Dicht-kundige ziele-zangen, op-gesongen door verscheyde zangh-lievers
(1681)–Philippus van Sorgen–
AuteursrechtvrijOp de wijse van den 8. Psalm.
I.
O Grooten Herder der verdwaelde Schapen,
Die t’eenemael verloor’ne op komt rapen,
Uit d’afgront van het grond’loos sondigh niet,
Daer ‘t hoop’loos leyt soo gy geen hulp en biet.
II.
Beschou mijn siel, soo jammerlijck versoncken,
En in een Poel van schult en smet verdroncken,
Begraven in het nare duist’re graff,
Daer noit de Son haer helder schijnsel gaf.
III.
Ick wil somwijl eens poogen U te klagen,
O Iesu lief maer als ick sal gewagen
Van mijn elent, ontbreeckt my tong en hert,
Mijn siel die is rampsalig sonder smert:
| |
[pagina 28]
| |
IV.
En schoon ick weet dat Uw alsiende oogen,
Vervult met U vrywilligh meededoogen,
Doorgronden ‘t innighste van mijn gemoet,
Gedoog noghtans dat ick U val te voet.
V.
Om door U hulp mijn diepe herte plagen,
(Soo ver als ick die ken) U voor te dragen,
O Boom des Leevens, wiens geneesend’ bladt,
Der Heyd’nen Heyl, alleen in sigh bevat?
VI.
Ghy weet helaas! dat ick mijn gansche leeven
Heb aen mijn eygen sin en wil gegeeven,
Het hoogh gebiedt van lighaem, en van siel,
Die my oock dreeven daer het haer geviel;
VII.
Vervremt van ‘t hoogste Goet, de ware ruste
Van ‘t Reed’lijck schepsel, ging ick my verluste
In ’s wereldts ydelheyt, en gaf mijn vlees
Sijn vergenoegen, vreemt van Uwe vrees.
VIII.
‘t Geselschap van de dert’le werelts wighten,
Was mijn vermaek in plaets van Godsdienst-pligten,
Mijn hovaerdy in ‘t cierelijck gewaet
Was doenmaels niet het minste van mijn quaet.
IX.
Al wat het schepsel schoon had en beminn’lijck,
Al wat tot voetsel streckte van het sinn’lijck,
Van wellust, en van hoogmoet, was mijn wensch,
Als een van u vervremt onsinnigh mensch.
X.
In ‘t midden van dees afgrondt van ellenden,
Quam sig uw Geest in overtuyging wenden,
Voor soo ver tot mijn dwaes verblint gemoet,
Dat ick voor U Heer erkennen moet.
| |
[pagina 29]
| |
XI.
Dat ik my vind’ een af-gront van Godloosheyt,
Een t’samen knoopinge van enckel boosheyt,
Een bitt’re gal, en een huilende woestijn,
Een sondig niet, befoeselt als een swijn.
XII.
‘K vind mijn verstant de leidster mijner siele
Vol duysternis, waerom mijn noit bevielen
De Majesteyt en glansch van ‘t Heyligh Woordt,
Waer door uw Geest ‘t verlight gemoet bekoort.
XIII.
Dit’s oorsaeck dat d’aenbiddelijcke schoonheit,
En liefde, die voor ‘t heylig oog ten toon leyt,
Voor my tot hier toe verborgen sijn,
Want ‘t Geest’lijck vat geen onherbooren brijn.
XIV.
Den af-gront uwer Algenoegsaemheeden,
Uw Goetheyt, Wijsheyt, o oneindige reeden,
Uw maght, en hoogheit sijn my onbekent,
Hierom is ‘t hert van uw soo af-gewent.
XV.
Dit houdt my Iesus dierbaerheit verborgen,
Soo komt het dat mijn siel soo sonder sorgen,
Nogh vast houd aen het hatelijck verblijf,
In sonden, en haer walgelijck bedrijf.
XVI.
Mijn wil dien volgens vind ick gansch af-keerigh
Van ‘t hoogste Goet, in tegendeel begeerigh,
Naer ‘t schoon en ‘t soet dat ‘t schepsel aen komt bien,
En ‘t geen ‘t wellustigh oog ‘er in kan sien.
XVII.
Ten besten is het enkel voor mijn selven
Dat ‘k leef, en wil my schicken om te delven
Naer ‘t eeuw’ge goet, de schat van saligheit,
Waer toe my schrick en eyge liefde leit.
| |
[pagina 30]
| |
XVIII.
Maer Iesu schoonhneyt, en beminn’lijckheeden,
En lust om met mijn gansche hert te treeden
In Gods gemeenschap als mijn hoogste goet,
Die heeft geen kracht op mijn ontaert gemoet.
