Logo DBNL
Werken. Deel 42. In 't vervallen huis (1932)

Werken. Deel 42. In 't vervallen huis

(1932)–August Snieders–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

XII. De les is duchtig, maar verdiend.

Waar drommel komen, nu de patrouille verdwenen is, eensklaps al die Belgen vandaan?... Doch neen! ik geef den naam van Belgen niet aan die kerels, welke enkel over de grenzen komen, om den armen en weêrloozen boer, tot belooning eener dwaze sympathie, welke hij voor hunne zaak gevoelt, uit te plunderen: ik maak diegenen, welke uit overtuiging het geweer opnemen, niet verantwoordelijk voor dat schuim.

Och, ziet eens, als 't u belieft, die patriottische vastenavondgasten! Warempel, Pater Terwecoren(1) heeft gelijk: die mannen hebben meer het aanzien van bandieten, dan wel van redders des vaderlands. Deze is in kiel, gene in schanslooper, in dolman, in dragonder- of kanoniers-vest gekleed.

Zie verder: een wollen deken omgehangen, en bij gemis aan een knevel, de bovenlip met houtskool bemorst; een purper katoenen mantel, met eene stroowisch voor gordel, en een stalen kurassiershelm op; een versleten livrei-kleed en daar boven een ouden, gepluimden generaalshoed; roestige degens, onbruikbare dragondersabels, bajonetten aan boonstaken, karabijnen met koord omwonden, holsterpistolen die men met een brandenden zwavelstok afsteekt, ganzenroeren, jachtgeweren, gaffels, rieken; een gekleurden zakdoek voor vrijheidswimpel; Fransche vloeken, razen, zwetsen en dreigen; de geradbraakte Marseillaise, stin-

kende kruitdamp, vermoorde hoenders, spek met den sabel gesneden, jenever met kruit, glasgerinkel, decreeten met krijt op tafel en staldeur geschreven en - liederlijke dronkenschap overal.

Nu trekken ze af; de marsch is zonder orde; ieder manschap is kapitein; aan de sabels steken... stukken spek, aan de rieken en bajonetten... doode hoenders: op den tromp van 't geweer... de pruik van den dominé; aan de punt des degens... een onderbroek en een paar oude schoenen. ‘Leve Potterke! Potterke boven!’

 
En avant, marchons
 
Contre leurs canons;
 
A travers le fer, le feu des bataillons,
 
Courons à la victoire!

Mij dunkt dat 's avonds in het rustloos en spaarduiten vermalend Molentje, de muitzucht sterk gedaald is. Men verlangt vurig voortaan van die patriottische betoogingen, jegens de vredelievende hoenders en het nog vredelievender spek in den schoorsteen, bevrijd te blijven. Dergelijke vossen en vleêrmuizen dienen geweerd te worden. De kleermaker begint sterk te opineeren, dat men zich bij de protocollen, of bij de konsekwentie van Londen zou dienen te beklagen.

Daar stuift de smid binnen; bleek alsof hij uit zijne doodkist gekropen was; hij hijgt alsof de booze geest hem op de hielen zit. ‘Weet ge wat er bij Sijmen Block gebeurd is? Ze hebben hem aan den deurstijl gebonden!’

‘Wie?’

‘De muiters. Ze hebben hem geranseld, mishandeld en hem den kouden tromp van de pistool voor het hoofd gezet, toen eensklaps hij binnenkomt.’

‘Wie?’

‘Hij, die vreemde kerel, de booze geest misschien, God zegene ons allen! Hij grijpt er hier een, hij grijpt er daar een, knutst ze met het hoofd tegen elkaar en met een brandend hout, onder het vuur uitgetrokken, borstelt hij in een omzien het huis ledig. Dat brandend hout is een bliksem, uit zijn mond dondert het en de kerel zelf is als een duivel. God zegene ons allen!’

Algemeene verslagenheid.

