|
| |
| |
| |
IX.
Dien nacht lag Evert slapeloos op zyn stroozak. By poozen bulderde de wind hevig en schudde de hut; dan vielen er zware regenvlagen, welke de yskoude droppelen, met geweld, tegen het waggelend kruisraem deden kletteren. En wanneer, by wylen, Evert eens een oogenblik zoude hebben kunnen insluimeren, dan meende hy in het gedruisch van den wind en den regen stemmen te hooren roepen, welke hem zoo woest en zoo vreemd schenen, dat hy er eensklaps van opschrikte. Dan zag hy, in zynen geest, het beeld van Rig Stengel op den dorpel van zyne hut staen, en meende nog zyne stem te hooren, toen hy hem, twee dagen geleden, de huer kwam opzeggen. Hy meende nog dien onverbiddelyken blik te zien, welke in Stengel's oog blikkerde, en nog op zyn trotsch gelaet, dien spotlach te ontwaren, waervoor hy, sedert twee dagen, zich zoo dikwyls had voelen sidderen.
| |
| |
Eer de haen van de buerlieden had gekraeid, was Evert opgestaen, had vuer ontstoken, en was toen gaen zitten by den haerd. Zyn klein, blikken lampje stond op de tafel, nevens hem, en scheen met zyne doodbleeke lichtstralen hem de verschillende deelen van de hut. voor de laetste mael, nog eens aen te wyzen.
Daer, in gindschen hoek, had hy sedert zyne geboorte, geslapen; daer nevens hem, voor het vuer, stond, eenige maenden geleden, de kist die het lyk zyns vaders besloot; en daer, zoo ver het licht der lamp reikte, onder het raem, sliep zyne oude moeder, die hy zoo teeder beminde. Daer buiten, langs het voetpad, zag hyzich zelven aenkomen, en aen zynen ouden vader en moeder de lekkernyen toereiken, welke hy van oom Daniël en tante Tilla gekregen had.
Levendig kwam het hem voor den geest, hoe hy met de kleine Coba, op het grasperk neêrgezeten, korfjes voor haer vlocht, en dezelve met bloemen opvulde; of haer de schoone vogeleijeren toonde, welke hy voor haer geroofd had.
Nog slechts korten tyd geleden, zaten de buermeisjes, en de Bloem van den Beukberg in haer midden, op dat grasperk en vlochten er kransen voor het graf zyns vaders.
Hoe stormden al die gedachten door zynen geest! Hoe pynigden die denkbeelden, anders zoo zoet, zoo vertroostend, op dit oogenblik zyne ziel! Hoe koud werd het rondom hem, als hy dacht, dat hy zich voor de laetste mael aen den haerd warmde, en voor de laetste mael, het bed had beslapen, waerop hy, na den geheelen dag gewerkt te hebben, des
| |
| |
avonds zoo vermoeid was neêrgevallen, en hetwelk hy des morgens altyd zoo blyde verlaten had!
Het hoofd in de twee handen, zat hy starlings te zien op het bed zyner moeder, en poogde een verband te brengen tusschen het verledene en de toekomst; maer, waer hy in gedachten zyn oog wierp, overal was het donker, overal eene sombere verwarring in zyn verder bestaen. Langzaem stond hy op, trad tot by de slaepstede zyner moeder, schoof de gordynen van elkander, en kuste haer zacht op het voorhoofd? ‘Arme moeder!’ zeide hy stil, en draeide weenend het hoofd om.
Tegen den middag had Evert reeds alles tot zyn vertrek gereed gemaekt. By een zyner digtste buren, had hy voor tyd en wyl, zyn nederigen huisraed geborgen, om denzelven later, wanneer hy zyne nieuwe wooning zoude betrokken hebben, van daer stuk voor stuk, op zynen kruiwagen te kunnen wegvoeren.
Eenige oogenblikken later sloot hy de deur, en verliet de hut. Zyne moeder zat op den kruiwagen; de brave jongen had er eerst haer bed opgelegd, en toen de arme vrouw rondom in de oude, wollen deken gewikkeld. Aen de berrie maekte hy met veel zorg een korf vast, welke met een deksel was gesloten, en gewis iets van groote waerde moest bevatten, dewyl hy, tot tweemael toe, denzelven opendeed, om zich te overtuigen, dat er niets uit verloren was gegaen.