XIX.
Ick vind al mijn beweeginge verdurven,
’T geloof en regte liefd’ en vrees versturven,
Verwond’ring hoop op Godt uyt ‘t hert geweert,
Van Hem tot ‘t schepsel en mijn selfs gekeert.
XX.
Mijn leden soud ick ganschelijck tot boosheit
Besteen, als ‘t wapentuigh der Goddeloosheit,
Soo uwe hant mijn niet en weederhiel,
En in bond ‘t quaet van mijn verwoeste siel.
XXI.
Oneindigh Heer in liefde ongemeeten,
Schou aen op uw genaden-stoel geseeten,
In Iesu wonden ‘t vyantlijcke hert,
Dat door dit alles niet verbroocken werdt;
XXII.
Verander dog uw lanckmoet in Genade,
Ontmoet een siel die steets geneight ten quade
Niets doen kan als hoereeren van uw af,
En sigh versaeden met der swijnen draf.
XXIII.
O teed’re Iesu vol van meededogen,
Vrywillig in uw liefde, slae uw oogen
Op ‘t sigh verdervend’ schepsel, neem ‘t geweer
Waer mee het gaet sijn eygen siel te keer.
XXIV.
Laet uw niet stuyten van de magt der hellen,
En komt de hoogtens haestig neder vellen,
Die sig O Heer verheffen tegens uw,
Komt lockt mijn hert van uw soo duyster schuw.
| |
[pagina 31]
| |
XXV.
’T hooveerdig selfs, ‘t verstant uw vyandinne,
‘t Gemoet soo ongeneyght om uw te minne,
Verander door uw Goddelijcke kracht,
Kom Iesu toon uw Koninghlijcke maght.
XXVI.
Vloeyt in mijn siel Fonteyne van de hooven,
O cristalijne beecke dael van booven,
Met ’s Leevens water in de modderkuyl
Mijns herts, reyniging uyt der sonden vuyl.
XXVII.
Laet d’oogen salf ‘t verblint gesight besmere,
Dat my uw wijsheit dwaes te werden leere,
En maeck my Heer tot een ootmoedigh kint,
Dat nergens rust als in uw boesem vindt.
XXVIII.
Maer ach wat segh ick, ‘k voel hier weder streven
Mijn gansche hert ‘t wil sich niet overgeeven
In Iesu hant, om blindeling sijn stem
Te volgen, en te luysteren naer hem.
XXIX.
Ten wil niet sterven aen het sondigh eygen,
Maer eygen sin en wil vind’ ick te neygen
Om selfs te heerschen, tot mijn eygen rust,
Te disponneeren naer het haer gelust.
XXX.
Maer grooten Iesu triumphanten Koning,
Maeck van Uw vrye liefde een vertooning,
En dwingt mijn siel om tot U in te gaen,
Ontsluyt mijn hert, ey blijft niet buyten staen.
XXXI.
Blust Satans vier’ge pijpen, breeck sijn netten,
Wilt hem ‘t bloet dorstigh opset dog beletten,
Maer maeck mijn Heer meest van mijn selven vry,
Op dat ick d’uwe nu en eeuwigh sy.
| |
[pagina 32]
| |
XXXII.
Schenck my opreghtheyt, geloof, en vreese,
Voor uwen Naem, en kom mijn siel geneesen,
Van onverloochentheyt, in alles dat
Uw Wijsheyt voor my schadelijck bevat.
XXXIII.
Laet my o Heer in eeuwigheyt verdrincken
In Iesu bloet, met schult en smet versincken
In d’afgront van sijn wonden, maekt my reyn
Met ‘t levend’ water uyt de heyl Fontein.
XXXIV.
Ach Heere Heere wilt uw toorn dog stille,
Als gy niet helpt, wat kan ick als uw wille
Steets weder staen, genaede Heer genae,
Geeft dat een stoppel door uw gunst bestae.
XXXV.
Ach! Ach mijn Godt! bekeer uw vyants herte,
Bevrijdt een helle wight voor d’eeuw’ge smerte,
Wast, wast met Isop in het bloet van ‘t Lam,
‘t Vervloeckt gemoet, blust wellusts heete vlam.
XXXVI.
Als ick dan sien sal uwe vrye liefde,
En wien mijn boosheit ‘t dierbaer hert doorgriefde,
Dan sal mijn ziel verteeren in het vier
Der liefde, die uw Iesu stont soo diet.
XXXVII.
Dan sal ick my uw Heer ten offeranden,
Op d’Altaer van die liefde laeten branden,
Kom Iesu, kom, kom ruck my uyt ‘t verderf,
Leeft eeuwig in mijn Ziel, op dat Ick sterf.
F.V.B. |
|