Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 169]

Harie Loontjens (1902-1986)
Wieker Broonk

Blij en vol fiesvräög goejde de klokke oet de Wiekertore hun klaanke euver de stad.

‘Huurste de klokke?’

‘En of! Es 't noe mer good weer blijf!’ Dat reep me ziech touw in Wiek.

‘Huurste de klokke vaan Wiek?’ vroge ze ziech aof in Mastreech, want euver de Maos trokke de klaanke! Euver de brögke. De kinder vaan Sint-Gieles repe die vaan Sintervaos um mörge te koume. Daan waor 't Wieker Broonk! Vaan alle percessies die in de stad oettrèkke, heel Wiek allein nog aon d'n awwe naom vas.

Wieker Broonk, dat is wie 'ne kèrmes op 'n dörp, mèt 'n fijn percessie, z'n heilige huiskes, z'n dröpke en glaas beer, z'ne lekkere middag en z'n wortelevlaoj.

Nog lojde de klokke!

De klaanke toemelde neer langs d'n tore en bleve haange in 't wintergreun wat de-langs-op klummelde. Binnenin trèlde alles mèt.

Huur de klokke euver de stad!

Neet zoe sjoen en zwoer es ‘Grameer’ oet de Sintervaos, meh toch mèt get apaarts, veural op de veuraovend vaan de Broonk.

Huurt noe die klokke! Ze rope! Allèh lui, maak uuch veerdeg! Seert eur vinsters en deure en stek de veendel oet! Mörge broonke v'r!

De straot waor veerdeg.

De bekkers hadde gein han genóg gehad veur de vlaoje. En wat woort neet zelf gebakke?

Op de mieste plaotse waore de kiekoete leeg veur mörge de Slevruikes, Sint-Zjoezeps, Sint-Antoniusse en Treeskes in te zètte, mèt aon weerskante de kandelabers mèt keerse en e boekèt blomme of 'ne sjoene blompot.

Achter op de steiweeg* of in de kelder stóng 'ne waskörf vol struisel: blommebleedsjes, stökskes greun en gesnitseld pepier in alderlei kleure. Oonder aon de straot had me de groete stökker vaan 't hèllegehuiske al veerdeg stoon. De manslui oet de naobersjap hadde, mèt die vaan de aander straot, alles vaan de zolder aofgehaold bij mevrouw Vaan Hoesselt, boe 't eder jaor weer woort opgeborge.

De lui hadde gooj zin! Wee zouw ouch neet? De rooks al 'ne rosbuf dee woort aongebrooje en in menneg hoeshawwe waor al e stökske vlaoj gepreuf - zoe oet 't vuuske - veur ze te käöre.

[p. 170]

De stóppe woorte nog ins aongeveeg, ins gaw door de göt gekrets en toen waor alles veerdeg.

De straote wachde.

Mörge kaom Heer weer langs, boe alles um drejt, boe alles vaan kump en alles vaan is.

En zouwste dao neet op wachte? Zouwste daan neet d'n bèste kleier aondoen, d'ne slipjas oethole en de veendel oetsteke? Zouwste daan neet mètgoon in deen ierestoet en stappe, fière wie 'ne minister, op de maot vaan de meziek in die lang rij vaan bruutsjes, broedersjappe en kónkergaties? En zouwste daan neet um die fiesvräög gans te beleve 'n apaart dröpke drinke en diech tegood doen aon 'ne rosbuf mèt paolerwtsjes* of 'n kalfsboog*? Zouwste op zoe'nen daag neet 'n apaart stök vlaoj ete? E stök rieste, broen en geleg vaan bove, dun vaan leer, meh, mèt spijs vaan twie vinger dik, boe-op gesnitselde amandele zien gestruid; e stök zwarte, good besókkerd; 'n amper* stökske linzetoert veur d'n iemeujetege* smaak vaan de wortelevlaoj get te verdrieve? Want wortelevlaoj mós debij zien! Daoveur waor 't fies vaan de worteleboere*!

Aantekeningen

Uit: Harie Loontjens, Wieker lui (Lutteraoi 1946) 40-42. Het afgedrukte fragment is het eerste gedeelte van de schets ‘Wieker Broonk’.

steiweeg: open, met stenen geplaveide, binnenplaats achter een huis

paolerwtsjes: peulerwtjes

kalfsboog: gevulde kalfsborst

amper: licht zuur, rins

iemeujeteg: wee-zoet, mierzoet

worteleboere: de spotnaam van de Wijkenaars