Lang stond hy besluiteloos tusschen de twee berries, en draeide van tyd tot tyd het hoofd om naer den Beukberg,
| |
| |
die van verre uit den digten winternevel oprees. Het was als of by van daer nog eenige verandering in zynen toestand te gemoet zag; als of er van daer eensklaps nog hulp en redding moest komen opdagen. Maer niets zag hy dan den rook, welke uit den schoorsteen opsteeg, en door den wind met geweld in de laegte werd gedreven; niets hoorde hy dan het geblaf van den bandhond, en het ratelen van den kafmolen.
Toen hief hy traeg de berries omhoog en vertrok: er kwam een heete traen van weemoed in zyn oog, terwyl hy het voertuig voortstiet, en het rad piepend heenrolde.
Langzaem vorderde de wagen, langs den boord van den Bloemvyver, door eene onbewoonde streek; het rad stak tot den dom in het modder; of weigerde tegen de steilte op te rollen, en dreigde telkens te kantelen op den ongebaenden grond. Elk oogenblik stond het kleine voertuig stil, en was Evert verpligt zich op de berries neêr te zetten, om uit te rusten; elk oogenblik riep hy, dat hy niet meer voort kon, en bleef daerna bewegeloos zitten. Dan viel zyn oog op den korf, die aen zyn voertuig hing; en als hy het deksel opligtte, scheen een glimlach van moed en betrouwen er uit op te stygen, om zich op het aengezigt van den jongeling vast te kleven - en dan stiet hy zyn wagen wederom met moed vooruit, tot dat het rad eindelyk op nieuw een of anderen hinderpael ontmoette, en weigerde voort te rollen.
Wederom stond de kruiwagen op een kleinen heiheuvel stil.
Van verre ontwaerde Evert eindelyk het dak van zyne
| |
| |
nieuwe wooning: nog een half uer wegs af te leggen, en de reis is volbragt! Maer de wind, die langs het water en de ysschotsen van den Bloemvyver op hem aenkomt, is zoo hevig en zoo koud! De regen, welke byna dwars langs de aerde wordt gezweept, verkleumt zyne leden! De grond is zoo week, en schynt er een nydig behagen in te vinden, zich om het rad van den kruiwagen vast te klemmen, en hem het voortgaen te beletten!
Toch hief Evert de berries al weêr op, en stiet zynen kostbaren schat in de rigting der hut, die zich, achter den Bloemvyver, tegen de heide verhief.
Eensklaps gaf de arme jongeling een scherpen gil van teleurstelling en spyt; hy stond stil voor diepe moerkuilen, welke er, voorbyzynden zomer, buiten zyne weet, waren gegraven. Het ys dreef in brokken op de putten, en de sponsachtige grond was zoo zacht, dat hy onder den voet van een kind zoude geweken hebben.
Evert begreep terstond, dat het onmogelyk was, in de genomene rigting, zynen togt voort te zetten, en hy niet zoude gelukken zyne nieuwe wooning te bereiken, dan met eenen omweg te maken langs den openbaren weg, die op twintig schreden, van het punt waer hy stond, heen liep.
De arme jongen zette zich dus wederom aen het werk, en poogde zynen wagen op de baen te brengen; maer het rad stak diep in het slyk, weigerde voort te gaen, en bleef weigeren terwyl hy, met inspanning van al zyne krachten, de berries beproefde vooruit te brengen.
| |
| |
Evert gevoelde, dat hem zyne krachten begonnen te verlaten, en stond radeloos tusschen de berries. Hy zag rond zich heen; maer ontwaerde geen levend wezen: niets zag hy, dan aen de eene zyde, de wyde vlakte van den Bloemvyver, met zyne vervaerlyke ysbrokken bedekt, van de andere de naekte heide; voor hem de gapende moerputten, en hier en daer eenig hakhout: niets hoorde hy dan het kletteren van den regen, en den wind, die de vlagen over de vlakte joeg, en de laetste dorre bladeren met geweld van het hout rukte.
De jongen begon te weenen, terwyl hy daer stond te zien naer die dreigende natuer, welke hem omgaf, en naer zyne moeder die, halfdood van nat en koude, haren zoon van tyd tot tyd toeriep, dat het haer zoo flauw aen het hart was.
Evert bood haer een stuk brood aen, hetwelk de vrouw langzaem aen den mond bragt; maer byna eventydig terug gaf.
