Werken. Deel 6. Waar is de vader?

[p. 38]

VI. Door het Venster der Herberg.

Mijnheer Albert stak zijne sigaar op en wandelde den hof in.

Wonderlijke denkbeelden verdrongen zich in zijnen geest; geen had echter iets bepaalds.

Evenzoo rezen rechts en links van hem, in het maanlicht, fantastische beelden op, die even snel verzwonden als zij oprezen.

De wandelaar trad buiten het hekken; de wolvenkoppen op de pilaren der poort, waarnaar hij een oogenblik opzag, schenen met den droomer te spotten en met open muil te lachen.

Hij trad op den steenweg voort, die langs de eene zij naar de dorpen des graafschaps leidt, en langs de tegenovergestelde zij naar Londen.

Bij dag was die weg verlaten; op zekere uren van den nacht werd hij druk bezocht door de boerenwagens, die met allerlei groenten ter markt reden, om dààr, vóór het krieken des dageraads, aan te komen en in den morgen reeds terug te keeren.

Nu begint die beweging nog slechts; in de verte kruipt een zware vrachtwagen, een afzichtelijk, eentonig bellend, monster nader.

Op eenigen afstand van Van Velthem ligt de hem welbekende herberg, waar hij een paar dagen geleden nog een glas ale dronk, en zich tusschen de talrijke voerlieden en pachters, buitenlieden van alle soort, neêrzette.

Nu is het huis reeds donker; slechts aan een enkel raam

[p. 39]

is er nog licht, en wel aan het raam in den zijgevel, die met een hekken van den weg is afgesloten.

Indien de man met de poppen eens dààr, in die herberg, den nacht doorbracht, en aan dat raam! ...

Misschien wel; mijnheer Albert tastte naar de klink van het hekken, doch het was niet gesloten.

Behoedzaam naderde hij het raam; de grauwe gordijnen waren langs binnen toegeschoven; doch zij sloten in het midden juist niet nauw, en er bleef eene spleet ruim genoeg om dengene die buiten stond, naar binnen te laten loeren.

Let wel op dat er geene blinden langs buiten, doch de glasruiten duchtig beschut waren door vier of vijf ijzeren staven waarvan er twee dwars of kruislings liepen.

Mijnheer Albert loerde naar binnen; zijne verwachting was niet teleurgesteld: bij den eersten oogslag dien hij in de kamer wierp, zag hij de kleine harmonica-speelster op bed, en in diepen slaap gedompeld, liggen.

De ravenzwarte lokken van het kind, lagen op het witte kussen als een overgroote waaier uitgespreid, of beter gezegd, het lief gezichtje was wonderlijk door een zwarten stralenkrans omgeven.

Aan eene koord, die van het raam naar eene kram in den muur liep, hingen de poppen, doch ditmaal zonder beweging, zonder leven mogen wij zeggen.

In het midden hing de geestige Jan-Klaassen, altijd met zijn onveranderlijk sarcastisch gezicht; maar thans niet bezield door de stem en den vingerdruk des meesters.

Aan de tafel, waarop eene bollamp brandde, zat de man met de poppen; hij zat daar blootshoofd en in zijn hemdsmouwen.

Met de linkerhand ondersteunde hij het hoofd, met de rechterhand schreef hij - waarschijnlijk een brief.

Er lag eene diepe droefgeestigheid op zijn karaktervol gelaat verspreid, en soms wischte hij onder het schrijven zich over het oog, als werd dit door tranen overwolkt.

[p. 40]

Eene rilling liep den nachtwandelaar plotseling over de ledematen: - de man dààr, de man met de poppen geleek als twee druppelen water op het portret, dat hij eens bij toeval bij mevrouw Van Leefdael had gezien!

Zou die man de vader zijn van Veva en Liva? Zou hij dat geheimzinnig wezen zijn, waarvan men schier nooit gewaagde?