‘Nog komen de stroopers weêr; een kogel, welke de deur doorboort, verwittigt het den vreemde en Sijmen; maar die kerel rukt het venster open en pang! pang! klinken zijne pistolen. Een der muiters is gekwetst, en de anderen verdwijnen met hem in de duisternis.’

‘En Sijmen?’

‘Sijmen staat nog altijd gebonden, en de vreemde heeft hem gezegd, dat hij ook verdiende door den kop gebrand te worden, omdat hij een dronkelap, een smokkelaar was en het werk van den spion deed. Ja, dat wist hij; maar neen! hij snijdt de koorden door, werpt een handvol zilver op tafel en zegt, alvorens heen te gaan: ‘Word weêr eerlijk man, zooals toen gij Ter Kooien bewoondet!’

‘Drommels, wie mag toch die wonderlijke kerel zijn?’ zegt de brouwer.

‘'t Is dan een Hollander?’

‘Waarachtig wel.’

‘'k Zeg ekik dattem van 't bataillon infernal is, en dattem nie gewild heé, da ze Saymen molesteerden, want Saymen trekt an één koor met de Belsen. Assem over de meet gôt weettem gunder altayt te zegge watter ier gebeurt.’

‘Neen, neen, en dan dat geld?’

‘Ik denk,’ zegt de schoolmeester, ‘dat het een voornaam persoon is....’

‘Ja, ja, een van de mogendheden.’

‘Och jij, ridder van den vingerhoed, jij met je mogend-

heden, je protocollen en je konsekwentie!’ mort de brouwer.

‘De prins van Saksen-Weimar misschien....’

‘Erger! Prins Frederik, of neen, de prins van Oranje.’

‘Ja, die is wel in staat, om er een half dozijn recht te zetten.’

‘Die heeft te Waterloo wel doen zien, dat hij voor geen klein gerucht schrikte.’

‘Verschooning, mijne heeren,’ zegt zeer beleefd de vreemdeling, die met het hoofd door de half geopende deur piept.

Dat is een donderslag voor het gezelschap; deze zitten als aan den stoel genageld; gene vliegen op en kruipen bevreesd en bleek weg. Voort is de dokter. De kleermaker wil ook de deur uitsluipen, maar de strenge blik alleen van den vreemdeling verspert hem den weg; de smid wil het venster openrukken, maar ‘Halt’ zegt de onbekende, en terzelfdertijd haalt hij zeer bedaard twee pistolen van onder zijn kleedsel te voorschijn, legt ze voor zich en met beide handen op tafel leunende, ziet hij spotlachend het gezelschap rond. Excellentie mompelt men hier; Eminentie mompelt men daar; Hoogheid en Majesteit.

‘Dappere mannen!’ spreekt sarrend de vreemde; je hebt den Hollander gisteren uitgedaagd en hij komt nu met je afrekenen.’

‘Waar, waar is nu de dokter?’ stamelt de kleermaker, hijgend van schrik; ‘die heeft het meeste praat gehad.’

‘De een is de andere waard. Smid, als je nog eens je kneukels aan 't venster steekt, om langs daar het hazenpad te kiezen, zal ik je eens een blauwe erwt in je hersens jagen.’

Algemeen gesidder.

‘Dag, secretaris. Dag, meester naaldmans. Jij ook hier, knokenkapper! Je dienaar, brouwer.... Je zijt altemaal goede kennissen van me, dat hoor je wel. Ken je me niet

meer? Neen? Zie me eens vlak in 't aangezicht! Je ziet wel, dat ik noch de prins van Saksen-Weimar, noch veel minder prins Frederik of prins van Oranje ben. Ken je dan Jan Grompel, het scharesliepers-jonk niet meer?...’

Jan Grompel!

Die naam alleen doet den doodschrik ten toppunt stijgen. Jan Grompel - maar die naam staat gelijk met de woorden: bandiet, brandstichter en moordenaar. En in de tien jaren heeft men elk feit, door hem gepleegd, zesmaal vermenigvuldigd en verergerd, zoodat de Kieke-Rieke-Hie een dier wezens is geworden, waarmeê men niet alleen de kleine, maar ook de groote kinderen doet beven. De kleermaker zakt op de knieën en begint zijn akte van berouw te verwekken.

