon menier, is dee stool nog vrij?’

Zoonder mien antwoord aof te wachte, zag ze: ‘Iech zèt m'ch mer debij, es g'r niks drop tege höb. Heh kinneke, wie mie ziele wie mie vräög! zag de pestoer tege ziene köster, wie zien kèrk volstruimde mèt 't kèrkvolk... Ao, jao!’ zag 't aajd,... ‘gere 'n tas koffie en e groet stök appelekouwevlaoj, juffrouw. Mèt de slagroum hoof geer neet zuineg te zien. Dao bin 'ch gek op,’ zag ze tege 't deensterke dat kaom opnumme. ‘Iech zal 't doorgeve, mevrouw.’

Veer vertèlde get mèt Dorine, 't kleint vaan m'n dochter.

‘Heit weer vendaog, heh sjatteke,’ zag eus ‘bijzit’ tege 't keend, wie 't deensterke de vlaoj mèt 'n dobbel poortie slagroum veur häör neerzat. ‘Daank uuch, juffrouw, ... dat zuut good oet, heh lui!’ Die lui dat waore veer daan. Boe duit ze 't, dach iech bij m'n eige.

‘Laot 't uuch smake,’ winsde iech häör, wie 't meideke 't kassabreefke op 't täöfelke lag.

Zie sjoof 't get nao miene kant oet en zag toen: ‘Aoh jeh, neet vergete, Lewie mós nog kalkeerpepier höbbe. Boe haol 'ch dat noe weer?’

‘Bij Mevri, dao kint geer zoeget kriege,’ zag iech, wie 't deensterke wegleep.

't Aajd slóbberde häöre koffie op en genoot ziechbaar vaan de vlaoj en d'n opgeklopde roum. Wie ze 't op had, bleef ze nog eve zitte. Ze keek 'ns nao links en toen nao rechs.

Op e gegeve momint zag ze: ‘Excuseert m'ch. Eve boe de keizer te voot geit!’

Ze stoont op, pakde 't aajd köfferke dat ze al deen tied vlakbij z'ch had gehawwe, mèt en ging.

Iech winkde 't deensterke um aof te rekene.

[p. 298]

‘Eve bijein tèlle,’ zag 't mamzèlke. ‘Dat is daan 18,00 en 8,50 is 26,50, menier.’

‘G'r gaot wel mèt de kloompe dedoor, geluif iech. Twie koffie, limmenaad en vlaoj, daan kom iech oet op 18 gölde, dat steit toch ouch op mie breefke, verneuk miech noe neet, juffrouw. Hei kiek, zwart op wit.’ ‘G'r höb volkoume geliek, menier. Dit is 18 gölde, meh eur mam, die hei zaot, die had eine koffie, ei stök vlaoj en 'n dobbel poortie slagroum. Dat maak 6 gölde en 2,50, is bij miech nog ummertouw 8,50. Tèlle kin iech wel; bin neet gans getik!’ zag 't keend get geazjiteerd.

‘Wat vertèlste miech noe! Mien mam, leef keend, mien mam zaoleger is al daarteg jaor in d'n hiemel.’

‘Dat spit m'ch, menier, meh die vrouw die hei zaot en zag tot ze eve nao 't toilèt ging daan? Ze neumde uuch nog bij eure veurnaom: “Lewie” zag ze tege uuch. Ze mós kalkeerpepier höbbe.’

‘Iech heit gaaroet neet Lewie, leve sjat, iech bin Charles Doudart de la Gré, vraog 't mer aon hun.’ Iech wees nao mien kompenei.

't Sjoot opins door miene kop. ‘Aoh, meh noe snap 'ch 't. Die loes prij! Had 'ch neet achter häör oetgehaold; zo'n oetgekookde! Meh allèh, iech höb zjus mie vekantiegeld gekrege, dus die paar cent, dat kin wel devaan aof. 26,50 same, zag d'r?’

‘Jao, menier.’

Iech reikde häör drei breefkes vaan tien gölde euver.

‘Laot mer zitte, jufferke, dat is veur d'n ambras. Lègk 't mer opzij veur de kinderwagel.’

‘Merci menier, al begriep iech 't neet gans!’

Veer stoonte op en ginge oet.

Wie veer boete waore, zag Hélène: ‘Sjat, iech moot nog eve nao Martens, miene brèl ophole, wètste.’

Jeh, dat is zoe 't stopwoord vaan häör, ‘wètste’. Miestal weit iech daan neet wat ze meint, meh noe touwvalleg wel.

‘Good, leveke,’ zag 'ch. ‘Veer goon us mer weer ins in de oonkoste goeje. Strak huur 'ch vaan diech weer: ‘Zien de cent noe al op! De zups teväöl awwe sjoutemeier*!’

Iech zweeg dus mer.

Veer lepe door de Kleine Staat en dao reep 't kleint: ‘Kiek bompappa, kiek, dao löp die aw kring.’

‘Foj kinneke, zoeget maagste neet zègke.’

Inderdaod, dao leep 't vruike. Iech sjoot op häör aof.

‘Aoh menier, geer weer,’ zag ze gans oonbevaange, veurtot iech miene moond kós opedoen. ‘Jeh wèt g'r, dat vaan toenstraks, dat zit zoe.

[p. 299]

Iech had mer ei biljèt vaan hoonderd gölde in mien tes, mienen AOW, geer wèt wel. Is 't eine kier kepot, daan is 't ouch zoe op. Meh es g'r drop staot, gaon 'ch 't eve wissele, binne aon de caisse.’

Ze duide miech 't aajd köfferke in mien han. Veurtot iech e woord had kinne oetbringe had 't wijfke z'ch umgedrejd. Ze sukkelde de groete zaak in boe v'r veur stoonte.

‘Toch nog netsjes vaan 't minske,’ zag 'ch tege Hélène. ‘Ze zal 't wel neet zoe breid höbbe es ze allein vaan häöre AOW moot roondkoume.’ V'r hadde bekans twinteg menute stoon te wachte op de straot...

't Aajd waos neet mie versjene.

‘Mesjiens steit häöre naom in 't köfferke,’ zag Dorine.

Mèt get meujte kraog 'ch de twie berosde sleutsjes ope en sloog d'n dèksel trök.

Wèt g'r wat drin laog? G'r raojt 't noets! Dit verhäölselke!

Aantekeningen

Uit: Gaston Chambille, Verhäölselkes oet de boum (Maastricht 2000) 92-94.

sjoutemeier: rare vent

[p. 300]