Myne eerste zangen

(1848)–August Snieders– rechtenstatus



[pagina 75]
Ik heb er een' gekend..... Les fleurs au front, la boue aux pieds, la haine au coeur. Victor Hugo. Ik heb er een' gekend, zoo schoon Als 't beeld der dichtren droomen! Haer werd het purper van de koon En de onwaerdeerbre maegdenkroon, Reeds in de lente ontnomen!... Haer vader stierf op 't veld van eer; Haer moeder zonk sinds jaren In 't stil en rustig graf ter neêr. Zy had op aerd geen dierbren meer Die haer verwantschapt waren. De zwaluw bouwt heur nestje hoog, Voor hindernis beveiligd; Zy bergt het voor het knapen oog, Zy houdt het voor den regen droog, Als 't dierste pand geheiligd.
[pagina 76]
Ook zy - zy had hare arme woon Aen 't hoogste van den gevel; Daer boog de lelie heure kroon, Daer bloeide 't bloempje wonderschoon, Bevryd voor storm en nevel. Wee u, rampzaelge! die zoo wreed Dat rustig nest beloerde!... Die trouwloos in haer wooning gleed, Die de onbewuste struiklen deed En haer ten schande voerde! Maer neen! vloek de onbewuste niet, Die in een giftge bloemenketen Zich, zwymeldronken, strikken liet! Die deugd en eer voor goud verstiet, Voor goud! de Godheid heeft versmeten. Geen vloek!.. Zeg, weet gy wat zoo vroeg Dat arm, vergeten harte wondde?.... Weet gy wat haer zoo nedersloeg?... De honger! o de honger joeg Als een gedoemde, haer tot zonde! Helaes!... daer dwaelt zy 's avonds rond In het bezoedeld witte tooisel. De vloek en glimlach op één stond Ontrollen schaetrend aen haer mond.... Verlept gebloemt en doornen strooisel! ................................ ................................
[pagina 77]
In 't gasthuis, op een schamel bed Lag de afgeleefde neder.... Wie zulk een' waggelenden tred In 't sombre gasthuis heeft gezet, Keert nimmer daervan weder. Toen van de wereld afgescheurd Verteerde zy in smarte? Wat was zy droevig toch ontkleurd! De kanker had heur leên besmeurd En zondig was heur 't harte! Toch hoopt zy nog!... Zie, droef en naer Blyft ze op den uitgang staren! Zy zal - zy wil dien drempel daer Herovertreên! - 't Is zoet, niet waer, Hier rozen blyven gaêren! Herovertreên!... O ja, getooid In 't blank gewaed der dooden! Ginds worden bloemen neêrgestrooid! Natuer is dáér zoo gierig nooit Of iets bekleurt de zoden! Gy zyt nog jong en toch - gy beeft Als droegt gy tachtig jaren! Zóó kort en toch zóó lang geleefd! Zóó oud! en toch het zilver heeft Nog niet gevlokt op uwe haren!
[pagina 78]
Een gasthuiszuster stond by haer; Diep was de non bewogen. Zulk aenzien valt een zuster zwaer. ‘O God! wat is dat doodsbed naer!’ Sprak zy, met tranende oogen. ‘Bid toch den hemel, bid hem, ja! Voor uw bezwaerd geweten! 't Berouw komt immers nooit te spa! O zeg slechts myn' gebeden na, Indien gy de uwe hebt vergeten!’ - ‘Non, staek dat murmlen van gebeên! Dat handen-vouwen, die gebaren! Hoû op! ik zal niet sterven... neen!... Is dan al reeds myn schoonheid heen? 'k Ben nauwlyks twintig jaren! Neen, neen, my wachten feest en dans En 't kleedsel ryk in plooijen! Kom, geef my snel den bloemenkrans, Ik zal - ik wil my, zuster, thans Voor 't feest van 't avond tooijen!’ - ‘Geen feest! zoo sprak de zuster weêr; ‘De bange dood komt nader!... Gy ligt daer reeds verstorven neêr! Daer is voor u geen wereld meer! Bid!... bid! één onze vader!
[pagina 79]
- ‘Ik ben zoo jong!... o laet toch my Nog lafenis verwerven! Myn oog verglaest!... 'k Hael niet meer vry Verkwikbre lucht - en dat noemt gy Niet waer, myn zuster... sterven! ‘O zeg niet dat ik sterven ga! 'k Wil immers voor myn ziele zorgen! O zuster, sterven!... sterven!... ha!! Geen hoop meer!... God! 'k zal bidden! ja!... Maer neen! wacht nog tot morgen!....’ En op der zuster beêgesuis Hief zy het hoofd niet weder! En zonder waslicht, zonder kruis, Wierp 's avonds men in 't doodenhuis Verkankerd ligchaem neder. Eens heb ik haer gekend, zoo schoon Als 't beeld der dichtren droomen! Haer werd het purper van de koon, En onwaerdeerbre maegdenkroon Reeds in de lente ontnomen! 1846.

Vorige Volgende

Ik heb er een' gekend.....