‘Je verdiende allen opgehangen, neen! met de kinderen naar bed gezonden te worden. Je zijt maar vechters in den hoek van den haard. Ik ben geen strooper - maar een eerlijk soldaat; ik ben geen bluffer van 't infernael bataillon - maar een Hollander, die niets beters vraagt dan om eens te toonen, dat, als anderen moed hebben, hij ook het hart op de rechte plaats heeft zitten. Sta op, meester snijder; ik kom als vriend, niet als vijand.’

Algemeene verademing.

‘Ja, ik ben Jan Grompel,’ gaat de soldaat vroolijk voort, ‘ik ben de deugniet van vóór tien jaren, de plaagstok van het dorp, de schrik van allen; maar ook het slachtoffer van 't vooroordeel. Als ik eens plichtig was, dan heb ik de schuld in den oorlog op Oostinje, te Palembang, door bloed uitgewischt. Ziedaar mijn levenslang eereteeken!’ - en Jan Grompel neemt den hoed af, en men ziet de lange roode streep, welke van het voorhoofd tot de wang loopt, en waardoor hem een oog was weggenomen.

En ieder dringt, onder een verschillenden uitroep nader, om die vreeselijke roode link eens van nabij te zien.

‘En om aan dat eereteeken meer luister te geven, gat mij de koning - muts af, kleermaker, bij dat woord! - gaf mij de koning een ander...’ - en Jan Grompel trekt zijn kiel open, en warempel! daar blinkt aan het schemerende zijden lint, de flikkerende Willems-orde. ‘Kom, geef nu de hand aan 't scharesliepers-jonk: hij heeft dat wel verdiend.’

En twintig handen te gelijk worden naar de hand van Jan Grompel uitgestoken - en dat is gemeend. 't Is geen wonder: hij is altijd zoo geweest. Nooit bang, nooit achteruitgaan! Weet gij nog hoe hij den hollenden hengst tegenhield; hoe hij den wolf vervolgde! En dan die Sijmen....

‘Ussst,’ zegt Jan, ‘die kerel is al ongelukkig genoeg, en voor den drommel! had hij mij zijn zwarten Spits niet aan de broek gezet en mij van zijn huis verjaagd, ik zou er nooit aan gedacht hebben naar dat land te gaan, waar 't oude Pompernelleke zoo dapper over liegen kon. Jammer, dat die oude rentenier naar de andere wereld verhuisd is....

Hoezee voor Jan Grompel! Jan Grompel hier, Jan Grompel daar! 't Is een brave kerel, die zich zoo schoon, op dien dronkelap van een Sijmen gewroken heeft.

Er wordt gedurig met de liters geklept; er wordt vreeselijk gedronken. De dokter is weêrgekomen en heeft zich met Jan Grompel verzoend. Twaalf ure slaat 't, en nog luistert men naar den verteller. Nu is het tijd van heengaan. Maar hola! de soldaat heeft nog een eitje met de dorpspolitiekers te pellen. Gisteren heeft men met triomf een artikel in den Antwerpenaer gelezen; wel, Jan Grompel veracht geen vijand; de Belg heeft moed en hij weet te strijden; dat heeft hij met de onzen getoond te Waterloo. Niet die landloopers, waarvan hij er daar zooeven vier of vijf, met een brandend stuk eikenhout, bij Sijmen de deur uitkegelde, noemt hij Belgen: die zijn

dezen naam onwaardig, en de weldenkende Belg moet die plunderaars verachten; maar hij hoopt met zijne vrienden welhaast dat infernael bataillon, met ruwen baard en doodskop, te ontmoeten.

