Voor jong Nederland. Deel 1

[p. 12]

Karel's droom

MOEDER bracht op een zomeravond haar zoontje Karel naar bed op het zolderkamertje, dat met een groot raam uitzicht gaf op het wijde, blauwe uitspansel. Ze dekte hem toe, gaf hem een zoen en wenschte hem wel te rusten.

Daar het nog klaar dag was, lag Karel een poosje rond te kijken. Boven zijn ledikantje hing een schilderij met zwanen er op en..... kijk! Toen hij door het venster zag, dreven er juist een paar mooie, witte wolkjes door het luchtruim en die leken precies op de zwaantjes van het schilderij.

‘Hè,’ dacht Karel, ‘dat zou wel leuk zijn, als ik eens boven op die zwaanwolkjes kon zitten. Dan zou ik de heele wereld kunnen zien en ik maakte een gezellig reisje door de lucht’. Daar lag hij een poosje over te soezen en dommelde eindelijk in. Even daarna begon hij te droomen.

Hij zat in zijn hansop op den rug van een grooten zwaan met zijn beenen tusschen de vleugels en zijn voeten lekker in het frissche water van den breeden vliet. Hij had de leidsels in de hand en de zwaan hield ze stevig vast met zijn rooden snavel. Dat ging fijn! Statig schoof de zwaan door het water en Karel zag aan weerskanten het hooge riet, dat door een zoel windje lichtelijk heen en weer bewoog. Hij kon tusschen de riethalmen door de koeien en paarden zien, die aan weerszijden rustig liepen te grazen in de wei.

[p. 13]

[p. 14]

Daar bespeurde de zwaan op het breede blad van een waterlelie een dikken kikker. Dat was een lekker hapje en langzaam en voorzichtig zwom de zwaan naar het riet. Maar Karel bemerkte er niets van. Hij keek maar rond of niemand hem zag.

Eenklaps rekt de zwaan den langen hals, spreidt de krachtige vleugels en met een ruk slokt hij den kikker naar binnen. Daar was Karel natuurlijk niet op bedacht. Hals over kop tuimelde hij achterover van den zwaan in het golvende nat.

Toen begon hij te roepen: ‘Help, help! Ik verdrink! Help, help!’

Moeder, die beneden nog wat goed zat te verstellen, ijlde op dat geschreeuw naar boven en zag daar Karel op zijn knieën in bed zitten. De tranen liepen hem over de wangen en hij gilde nog maar al door: ‘Help, help!’

‘Wat is er aan de hand, Karel?’ vroeg moeder met een angstig gezicht. ‘O moeder, help me toch! Ik lig in het water’, bracht Karel er al snikkende uit. ‘Wel neen, rare jongen!’ antwoordde moeder, ‘je zit in je ledikant; misschien heb je het maar gedroomd’.

En toen Karel weer heelemaal present was, vertelde hij aan moeder, wat er met hem was voorgevallen. Ze moesten er allebei hartelijk om lachen. Karel werd weer in bed gestopt en sliep weldra in. Maar zijn zwanendroom zal hij niet licht vergeten.