Nadeel der hoovaardigheid.
Dek uw hoofd met paauweveêren,
Sier uw lyf met zyde kleêren,
Voeg 'er goud van Ofir by,
Diamant en paerlesnoeren,
Laat van Oost- en Wester-kust
Alle schoonheid herwaarts voeren,
Tot vervulling van uw' lust.
Zo, zo schynt gy een' godin,
Die alom ontelb're zielen
Voor uw' mogenheid doet knielen,
Vast geboeid aan uwe min,
Vlytig om u steeds te vieren,
U het offer toe te zwieren
Op altaaren, ryk van pracht.
Noch kan al dat schoon gewaad,
Al die glans van zo veel' schatten
Niet op onze ziele vatten;
Neen, 't is al by haar gehaat.
Die met opgehelderde oogen
Door al 't schynschoon heenen ziet,
Dat de waereld houd bedroogen,
Acht haar' luister min als niet.
| |
Laas! wat dekt die zoete pracht?
Nietige aarde, schoon bestreeken,
Maar een gasthuis vol gebreken,
Dat, tot aarde eerlang gebragt,
Moet het graag gewormte voeden,
En in 't kort vergaat, verrot,
Als een bloem, door 't hevig woeden
Van den noordewind geknot.
Maar noch vinniger venyn,
Magtig om de ziel te moorden,
Schuilt 'er in die goude boorden,
In dat hulsel schoon van schyn;
Daar het hoofd der helsche slangen
En de ziel, als zyn' gevangen,
Aan die boeijen houd gekneld.
Nu vermomt hy zyn gelaat,
Om, als slaaf, naar uw behaagen
U de slippen na te draagen,
Daar ge uw' zoeten zet op straat.
Maar hoe bitter wil 't verkeeren,
Als die knecht eens meester word,
En zyn' vrouw, naar zyn begeeren,
Met haar' pracht ten afgrond stort!
Keer dan noch, hoogmoedig hert,
Slaa dien hoog verheven ceder
Van hoovaardigheid ter neden,
Die Gods gramschap tergt en sart:
Schut de rampen, die u naaken,
Schrik voor 't wanken van Gods roê,
Eer zyn toorn beginn' te onwaaken,
| |
't Hert, dat God eerbiedig vreest,
En in ootmoed neêr wil daalen,
Kan alleen zyn' gunst behaalen;
Dat 's een wooning voor zyn' geest;
Dat een beemd, die, mild doordronken
Uit zyn goedheids Oceaan,
Vruchten teelt, die eeuwig pronken,
Eeuwig vol van luister staan.
|
|
Auteursrechtvrij