Syons wijn-bergh
(1670)–M. van de Speybroek–
AuteursrechtvrijInhoudende verscheyden schriftuerlijcke liedekens, uyt den Ouden en Nieuwen Testamente by een vergadert
[pagina 143]
| |
't Acht-en-twintigste liet.
| |
Stemme. Hoe legh ick hier in dees ellende.
CAin die gaet met nijdt ontsteken
Op den sachtmoedigen Abel,
Hy wil hem metter tonge wreken,
En schijnt te zijn een ander gesel,
Hy weet hem nu beter te veynsen,
Maer gaet in sijn herte al greynsen.
2. Daerom en wilt hem niet betrouwen,
Hy let al vast op sijnen tijt,
Kond' hy u krijgen in sijnder klauwen,
Hy gaet bevrucht met haet en nijt,
Om u naem en faem te berooven,
Daerom en wilt hem niet gelooven.
3. Al wist hy u soo te flatteeren,
't En is maer schijnheylig bedrog,
Wilt hem veel liever de hielen keeren,
Dan met hem uyt te gane noch:
Want 't soud' u haest het leven gelden,
| |
[pagina 144]
| |
Kond' hy u krijgen op den velde.
3. Want sijne tong' is als een pijle
Fenijnigh en moordadigh quaet,
Die hy gebruyckt een lange wijle,
En vele noch daer mee verslaet,
Die haer van hem laten bewegen,
Zijn haest ghewondt en oock verslegen.
4. Hy siet nu dat sijn offerande
Van kleender waerd' is voor den Heer,
En dat sy niet en wil aenbranden,
Daer om vertoorent hy te meer,
Ja soeckt nu alderleye listen,
Om met de tonge te gaen twisten.
5. Sijn woordt gebruyckt hy tot verslinden,
Dat als een kancker sieckte heet,
Daer is gheen raet meer voor te vinden,
Dan die hem wel te wachten weet,
En van haer ghemeenschap te scheyden,
Dat is den middel voor 't verleyden.
6. Of gy zijt gesint tot vrede,
Kan hy u doen noch eenigh spijt;
Sijn ouden haet en sijn booshede
Sal hy niet lichte worden quijt,
Sijn Wolven-aerdt heeft hy van binnen,
| |
[pagina 145]
| |
Een kloeck Schaep die hem kan overwinnen.
7. O nijdigheydt waer mocht ghy blijven,
Als men de Arcke zwemmen sag!
En verre boven de aerde drijven,
Men hoorde van u geen gewagh:
Waer zijt gy dan over-gebleven,
Als maer acht zielen hielden 't leven.
8. Hoe wist ghy daer soo in te sluypen,
Zijnde verborgen ontrent een jaer,
En dan soo weder uyt te kruypen,
Om te vertoonen korts daer naer:
U ouden aerdt was niet vergeten,
Al hadt gy daer langh in geseten.
9. Ick denck, hy en sal niet licht sterven,
Maer sal wel bijven tot den endt,
Kond' hy in den vloedt niet bederven,
Hy is 't al te lange gewent;
Het was met hem nu schier op 't leste,
Daerom doet hy te meer sijn beste.
10. Hy hoort nu al stercke gheruchten,
Dat sijnen tijdt haest komen sal,
Om van 's Heeren aensicht te vluchten,
| |
[pagina 146]
| |
Waer sal hy dan in 't aerdsche dal
Hem verbergen, of henen vlieden,
Want sijnen val sal haest gheschieden.
11. Prince, elck een moet sorge dragen,
Op dat hy niet en werdt verrast:
Want na de doodt en is gheen beklagen,
Daer dient te vooren op gepast:
Staende met liefde aengetogen,
Soo is in God al ons vermogen.
Behoudt het goede.
Abel is den eersten aenvanger, liefhebber, ende bewijser van rechtveerdigheyt, ende dat met soo veel te meerder lofs, om dat hy door niemandts exempel aengeport zijnde, Gode getrouwigheydt in sijn offerande heeft bewesen. Sy brengen beyde hare offeranden q(principalijck haer gemoet ende gestaltenis des herten) voor God: maer Abels offeranden (sijn gemoet) is God aengenamer als Cains. Want God neemt 'et (om soo te spreken) met eenen vyerigen yver aen. Cains druckt hy ter neder, op dat hy sich tot hem keeren soude. Maer Cain gaet sijnen Schepper af, met alle sijn lieffelijcke aenspraken, ende slaet door haet sijnen Broeder doodt. Wat was de oorsaeck des haets? De ongelijckheyt des levens: daer door sy oock van verscheyden aert waren: hoewel dat sy naer de geboorte des lichaems oprechte Broeders zijn geweest. Elck van haer druckte den aerdt sijnes Vaders uyt. Abel was oprecht, ende ontsteken tot wel-doen: Maer Cain ontsteken in haet, doodt sijn Broeder: uyt druckende den aerdt des Satans, die een moordenaer van den beginne is, Joan. 6. | |
Nydigheyt.Grimmigheyt, ende over-loopinge van toorn is wreetheyt, maer wie sal voor Nydigheyt bestaen? Prov. 27. vers 4. Die sich verblijdt in 't verderf, en sal niet ontschuldigh zijn, Prov. 17.5.
Wat lusten datter zijn konnen haer rancken prijsen,
Om datter (soo men meynt) vermaek komt uyt te rijsen,
De gelt-sucht wort gegront ten minsten na den schijn,
Om in den ouden dagh in geen gebreck te zijn.
Daer is niet een gebreck of 't heeft ten minsten wat
Daer op het voor het volck een gront van ontschult vat,
Maer voor de swarte Nijdt en is niet eene reden,
Waerom sy in de borst van yemant dient geleden,
Sy is haer eygen beul: en waer een ander lacht,
Daer sietmen dat het spoock van enckel druck versmacht.
Wel aen dan (wie gy zijt) om dese pest te mijden,
Weest treurig daer men treurt, en blijde met den blijden:
Ghy mooght niet een gepeys besteden aen den Nijt,
Soo gy in eenigh deel of mensch of Christen zijt.
Een quaet gemoet baert groote pijn,
Die wel doen blijd' en vrolijck zijn.
|