|
| |
Klachte ende Gebedt tot Iesum, in ‘t naderen tot sijne Heylige Tafel.
Op de Wijse: Van den 138. Psalm. Of, O Saligh Heyligh Betlehem.
1. Myn waerde ziel hoe dus ongestelt,
Wilt doch niet langer blijven treuren,
Dien sonden-last die u nu quelt,
Sal immers Iesus van u scheuren.
2. Al zijn u eygen krachten swack,
Wilt uwen noot aen Iesum klagen,
Beswijckt ghy onder ‘t sonden pack,
Vertrout op hem, hy sal het dragen.
3. Hy noodight u nu aen sijn Dis,
Waerom dan soo een rou bedreven,
Steunt maer op hem, hy sal gewis,
U oock wel voorder krachten geven.
4. Met recht mijn ziel zijt ghy bevreest,
Tot dese Heyligheyt te naken,
Laet vry u sonden, minst en meest,
U droevigh en bekommert maken,
5. Maer laet geen droefheyt meester zijn,
Went u tot Godts barmhertigheden,
| |
| |
Wat seght der zielen medecijn,
Hoort doch sijn woort en soete reden.
6. Hy roeptse niet die zijn gesont,
Maer wil een siecken herder wesen
Heeft u de sonde dan gewont,
Dien Iesus sal u weer genesen.
7. O Iesus ’s herten-troost en vreught,
Noodt ghy de zielen vol gebreken,
Op dat ghy soo de siecken meught,
Door u bloet wassen en opqueken.
8. Al is mijn ziel dan seer bemorst,
Noch wil ick evenwel niet schromen,
Tot u ô! lieve Vrede-vorst,
Tot u, mijn Heylant, toe te komen.
9. Ghy hebt, ô Heer, u liefd’ en kracht,
In u vernederingh bewesen
Als yeder, die men tot u bracht,
Door uwe handen wierd’ genesen.
10. Wilt oock alsoo mijn siecke ziel.
Met allerley ellend’ beladen,
Op trecken uyt dien modder-wiel,
En in u bloet, ô Iesu, baden.
11. O Iesu, Christi, Davids Soon,
Ick soo een arme blint geboren,
Buygh my voor u genaden-troon,
Laet mijn u stem, wort siende, hooren.
12. Tot ‘t goede ben ick doof en stom,
Ach! wilt u over my ontfermen,
Mijn hert is kout, ô Iesu! kom
Wilt my door uwen Geest verwermen.
13. Ick ben oock kreupel, swack en lam,
Om yets tot uwer eer te wercken,
Och! of u kracht van boven quam,
Om mijne swackheyt te verstercken.
14. Was ick alleen maer krank en swack,
Maer vrees’ dat ick ben doot in sonden,
| |
| |
Doch Iesus, die ‘s doods prickel brack,
Mijn Heylant, heelt oock sulcke wonden.
15. Doe Lazarus begraven lagh,
Quaemt ghy hem Iesum weer verwecken,
Wilt oock alsoo mijn ziele ach!
Nu nuyt het graft der sonden trecken.
16. Oock was de gantsche werelt doot,
Eer ghy haer quaemt in liefd’ aenschouwen,
Sou dan mijn ziel in desen noot,
Op u mijn Heylant, niet vertrouwen.
17. Tot wien sou ick doch heenen gaen,
By u alleen, by u is ‘t leven,
U soete Iesu kleef ick aen,
Aen u wil ick my gantschelick geven.
18. Ick steun op u, o stercken Heldt,
Die Doot en Duyvel hebt verwonnen,
Ia al de Helsche macht geveldt,
Ghy sult my doode ‘t leven jonnen.
19. Ick ga dan na u Vreugde-feest,
Maer, ach! daer zijn noch felle troepen,
Die all’ haer krachten, onbevreest
Om my te stuyten, t’samen roepen.
20. Mijn eygen vleesch, soo vol bedrogh,
Kom my aen alle zijden quellen
Waer by sigh oock de werelt noch
Vervoeght met ‘t boos gedrocht der Hellen.
21. Al is ‘t dat sy niet gansch mijn hert.
Van u, mijn Herder, konnen trecken,
Sy konnen echter sware smert,
En ongeneught daer in verwecken.
22. En weten door een loosen schijn,
Mijn sinnen seer in warr’ te brengen,
Om dan alsoo haer boos fenijn,
Door all’ mijn leden te vermengen.
23. O! trouwen Herder staet mijn by,
Ach wilt u over my ontfermen,
| |
| |
En voor die wreede wolven my,
Door uwe stercke handt beschermen.
24. Ick heb geen kracht, noch weer geen raet,
Hoe ick haer tegen-weer sou bieden,
Ghy zijt mijn troost, mijn toeverlaet,
In uwe armen kom ick vlieden.
25. Mijn kracht is niet als ydel kaf,
Een riet, waer op men niet kan steunen,
Ghy zijt mijn stercken stock en staf,
Op u mijn Heylant, wil ick leunen.
26. O! Iesu, het gekrookte riet,
Wilt ghy doch immers niet verbreken,
Het roockend’ lemmet sult ghy niet
Uyt blussen, maer veel meer ontsteken.
27. Mijn ’s herten lamp is sonder vlam,
Wilt doch dien oly, daer in gieten,
Die, uyt u eygen herte, quam
Van ‘t Hout des Kruyses tot ons vlieten,
28. O! eeuwigh Licht, ô! klare Son,
Wilt doch mijn herte nu bestralen,
Laet uwe stromen, vreughde-bron.
Doch binnen in mijn ziele dalen.
29. Ick armen worm kom dan, met u,
Tot u, ô! soete Iesu, kruypen,
En neven ’s vyants leger nu,
Aen uwe Liefde-tafel sluypen.
30. Mijnen trouwen Heylant, laet my ach!
Maer onder uwe tafel wesen,
Op dat ick daer de brockjes mach,
Gelijck de hondekens, oplesen.
31. Ick gae dan heen, mijn Heylandt, kom
Wilt my met uwe vlercken decken,
Ick gae, maer wilt mijn Bruydegom,
Met uwe liefde-koorden trecken.
32. O! Iesu, grijpt my by de handt,
Set doch mijn herte graetigh open,
| |
| |
Op dat soo, sonder tegenstandt_
U balssem in mijn ziel mach lopen.
33. Ach! geef nu doch een wormke kracht,
Laet uwe macht in swackheyt blijcken,
Komt in mijn ziel, die op u wacht,
En wilt daer nimmermeer uyt wijcken.
Amen, Amen.
Robertus Immens. In ’s Hertogenbosch, den 1. Aug. 1671.
|
|
Auteursrechtvrij