- Neen, kind, ik meende dat ik honger had, zeide zy stil, maer het is geen honger.... Hoe koud is het toch vandaeg, Evert....
- Arme moeder! zuchtte de zoon, de wollen deken digt om haer hoofd toe trekkende.
- Kind, hernam de vrouw; indien wy hier in den kouden regen en wind, den nacht eens moesten doorbrengen....
- Moeder, ik zal voortkruijen! hervatte de zoon, een benauwden blik werpende, op den ongebaenden weg.
| |
| |
- Uwe krachten zyn uitgeput, Evert; neen, lieve jongen, gy kunt niet meer; dat zie ik..... Indien ik beproefde te gaen.....
Evert zag haer medelydend aen, en zyne oogen ten hemel heffende, sprak hy tot zich zelven:
- Arme vrouw, die sedert jaren zich niet meer kan regt houden....
- Kind, indien ons de nacht overviel.....
Evert sidderde by deze gedachte.
Moeder en zoon zwegen; maer beiden spraken in hun hart met Hem, die, van daer boven, het oog had op dien kruiwagen; en beiden smeekten Hem om hulp en redding.
Op dat oogenblik, kwam er een ruiter den weg opgedraefd.
- Hulp! riep Evert, zoodra hy hem ontwaerde. Hulp! myne oude moeder sterft van honger..... Myn wagen is verzakt in het slyk..... Ik ook, ik kan niet meer..... In Gods naem!....
- Wel, neem uwe moeder van den wagen! riep hem de ruiter toe. Breng dan uw voertuig op de baen, en leg er uwe vracht wederom op..... Indien gy voor twee duiten verstand bezat, moest gy zulks reeds lang gedaen hebben, in plaets van daer staen te roepen en te huilen, als een kind.
Evert antwoordde niet op de woorden van den onmeêdoogenden ruiter; hy liet zich op de berries nedervallen, verborg zyn hoofd in zyne handen, en weende: ‘ik kan niet meer!’
- Blyf dan maer zitten; zeide de ruiter spottend; of
| |
| |
denkt gy misschien, dat de wagen alleen zal loopen voor uw geschreeuw, hetwelk beter aen een meisje zoude passen, dan aen een sterken kerel, zoo als gy? In alle geval, doe wat gy wilt; ik heb geen tyd om my langer op te houden.
Hy gaf zyn paerd de sporen, en draefde voort.
Evert zag hem weemoedig achterna, en zeide stil by zich zelven: ‘Welk een mensch! Zoude die Rig Stengel wel gelooven, dat er een God is, die van daer boven dat alles gade slaet?’
Hy bleef eenige oogenblikken daer zitten, rigtte zich slechts op, toen Rig Stengel achter den hoek van het bosch, uit zyne oogen verdwenen was, en ging zich toen gereed maken den raed te volgen, die hem de onmeêdoogende meesterknecht van den Beukberg had achtergelaten. Hy tilde zyne moeder op, legde haer op eene kleine hoogte neder, en stiet den wagen naer den gebaenden weg; waerna hy zynen kostbaren last wederom op het voertuig terug droeg. Nu begon hy met meer moed te kruijen; het rad rolde thans minder moeijelyk, en liep altyd regt op het pad, langs het ryspoor.
Toch oordeelde Evert dat het hem onmogelyk zoude zyn, voor den avond, de hut te bereiken; want het was reeds laet in den namiddag, en de omweg, welken hy nog te doen had, al te groot, voor iemand, die zich enkel door de kracht van zynen wil, in gang hield. Daerom hield hy even stil, en met zyn oog den weg afmetende, welken hy nog had af te leggen, en de zekere hinderpalen berekenende,
| |
| |
welke hy nog zoude ontmoeten, oordeelde hy voorzigtig, zynen moeijelyken togt, dien dag niet voort te zetten; maer liever hier of daer, aen eene wooning te gaen kloppen, om er met zyne moeder den nacht over te brengen.
De wooningen der boeren waren echter zeldzaem in de streek, waer Evert zich, op dat oogenblik, bevond. Wel zag hy, op een kwartier afstands, den schoorsteen rooken van een hem bekend huis; maer welk middel om, dwars door de weiden met water en ys bedekt, zynen wagen voort te stuwen?
