|
| |
| |
| |
De orgelman.
Wy, armen worden wel opgeroepen om ons bloed voor het vaderland te gaen vergieten; maer het zyn toch de ryken, die altoos de schoone vruchten der vryheid plukken! Zy immers zullen, in hunnen zegeprael, niet meer denken aen de weduwen en weezen, welke by onze lyken zullen weenen en misschien van honger en ellende sterven!.....
Lodewyk Gerrits.
‘Kom, lieve jongheid! hoor myn lied,
Verstoot my, arme zanger, niet,
Wees met myn lot bewogen!
'k Zal u niet lang meer kwellen - neen!
Myn levenskracht is immers heen!..
Nog luttel broods zal ik u vragen,
O spoedig zal het einde dagen!
Ik ben zoo lang reeds levensmoê.’
‘k Heb ook als gy, in jongren tyd,
Toen 'k blozend was van wangen,
De meisjes uit de buert gevryd,
Gedanst by veêl en zangen.
Ach! ik ben schoon als gy geweest,
Ik was de koning van het feest
Als 't gulden koren lag in schoven!..
Wilt, meisjes, wilt het vry gelooven,
Rond my sloot vaek de dansrei toe.’
| |
| |
‘De koning riep en boer en heer,
En zoon en wees ten stryde.
Ik legde spade en sikkel neêr,
'k Liet os en ploeg ter zyde.
De kreet, de leus der vryheid klonk,
De kogel floot, het lemmer blonk!
Men zag ons dapper onder 't zingen,
By 't kogel-reegnen voorwaerts dringen.
De veldheer wierp zyn kruis my toe!’
‘“Voor 't Vaderland!” klonk het alom.
Waer streden ooit meer dappren!
My dunkt, ik hoor 't kanongebrom,
Ik hoor nog 't strydvaen klappren.
De linkerarm, op 't veld van eer,
Ligt naest de dorre lauwren neêr!....
Nog bruischt een warme gloed door de aedren,
Nog bragt ik 't dierbre land der vaedren
De laetste bloeddrop gaerne toe.’
‘Myn zuster kwam, zoo moê getreurd,
By 't aenkomst voorgetreden,
Wat was haer wang toch bleek ontkleurd!
Wat had zy veel geleden!....
Ik kuste dien verbleekten mond,
'k Zag angstvol naer myn oudren rond....
Ik zag myn droeve zuster weenen,
Zy wees naer 't eenzaem kerkhof henen....
Ach, beiden waren levensmoê.’
| |
| |
‘Ik minde een meisje van 't gehucht,
Zy had my trouw gezworen.....
O vrouwenmin ryst met één zucht,
Gaet met één zucht verloren!
Ik had geen bruid, geen oudren meer;
Myn zuster lag op 't doodsbed neêr;
Myn vrienden hadden my vergeten,
En ik het harte diep doorreten,
Sloot zelf haer' armen grafkuil toe.’
‘Den landzaet schonk ik rust en eer,
Ik werd - o God! wat kondt gy meer! -
Door blindheid nog geslagen.
Het hoog bestier heeft nooit herdacht,
Wat ik myn land heb toegebragt.
De grooten die eens naest my streden,
Zyn hoog verheven, aengebeden,
En ik verkwyn in arremoê.’
‘Zoo dwaelde ik zeven jaren rond,
'k Heb niemand dan myn' trouwen hond,
Zoo wel als ik versleten....
Myn hair moet wel gesneeuwvlokt zyn!...
Ach, schoone juffers in 't satyn,
En knapen in geluk geboren,
Die hier welligt naer my komt hooren,
Ach, werpt my slechts één penning toe.’
| |
| |
‘'k Heb zelden maer wat klammig strooi,
'k Benyd uw dons niet of uw tooi,
Eén penning maer, ik vraeg niets meer!
Voor u streed ik op 't veld van eer,
Voor u liet ik myn leden martlen,
Opdat gy vry zoudt mogen dartlen
Van 's morgens tot den avond toe.’
Zoo zong de zanger van 't gehucht
By 't draeijen van zyn' orgel,
En menigeen verstikte een' zucht
Men schonk hem geld, men schonk hem brood;
Men dekte 't lyf ten deele ontbloot,
En toen - toen ging de zanger henen,
Reeds was hy achter 't woud verdwenen,
Nog klonk hun droef zyn orgel toe:
|
|
Auteursrechtvrij