| |
| |
| |
Schaadelykheid der waereld-liefde, enz II. deel.
Geniet gy nu, na 't slaaven,
Na alle uw' moeite en draaven,
Het voorwerp van uw' lust,
Al 't geen u word geschonken?
In 't kort uw' hand ontzonken.
De groote Vorst der wyzen,
Zyn' mogendheid zag ryzen,
Schatte alle waerelds goed
Zeer haast is weggevloogen.
| |
| |
Als kinders, die zich streelen
Met id'le vreugd en spel,
Daar ze onbekommerd speelen
Losbreeken moet en spatten,
En zyne hand in 't vatten:
Zo gaat het met de mensen,
Die binnen 't aards genot
En erven slechts een lot,
Haast uit zyn' stand komt sling'ren,
Druipt schielyk door de ving'ren.
Vertoont voor ons gezicht,
Met all' zyn' ryke schatten,
Verwrikt, in duigen spatten.
| |
| |
Een dag zal 't alles enden,
God, als met grammen moed,
Hoe ryk van glans en luister,
In 't eindelooze duister.
Wat zal 't dan zyn ten lesten
Met hen, die all' hun min
Op 's waerelds schyngoed vestten,
Verblind van hert en zin?
Van 't kermen, klaagen, kryten,
Zyn' dwaasheid komt verwyten.
Dat niet misschien op morgen
In 't heilig woord verkonden;
| |
| |
Maar streelt ge u met gedachten,
Altoos zal blyven wachten?
Neen, 't is te dwaas gevleid.
Zal een Gods gramschap daalen,
Die traagheid zal betaalen.
Gods roê kan lang vertraagen,
En klimt met flaauwe schreên,
Maar treft met feller slagen,
Als ze eindlyk stort beneên.
Na zulken reeks van jaaren,
Bedorf in 't graf der baaren.
Noch eeuwen kwam te staade,
En droeg uw' zondenschuld,
Dat 's waereld waanbehaagen,
| |
| |
Niets, dat hier lang kan duuren,
't Neemt alles haast een' keer,
Dan ploffen sterke muuren,
Op arends vleugels heenen,
Vernietigd, en verdweenen.
Doorloop all' de oude blaêren,
Daar zal zich klaar bescheid
Van 's waerelds nietigheid:
Nu luisterryk in 't blinken,
Neêrstorten en verzinken.
Daar ziet gy 't groot vermogen
In 't kort vergaan, vervloogen,
| |
| |
Het aards geluk, hoe heerlyk,
Hoe schoon voor 't oog, en ryk,
Hoe lustig, en begeerlyk,
Welks glansen 't oog verrukken,
In scherven spat en stukken.
Om steeds, als slaaf, te loopen
In arbeid, moeite, en pyn?
't Is al te veel gewoogen,
't Geen 't hert bedriegt door logen.
|
|