Syons wijn-bergh

Inhoudende verscheyden schriftuerlijcke liedekens, uyt den Ouden en Nieuwen Testamente by een vergadert

't Een-en-dertighste liedt.
Waer in vertoont werdt, dat de offeranden van de Heyligen gepleeght (Gode aengenaem ende behaeghlijck) van der aerden zijn wech genomen, ende niet meer bevolen te doen, wijsende als metter handt op dat eenigh ware volmaeckte Soen-offer Christi, &c. ⁺

+ 031

Stemme. O eeuwig God van machte groot. Of: Geeft my te drincken naer mijnen dorst, &c.

⁺ GElijck de offeranden al
Zijn van der Aerden wegh genomen,
Soo is oock Christus uyt 't aerdsche dal,
Tot sijnen Vader opgeklommen,

+ Christus is het eynde van alle de Offeranden des Wets. Hy eyscht nu soodanige Offeranden ons Lichaem, Ziele, en Gemoet.

[p. 155]

 

Tot seker troost van alle vromen,

 

Om te verbidden voor sijn aenschijn,

 

Dat haer nu niet en kan verdommen,

 

Voor die hier recht in Christo zijn.

 

 

 

2. Hy is het onbevleckte Lam,

 

Dat 's Wereldts sonden en misdaden

 

Om te versoenen op hem nam,

 

Daer mee ginck hy voor ons geladen,

 

En heeft hem soo laten verbraden,

 

Door zijn vyerige liefde sterck,

 

Daer wy selver te lijden hadden,

 

Daer komt een ander en doet het werck.

 

 

 

3. Als Abraham den vromen Man,

 

Sijnen soon Isa'c soude slachten,

 

Een ander in sijn plaetse quam,

 

Waer mee dat hy het werck volbrachte:

 

Maer Gods Sone seer groot van machte,

 

Wierde selver het Offer-soen,

 

Hoe groot dat men den Mensch hier achte,

 

Niemant dit werck en konde doen.

 

 

 

4. Het boek dat was gesloten vast

[p. 156]

 

Met seven zegelen bewonden,

 

Waer toe niemant weerdigh en was,

 

In Hemel noch op d' Aerdsche gronden,

 

Dan den Sone die was gesonden

 

In Israël Judas geslacht,

 

Die heeft zijn zegelen ontbonden,

 

Hem zy de heerlijkheyt en kracht.

 

 

 

⁺ 5. Dat Paesch-lam onder Israël

 

Was maer een schaduw' en figure,

 

Alleen over 't lichaems gequel,

 

Als veel de doot moesten besueren:

 

Maer ons Paesch-lam suyver en puere,

 

Bevrijdt van de eeuwige doodt,

 

Die hem recht nutten tot aller uren,

 

Werden besprengt met sijn bloedt roodt.

 

 

 

6. D' Offrande van Salomon,

 

Al waren sy seer menighvuldigh,

 

Nochtans konden sy niet weg doen

 

't Gene dat Adam hadde verschuldight:

 

Maer Christus als een Lam vervuldigh,

 

Al tot een Soen-offer bereyt,

 

Werdt voor sijnen scheerder gehuldigh

+ Doen de Wet Mosis noch haren stant hadde, soo gheboodt God door Moses dat men hem lichamelijcke beesten soude offeren, maer na dat de Wet door Christum Geestelijck is geworden, soo gebiedt Hy geen Kalveren, Bocken, Rammen, Duyven, ofte yets anders te offeren. Maer een offerande die waer heyligh, onstraffelijck, ende Gode wel in Christo behagelijck is, Rom. 12. vs. 1.

[p. 157]

 

Selver op de slacht-banck geleyt.

 

 

 

7. De Wijn-pers hy alleene trat,

 

Daer was geen hulper meer te halen,

 

De bete die Adam op at,

 

Heeft hy soo dier moeten betalen,

 

Om ons al van de helsche qualen

 

Te helpen als een Medicijn,

 

Wy gingen als Schaepjens die dwalen

 

Sonder Herder in de Woestijn.

 

 

 

8. De offerande van de Koe,

 

Die buyten 't leger wert geslegen,

 

En al veel meer ander daer toe,

 

Hebben een figure gedregen

 

Van 't offer, dat wy hebben gekregen,

 

Daer all' ander in zijn vervult,

 

Doen hy aen 't kruyce was geslegen

 

Tot een rantsoen voor Adams schult.

 

 

 

9. De twee bocken al in de Wet,

 

Daer wy by Moses af konnen lesen,

 

Waer van de eene is ingestet,

 

Dat hy den vrybock soude wesen,

 

Daer op leyde Aaron gepresen

 

't Volcks overtredingh ende sond,

 

Maer lacy! 't voldoen en genesen,

[p. 158]

 

Alle in ons Paesch-lam bestont.

 

 

 

10. ^* De asschen van de veersen want

 

Heeft niet meer dan 't lichaem besprongen,

 

Maer ons volkomen offerandt

 

Is totter ziele in gedrongen,

 

Gelijk de dyeren en ouders songen,

 

Gy zijt dat Lam 't welc is gedoot

 

En hebt ons God uyt alle tongen

 

Gekocht met uwen bloede root.

