De pool van de droom. Van en over Johan Daisne

[p. 109]

Antonin van Elslander Herman Thiery, lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde en van de Commissie voor Advies van het Nationaal Fonds voor de Letterkunde

Herman Thiery werd door de Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde in haar vergadering van 21 juni 1967 verkozen ter vervanging van Herman Teirlinck, overleden op 4 februari van dat jaar, welke verkiezing bekrachtigd werd bij Koninklijk Besluit van 30 juni 1967. In de openbare vergadering van 25 oktober werd hij als lid begroet door Raymond Herreman, waarop hij dan zelf hulde bracht aan zijn voorganger Herman Teirlinck. Beide teksten werden opgenomen in de Verslagen en Mededelingen 1967 van de Academie, respectievelijk pp. 662-666 en 667-673.

Herman Thiery overleed te Gent op 9 augustus 1978. Tijdens de vergadering van 18 oktober werd de rouwhulde van voorzitter P.G. Buckinx, die afwezig was, door mij voorgelezen.

Tijdens zijn meer dan tienjarig lidmaatschap van de Academie trad Herman Thiery weinig op de voorgrond en zijn aandeel in haar werkzaamheden is eerder bescheiden gebleven. Lid van de Vaste Commissies voor Moderne Letteren en Cultuurgeschiedenis, woonde hij de maandelijkse commissievergaderingen, die in de voormiddag worden gehouden, slechts zelden bij, behalve dan wanneer deze werden vervangen door een literair salon, een initiatief van vaste secretaris Maurice Gilliams om de literatoren onder de leden gelegenheid te bieden te spreken over en voor te lezen uit eigen werk. Zo was Herman Thiery aanwezig op de literaire salons van Raymond Herreman (20 maart 1968), Paul Lebeau (17 februari 1971), Bert Decorte (22 november 1972) en hield hij zelf een literair salon op 15 april 1970. Hij sprak er over zijn Filmografisch lexicon der wereldliteratuur, las een kort opstel over La Dame aux Camélias, zestigste filmjaar van een schone slaapster en droeg tot slot enkele recente eigen gedichten voor.

Verder werd door het bestuur ook gepoogd Herman Thiery in de werking van de Academie te betrekken door hem aan te duiden als commissie- of jurylid, maar meestal bedankte hij of wenste hij als zodanig te worden vervangen. Wel was hij eenmaal lid van de keurraad voor een prijsantwoord over De poëtiek van Johan Daisne. Theoretische analyse en toepassing in enkele van zijn voornaamste werken. Zijn kort verslag als derde beoordelaar over de ingezonden verhandeling van Mej. Christiane van de Putte is afgedrukt in de Verslagen en Mededelingen van 1975, pp. 170-171. De studie zelf werd achteraf grondig om- en bijgewerkt en verscheen in 1979 onder de titel De Magisch-Realistische Romanpoëtica in de Nederlandse en Duitse Literatuur.

[p. 110]

Aanvankelijk woonde Herman Thiery vrij regelmatig de namiddagvergaderingen bij, althans tot 1974. In 1975 kwam hij enkel naar de januarivergadering. In 1976 was hij op geen enkele vergadering en zijn aanwezigheid op de openbare vergadering van 26 oktober 1977 zou zijn laatste bezoek zijn aan het gebouw van de Koningstraat.

Herman Thiery was ook lid van de Commissie voor Advies van het Nationaal Fonds voor de Letterkunde, waar hij in april 1971 Raymond Herreman had opgevolgd. Gewetensvol en meestal in positieve zin bracht hij advies uit over de publikaties die hem werden voorgelegd. Na 1974 verscheen hij echter niet meer op de vergaderingen. Ik wist dat hij tegen deze bijeenkomsten opzag en daarom ging ik hem in mijn hoedanigheid van secretaris opzoeken in de vlakbij gelegen stadsbibliotheek, als een of ander moest geregeld worden. Zo ook die 16de mei 1978. Hij was toen al op rust als directeur van de bibliotheek, maar zijn opvolger was nog niet aangeduid en hij kwam gewoontegetrouw nog bijna iedere namiddag naar het gebouw aan de Ottogracht. Hij zag er die dag eerder gedeprimeerd uit: het overlijden van zijn geliefde moeder drukte nog steeds zwaar op hem. Na het afhandelen van een paar zakelijke aangelegenheden bleven we nog even napraten. Ik had Herman Thiery persoonlijk leren kennen tijdens de repetities van Tine van Berken, op 19 februari 1945 opgevoerd in de Gentse K.N.S. door een groep studenten en leerlingen onder de leiding van de auteur. Wij waren sedertdien in contact gebleven. Hij wist dat ik zijn werk apprecieerde - ik was lid van de jury toen De neusvleugel der muze in 1960 met de staatsprijs werd bekroond - en regelmatig stuurde hij mij zijn publikaties met opdrachten van zijn sierlijke hand. In de laatste jaren was zijn literaire produktie schaarser geworden. De bewerking van zijn monumentaal Filmografisch Lexicon nam hem sterk in beslag en diende tevens als een soort alibi voor een verminderde literaire creativiteit waar hij niettemin onder leed. Met zichtbare voldoening deelde hij mij dan ook mee dat zijn Verzamelde Gedichten en een nieuwe bundel verzen weldra zouden verschijnen. De gedrukte stemming was zelfs helemaal opgeklaard toen ik afscheid van hem nam. Ik kon toen niet vermoeden dat het onze laatste ontmoeting zou zijn.

Persoonlijk bewaar ik een vertederde herinnering aan deze ingoede, overgevoelige en daardoor juist zo kwetsbare man, voor wie vriendschap geen ijdel woord was.

antonin van eislander (Gent 1921) studeerde Germaanse filologie aan de RU Gent, waar hij in 1950 promoveerde op een verhandeling over Het Refrein in de Nederlanden tot 1600, die in 1953 werd gepubliceerd. Hij was achtereenvolgens assistent (1946), bibliothecaris (1955), docent (1957) en gewoon hoogleraar (1962) aan de Gentse universiteit waar hij thans directeur is van het Seminarie voor Nederlandse Literatuurstudie en van

[p. 111]

het Seminarie voor Middelnederlands. In 1967 werd hij verkozen tot lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Hij bezorgde een aantal tekstedities en werkte mee aan een dertigtal tijdschriften en verzamelwerken. Naast de literatuur van de Middeleeuwen en de rederijkerstijd, gaat zijn belangstelling ook naar figuren als Bredero, de gezusters Loveling, Cyriel Buysse, August Vermeylen en Karel van de Woestijne.