|
| |
| |
| |
III.
Zes zomers waren de lieve waterleliën op het water der beek komen liggen, en zesmael ontkleurd, door den kouden adem van den herfst, hadden zy hare hoofdjes treurig naer de diepte laten zakken.
Het nichtje van oom Daniël was in dien tusschentyd door hare kinderjaren heen gegroeid, en reeds een aenkomend meisje geworden, Er konden in het dorp schoone en frissche dochters gevonden geworden; maer de schoonste welke men er ooit gekend had, was in verre na niet te vergelyken met de jonge Coba. Men had er gekend, die misschien even zwart hair hadden als zy; wier oog even helder en vlug in het hoofd stond, en wier maeksel even schoon was, als dat van Daniël's nichtje; maer iedereen moest bekennen, dat wanneer men al de bevalligheden van anderen by een rekende,
| |
| |
men altyd te kort schoot in vergelyking met de jonge Coba; en ook daerom hadden de dorpsjongens haer, de ‘Bloem van den Beukberg’ genoemd.
Niemand benydde het meisje dien vereerenden naem; want Coba was schoon als een lentemorgen, en zonder de minste hoovaerdy; zy was de eenige erfgename van den ryksten grondeigenaer der streek, maer droeg daer geenen roem op; daerby was zy de eerste in goedheid en in eenvoudigheid des harten. Konde het anders, dan dat het lieve meisje de koningin was onder de dochters van het dorp? Neen; daerom ook was de eerste krans, dien de meisjes, in den Bloemvyver, by het aenbreken van het voorjaer, gingen vlechten, voor de Bloem van den Beukberg; daerom ook kende men haer de eer toe den eerewyn te schenken, wanneer de gilde op het voorplein van Daniëls wooning stil hield, om plegtig het vaendel te draeijen.
Oom Daniël en tante Tilla waren dan ook niet weinig ingenomen met hun aengenomen kind. De goede, oude lieden waren gewis tienmael blyder dan het meisje zelve, wanneer zy de buerdochters met haren schoonen meikrans van verre in de weide zagen aenkomen, of wanneer de trom van wyd aenkondigde, dat de dorpsgilde kwam opdagen.
Wanneer het meisje in haer veelkleurig sitzenkleed, met hare kantenmuts op hare gitzwarte hairen, en het schitterend diamanten familiekruis op het hart, des zondags naer de kerk ging, dan zagen de oude lieden haer met belangstelling achterna; dan stiet oom Daniël zyne vrouw met den elleboog in
| |
| |
de zyde, terwyl hy Coba van genoegen achterna knikte; en dan zegde tante Tilla, met een half betraend oog: ‘Welk een engel van een meisje!’
Op het kerkpad ging iedereen beleefdelyk uit den weg voor het schoone nichtje van Daniël Heyman; de jongens knipten elkander een oog, als zy voorby ging aen de kerkdeur, en de meisjes gaven haer de eerste plaets, voor aen in de kerk.
Evert was nu zeventien jaren oud geworden. Het was een zwierige jongen: zyne zwarte oogen brandden van vuer en leven, en op zyn aengezigt, waerop altyd een gulhartige lach zigtbaer was, schilderden zich moed en tevredenheid. Ofschoon een gekleurde strooijen hoed, welken hy zelf had gevlochten, zynen zwarten krullebol bedekte; ofschoon de nederige blauwe kiel zyne leden omgaf, was Evert toch ver weg de perel van de dorpsjongens. Niemand was zoo zwierig in zyne bewegingen en tegelykertyd zoo ongemaekt als hy; niemand had die fiere houding, en deed zich zoo goed voor als Evert, de zoon van Bierinck, den armen daglooner. Maer in weêrwil van zyne nederige inborst en zyne bekende eenvoudigheid, was het met hem niet gelyk met de jonge Coba. Neen, de dorpsjongens benydden hem, omdat hy, de arme drommel, die niets ter wereld bezat dan zyne dikke, kempen zweep en zynen langen ossenhoorn, zoo gaerne gezien was op den Beukberg.
Doch hoe was die afgunst vermeerderd, hoe was de nyd van zyne makkers gestegen, toen men op zekeren zondag bemerkte dat Evert, onder zynen blauwen kiel, eenen rood
| |
| |
marokynen tabakszak had hangen, en uit eene schoone meerschuimen pyp met zilveren beslag, rookte! Dit nieuws liep van mond tot mond, en overal herhaelde men, dat dit alles niet anders dan een geschenk kon zyn van het nichtje van oom Daniël. De zonen van de ryke pachters fluisterden elkander in het oor, dat Heyman wel verblind moest zyn, om zulke dingen toe te laten, en zyn nichtje weinig minder dan stapelzot was, om zich met dien armen koeherder op te houden.
