Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 195]

J.V.
Veur Elaine S.

Nao veer en veerteg jaor zeen iech diech nog altied klaor en dudelek veur mien ouge; joonk, slaank en sjiek gekleid; e wölkske parfum, oetwejjerend vaan diene korte grijze boontjas, of de reuk vaan viuulkes vaan diene lange doonkelgreune mantel. Noets zal iech dien liechblauw ouge, zoe leef en zoe doorziechteg, kinne vergete.

1917-1918; oorlog, distributie en levensmiddelekaarte; de kinder vaan de lieger sjaole in Mestreech hadde hoonger; dee kleine jong vaan de Broedersjaol had dobbelen hoonger; hoonger in zie klein hertsje en hoonger in ziene maog. De kinder kraoge bongs veur de sjaolvoeding: daoveur kraogste daan ederen daag in de Herbenussjaol vaan Maike 'ne klats heite bliksem, roedmoos, zoermoos of erwtesop in eine, neet altied zuvere koomp, en es dessert 'ne beker mèlk. Dee ganse ‘Charité’ oonder de touwzeende ouge vaan Elaine.

Iech höb gegete en gedroonke, alles wat iech gaar neet lösde; neet veur 't vruntelek Maike, die rejaol de potlepel hanteerde, meh veur häör, veur de ouge vaan Elaine, die iech leef had en die iech Elaine geduip had: 'ne naom veur miech gans allein.

Kinder kinne geraffineerd zien; op e stökske kajeepepier had 'r gesjreve; ‘Je t'aime; quand est ce qu'on ira se marier?’ Gaar gein kuns um dat te verlere es Elaine achter diech löp op de speulplaots en 't häör te laote vinde. Elaine, mèt häör drei en twinteg jaor, heet verdölds good gewete wat ze doog door euver dee leefdesbreef niks te zègke; meh heet ze besef wat ze aonriechde in dat klein hertsje, wie ze d'n daag denao dat joonk tege ziech aondrökde; hiel evekes mer; mèt ziene kop in häöre boontjekker?

De verleefde woort nog neet ins verlege; 'r voont tot 't zoe huurde; deen daag leep heer neet, 'r zweefde en wie dèks 'r gefluusterd heet: ‘Elaine’? Twie maond later; gein Elaine mie op de sjaolvoeding; ‘Maike, kump juffrouw... neet mie?’

‘De juffrouw is hiel erg kraank; mesjiens geit ze wel doed; ze heet de vlegende tering.’

Toen heet dat joonk ederen daag hoonger gelije, mèt zie klein geknepe hertsje en mèt ziene maog; heer wouw neet mie dao zien boe zij gewees

[p. 196-197]

[p. 198]

waor; heer zwalkde tösse de middag euver de straote, goejde zien bongs in de riole en dach en druimde allein mer aon en vaan Elaine.

Dao kaom 'n advertentie in de Limburger Koerier: ‘Heden overleed...’

Kinder zien geraffineerd; soms kinne ze ouch mood opbringe.

Dao stoont dat klein huipke minseleken elend veur de eike deur te kieke nao de groete kopere bel; 't waor haaf duuster en 't miezelde in die stèl straot. Heer wouw Elaine, al waor ze daan doed, toch nog ins zien; of, zouw heer neet liever wegloupe en örgens goon kriete umtot 'r meinde, alles, meh daan ouch alles, kwiet te zien?

Heer leep neet eweg; heer belde en woort opegedoon door de aw mevrouw, gans in 't zwart, defteg en tristeg: ‘Jungske, wat kumps diech doen?’ ‘Maag iech de juffrouw nog ins zien?’ 't Doorde nog al lang veurtot de aw mevrouw vroog: ‘Bis diech mesjiens Joke...?’ ‘Jao mevrouw dat bin iech.’ ‘Gaank daan mer mèt.’

Dee jong heet de kamer neet gezeen; 'r zaog allein mer 'n smal kis en dao-in: 'nen ingel; ziene leven ingel, mèt häör leef geziech; mèt häör leef han, gevawd in 'ne roezekrans. Häör ouge kós 'r neet zien; Elaine had ze geslote veur ederein. In plaots vaan te beie veur häör heet heer Slivvenhier aongeklaog; dee had 'm get gestole: 't leefste en 't sjoenste.

Zien ouge zalle wel gebrand höbbe, meh gekrete heet heer neet, toen neet; dao had 'r geinen tied veur: 'r mós jummers kieke nao zienen ingel en 'r mós stèl ruizing make mèt d'n Allerhoegste Gawdeef, mèt Slivvenhier.

Dao hadste de aw mevrouw alweer: ‘Jungske, maak noe mer braaf e kruus veur de juffrouw en gaank nao hoes.’ De zals e kruus mote make euver d'n gestorve leefste in plaots vaan häör, levend, te pune. In de gaank kraog 'r vaan mevrouw e groet dik pak, in broen pepier: ‘Num dat mer mèt, dao kint g'r thoes nog wel get mèt doen.’

De deur sloog touw en dao stoont e keend vaan tien jaor, verlore in d'n tristege rege veur e duuster gries hoes. Mós 'r neet dat pak tege de stein kletse en zien negel in 't eikehout vaan de deur klawwe? Dat doog 'r neet; 'r sleipde 't pak door de rege, nao d'n Eker, blij tot 't duuster waor en blij tot 'r kletsnaat woort. Oonder de gaaslanterie heet 'r 't opegemaak en 't waor zjus wat heer gedach had: aw kleier. Wie 't pak weg-

[p. 199]

dreef en al hiel gaw zoonk, toen heet heer wel gekrete, mesjiens mier euver ziech zelf es euver d'n ingel in die blaanke kis. Neet vaan verdreet, meh vaan de gif umtot 'r deep beleideg waor.

Wie 'r naat vaan de rege en bleik gekrete thoes kaom, vroog zien Ma: ‘Wat zuus diech oet en wat höbs diech in Gaodsnaom?’

Es 'r oets de woerheid heet gezag, daan waor 't toen: ‘Iech höb niks mie.’

Aantekening

Uit: Veldeke 37 (1962) 13-15. De auteur gaat verscholen onder de initialen J.V..