|
| |
| |
| |
De duiver en de kanarie.
Aen Louisa.
Heden rood,
Morgen dood.
Daer hing een schitterende kooi
In 't lommer van den wingerd,
Door ranken en door looverdos,
En door den blauwen druiventros
Beschaduwd en omslingerd.
En in die lieve wooning, zat
Zyn veêrkens hingen stervend neêr,
Zyn oogskens dwaelden heen en weêr
Op 't veld, zoo ryk in kleuren.
| |
| |
Het zag den slanken populier,
Het zag dat blauwe watervlak,
Waerop de zilvren berkentak
Zyn donkren schaduw spreidde.
Het zag die onbewolkte lucht,
Het volgde met een' droomend oog,
Den duiver die ten hemel toog
Of neêrstreek by de bronne.
Die duiver toefde vaek op 't dak
Waerop de wingerd groende.
Vaek droevig als een weesje zyn,
Dat nooit een' moeder zoende.
En droomend dreef de duiver neêr
Hy sprak: ‘Kanarie, ach gy lydt!
Zeg my waerom ge droevig zyt
By 't heerlyk morgenkrieken!
‘Waerom getreurd!... waerom zoo droef
Het hoofdje laten hangen?...
Het knaepje staet soms voor uw' kooi,
En treurt by 't treuren van uw' tooi,
By 't zwygen uwer zangen!
| |
| |
‘Gy treurt en toch - gy zyt zoo schoon
Gy treurt - toch strooit een' maegdenhand
Zoo mild op uwen wooningrand,
De blankste zaedjes neder!’
- ‘O duiver! o myn harte kwynt
Ik zie het veld, ik zie de lucht!
En ik, die in den kerker zucht,
Mag daer niet vry in zweven!...
Ik zie de bloemenryke weî,
Het klaverveld daer ginder
Waer alles stoeit, waer alles streelt,
Waer alles ongedwongen speelt,
Zelfs 't bieken en de vlinder.
Wat geeft my toch myn gouden dos!
'k Moet in deez kooi' versterven!
Nooit fladdren in de lieve zon,
Nooit spieglen in de reine bron,
Nooit vryheid hier verwerven!...’
- ‘Wat vraegt ge toch, lief vogelyn!’
Zoo sprak de schoone duiver.
‘O zweefdet gy hier eenmael vry,
Uw schittring ware dra voorby,
| |
| |
Gy, steeds gewoon in de enge cel
Te kweelen en te springen,
Gy weet niet hoeveel bange smart
Het kost aen 't teeder vooglen hart,
Om hier zoo vry te zingen.
O leef te vreden in uw kooi!
Te dartlen in het wyde vlak,
Of op den ranken heestertak
Uw zangen te doen hooren.’
- ‘O blanke duiver, kent ge dan
Het smartlyk niet der kluistren!
Wat geeft my of een schoone maegd,
Of 't knaepje, dat de moeder draegt,
Myn zangen komt beluistren!
Ik wil myn liefde aen 't schoone woud,
Aen 't bloemryk veld verhalen!
'k Zal vry en vrolyk op myn vlerk
My wiegen in het blauwe zwerk,
Gevaer? - o neen, dat ducht ik niet!
Wie zou my, arme, schaden?
Ik zal geen vezel van het groen,
Geen blad van 't bloempje nadeel doen!...
Laet my myn lust verzaden!...’
| |
| |
De duiver loosde een' diepen zucht,
En stortte een traentje mede; -
En toen zyn slanke purpren poot
De deur van 't kooiken opensloot,
Toen blonk er nog een' tweede.
‘O! sprak hy, vlieg! maer vrees, o vrees,
De schoon fluweelen blaedren!
Wil slechts, gelyk de duiver doet,
Wen ge op uw togt eens rusten moet,
Het dorste takje naedren!’
Het vloog, het vloog en tjilpte bly,
By 't moeilyk, trage vliegen;
De wiek die 't broze ligchaem droeg,
Bezat helaes! geen kracht genoeg
Om in de lucht te wiegen.
En toen het droomend avondrood
Toen sneed de duiver langs het vlak,
En streek op eenen dorren tak
Die in den berke treurde.
| |
| |
Daer rees uit 't hangend looverkleed
Een zuchtje flauw en teeder...
Ach! tusschen blad en twyg verward
Lag daer, met opgereten hart
De duiver zag zyn' dos verplukt;
Den bloeddrop daer op beven
Die uit het lillend hartje vlood;
Zyn oogskens waren beide dood...
Het had den geest gegeven....
‘O! sprak de duiver, en daer blonk
Een traenwel in zyne oogen.
‘O stoeijend kind van éénen dag!
Gy zyt met lied en gullen lach
Den dood in d'arm gevlogen!
‘Tot heil drukte u dien zyden boei!
Gy mogt geen slaef u noemen!
O zonder dien waert gy te teêr!
Eén dag, en ach! gy zyt niet meer!...
Zóó sterven schoone bloemen!’
Hy treurde nog toen de avonddauw
Reeds neêrviel op de zode;
Toen 't maenlicht droevig door het loof
Der onbewogen berken schoof,
| |
| |
Louisa, soms wenscht ook de vrouw
Haer zyden kluister te verbreken!
Maer ach! in dien zoo vryen waen,
Zal vaek de bange nawee's traen
Op de verbroken keten leken!.....
|
|
Auteursrechtvrij