Maar die vader bevond zich wel zeker in Amerika, waar hij een winstgevenden handel dreef? ....

En echter die poppen en beeldjes, vroeger in de kamer gezien! Het in deze voorwerpen overheerschend denkbeeld van dood en leven, dat ook in de poppen doorstraalde, zouden voorwaar het tegendeel doen gelooven!

Doch de man met de poppen was, zonder den minsten twijfel, een Engelschman, en nimmer had hij ergens vernomen dat Veva's vader zoo voortreffelijk Engelsch sprak.

En dan dat kind? Zou mevrouw Van Leefdael een derde dochter hebben?

Mijnheer Van Velthems hoofd brandde; hij vreesde een oogenblik zinneloos te zijn of dit te zullen worden.

Indien hij eens plotseling, onverwacht ‘Van Leefdael’ riep? Doch neen, 't zou beter zijn, den man van naderbij te leeren kennen en het geheim allengs te ontsluieren; ja, gewis!

Toen de man in de kamer zijn brief geëindigd had, richtte hij zich op, stapte een paar malen achteloos en met de handen in de zakken door de kamer, bleef voor de poppen staan, nam nu deze, dan gene, in de hand en beschouwde ze met een smartelijken glimlach op het gelaat.

Een oogenblik daarna schonk hij zich uit eene flesch eene zekere hoeveelheid cognac, wierp er een paar klompjes suiker in, vermengde den sterken drank met water en dronk het glas, in twee of drie teugen en met zekere gulzigheid ledig.

Dan naderde hij het bed, waarop het meisje rustte, bleef

[p. 41]

een oogenblik stilstaan en weerde liefderijk de zwarte haren weg, die door het woelen in de oogen der slaapster gevallen waren.

Eindelijk scheen hij zich te bereiden naar bed te gaan; hij boog de knieën voor de legersteê van het kind, en deed zijn avondgebed..... Neen, dat is geen slecht man, zeker niet!

Hij, die 's avonds in de eenzaamheid, als niemand het ziet, tenzij God daarboven, de knieën plooit, is gewis een rechtschapen man of wil zulks worden.

Nu nam de poppenman de lamp op en verdween in eene naburige kamer.

Albert keerde diep geroerd naar het landhuis terug. Was het een zinsbegoocheling? Was de man met de poppen inderdaad de vader zijner Veva, zijner toekomende?

Hebt gij al ooit opgemerkt, lezer, dat de denkbeelden die ons in een slapeloozen nacht bestormen, vooral die welke uit eene zwaarmoedige bron voortkomen, in de donkere eenzaamheid, nog donkerder worden?

Familie-eer, onbevlekte naam en menschelijk opzicht verdrongen zich beurtelings in den geest van den jongeling, en het huwelijk dat hij zich had voorgespiegeld, werd meer en meer eene onmogelijkheid voor hem.

Het eerste licht dat door de glasruiten speelde, vond Van Velthem nog wakende; de wonderlijke geschiedenis was een wezenlijke nachtmerrie geworden.

Hij stond op en bleef in gedachten verzonken voor het venster staan.

't Was een heerlijke, zonnige, wij zouden zeggen, bloemrijke morgen; het zonlicht schitterde op het water der rivier, reeds door de kleine stoombooten bezet, door de roeispanen der schippers bewogen of door de boeg van het zeilschip gekliefd.

In de verte zag Albert den vaal-blauwen steenweg, met een groenen zoom van boomen omzet.

[p. 42]

Op deze baan, doch reeds verre, bewoog zich een wagen, met eene huif van gewast linnen overspannen.

Alsof dit gevaarte eenigermate met de denkbeelden des jongelings in betrekking stond, greep hij den verrekijker, dien de gastheer daar, ten gebruike zijner genoodigden, gelegd had en richtte hem op den huifwagen.

Naast den wagen ging de man met de poppen, om welhaast in de verte te verdwijnen; hij was reeds op weg om naar Londen terug te keeren.