Op eens viel zyn oog op den berg, welke zich, ter zyde van den weg, op de heide, verhief. Op die verhevenheid, stond voorheen de steenen graenmolen welke, een jaer of vier geleden, door den bliksem werd aengestoken, en geheel afbrandde. Het muerwerk, hetwelk zich boven den berg, tot eene hoogte van een paer voeten verhief, was het eenige wal er van den windmolen was overgebleven. Hetzelve was overdekt met eenige jonge dennen, waerop men eene party riet, uit den Bloemvyver, had vastgebonden: het was duidelyk te zien, dat die oude bouwval, aen den eenen of anderen ongelukkige, tot schuilplaets verstrekt had.
Evert rigtte zich derwaerts, en kruide langs den uitgeholden berg, de groote, ronde poort binnen, welke voorheen doorgang verleende aen de molenkar.
Het was reeds donkerachtig in den bouwval; en met moeite overtuigde zich Evert, dat dezelve geheel onbewoond was: ten minste ontwaerde hy er geen enkel stuk huisraed;
| |
| |
geene plaets waer iemand zoude hebben kunnen rusten; geen haerd of geene asch, welke aenduidde, dat er zich iemand gewarmd had: het was een ledig, akelig hol, met zwarte muren.
Evert gevoelde eene ligte rilling in dien eenzamen, donkeren bouwval, en keerde naer buiten terug. Bekommerd zag hy over de vlakte, als om den afstand te meten, welke hem van een minder akelig verblyf afscheidde; doch waer hy zyn oog wendde, nergens ontwaerde hy eene wooning, welke hy zich in staet gevoelde, dien dag te bereiken. Lang stond hy boven op het afgeknotte muerwerk te zien, of hy hier of daer geene menschen ontwaerde; maer de streek was geheel en al verlaten; geen menschelyk wezen vertoonde er zich in dat stormachtige weder. Langzaem kwam de jonge Bierinck naer beneden, en besloot eindelyk in het molenhol den nacht over te brengen, liever dan op nieuw te beproeven eene of andere wooning te bereiken, met gevaer van door den nacht overvallen te worden.
Nu begon hy een deel van het dennenhout, dat het dak van den bouwval uitmaekte, beneden te trekken, en wierp hetzelve in het midden van het hol neder, om vuer te maken. Toen ketste hy vuer in zynen houten tondelpot, en blies zacht de vlam aen den zwavelstok, welke hy in zyne tabaksdoos geborgen had. Weldra knetterde het vuer, door het opeengehoopte hout; de vlam blikkerde tegen de donkere wanden; de rook vervulde de akelige holte.
Evert blikte rond zich heen, als hadde hy gevreesd, uit den
| |
| |
eenen of anderen hoek van den bouwval, een spook te zien opryzen.
Nu hing hy de doorweekte kleederen zyner moeder voor het vuer te droogen, en bood de vrouw het eenige stuk brood aen, hetwelk hy nog bezat. Doch de oude weduwe weigerde het voedsel; de ongemakken, de koude, en de aenhoudende regen hadden de verwarring in de werktuigen van haer lydend gestel gebragt, en de droefheid en de smart hadden hare gewoone ziekte merkelyk verergerd.
Evert zat voor haer op de kniën, en sprak weemoedig:
- Waerom eet gy niet moeder, zyt gy ziek?
- Myn hart is vol, lief kind, antwoordde de vrouw; eet gy dat laetste stuk brood, Evert; uwe krachten zouden u begeven.....
Evert schudde met het hoofd; zyne oogen stonden nat van tranen; de smart boorde hem door de ziel.
- Evert, hernam de moeder met eene gebrokene stem; ik gevoel, dat het vuer my wel doet, en dat de slaep my misschien geheel zoude herstellen..... Tracht zelf ook te rusten, kind; de dag van morgen zal welligt beter zyn, dan die van heden; denk dat daer boven een God is, die niemand verlaten zal; betrouw op Hem, Evert, en het zal u op den duer toch altyd nog wel gaen. Laet ons nu een oogenblik bidden, myn jongen, en daerna trachten stil in te sluimeren, tot morgen.
