|
| |
| |
| |
Ha, ha, ha!
(Hansje en Elsje).
Honni soit qui mel y pense.
Zy gingen zamen door het bosch;
Of tuimelden op 't zachte mos
Of stuifden over 't zand,
(De wangen als het vuer zoo rood)
Langs heg en haeg, en greb en sloot,
En de echo riep hun schaetren na:
En Hans had Elsje's hoed omkranst
Zy hadden in het dorp gedanst,
Met maegd en knaep in 't groen.
Zy haekten geen van beî naer rust,
Zy hadden speel- en stoeijenslust,
En zweefden steeds elkander na.
| |
| |
‘Wat schynt de zon hier op de baen,’
Sprak Elsje tot haer Hans.
‘Kom, laten wy in 't lommer gaen,
Daer is men veilig thans.
Geen herdersjongen ziet men daer,
Geen jager wordt er ons gewaer.’
En onder 't hupplen klonk het, ja!
En hygend kwam men aen een' dreef,
(Waer 't koel en somber was)
Die lynregt door de wilgen schreef,
‘Kom, riep zy, tot den kleinen guit,
‘Kom, doet gy ook uw sokskens uit,
‘En baedt ge my in 't water na?
En Hanske schudde driemael neen;
‘Lief Hansken is uw regter been,
‘Welligt wat scheef of krom?...
En zy hief voor des knapen oog,
Haer strepen roksken wat omhoog,
En Hanske zag haer twyflend na.
| |
| |
En toen ze een eindje was van 't land,
Hans gluerde schuins van af den kant
En 't meisje riep: ‘Ei kom!
Al dieper ga ik in het sop!’
En hooger hief zy 't roksken op.
Hy schudde neen - hy meende ja!
Zy keerde weêr en sprak: ‘Kom aen!
Indien gy toch niet wilt,
Laet ons dan in den boschkant gaen;
't Valt moeijelyk - maer tilt
My over post en houtwas heen.’
De dwaze schudde langzaem - neen
En sprak: ‘Gy schynt gemakklyk! ha!
‘Kom, Hans, wy spelen dan eens vry
Hier katteken in 't groen;
En Hansje lief..... en vangt ge my,
Dan..... geeft ge my een' zoen.
Kom aen! ik ken, geloof het vry,
Zoo'n vlugge looper niet als gy.’
Hop, hop! ons Hansje knikt nu ja!
| |
| |
Daer draefden zy - en lachten luid;
Zy liep niet snel, o neen!
Want spoedig sloeg de kleine guit,
Zyn arm om 't meisken heen.
‘Ik heb u!....’ riep hy hygend toen.
‘Wel geef me, sprak zy, nu den zoen!’
Zy lachte en hy - hy lachte na:
‘Welnu! sprak zy, wat draelt ge thans?
Sliepuit! gy durft niet..... neen!
En schaemrood, staemlend stond daer Hans:
‘Ja wel!..... ja wel!..... doch 't scheen,
Dat, Elsje, daer..... daer aen de beek,
Een pater door het loover keek,
En dat..... kom Elsje, kom, ik ga.....’
Zy keek den bloodaerd spottend aen;
Tot dat zy in de wilgenblaên
Die in het somber, hangend hout,
Een goudgeel nestje had gebouwd,
Zy zag het en zy juichte: ha!
| |
| |
‘O Hanske, zie - een vogelnest,
Van 't lage kreupelhout gevest;
Ach, hef me eens even op!.....
Laet zien wat of daer boven leeft,
Of 't eîkens of wel jongskens heeft.’
‘Welnu! sprak Hans, klim op, ik sta...
Snel hief hy 't meisken op zyn' hand
‘Kom af! riep hy, uw voorschootrand
Doorscharrelt my het oog!
Daerby, gy zyt als lood zoo zwaer!’
Zy sprong en sprak: ‘Wat sukkelaer!’
Mismoedig morde zy: ‘Ik ga!’
|
|
Auteursrechtvrij