Leerzaame zinnebeelden
(1714)–Adriaan Spinniker–
Auteursrechtvrij
[pagina 140]
| |
Gewoonte maakt eelt. Ziet toe, Broeders, dat niet te eeniger tyd in iemand van u zy een boos ongeloovig hert, om af te wyken van den leevenden God. Maar vermaant elkanderen allen dag, zo lang het Heden genoemd word; op dat niet iemand uit u verhard werde door de verleiding der zonde. Hebr.iii.12, 13. Daarna de begeerlykheid, ontvangen hebbende, baart de zonde: en de zonde, voleindigd zynde, baart de dood. Jakob.i.15. | |
[pagina 141]
| |
Op het XXXIIIste zinnebeeld.Een stier, van jaagers dicht omzet,
Daar duizend pylen, scherp gewet,
Van alle zyden op hem doelen,
En storten hem zo dicht en styf,
Als hagelbuijen, op het lyf,
Schynt de eerste scheuten wel te voelen.
Dan doet de pyn, die 't yzer geeft,
Hem brullen, dat 'er 't woud van beeft,
En mens en dieren voor hem schroomen.
Maar als de huid is vol gelaân,
Schynt alle smerte weg te gaan,
Als waar het staal zyn' scherpte ontnomen.
Indien hy wist van overleg,
Hy maakte zich ten eersten weg,
En zou de vlucht veel liever kiezen,
Dan zich te mengen in den stryd,
En dus 't gevoelen met den tyd
Tot zyne schaade te verliezen.
Want hoe de smert hem minder raakt,
Hoe meer zyn ondergang genaakt;
Wyl elke schicht, in 't lyf gedreeven,
Een' nieuwe wonde slaat, en 't bloed
Hem des te meer ontvloeijen doet,
Tot hem zyn' krachten gants begeeven.
Dus ziet hy eindlyk van 't geweld
Der felle jaagers zich bekneld,
Onmachtig om hun hand te ontloopen,
En moet het, hoe hy in 't begin
Zich weerde, naar hun lust en zin
Met een' gewisse dood bekoopen.
Hoe leevendig verbeeld dat beest
| |
[pagina 142]
| |
Den slechten toestand van den geest,
Die door het vleijen van de zinnen,
Of omgang met het snood geslacht
Der boozen, by gebrek van wacht,
Zich van de zonde laat verwinnen!
Die voelt in 't eerst wel meê de smert.
Der zondeschichten in het hert,
Naardien hem van het teêr gweeten,
Ontwaakt op elke zondendaad,
De afschuuwlykheid en straf van 't kwaad
Erinnerd word, en toegebeeten.
Maar ach! hy raakt van tyd tot tyd
Hoe langs hoe meer 't gevoelen kwyt;
Verstand en redenskracht versmooren;
't Gewisse, in diepen slaap gebragt,
Of toegeschroeid, en wreed verkracht,
Laat zyne stem niet langer hooren.
Zo krygt het kwaad, dat eerst met schroom
Bedreeven wierd, den ruimen toom;
En die voorheen, op 't hooren noemen
Der zonde, in 't herte wierd ontroerd,
Word, eindelyk zo wyd vervoerd,
Dat hy 'er stoutlyk op zal roemen.
Elk, wien dit stuk ten herte gaat,
Roept nevens my, ô droeve staat!
Wyl licht de reden kan beseffen,
Dat, hoe 't gevoel te minder nypt,
Hoe 's mensen ramp te meerder rypt,
En des te wisser hem zal treffen.
Maar schrikt ge, ô mens, voor 't ongeval,
Dat zulk een' ziel bezuuren zal,
Laat door het Goddelyk vermaanen
't Gemoed in tyds ten beste raân,
En schrik voor alle booze daân,
| |
[pagina 143]
| |
Die 't pad tot zulk een jammer baanen.
Begeert gy een' gewissen raad,
Wacht, wacht u voor 't begin van 't kwaad.
Geeft vlytig acht op plaats en tyden:
Zie toe, waar de ongerechtigheid
Arglistig haare laagen leit,
En leer 't gevaar omzichtig myden.
Gelukkig, die, van wyzer geest
Bezeten, dan het domme beest,
Des jaageers schichten weet te ontvlieden!
Al word het vluchten meest versmaad;
Hier is 't de beste toeverlaat,
En de allermeeste weêrstand bieden.
|
|