‘En wat u aangaat, mijne vrienden, ik heb juist ook een dagblad-artikel in den zak, dat hier wonderwel te stade komt. Heb je van Pater Ventura wel gehoord? 't Moet een kapitale kerel zijn. Nu, luister eens wat die man, voor u, over al dat revolutie-maken en bovenal over dat revolutionneeren van België schrijft:(1) ‘Met den eigenlijk gezegden opstand is alle verdrag van vrede, alle schikking onmogelijk; hij kan zelfs de godsdienst niet dulden, zonder zich zelven te verwoesten; want zijn constitutief grondbeginsel is in haat van die godsdienst. Oordeelt derhalve hoe stootend en ongerijmd het is, katholieken te zien, die deszelfs taal spreken, die in deszelfs staatkundige wenschen deelen en die met eene woeste blijdschap den val der troonen, het ongeluk der koningen toejuichen.’

Men luistert in eene doodsche stilte: hij leest zoo indrukwekkend, die Jan Grompel:

‘Leg,’ zoo gaat de lezer voort, ‘leg in naam der godsdienst, dit bezweer ik u, de grondbeginselen af, waarvan de godsdienst een afschuw heeft.... Eischt uwe rechten, maar eerbiedigt de rechten van anderen. Bestrijdt de constitutionnele willekeur, maar predikt de wanorde niet; bestrijdt het despotismus, maar roep de omwenteling niet ter hulp’ - en nu volgt er een gansche mondvol Latijn, waar ik zoo min iets van begrijp als jij.’

Jan Grompel heeft gelijk, mompelt de een; gaat het nu

altijd niet naar wensch, 't zal beteren; betalen we nu zware lasten, laat ons op de toekomst hopen: heeft de een hier nu al wat meer recht dan den andere, de dagen van gelijkheid zullen aanbreken! Ja, kleermaker, maak van de oproervlag maar een onderbroek; smid, bereid gij de ganzenroeren maar voor de musschengilde; en wat de proclamatie aangaat, dokter, ze zal toch licht ergens voor dienen.... Nu, wel gezegd: wat minder gekroegd, wat meer gewerkt, en 't zal gewis al merkelijk beter gaan in het vaderland.

‘En gij, Jan Grompel?’

‘Ik keer naar mijn garnizoen terug; ik heb te Palembang de gouden strepen van onderofficier gewonnen; ik hoop binnen kort, aan gene zijde der meet, de gouden epauletten te gaan verdienen. Dan kom ik in je midden terug, om je te leeren wat het zegt, den koning en het vaderland trouw te zijn, en je andermaal te bewijzen, wat er uit een scharesliepers-jonk groeien kan. Vaarwel! vergeet niet, dat, als je nog schreeuwt gelijk ondeugende kinderen, je 's avonds, zonder 's vaders benedictie, naar je nest zult gezonden worden!’

De deur valt toe; Jan Grompel is in de duisternis verdwenen; maar hij zal woord houden en terugkeeren....

 

Wat glinstert de zon 's morgens vroolijk op het dorpken! Alles ontwaakt, want de haan kraait aan de hoeve, en 't is de eerste maal in vele jaren, dat dit gekraai Sijmen weêr zeer doet aan het hart. Het herinnert hem Jan Grompel, Ter Kooien, het brave Hanneke, al de verloren weelde; het doet hem gevoelen, hoe diep hij door eigen schuld, door zijn verwaandheid, dwarsdrijverij en eindelijk door de verslaving aan den drank, gevallen is. Maar met die honderd gulden, hem door Jan Grompel geschonken, zal hij zich opbeuren, eerlijk man worden, en woord houden....

En toch, 't moge hem zeer doen - kraai maar, kraai

maar! want dat Kieke-Rieke-Hie verkondigt voor Sijmen ook een nieuwen dag, een nieuw leven.

Och, mocht Hanneke dien nieuwen dag eens zien! Doch zij rust reeds zoo lang op den dooden-akker, dicht - zeer dicht bij hare moeder en aan hare andere zijde, 't is toch aardig dat toeval! aan hare andere, ligt de arme moeder van 't scharesliepers-jonk!


Vorige Volgende