De arme vrouw lag in een gedoken op den kruiwagen; zy vouwde de handen zaêm, hief de oogen opwaerts, en had.
| |
| |
Evert zat geknield voor haer; zyn hoofd rustte op een der sponnen van den kruiwagen; en zoo stierde hy zyne avondbede naer God: het was eene bede om hulp voor zyne gebrekkige moeder. Daerna zweefde zyn geest naer de tombe van palmtakken, welke op het kerkhof de rustplaets zyns vaders afteekende, en hy had voor hem, opdat de Heere hem mogte genadig zyn. Onmerkbaer sloop de naem van Coba in zyn gebed, en hy herdacht het goede meisje, dat zyne kinderjaren zoo stil, aen den levenshemel, had doen voortdryven; en toen hy eindigde, zeide hy zacht: ‘Rig Stengel, ik vergeef u, en u ook, Daniël Heyman!’
Doch reeds was zyne moeder ingesluimerd; Evert nam de wollen deken, welke hy tegen het vuer gedroogd had, sloeg dezelve zacht om het lyf der oude vrouw, en wenschte haer in den geest goeden nacht.
Buiten bulderde de wind, en zweepte de regen door het dor gebladerte, dat nog hier en daer aen het eiken kreupelhout was blyven hangen; het was nacht en afgryselyk donker. Binnen, in den ouden bouwval, knetterde de vlam, en danste de rook, in akelige vormen, tegen de bleek verlichte wanden, en verborg nu en dan den kruiwagen, waerin de arme weduwe sliep, in zyne donkere kronkels.
Van tyd tot tyd, kwam er een rukwind door het dak boren, en joeg den rook uit den bouwval, die in eens helder verlicht werd, tot dat de grillige adem van den storm, eene andere rigting nemende, denzelven wederom met geweld, door de oude, steenen poort, in den bouwval terug blies: en dan
| |
| |
beefden de vlammen en schenen langs den grond heen te kruipen; dan was alles akelig donker, gelyk eene begraefplaets, waerin eene graflamp zoude gebrand hebben.
Evert sloeg dat alles gade; zyn hart klopte hevig, en van tyd tot tyd was het, als of er hem een ysregen langs het ligchaem droppelde. Hy herhaelde langzaem de woorden, welke hy zoo even had uitgesproken. ‘Rig Stengel ik vergeef u.... en u ook, Daniël Heyman, ofschoon gy misschien wel de oorzaek zoudt kunnen zyn, dat myne arme moeder niet meer zien zal, dat de storm daer buiten, gaet liggen..... Ja, wie weet; de nacht is nog zoo lang! O, Heyman, wat heeft Evert Bierinck u misdaen, dat gy hebt toegelaten hem zoo te vervolgen? Is het omdat ik zoo arm ben? Men heeft my wel eens gezegd, dat de ryken zoo onregtvaerdig zyn, jegens de armen.....’
Hier onderbrak Evert zyne alleenspraek; eene stem, welke hem vreemd was, en uit een der hoeken van het hol scheen te komen, antwoordde:
- De ryken beweren, dat de armen bedriegers en roovers zyn; en deze denken, dat elke ryke een schelm is; dat een ieder in zyn hart ga, en onderzoeke wat regt is.....
Evert had gehuiverd van angst, en was regt gesprongen.
- Wie heeft daer gesproken? vroeg hy. Zyne stem was hevig ontsteld; zyne woorden kwamen met moeite door zynen mond, die zich stuipachtig open- en toetrok.
Niemand antwoordde.
- Slaept gy moeder? vroeg de jongen, terwyl hy zich over
| |
| |
den kruiwagen boog, en by het bleeke licht van het vuer, het gelaet der vrouw gade sloeg.
Zyne moeder sliep gerust.
- Wie heeft daer gesproken? herhaelde hy nogmaels.
Alleen het gebulder van den wind daer buiten, scheen hem te antwoorden.
Evert rilde, als had de hy zich tusschen ysschotsen voelen insluiten: toch ging hy rond de donkere muren van het hol, ten einde te ontdekken, wie het zyn konde, die met hem in dat ellendig verblyf vernachtte. Doch niets vond hy dan naekte muren, en hier en daer afgebrokkeld steenwerk.
- Heb ik gedroomd? vroeg Bierinck, zich wederom op de berrie van den kruiwagen nederzettende; of welke verwarring heerscht er in myn hoofd?
Hy bleef eene wyl zitten staren in het vuer, en kwam langzamerhand op zyne denkbeelden van daer even terug.
- Hoe is het toch mogelyk, vroeg hy, tot zich zelven sprekende; dat iemand die magtig is, zich van zyne magt bediene, om een armen mensch te hinderen?