 

 

 

11. Al met een offerande jent,

 

Die was en is eeuwig van weerden,

 

Heeft inder eeuwigheyt vol-endt,

 

Die in vreese altijt volheerden,

 

En met ghehoorsaemheydt aenveerden

 

Het geloove tot wederstant,

 

Dat veel stercker is dan de zweerden,

 

Om te verwinnen den vyandt.

 

 

 

12. Gy laet u gevangenen uyt,

 

Die daer liggen al in den kuyle,

 

Gy krijgt een menigte tot een buyt

 

En verlost haer uyt des Leeuw's muyle,

 

Ghy komt af-wasschen de etter vuyle,

 

D' welck niemandt anders doen en kost,

* Een seker Philosooph wist te seggen dat God een Geest was, ende dat hy in een suyver ghemoet behoorde gedient ende geeert te werden. De Hemelsche Goden (seyt hy) en hebben geen vermaeck in het slachten der Ossen, maer in de deught van ghetrouwigheydt. Wy hebben nu een weerdiger Jerusalem, Priester, en Tempel, &c. Het oude is voorby ghegaen: siet het is al nieuw geworden, 1 Cor. 5. 17. [Wy hebben nu] een nieuw verbondt, Hebr. 8.8. Geschreven in vleeschelijcke tafelen des herten, 1 Cor. 3.3. Een Israel Gods, Gal. 6.16. Een besnijdenisse die sonder handen geschiedt, Col. 2.11. Een nieuw, Apoc. 21. vs. 2. Een Hemelsch Jerusalem Hebr. c. 12.22. Een Hooge Priester, die door de Hemelen door-gegaen is, Hebr. 4. vs. 14. Siet de Tabernakel, Apoc. c. 21.3. De Tempel des levendigen Gods is by de menschen, 1 Cor. 3.17. Een woon-stede Gods, in den Geest, Ephes. 2. vs. 22. Om geestelijcke offeranden op te offeren door Jesum Christum, 1 Pet. 5.5.

[p. 159]

 

Maer niet met water uyt der guyle,

 

Maer uyt u zijde al by de borst.

 

 

 

13. Uyt dese klaer open Fonteyn,

 

Tot af-wasschingh vijf stroomen vlieten,

 

Die het onsuyver maken reyn,

 

Die het haer niet en laet verdrieten,

 

Maer trachten naer het overgieten:

 

Eer 't is te laet elck komt toch vroegh,

 

Al waer 't dats' op malkand'ren stieten,

 

My dunct daer is 'er niet genoeg.

 

 

 

14. Wanneer den Vorst des Levens sterft,

 

Krijght den dooden Moordenaer 't leven,

 

En de belofte oock verwerft,

 

Dat God hem sijn Rijck soude geven,

 

Daer geen Mensche hoe hoogh verheven,

 

Sijn broeder konde verlossen siet,

 

't Rantsoen was al te groot geschreven,

 

't En stont in ons vermogen niet.

 

 

 

15. Dat de Wet onmogelijck was,

[p. 160]

 

Dat dede God den Vader schoone,

 

Soo ick Romeynen achte las,

 

En sandt sijnen eenigen Sone,

 

Die de geweldige ten thoone

 

In de Triumphe heeft gestelt;

 

So dat hy verciert met de kroone,

 

Nu over al heeft het gewelt.

 

 

 

16. Prins, onsen Koningh die regiert,

 

Besit een eeuwig Rijck vol vreden,

 

Soo dat elck die van sonden viert,

 

Met grooter vryheydt mach intreden,

 

Voor offeranden doen haer gebeden

 

Uyt een oprecht gebroken hert,

 

Hy is het Hooft, en sy de Leden,

 

Die soo in hem beloken wert.

Behoudt het goede.

Het is onmogelijck dat het bloet van stieren en bocken de sonde wegh neme. Hebr. 10.4.

GEen Mensch en wort voortaen door offer van de Rammen,
Geen sonde voor den Heer gesuyvert door de vlammen,
Daer is een ander vier, en vry een reynder bloet,
Dat aen het sondigh volck den Hemel open doet,
De Priester is het Woort, sijn Lichaem d' Offerande,

[p. 161]

 

Die hem uyt liefde gaf in d' aldergrootste schande,

 

Den Autaer is het Kruys: Sijn Vleesch het offer-werk,

 

Waer door hem God versoent met sijn beminde Kerck.

 

Siet daer de ware Slangh die Menschen kan genesen;

 

Van wiens verheven beelt in Mose wert gelesen,

 

Al schiet de kromme Slangh in ons sijn helsch fenijn,

 

Hier is het tegen-gift en ware medicijn.

 

Hoe dickmael heeft de Geest, een lange tijdt voor desen,

 

De Mensche Godes wil in beelden aengewesen!

 

Hoe dickmael is het Lam als in een schim gesien,

 

Eer God in ware daet de sake liet geschien!