Werken. Deel 34. Naar Cayenne

[p. 146]

III.
Avant-deux.

Ida was, na het gebeurde in hare woning, op eenen stoel neergezakt. Weenen deed ze niet, bidden evenmin. De haat was in haar gemoed nog niet gebluscht.

Had zij slechts een enkelen oogslag op het Christusbeeld, dat boven op de kleine eikenhouten kas stond, geworpen, zij had gewis eene geheimzinnige stem gehoord, die haar het gebed harer jeugd ‘gelijk wij vergeven onze schuldenaren’ herinnerde.

Zoo zat zij eenigen tijd; het kind had het hoofdje op haren schoot gelegd en was ingesluimerd. De klok tikte eentonig en toen het ruitertje, boven in de kas, ratelend begon te jagen, sloeg het acht ure.

Dat wekte haar uit hare mijmering. Zij maakte Tony wakker en richtte zich op,

De knaap wreef zich met de kleine, malsche handjes in de oogen, en morde met eene slaperige stem:

‘Waar gaan wij naartoe, moeder?’

‘Naar grootvader, kind,’ was 't antwoord.

‘Ja, want ik ben bang hier,’ kermde de knaap.

Ida ging de deur uit; Job Jeurick kon immers nog terug keeren! Zij wierp geenen oogslag in het huis rond dat zij verliet, en waar zij geboren en opgevoed was, geenen oogslag op de smidse. Het eerste denkbeeld schoot haar niet te binnen; naar de smidse durfde zij niet opzien, want zij vreesde plotseling daar Tony's vader, misschien wel in zijn doodshemd, over de onderdeur te zien leunen, haar verwijtend dat zij aan zijn kind zoo eenen stiefvader

[p. 147]

gegeven, dat zij een vreemden meester in haar huis gebracht had!

Toen zij de herberg naderde, hoorde zij, even als het kind, de tonen der viool en het gejoel der St. Huibertsgasten.

‘Hé, moeder,’ riep de knaap blij, ‘'t is kermis in de groote Gildekamer.’

Zou Job Jeurick dààr zijn? Waarom niet? Wat maalt hij om zijne vrouw? Dat denkbeeld wierp een droppel vergif meer in haar hart, en Ida naderde het venster en loerde door de in lood gevatte ruitjes; maar duidelijk onderscheiden kon zij niet, want de tuitlamp gaf zoo'n schemerig licht.

Er deed zich eenig gerucht achter haar op: het waren vrouwen- en mannenstemmen.

De jagers waren hunne vrouwen en dochters gaan halen, om aan den onverwacht opgekomen dans deel te nemen.

Ook aan de smidse had men stil gehouden, op de ruiten getikt om schoone Ida uit te noodigen, en zelfs om Job Jeurick te doen terugkeeren; doch het huis en de smidse waren verlaten.

Nu vond men de jonge smidsvrouw op den weg en meêgaan moest ze wel en dansen zou ze - en ze liet zich gezeggen, want de oude Bavo kwam juist buiten en deed zijne dochter binnen gaan, terwijl hij kleinen Tony bij de hand nam.

Was Job Jeurick nu daar geweest, het gebeurde ware gewis vergeten geworden, en de dag daarna had de hamer weer even als te voren op het aambeeld geklonken.

Eén enkel woord zegde Ida over den twist aan Bavo Buck; maar de grootvader luisterde schier niet: hij had ‘ouden bruinen’ gedronken en lekker gegeten; hij rookte, als een groot sinjeur, zijne lange pijp; hij had gedanst en 't ging nog tamelijk wel - wie drommel kon

[p. 148]

zich, op dat oogenblik, met dien huiselijken twist bezig houden!

Dat alles is morgen weêr vergeten! Avant-deux....

De afgebroken samenspraak werd gehoord door Bluts, de speelman; deze zat op eenen stoel, die op eene tafel in eenen hoek der kamer geplaatst was.

Bluts was een kleine, magere, kromgedraaide hinkepoot; zijn neus was lang en spits, zijne oogen waren klein en dwalend, zich nu in dezen dan in genen hoek verschuilend; om den mond speelde een trek, die wel iets boosaardigs, iets nijdigs scheen te kennen te geven. Bluts was inderdaad een eeuwige prater, een levende kroniek, een onverbiddelijk nieuwsjager en die niet zelden het opgeraapte nieuws, aanzienlijk vermeerderd, ik zeg niet verbeterd, andermaal de wijde dorpswereld instuurde.

Vrouw Jeurick danste er lustig op aan, zoo dacht Bluts, al was haar Job dan ook afwezig; kleine Tony, die op eene bank zat met een grooten krenten boterham in de hand, terwijl Lijntje hem soms gesuikerd bier liet drinken, gaf ook den brui aan den stiefvader.

Ja, zij danste flink de schoone Ida, nu eens met den jongen timmerman, dan eens met den klompenmaker; maar meer nog met den zoon van den schout, een groot sinjeur die Brussel en Parijs had gezien. Nu, dat moest Job Jeurick eens zien!... Alweêr avant-deux.