Op het verjaeren, Van mijn Neef Philippus van der Vliet, Tredende op den 21. Decemb. N.S. 1675. in sijn 20. Iaer.
Myn Neef, mijn ingewand, mijn hertelijcke Vriend,
Mijn Broeder, eer de Kloot der wereld was geboren,
Soo was een Salig Lot, voor uw en my beschoren,
Een vrye liefde gaef, in waerheyd onverdient,
Maer God is wonderlijck, in zijn manier van doen,
Hy leert het hoogst’ om laeg, het achterste te vooren,
Hy soeckt, hy vind, hy draegt het Schaepje dat verlooren,
| |
Dwaelt over berg en dal, gelijck een Acker-hoen,
Ick weet uw Ziel gedenckt, nog dickmael aen dien dag,
Dien dag, waer op gy eerst uw’ dagen leerde tellen,
Waer op gy kreegt een proef, van d’angsten van der Hellen,
En waer op dat uw mond, vervult wiert met gelagh,
Uw Leven was dan maer voorheen een rechte dood,
Een leven in den vloeck, een leven in de sonden,
Maer dese ketenen die waren nauw ontbonden,
Of gy bevond uw selfs, van alle goet ontbloot,
Doen was het dat uw’ romp haer leven eerst begon,
Hy roerde sig allencx, en poogde wat te wercken,
En om te konnen gaen, quam God uw’ beenen stercken,
En maeckten uw gewent, aen Regen en aen Son,
Mijn Reeckening die feylt; ‘t en is geen negentien,
Maer anderhallif Iaer, dat gy eerst zijt geboore,
Vraegt het uw’ eygen Ziel, sy seyd ick kon te vooren,
Nog spreken, gaen, nog staen, nog hooren, nog ook sien,
Maer nu geluckige dag, van my onbenijd,
Gy juycht, en ick helaes! heb reden om te klagen,
Om mijnen harden dienst, en al die duyst’re dagen,
O! waer ick van dit jock, gelijck als gy bevrijd:
Ick wacht, maer te vergeefs, vervulling van mijn strijd,
Met uytgereckten hals, soo kijck ick na de Bergen,
Of daer oock yemant is, dien ick mocht bystand vergen,
Soo sal ick blijven staen tot dien bepaelden tijd,
Die tijd die met een pen van stael of diamant,
Al aengeteeckent was, eer ick my kon verroeren,
Waer op my God sijn raed, sal geven uyt te voeren,
En my sijn Kudde sal, doen weyden met verstand.
Mijn Broeder send om hoogh een onvermoeyde stem,
Ia al die God bemind, voert stormen aen op stormen
En rust niet tot dat God sijn Wijngaert komt hervormen,
Want sonder dat gewis het, preecken heeft geen klem,
Dien goeder Meester, en dien onvert’saegden Heldm
Die leer uw vingeren en handen dapper strijden,
| |
Hy leer uw Vorst’lijck doen, en Vorstelijcker lijden,
Hy maeck sijn Kinderen, behouders van het veld:
Gaet so van kracht tot kracht, en wast ja word een stam,
Op welckers tacken men meer vruchten vind als blad’ren,
Hy stoot u in sijn Oogst, en laet u daer vergad’ren,
Een Volck dat met u volgt het onbevleckte Lam:
Gaer daer hy u gebied, maer houd u selven stil,
Wanneer God niet en spreekt; en luystert na geen Menschen,
Als Iesus yets gebied: het hoogst van al mijn wenschen,
Dat is, hy maeck uw wil, vereenigt met sijn wil.
UE. Neef P.V.S.
|
|
Auteursrechtvrij