- Het zyn de geesselroeden, hernam de stem, waervan de Heer zich bedient om den mensch te straffen, en zyne lievelingen te beproeven: doch let er wel op, vroeg of laet zal de groote Meester, die roeden in het vuer werpen, hetwelk hy in zyne regtvaerdige gramschap heeft ontstoken.
De toon der stem, welke zich deed hooren, was gestreng en plegtig; het was als of de adem van den wind haer in het hol blies. Evert zag op nieuw rondom zich heen, wierp hout
| |
| |
op het vuer, om meer licht te verspreiden, en deed voor den tweeden mael een onderzoek, langs de bouwvallige muren; maer niets ontdekte hy dat hem aenduidde, van waer de geheimzinnige stem had gesproken. Langzamerhand verliet hem de vrees, welke hem eerst overvallen had, en weldra begon hy te verlangen, die vreemde stem nogmaels te hooren. Wat had hy ook te vreezen van hem, hy mogte dan een mensch of een bovennatuerlyk wezen zyn, die zulke wyze dingen uitsprak!
- Wie zyt gy? vroeg Evert zyn hoofd wendende, naer de zyde, van waer hy meende de stem gehoord te hebben.
Voor antwoord stoof er een geweldige rukwind binnen, welke duizende vonken uit het vuer mede nam, en dezelve als sterren, eenen oogenblik, tegen de donkere muren deed schitteren.
Evert begon gewoon te worden aen de dingen, welke hy gedurende dien akeligen nacht ontmoette, en nam byna geen acht meer, op dat grillig uitwerksel van den wind. Hy verlangde zyn gesprek met de geheimzinnige stem voort te zetten, en oordeelde daerom, dat het noodig was op het begonnen onderwerp terug te komen.
- Wanneer dus de arme vervolgden mishandeld wordt?... vroeg Evert.
- Moet hy niet morren, klonk de stem; maer lyden, verdragen en verduldig zyn!
- Verduldig zyn! herhaelde Evert met eenen bitteren spotlach.
| |
| |
- De verduldigheid, zeide de stem is het begin der gelukzaligheid..... Wees verduldig; omdat Hy, wien gy moet navolgen, ook verduldig was. Morde Gods zoon, toen zyn bloed langs het kruishout heen droop?
- O, mensch, wie gy zyn moogt, de Heer heeft ons zoo bitter beproefd! zuchtte Evert.
- De Heer, antwoordde de stem, is altyd even aenbiddelyk, welke ook de wyze is, waerop Hy u behandelt: zyt gy Hem minder dankbaerheid verschuldigd, in het ongeluk dan in den voorspoed?
- O, wy zyn zoo arm, zoo ongelukkig!
- De Heer treft de kinderen, die Hy lief heeft.....
- En, diegenen welke hem vergeten en misachten?..... onderbrak Evert.
- Laet hy gelukkig voortleven! voleindigde de stem; doch pas op, ga niet in hunne wooning, dewyl derzelver val naby is.
Evert zweeg, gedurende eenige oogenblikken, waerin hy de waerheid van deze woorden herdacht, en vroeg toen:
- Kent gy my?
De stem zweeg.
- Kent gy Daniël Heyman, die toelaet, dat men eene arme, ongelukkige weduwe aen eenen byna wissen dood blootstelt?
Hetzelfde stilzwygen.
- Kent gy Rig Stengel, die my uit de hut joeg, waerin
| |
| |
ik geboren werd, en dezen namiddag zich zelfs niet gewaerdigde van zyn paerd te stygen, om myne gebrekkige moeder te helpen?
De stem sprak niet, maer het was als of er een dreigend geschreeuw uit den grond opsteeg.
- Rig Stengel! hernam Evert, zyne woorden tot zich zelven rigtende; hy is het die, sedert langen tyd, myn hart gemarteld en alle hoop uit myne ziel verbannen heeft. Er was een tyd, dat ik zoo gelukkig was, en de toekomst my zoo helder toelachte! Zoude die oneindige hartpyn my nooit meer verlaten? Zoude de hemel nooit meer die donkere wolken boven myn hoofd doen wegdryven?
- Dat weet God alleen, zegde de stem; laet Hem begaen; Hy doet wat wel is, en heeft niemands raed noodig: uwe beproevingen zullen niet langer duren, dan het noodig is voor uw geluk.
