Myne eerste zangen(1848)–August Snieders– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 80] [p. 80] Mag ik 't ook eens doen? 'k Was een knaep van zeven jaren, Al myn vreugde was het spel. Waer myn kleine makkers waren, Vrienden, o daer was 't my wel! 'k Zou nog in het zonnegloeijen Als een knaepje kunnen stoeijen! Schoone, schoone kindertyd, Die my nog het hart verblydt!.... 'k Zat te zien met droevige oogen En de kaken nat getreurd. Ach! niets kon myn tranen droogen, Want myn vlieger was gescheurd! Jurk, de knaep met rosse lokken, Had hem ginder stuk getrokken En het bont papier verstrooid. Ach! 'k vergeet myn vlieger nooit! [pagina 81] [p. 81] 'k Dacht in tranen te verstikken, Toen ik achter 't wilgen loof Ook een stemme hoorde snikken En ik zachtjes nader schoof. 'k Staerde door het loover henen; 'k Zag myn buermans dochter weenen, Wie een jongling, schoon en groot, Vurig in zyne armen sloot. En hy drukte zyne lippen Op de lippen van de maegd; 'k Hoorde een zucht haer hartje ontglippen En... de smart was weggevaegd! 't Voorschoot kwam de tranen droogen; 'k Zag dat in haer gitzwarte oogen, Glinstrend als een edelsteen. Ylings 't zoet genoegen scheen! ‘Als dat smarte kan genezen, 't Moet dan wel vertroostend zyn! 'k Zal dan niet meer droevig wezen, 'k Zoek myn buermans kindelyn: 'k Zal het myne droefheid klagen, En daerna het streelend vragen, 't Lokkende achter 't elzengroen: ‘Ach, mag ik het ook eens doen?...’ [pagina 82] [p. 82] Onder 't loover der ceringen Zag ik 't blozend Roosje weêr; O de schoone bloemen hingen Liefdryk om het meisje neêr. 'k Zag het telkens bloemen plukken, Blaedjes van de takjes rukken; 'k Hoorde hoe het klagend sprak, Telkens als 't een bloempje brak. Droevig en het hoofd gebogen Zette ik my by Roosje neêr. Roosje zag myn tranende oogen, Roosje speelde toen niet meer. 't Streelde zachtjes my de wangen, 't Liet zyn lip tot schreijen hangen. ‘Vriendeke!’ zoo sprak het zoet, ‘Zeg my wat u schreijen doet?’ ‘Roosje lief, ik had een vlieger, Rood en wit en blauw gekleurd. Jurk de rosse - die bedrieger! Heeft hem ginder stuk gescheurd. Eerst begon hy my te vleijen, Want hy woû myn' vlieger leijen, En toen hy my schreijen zag Riep hy: ‘Weg oranje-vlag! [pagina 83] [p. 83] ‘Kom, zit digter by my neder Vriendeken!... Ach, schrei niet meer!’ Sprak het klagend Roosje teeder. ‘Roseke! zoo snikte ik weêr, ('k Wischte 't nat van myne kaken) ‘Gy slechts kunt my vrolyk maken! Ach! laet gy toch ook eens doen Als uw zuster, achter 't groen. ‘'k Zag uw schoone zuster treuren; 'k Denk wel Roosje, dat ook zy Haren vlieger had zien scheuren!... Och!... en eensklaps was ze bly. Wilt gy ook myn smart genezen? 'k Zal dan Roosje vrolyk wezen.... O men gaf uw zus een zoen... Roosje!... mag ik 't ook eens doen?’ Spraekloos zag ze my in de oogen, Bood my toen haer lipjes aen: 'k Zoende... 'k poosde... Ach, 't was logen! Myne smart was niet vergaen. 'k Zoende weêr!... drie... vyf... zes... zeven! Maer de smart is bygebleven. Telkens zag my Roosken aen, Vragende: ‘Is het al gedaen!...’ [pagina 84] [p. 84] ‘Roosje, neen!... helaes, wy dwalen. Ach! myn arme vlieger! ach! Zoenen Roosje heelt geen kwalen, Ruilt geen traentjes met een lach. Maer wanneer ik groot zal wezen Zal ik denken aen voordezen, Ieder meisje dat ik zoen Vragen: ‘Mag ik 't nog eens doen?’ Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij