Gedichten

[p. 118]

Aan Elize.

Ik rade u, Elize, voorzigtig te wezen!
Wat hebt gij toch in uwen spiegel te lezen,

Waarin gij zoo dikwerf, zoo rusteloos ziet?

Of zoude dat blinkende glas u bekoren?
Welaan dan! ik wil uw genoegen niet stooren:

Onschuldige vreugde misgun ik u niet.

Gij bloost.... mijne Elize! wat kon dat verwekken?
Ik merk het: het glas kan uwe aandacht niet trekken,

Als eigene schoonheid Elize behaagt.

Foei, meisje! wat wilt gij? u zelve betoov'ren?
U zelve verschalken? u zelve verov'ren?

Daar menig een knaap om uw' hand heeft gevraagd.

[p. 119]

 

In 't boschje der Musen, bij Helikons streken,

 

Heeft eenmaal een jong'ling zichzelven bekeken

 

In de effene vlakte eener heldere vliet -

 

Maar ach! de rampzaal'ge! wat kon hij verwerven?

 

Hij minde zichzelven en moest het besterven:

 

Onthoud dit, Elize! en bemin u toch niet!

 

 

 

Geloof mij! uw harte kan zuiver gevoelen:

 

Gij moet op verhevene zaligheid doelen,

 

En leven verstandig, gelukkig en blij;

 

Vervloeken den spiegel, die 't harte kon grieven;

 

En, hebt gij besloten om toch te verlieven,

 

Ik bidde u, Elize! verlief dan op mij!