Werken. Deel 44. De verstooteling. Stomme Nora. Kreupele Dorus

[p. 171]

XIV.
Afscheid.

Wij bevinden ons aan den oever der Schelde. Landwaarts in staan eene reeks eenzame lusthoven, wier terrassen en vensters uitzicht geven op den breeden stroom. De golven spoelen dicht langs deze buitenverblijven, en de witte gevels spiegelen zich in de grondelooze diepte van den vloed.

Het was een schoone najaars-avond.

De deur van een dier lusthuizen werd geopend en vijf personen traden buiten: Godfried en zijne dochter, Agnes aan den arm van Kristiaan, en eindelijk de heer van Lindenburg. Op den dorpel stonden zij stil en hunne bewegingen deden zien dat er afscheid genomen werd. Inderdaad, Godfried die, na vijftien jaren zwerven, zijn kind had teruggevonden, was op het punt zijne nieuwe vrienden te verlaten.

De oudste dezer laatsten mocht hem dan ook langen tijd in zijne ontwerpen gedwarsboomd hebben, op dit oogenblik had hij voor dien man een broederlijk gevoel in het hart.

‘En nu,’ zeide de heer van Lindenburg, ‘is de vrede tusschen ons gesloten; ik heb u volmondig bekend dat ik mij jegens u bezondigde en dat ik gelukkig ben, alvorens te scheiden, uwe vergiffenis te mogen erlangen. Keer naar uw dorp terug, dat gij lang geleden en uit liefde voor uw kind verliet; rust er uit van de vermoeienissen en de smarten die gij hebt doorgestaan en denk soms aan hem, die in zijnen ouderdom eerst betreurt zooveel onrecht-

[p. 172]

vaardigheid jegens u en de zijnen,’ en de rijkaard wierp een blik op Kristiaan, ‘gepleegd te hebben.’

‘Ik wil mij slechts het goede herinneren, dat mij bij u is te beurt gevallen,’ onderbrak Godfried.

‘Op het oogenblik van scheiden heb ik mijne dochter verzocht, u iets ter hand te stellen. Op aanraden van Kristiaan heb ik dezer dagen het huis aangekocht, dat gij vijftien jaren geleden bewoond hebt.’

De arme Godfried hief verwonderd het hoofd op.

‘Ja,’ zeide Agnes, ‘en ziehier de bewijsstukken met de toekenning eener jaarwedde, die u toelaat onbezorgd te leven. Tracht u weêr al het geluk voor te tooveren, dat gij vóór vijftien jaren daar genoten hebt, en denk soms aan ons, niet als aan uwe weldoeners, wij zijn dien eerenaam niet waardig, maar integendeel als aan menschen die u nog veel verplicht zijn.’

Godfried's tong was als verlamd; hij greep beurtelings de hand van Agnes en van Kristiaan, doch wist geen woorden uit te brengen.

‘Ik dank u voor hem!’ zeide Ghislena, de hand van Agnes drukkende.

‘Dank mij niet,’ antwoordde het jonge meisje, en zij fluisterde er bij: ‘gij hebt zóóveel opgeofferd, dat een handvol goud daartegen niet opwegen kan.’

Ghislena zweeg, en zich tot Kristiaan wendende, zeide zij kalm:

‘Kristiaan, toen ik nog heidinne was en de liefdeleer van Christus nog niet kende, las ik voor u in de sterren, terwijl ik voor u, Agnes, de tooverkaarten raadpleegde: nu ik Christinne ben, wil ik bidden, dat God uw huwelijk met een zoo eindeloos geluk zegene, als er een eindeloos getal sterren aan den hemel flonkeren.’

De stem van het meisje was diep bewogen.

‘De herinnering aan u,’ stamelde Kristiaan, ‘zal eeuwig in onze harten gezegend blijven.’

[p. 173]

‘Een heilig voorgevoel doortintelt mijn hart,’ hervatte Ghislena, ‘gij zult beiden gelukkig zijn, en gij verdient het te wezen; gij, Kristiaan, gij zult een groot dichter worden, vereerd, bemind en bewonderd door allen die liefde voor het schoone en het goede in het hart hebben. O, ik wenschte de sterren, mijne zusteren van voorheen, aan den hemel te kunnen ontrooven, om ze u in een glinsterenden krans om het hoofd te mogen vlechten!’

Men riep elkander niet vaarwel, maar een ‘tot weêrzien’ toe.

1856.