Op het kerkpad, op de wandeling door de korenakkers, in de herberg, op de klosbaen, overal sprak men van den schoonen, rooden tabaksbuil, de meerschuimen pyp met zilveren beslag, en van de dwaesheid van de jonge Coba, en overal spraken de dorpsjongens het haer ten schande.
Rig Stengel bevond zich dien zondag op de klosbaen, en hoorde zonder spreken af, wat men zegde: hy ook had het bekoorlyk geschenk van Evert opgemerkt, en het was hem bekend, dat hetzelve hem, door de Bloem van den Beukberg, gegeven was. Tot hiertoe had hy by zichzelven niet al te veel aendacht verleend aen die omstandigheid, welke hy geoordeeld had te zyn voortgesproten, uit de vriendschappelyke betrekkingen, welk Evert en Coba, in hunne kinderjaren, met elkander gehad hadden; maer toen er iemand op de klosbaen, in dat geschenk, een bewys van wat anders meende te zien, en beweerde, dat de Bloem wel eens de vrouw zoude kunnen worden van Evert Bierinck, toen voelde Rig, dat zyne kniën onder zyn lyf knakten, dat hy beefde en koud werd, en het bier, dat hy op dat oogenblik ging inzwelgen, niet door
| |
| |
zyne keel wilde. Zyn hart klopte, gedurende eenige oogenblikken, pynlyk in zyne borst, en in zyn groenachtig oog tintelde de loensche blik, welke hem eigen was. Indien op dit oogenblik hem iemand had gade geslagen, zoude hy gezegd hebben, dat er iets, gelyk eene gloeijende vloeistof, uit zyne oogen liep.
Rig Stengel woonde nog altyd op den Beukberg, doch niet meer als schaepherder; maer wel als meesterknecht, die zichzelven eene onbeperkte magt had toegeëigend, en welke hy zoo behendig wist te gebruiken, dat er niemand aen dacht hem dezelve ooit te betwisten.
Zie hier, hoe de nederige schaepherder tot dien belangryken stand was opgeklommen. Op het oogenblik, dat Rig reeds te groot en te oud was geworden om de schapen te hoeden, en zyn werk gemakkelyk door eenen knaep van twaelf jaren kon verrigt worden, had hy oom Daniël gevraegd, om de herdersvork neêr te leggen, en de plaets te mogen innemen van een der paerdenknechts, welke de hofstede verlaten had.
Daniël Heyman dacht op dit oogenblik niet meer aen zyne papieren ruit, noch aen de deugnietery van den kleinen Rig, en stond het gevraegde, zonder opmerkingen te maken, toe. Eens dat Rig naer het ver afgelegen moefveld reed, om turf te halen, ging hy op zyn gemak, op de kar tegen de spon, liggen rusten, en hield by zichzelven nagenoeg de volgende alleenspraek:
‘Eindelyk ben ik verlost van die verwenschte schapen en lammeren Het is geheel wat anders een schoonen gelder- | |
| |
schen ruin in de kar te spannen, en lustig over den weg te draven! Doch Rig is te slim, om zich enkel te bepalen by het voeren van kar en paerd; neen; de oude Lambert heeft my beloofd my te zullen leeren ploegen, zaeijen en eggen: hy zal my leeren heijen opbreken en mastbosschen aenleggen, en de geheimen leeren kennen van geheel de boerdery van Daniël Heyman.
Lambert kan nog slechts korten tyd in zyne bediening van meesterknecht voortgaen; dewyl hy oud en gebrekkig wordt, en reeds meer dan half blind is; by gevolg zoude Rig Stengel hem misschien wel eens kunnen opvolgen: en waerom niet? Omdat ik nog wat te jong ben? Neen, dat is geene reden..... En wie anders zoude meesterknecht kunnen zyn dan ik, wanneer ik alleen, by uitsluiting van allen, met de zaken bekend ben? Daniël wordt oud als de straet, verstaet niets meer van de boerdery, en kan toch in alle geval niets meer op zich nemen, aengezien hy gedurig ziek is.
