Werken. Deel 46. Maria Stuart

[p. 99]

Kerstmis.

Het is een zoo plechtige stond, als de klok, in het holle van den nacht, heinde en verre hare tonen door het dorp doet weergalmen, en als kind en grijsaard door de duisternis ofwel langs het door den glans der maan bestraalde sneeuwveld ter kerke gaan, om dankbaar te herhalen: De Heiland is geboren!

Van verre rijst, in het midden van dat doodskleed der natuur, de nederige en eenzaam gelegen dorpskerk op. Elk harer hooge glasramen is helder gloeiend, feestelijk verlicht, alsof elk dezer een baak ware, welke den christen tot zich wenkt om in den geest den Leeraar der volkeren in zijne houten krib te komen aanschouwen. Helder blinkt het waslicht op het altaar en vóór de beelden, die door de schakeering van het licht en donker op hun voetstuk schijnen te leven, en, omringd van bloemen, blikt de Heiland naar beneden. Treffend tooneel: Zomer is het hier, Winter daarbuiten; akelig doodsch is het rond de dorpskerk, feest is het binnen; nacht is het buiten de muren, dag, heldere dag is het hier! Hier bidt men nog in al den

[p. 100]

eenvoud des harten, terwijl elders, in de steden, de geest des twijfels of der verloochening meestal zegeviert.

Nu is het plechtig deel van den dienst daar. De mannenstemmen zwijgen; kinderstemmen, rein en zilverig, zingen het lied van vader Tollens:

Heft aan, heft aan den luiden zang!
Laat al wat leeft dien hooren!
Laat dreunen door dit kerkgewelf,
Laat klinken tot den hemel zelf
Dat Jezus is geboren!

Ik vergeet nooit, hoe ik, zijnde in koor met mijne kleine vriendjes, die hymme van den verheven dichter gezongen heb. Daar, in den schijn van het waslicht, in het midden des nachts en eener plechtige stilte, weergalmden onze stemmen. Wat was het schoon, dat lied, en hoeveel meer welkom moet het daarboven zijn dan dat, hetwelk opstijgt uit de harten, door driften beroerd, door ijdelen zucht en verwaandheid voortgesleept, door den twijfelgeest der eeuw heen en weer geslingerd! Zoet herdenken, gouden kindertijd.