- Ik geloof dat gy gelyk hebt, my zoo toe te spreken, antwoordde Evert; doch ik kan my niet voorstellen, dat myn ongeluk, hier op aerde, ooit een einde zal nemen; Rig Stengel heeft het voor altyd vernietigd!
- Rig Stengel! riep de stem op eenen toon, die Evert deed huiveren. Rig Stengel! wiens hart vol is van ydelheid en hoovaerdy! De zoon die zyne moeder niet meer kent! De ongelukkige, die beschaemd is over den schoot, welke hem gedragen heeft!.....
- Rig Stengel, ja, antwoordde Evert; die op het punt is de gelukkigste mensch der wereld te worden....
| |
| |
- Omdat hem de hand van de Bloem van den Beukberg is toegezegd? vroeg de stem.
Voor antwoord, kwam er een diepe zucht uit Evert's borst op.
- De gelukkigste mensch der wereld! vervolgde de stem, op eenen toon vol bitterheid. Kan de zoon, die zyne moeder verstoot, gelukkig zyn? Dat hy vreeze; de wraek van den regtvaerdigen oppersten Meester zit op den drempel van zyne wooning!
Evert zat te sidderen op de berrie van den kruiwagen, by deze laetste woorden, welke de stem, op eenen profetischen toon, uitsprak.
Gedurende eenige oogenblikken, bleef hy zonder spreken zitten staren in de vlammen, welke door den adem van den wind, langs den grond heen, werden geblazen, en dan wederom sissend omhoog stegen. Mymerend opende hy den korf, welke aen den wagen hing, en nam er iets uit, dat hy langzaem aen zyne lippen bragt.
Toen hoorde hy de stem, op zachten en welwillenden toon, zeggen:
- Kind, bewaer den lykkrans, dien gy daer in uwe hand hebt, en dien gy van het graf uws vaders wegnaemt! Die verslenste bloemen en bladeren zullen u herinneren, dat gy eens een vader hadt, die u beminde, en dat gy uwe oude moeder niet moogt vergeten! Bewaer dien krans....
- Coba.... nokte de jonge Bierinck.
- Ja, de Bloem van den Beukberg, onderbrak de stem,
| |
| |
heeft denzelven gevlochten.... Bewaer dien krans; indien God wil, kan Hy den mensch gelukkig maken, al ware het dan ook slechts door middel van een verslenst palmblad.
De storm scheen te bedaren, de wind had uitgebulderd, de regen hield op. Nu werd het akelig stil in den ouden bouwval, en het vuer, by gebrek van droog hout, was byna uitgedoofd. De laetste woorden der geheimzinnige stem hadden Evert hevig getroffen: dezelve waren hem zoo goedhartig, zoo aenmoedigend voorgekomen, en hadden hem zoo opgebeurd, dat hy het gesprek hervatte.
- Zoo dat ik, in weerwil van myne ongelukken, nog altyd mag hopen? vroeg hy.
Alles bleef stil.
- Wie heeft u gezegd, dat deze verslenste bladen, welke volgens uwe woorden misschien nog myn geluk zullen bewerken, door de handen van de Bloem zyn in een gevlochten?
Op deze en meer andere vragen, volgde er geen antwoord; de stem was met den storm verdwenen. Het was als of zy het gedruisch van den wind hadde noodig gehad, om zich te bezielen.
De gelykiydigheid van het bedaren der onstuimige natuer en het zwygen der geheimzinnige stem, kwam Evert Bierinck voor, als hadde hy zich bedrogen; als ware zyn verward denkvermogen de speelbal geweest van een visioen.
Voor de derde mael, ging hy, den laetsten brandenden dennentak in de hand nemende, door het hol rondzoeken, om zyn geheimen tusschenspreker te ontdekken; doch kwam,
| |
| |
zonder iets te vinden, zich wederom op de berrie van den kruiwagen neêrzetten, waer hy eindelyk, uitgeput van vermoeidheid, in slaep viel.
Zoodra de morgen, met zyn bleek winterlicht, door de wyde, steenen poort, het hol kwam binnen dringen, zette Evert zich wederom tusschen de berries van zyn klein voertuig, en vervolgde zynen weg. Kort daerna hield hy aen zyne nieuwe wooning stil, en bragt er zyne oude moeder binnen.
|
|
Auteursrechtvrij