Rig is geslepen genoeg, om de zaek zoo aen te leggen, dat hy in den tyd van een jaer of twee geheel onontbeerlyk wordt; en dan?.... Wie weet?..... Eenmael meesterknecht?.... Ja, wie weet?.... Coba, de erfgename van den Beukberg, groeit frisch en schoon op, en zal vroeg of laet gedwongen zyn te trouwen; alleen toch kan zy niets aenvangen met al dat land, bosschen en weiden?.... En wanneer ik het zoo ver zal gebragt hebben, dat de geheele Beukberg op my alleen afgaet, dan.....’
Hier rigtte Rig Stengel zich even omhoog, en ging toen regt
| |
| |
op de kar staen. Voldaen over zyne beraemde plannen, en als verzekerd over derzelver gelukkigen uitval, legde hy lagchend de zweep over zynen ruin, en draefde, in eenen adem, naer de turfvelden.
Rig deed in het vervolg, zoo als hy by zichzelven de zaken overlegd had.
Met behendigheid hanteerde hy, onder de leiding van den ouden meesterknecht, de ploeg, en maekte gebruik van den zaeityd om te leeren zaeijen; iets waerin hy byzonder gelukte. Hy zag voornamelyk, hoe de oude Lambert de verdeeling van de landeryen maekte, om dan deze, dan gene vrucht, op dezelfde plaets te winnen.
Was er iets dringends te doen, hetgeen hoegenaemd zyn werk niet was, dan stond Rig terstond gereed, en bood zich aen om hetzelve te verrigten. De andere knechten lachten, om zyne bereidwilligheid; maer de looze Stengel lachte in de vuist ook met hen; omdat hy gevoelde, dat hy op deze wyze, dagelyks meer en meer het vertrouwen won van oom Daniël, en langzamerhand de spil werd, waerop de geheele Beukberg moest draeijen.
De handel van het vee was het werk van den jongen Rig; en ook niemand verstond zoo goed als hy, wanneer het noodig was deze melkkoe op den stal te houden, en gene te verkoopen.
Ondertusschen stierf de oude Lambert, en liet het pachthof zonder meesterknecht. Zonder iemand, zelfs den eigenaer Daniël Heyman te raedplegen, stelde de ondernemende Rig
| |
| |
zich in zyne plaets. Reeds den avond van denzelfden dag, terwyl de knechten en meiden het avondmael namen, kwam Rig in de keuken, en gaf zyne bevelen voor den volgenden dag. De stallen moesten gereinigd, en daerna op nieuw gestrooid en gezand worden; de arbeiders zouden het klaverland gereed maken, en de knechten naer de heivelden ryden. In eenige woorden, had de nieuwe meester deze bevelen gegeven, en was toen, ten einde onaengename opwerpingen te voorkomen, heen gegaen.
De knechten en arbeiders preutelden, wel is waer, legen de aenmatigingen van den jongen snotbaerd, zoo als zy hem noemden en zegden by hoog en by laeg, dat zy liever heen gingen, dan onder zulk een meester te dienen; maer toch deden zy den volgenden dag, wat Rig daegs te voren had bevolen. Ook was er niets anders aen te doen; want toen zy Daniël Heyman, die in de kamer by het vuer zat, om, zoo als hy zegde, de jicht uit zyne schenen te warmen, gingen raedplegen, antwoordde deze:
- Maer God, waervan spreekt gy my? Ben ik dan toch gesteld, om daerop te antwoorden; ik, die sedert vier weken geen voet buiten de deur zet? Stelt dat alies volgens uwe eigene goedvinding, verdeelt het werk onder u, en Maer ja, ik denk er aen, gy zyt allen nog zoo kort in myne dienst, en weet nog niet, hoe wy dit hier gewoon zyn te doen Vraegt het dan liever aen Rig Stengel, die er misschien nog het beste wys uit zal worden.
Zoo sprak oom Daniël; en terwyl hy, een pynlyk gezigt
| |
| |
trekkende, langs zyne zieke beenen streek, bromde hy zyne knechten achterna:
- Maer in Gods naem, wat ga ik toch met al dat volk aen vangen? Met den dood van mynen ouden Lambert, is waerlyk alles in de war geraekt..... Ik voor my ten minste zie er geen dag meer door.....
