Myne eerste zangen

[p. 57]

Plagen.
(Hansje en Elsje).

Zy zaten op het gele hooi

Na 't noenmael by elkaêr,

En Hansje trok aen lint en plooi,

En kwelde en sarde haer.

Dan ligtte hy haer doekje omhoog,
Onthechtte strik en haek en oog,
Of rukte zonder schaemteblos
Het roodgeruite voorschoot los.

‘Kom Hans, houdt toch uw vingers thuis!’

Zoo riep ze toornig uit;

‘Gy zyt een lastig plagers kruis,

Een onbeschaemde guit!’

- ‘Wel ga, sprak Hans, wat scheelt het my!
Wie houdt u hier aen myne zy?’ -
Maer Elsje ging niet - neen, zy bleef,
En Hans trok weêr haer mutsje scheef.

[p. 58]

 

‘'k Zal, sprak zy, naer den meester gaen,

 

Laet gy dat sarren niet!’

 

- ‘Welnu, ik laet het plagen staen,

 

Maer hoor wat ik gebied:

 

Dat gy thans ook my op geen voet,

 

Geen vingerbreedte nadren moet!’

 

En Hans stond op en leî zich weêr

 

Een pas of vier van Elsje neêr.

 

 

 

Dat laetste was een bitter woord.

 

Een poosje lag ze alleen,

 

Toen sloop zy op haer teentjes voort,

 

Ginds naer den plager heen.

 

Toen zocht zy 't fynste strooiken uit

 

En kittelde den schalkschen guit;

 

Maer Hans riep: ‘Elsje laet dat staen!

 

Of 'k wil regt naer den meester gaen!’

 

 

 

Toen riep zy uit: ‘Wel ga dan maer!’

 

En leî zich naest hem neêr;

 

Zy trok hem met een klisje haer,

 

En vroeg hem: ‘Doet het zeer?’

 

En Hans werd schynbaer toornig toen;

 

Maer ylings gaf zy hem een zoen:

 

‘He! riep ze, gaet ge, ja of neen,

 

Nu naer den boozen meester heen?’

 

 

[p. 59]

 

Maer Hansje was zyn doel naby,

 

Dat wachtte hy reeds lang;

 

Hy trok haer nader aen zyn zy'

 

En streelde haer de wang.

 

Toen stoeiden zy vereenigd voort,

 

Hun schaterlach werd lang gehoord;

 

En 't griefde 't blozend Elsje diep,

 

Toen haer de booze meester riep.