Dicht-kundige ziele-zangen, op-gesongen door verscheyde zangh-lievers
(1681)–Philippus van Sorgen–
Auteursrechtvrij
[pagina 53]
| |
Op de wijse van de 10 Geboden, of Reveille vous.
I.
O God en Schepper hoogh gepresen,
Een aardworm komt u spreecken aen,
Wy laet hem niet sijn af gewesen,
Maer wilt op Hem d’oogen slaen.
II.
Uw oogen die met mededoogen,
My sagen in mijns moeders lijf,
Waer uyt gy my hebt uytgetogen,
En steld’ op aerden mijn verblijf.
III.
Met pijn en smert ben ick geboren,
Met sorgh en kommer op-gevoed,
Ick moest voor eeuwigh gaen verlooren,
Soo gy niet waert geweest soo goet.
IV.
Ick waer een brand-hout van der hellen,
Een kind des toorens van natuur,
Ick weet gy moght my eeuwigh quellen,
En senden naer het helsche vuur.
V.
Maer naer uw wil en wel-behagen,
Soo schenckt Gy my U eygen Soon,
In Hem ben ick uw op-gedragen,
Hy heeft voor my randsoen en loon.
VI.
Hy is mijn Heer, mijn trouwe Borge,
Die voor mijn schulden heeft geboet,
| |
[pagina 54]
| |
En die my gansch bevrijt van sorgen,
En af-wast in sijn suyver bloet.
VII.
Of schoon doot, Hle en duyvel bassen,
Of aerd’ en Hemel om my beeft,
Sy konnen my doch niet verrassen,
Dewijl Hy haer verslonden heeft.
VIII.
Hy is mijn Velt-heer en mijn Koningh,
Mijn naem die staet mee op sijn rol;
Het Paradijs is nu sijn wooningh,
Daer alles is van vreugden vol.
IX.
Maer ick helaes! Ick ben op aerden,
En uyt den eersten Adam aerts.
Ick bid u Heer wilt my aenvaerden,
En trecken tot u hemelwaerts.
X.
Alwaer dat gy nu sijt geseten,
Tot uwes Vaders rechter-hand,
Ey wilt u schepsel niet vergeten
Dat by u eens genade vand.
XI.
Mijn leven vloeyd gelijck de stroomen,
Mijn dagen sijn maer roock en wind,
Maer bloemen, schaduwen en droomen,
Die men in ’t kort niet meer en vind.
XII.
Ick moet hier swerven, loopen, draven
Als ballingh in dit tranendal,
Tot dat ick eens des Hemels haven
Door uwe gunst bereycken sal.
XIII.
Ons rechte Vaderlant is boven,
Wy hebben hier geen vaste Stad,
| |
[pagina 55]
| |
Op aerden schijnen wy verschoven,
Maer boven is ons hert en schadt.
XIV.
Op desen wegh soo moet men spoeyen,
Men moet gereet staen op Godes Woort,
Men moet de voeten vaerdigh schroeyen,
En sonder stil-staen altijdt voort.
XV.
Men moet niet sachjes gaen, maer loopen,
En strijden in dit worstel-perck,
Men moet de tijt sien uyt te koopen,
En vallen daad’lijck aen het werck.
XVI.
Die wegh die valt wel steyl en enge,
O wandelaer wie dat gy sijt,
Sy valt voor vleesch, en bloet wat strenge,
En d’and’re schijnt vry breet en wijdt.
XVII.
Ick bidde laet u niet bedriegen,
Door ’s werelts list en soet gevley,
De Duyvel kan niet doen dan liegen,
Hy brenght de zielen in de ly.
XVIII.
Dit sijn maer listige Sireenen,
Stopt voor haer soet gesangh u oor,
Want gy soud eeeuwiglijck beweenen,
Dat gy haer oit eens gaeft gehoor.
XIX.
Op, op mijn Ziel dan sonder schroomen,
En wandelt met een rappe voet,
Want siet de Bruydegom wil komen,
Ey gaet Hem vaerdigh in ’t gemoet.
XX.
U Heer die voor u heeft geleden,
Seght volght my met een soete stem,
| |
[pagina 56]
| |
Hy is u selfs oock voor-getreden,
Tot in het nieuw Ierusalem.
XXI.
Wegh, wegh dan werelt laet my rusten
‘K en heb aen u noch deel noch lot,
‘K versaeck u schijn-goet en wellusten,
En geef my nu geheel aen Godt,
XXII.
Ey treckt my Heer, dan sal ick loopen,
Want sonder uw kan ick niet voort:
Vermeerdert mijn geloof en hoopen,
U knecht die wacht maer op u Woort.
XXIII.
Ick bid U Heere wilt mijn geven,
Nogh niet te weynigh noch te veel,
Op dat ick tot uw eer magh leven,
Ey geeft my mijn bescheyden deel.
XXIV.
Want op dien wegh sijn weynigh rijcken,
Haer goet dat is te swaeren pack;
Te weynigh sou mijn doen beswijcken,
Door armoed en door ongemack.
XXV.
Ick wil de sorgh u dan bevelen,
Gy weet het Heer, gy weet het al,
Gy sult my alles mede-deelen,
Als ick mijn loop vol-eynden sal.
XXVI.
Ey leert my dogh mijn dagen tellen,
U Geest die leer my seecker gaen,
Want sonden, duyvel, doot en helle,
Daer moet ick daag’lijckx tegen aen.
XXVII.
Wel aen mijn siele wilt dan loopen,
’T is nu den aengenamen tijt,
| |
[pagina 57]
| |
De deure die staet voor u open,
’T is nu de dagh der saligheyt.
XXVIII.
Want als uw oogen sijn geloocken,
En dat dit krancke aerde vat,
Eens door de doot sal sijn gebroocken,
Soo komt gy noyt weer op dit pad.
XXIX.
Ey loop mijn siel gelijck een Hinde,
Gelijck een Rhee of vluchtigh Hert,
Gewis gy sult genade vinden,
En saligh die tot ’t end’ volhert.
XXX.
Want als gy sijt ten eynd gekomen,
Van dese baen of worstel-perck,
Wort gy ten Hemel op-genomen,
En sulck een eynde kroont het werck.
P.V.S. |
|