Rig lag op den zolder, met het oor op de planken, door eene kleine, geboorde opening te luisteren, wat oom Daniël aen de knechten zoude zeggen. Eer deze nog geheel geëindigd had, was hy reeds regt gesprongen, en had, met welgevallen de woorden herhaeld, welke Heyman gesproken had: ‘Vraegt het dan liever aen Rig Stengel, die er misschien nog het beste wys uit zal worden!’ De vreugde blonk op het wezen van den jongen, en terwyl hy zich met zelfvoldoening den vinger op de borst zette, zegde hy in zichzelven, met fierheid: ‘Rig is hier de baes, en niemand anders!’
Van dien dag af, nam alles zyne oude plooi; het werk ging als vroeger, en iedereen gehoorzaemde aen Rig, die op allen een onweêrstaenbaer gezag uitoefende.
Nauwelyks waren er twee maenden verloopen, of Rig was op den Beukberg uitsluitend meester, en gewis had men voor Daniël zelven, in zyn tyd, niet meer ontzag gehad dan voor zynen nieuwen meesterknecht.
Rig had geheel en gansch het werk vaerwel gezegd, voorgevende dat hy al ruim genoeg te doen had, met het werk der hoeve geregeld te gaen afzien, en een oog te houden, over bosschen en planteryen. Onder voorwendsel, dat de jonge
| |
| |
paerden, welke oom Daniël altyd kweekte, op stal niet gezond bleven, reed hy zeer dikwyls uit, en ging zich vermaken in een of ander nabygelegen dorp, waer hy de algemeene bewondering op zich trok, om zyne schoone duitsche pyp, om zyn deftig kleedsel en moedig rypaerd.
Zoo stonden de zaken in den tyd, toen, zoo als wy reeds verhaeld hebben, Evert Bierinck, op eenen zekeren zondag, pronkte met zynen rooden tabaksbuil en meerschuimen pyp, met zilveren beslag, welke hem door de Bloem van den Beukberg geschonken waren.
Dien avond, kwam Rig Stengel slecht gezind en met een verstoord gemoed naer huis. Hy trad in de keuken, waer de knechten het avondmael namen, en beval op eenen norschen toon, dat des anderen daegs de schapen, in de beek van den Bloemvyver, moesten gewasschen worden. Toen draeide hy zich driftig om, en ging zonder eten of drinken naer de kelderkamer, waer hy sliep. Dien nacht deed hy geen oog digt; slechts tegen den morgen, had hy even gesluimerd en gedroomd, dat de roode tabaksbuil van Evert Bierinck, in de gedaente van eene roode stofwolk, hem op zyn bed verstikte, waerna de meerschuimen pyp, eensklaps in eenen haen veranderd, hem op de borst zat, en hem gedurig in het aengezigt pikte.
Reeds vroeg in den morgen, galmde de ossenhoorn van Evert door den Bloemvyver, terwyl zyn vee in het ronde dartelend, zich over de vlakte uitbreidde. Kort daerna ging op den Beukberg de schaepstal open, en de schaepherder dreef
| |
| |
zyne kudde naer de laegte, om dezelve, zoo als Rig bevolen had, in de beek te laten wasschen. Geheel de bevolking der pachthoeve, behalve oom Daniël en tante Tilla, was in den Bloemvyver aenwezig, om deze bewerking by te woonen.
Die dag was gewoonlyk een feest voor de dienstboden, welke na de schapen gereinigd te hebben, deftig onthaeid werden door den eigenaer. Evert stond, in de verte tegen eenen berk leunende, te zien naer de kudde, welke van den heuvel afdaelde, en wierp van tyd tot tyd eenen vlugtigen blik op de dienstboden, welke aen den oever der beek het aenkomend vee stonden af te wachten.
Eensklaps ontwaerde hy Coba, die in de verte een teeken deed, om zich by de menigte te komen vervoegen. Evert kende dien wenk, welke hem zoo honderde malen, langs de punten der grashalmen en de knoppen der bloemen was komen toevliegen.
Het hart van den jongen ging open, gelyk de veldroos, by den wenk van den liefelyken morgen, en op zyn aengezigt spreidde zich het zachte rood, hetwelk by den dageraed de rozen begint te kleuren. Evert hing zynen ossenhoorn op den rug, wierp een oog op zyne kudde, en ging toen welgemoed de weide in, naer de laegte, waer de beek stroomde.
De knechten stonden tot hun midden in het water; anderen bleven op den oever, en reikten aen de eersten de bevreesde dieren over, welke zy met de vier poolen vast grepen. Dan dopte men het schaep, onder het herhaeld schatergelach,
| |
| |
aenhoudend onder water, terwyl men met de handen, langs alle kanten, over de dik gekrulde vacht streek.
De beek nam, met hare zachte golfjes, het onreine van den wol mede; waerna het lieve dier, wit als hagel, uit de handen der wasschers op den oever sprong, en weg dartelde.
Toen Evert aen de beek kwam, zat Rig Stengel naest de Bloem van den Beukberg, op den waterkant.
Rig hield het meisje tegen haren zin zitten, en belette haer, door de wyze van zich te plaetsen, eenige ruimte naest hun beiden, op den oever, te verleenen aen den goeden Bierinck. Hy lachte het meisje vriendelyk toe, vertelde haer dingen, die hy meende haer te moeten bevallen, en wierp van tyd tot tyd, eenen valschen blik op zynen mededinger. Evert merkte deze bewegingen niet; mymerend zag hy, hoe de aschgrauwe vachten der schapen, onder de handen der wasschers sneeuwwit te voorschyn kwamen, en dacht aen de voorbyzynde jaren, toen hy als kind, met zyne kleine gezellin, ongehinderd op deze plaets speelde, zonder gestoord te worden door het bywezen van anderen.
Terwyl Evert zoo stond te mymeren, knipte Rig Stengel byna onzigtbaer, het oog tegen een der knechten; het moest een overeengekomen teeken geweest zyn; want even als wilde hy een schaep vatten, dat hem scheen te ontloopen, liep de dienstbode zylings met geweld Evert tegen het lyf, en deed den armen jongen van den hoogen kant waer hy stond, in het water tuimelen.
De meiden schaterden van lagchen, en de knechten klapten
| |
| |
juichend in de handen, toen Bierinck in het water lag te plonzen, en met moeite tegen den eenigzins steilen kant opkroop. De goede jongen, die niet eens op de gedachte kwam, dat hy niet by ongeluk, maer door kwaedwilligheid in het water was gestooten, juichte met den hoop mede, en klapte met de knechten in de handen: het was het beste middel, om zoo spoedig mogelyk een einde aen de spotterny te stellen. Maer weldra gevoelde hy dat het hem eng werd aen zyn hart, en zyn bloed aen 't zieden begon te raken; want hy hoorde duidelyk, dat Rig Stengel aen een der knechten vroeg, of de roode tabaksbuil niet nat was geworden? Evert was de goedheid, de toegevendheid zelve; maer dergelyke spotterny verdraegt niemand: ook was hy op het punt zynen ossenhoorn van den hals te ruiken, en er Stengel mede in het aengezigt te werpen, toen hy eensklaps dacht aen de Bloem van den Beukberg, welke dit niet dan met het grootste verdriet zou gezien hebben. Daerom hield hy zich in, en zag weemoedig naer een dikken elzenstruik, waerachter Coba zich met een paer lammeren vermaekte, en van waer zy wel het handgeklap en het gejuich had gehoord; doch niet had kunnen zien, welk de oorzaek was van al dat gedruisch en al dat leven. Evert had zich langzaem omgekeerd, en was naer den overkant der weide gegaen, waer hy, aen den voet van zynen geliefkoosden berk, was gaen zitten.
Kort daerna was de wassching der schapen afgeloopen, en keerde de hagelwitte kudde naer den schaepstal terug. In de groote kamer van den Beukberg was reeds het mael toebereid,
| |
| |
waerop oom Daniël, dien dag, gewoon was zyne dienstboden te onthalen: in het midden stond een geheel lam, hetwelk men in den oven gebraden had; van weêrszyden stonden twee gekookte hespen, even zoo vele schotels rystepap, welke geheel onder den kaneel en den broodsuiker van tante Tilla was verdwenen. Verder stonden er bergen van boterhams en koeken, nevens onoverzienbare bakken met eijeren, in den vorm van piramiden opeen gestapeld.
Sedert zyne eerste kinderjaren, had Evert Bierinck van dit feest deel gemaekt; eens en voor altyd, zoo lang Heyman leefde, had deze hem hierop genoodigd; ook had de arme jongen-er ditmael, in weerwil van het ongeval aen de beek, niet eens aen gedacht, zich te onthouden het feest te gaen bywoonen. Na zyne kleederen in de zon gedroogd te hebben, ging hy dan ook derwaerts en vermoedde niet, dat hem daer nog een tweede ongeval, en daerby de diepste vernedering, stond te wachten.
Toen hy voorby het open venster van de kamer ging, waer het eten gereed stond, zag hy de gasten reeds aen tafel zitten. Aen het hoofdeinde, zaten nevens elkander, oom Daniël en tante Tilla, en ter zyde de Bloem, in hare beste kleederen. Verder zaten de buren met hunne vrouwen, de buerjongens en meisjes, en al de dienstboden van de hoeve.
Even voor den dorpel der kamer, stiet Evert legen Rig Stengel, die haestig naer buiten kwam geloopen.
- Bierinck, zegde hy, den koeherder by den kiel trekkende; volg my even; ik heb u een woord te zeggen - en aen
| |
| |
den hoek van het huis gekomen, ging hy voort: Bierinck, indien gy voor twee duiten versland hadt, zoudt gy sedert lang verstaen hebben, dat uwe plaets op den Beukberg niet meer zyn kan.....
- Dat wil zeggen? stamelde Evert onthulst.
- Dal wil zeggen? vervolgde Rig, hem valsch beziende, dat er geene plaets aen de tafel meer open is..... Ook heeft Heyman laten gevoelen, dat gy wat al te groot en te oud zyt geworden, om met zyn nichtje zoo vertrouwelyk om te gaen, en beter zoudt doen van haer geene geschenken aen te nemen.
Evert zag bleek als iemand, die uit het graf opstaet, en zyn ligchaem beefde als de rietpylen van den Bloemvyver, wanneer zy door den storm geschud worden. De jongen wilde iets zeggen; maer de woorden wilden niet uit zynen mond.
- Ook zegt Coba, dat zy te vreden zoude zyn, indien gy haer den ring wildet weêrgeven, dien zy u heeft geschonken..... En daermeê, jongen, kunt gy terug gaen naer uw vee, hetwelk gy, om de waerheid te zeggen, wel zoudt kunnen beletten het jong schaerhout, dat hier en daer langs de kanten groeit en aen de hoeve toebehoort, af te knabbelen.
Evert had zich omgekeerd, en was met gebogen hoofd en met langzame schreden, de helling van den berg afgegaen. Eenige minuten later, zat hy wederom aen den voet van den berk: hevig rood stonden zyne wangen; het was het rood der vernedering en der schaemte. Zyne oogen waren half geopend en sterk gekleurd; zy schenen vermoeid van
| |
| |
het weenen. Nu zat hy daer roerloos te staren, dan naer zyn vee, dan over de bloemvlakte naer den Beukberg, van waer hy van tyd tot tyd het gejuich der gasten hoorde opgaen; en dan parelde er op nieuw een traen in zyn oog, dan gevoelde hy dat hy telkens koud werd, als ware hem een ysregen op het lyf gedroppeld.
Reeds was de zon achter den Beukberg gezonken; reeds speelden hare vuerroode stralen door het zwartbruine loover der beuken, en nog zat de arme jongen daer aen den voet van den berk te droomen, over duizende dingen. Alles wat er dien dag gebeurd was, scheen hem zoo onduidelyk, zoo verward, dat hy eindelyk, omdat hem het hoofd begon zwaer te worden en te draeijen, opstond en zyn vee byeen dreef. Maer toen hy met zyne runderen en kalveren in het dorp kwam, kletste de kempen zweep niet in de straten, galmde het eentoonige geluid van den hoorn niet, door het loover der linden en kastanjeboomen. Doodsch als een lykstoet, kwam de kudde binnen, en treurig trad de veehoeder in de nederige hut zyner ouders.
Toen Rig, des anderendaegs, vroeg in den morgen, langs den gevel van het huis ging, vond hy op den dorpel van het venster van Coba's slaepvertrek, iets liggen, hetwelk men in een papier had gewikkeld, en dat er den voorbyzynden nacht was nedergelegd.
Niet zoodra had Stengel het pakje in de hand, of hy had reeds begrepen wat hetzelve bevatte. Zyn hart klopte van genoegen, en zyne oogen vonkelden van voldoening. Onmid- | |
| |
dellyk ging hy aen de deur kloppen, waer de Bloem van den Beukberg sliep: deze was reeds gekleed en nam zonder spreken, het pakje uit zyne handen. Toen sloot zy de deur digt, schoof er den grendel voor, en ging het papier op de tafel los doen. Het meisje zat styf als een marmeren beeld en bleef geruimen tyd zoo zitten: voor haer lagen de roode tabaksbuil, de meerschuimen pyp, met zilveren beslag van Evert Bierinck, en de gouden ring, met twee harten in den knop, welken zy korts geleden aen haren ouden speelmakker gegeven had.
|
|
Auteursrechtvrij