Logo DBNL
De gasthuisnon. Deel 2 (1855)

De gasthuisnon. Deel 2

(1855)–August Snieders–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

XIV.

Laet ons een oogenblik stil houden, op den dag na den brand in het hotel van Weeleghom.

Wy leiden den lezer een huis binnen, dat wy nog niet bezocht hebben; doch waervan de bewooner voorzeker een goeden indruk by hem zal hebben achtergelaten, namelyk by graef Adelbert.

Het huis van den jongen edelman draegt nog een

oud karakter, en men mag zeggen, dat het op dezen oogenblik, uitwendig nog volkomen hetzelfde is, als toen de vader van Adelbert is gestorven: eene zware gebeeldhouwde poort, dikke yzeren traliën aen elk der beneden vensters, een trapgevel, op welks punt de gouden leeuw als windwyzer draeit.

Binnen was de meubeleering, in sommige kamers, even antiek; maer kostbaer. Er was daer onder andere nog eene kamer, die met goudleder behangen was; eene schouw, die de bewondering des kunstenaers opwekte, zoo sierlyk was zy gebeeldhouwd; er stonden nog fyn bewerkte stoelen, welke door hunne fluweelen zittingen als tot rusten uitnoodigden; er hingen een aental oude familie-portretten, en in het achtervenster pronkte nog altyd, ongeschonden en in geschilderd glas, het wapen van den burggraef.

Wat dáér was, bleef er.

De bedienden, welke men in dit huis ontmoette, waren oud, en als het ware overleveringen uit eene voorgaende eeuw.

In die stille en sinds eenigen tyd weinig bezochte wooning, sleet Adelbert zyne dagen in de studie, in het beoefenen der muziek en schilderkunst, in het aenkweeken van zyne bloemen - uitspanningen, waeraen hy zich, sinds een tweetal jaren, meer overgaf dan vroeger. De jonge juffers beklaegden er zich over en te regt; want de burggraef had minder liefde voor den dans, was minder gespraekzaem geworden,

en de vrolyke en geestige gemoedsstemming scheen hem meer en meer te verlaten..... Wat dien blonden Adelbert toch in het hoofd mag steken?

Op het oogenblik dat wy binnentreden, bevindt hy zich alleen in het smaekvol voorvertrek van zyn huis, en zit diep in zynen leuningstoel gedoken; het boek, waerin hy gelezen heeft, rust vergeten op zyne kniën. Hy is in zwaermoedige gedachten verzonken, en die gedachten moeten wel pynlyk zyn, aengezien smartelyke zuchten van tyd tot tyd uit zyne borst opstygen.

Een ligte klop op de deur stoorde hem in zyne mymering; een dienstknecht trad binnen en kondigde aen: de baron Paul van Weeleghom.

Een elektrieke schok kon den burggraef niet geweldiger getroffen hebben, dan het hooren van dien naem; hy deed hem plotseling opspringen.

Paul van Weeleghom! Wat zocht die man in zyne wooning, nadat hy haer sedert langen tyd met minachting was voorby gegaen? Wat zocht hy by den burggraef Adelbert, wiens vriendschap hy verstooten had, en wiens raedgevingen hy als bloedige beleedigingen had aenzien? In een gemoed, zoo als dat van Adelbert kon echter geene gedachte aen weigering opkomen; daerenboven het ongeluk, dat den vorigen nacht en zelfs de rampen, die sinds eenigen tyd de familie van Weeleghom getroffen hadden, stonden hem te levendig voor den geest.

‘Laet den baron binnen komen! was het antwoord, kalm, maer op deelnemenden toon.

Een oogenblik daerna verscheen de baron Paul op den dorpel der kamer. De voorheen zoo blozende jongeling was voor Adelbert byna niet meer kennelyk; zyne wangen waren bleek en ingevallen; zyn oog stond mat en verglaesd in zyne holte; zyne zwarte en vroeger zoo verzorgde hairen hingen hem verwilderd om de slapen van het hoofd. Zyn kleed was gehavend en gescheurd - met een woord, het was het spooksel van den jongen baron; maer hy zelve niet meer.

Dat gezigt trof den burggraef diep.

‘Wees welkom, mynheer de baron! stamelde de burggraef aengedaen, terwyl hy een strak oog op den binnentredende gevestigd hield.

- Ik dank u! was het antwoord, terwyl Paul zich neêrzette op den stoel, dien Adelbert hem aenbood. Ik begryp, ging hy voort, dat gy verwonderd zyt over het bezoek, dat ik by u afleg, vooral na eene zoo lange scheiding.....

- In 't geheel niet. Gy zyt ongelukkig, ik weet het, en gy doet wel u tot diegenen te wenden, welke het steeds goed met u gemeend hebben.

- Ik dank u nogmaels! liet er Paul op volgen, terwyl hy de beide handen van den burggraef vastgreep, en de tranen uit zyne oogen sprongen. Ja, ik ben ongelukkig, en het is niet van dezen nacht alleen, dat dit ongeluk dagteekent; maer gy weet het, myn

leven is eene aeneenschakeling van rampspoed geweest, sedert den dag van myn huwelyk.

- Ik weet het maer al te wel.

- In die woeling heb ik uwe vriendschap vergeten, en my aen anderen gehecht, die vrienden des voorspoeds maer geene vrienden des tegenspoeds waren, en die my, rampzalig genoeg! voortsleepten op de baen der verkwisting. Zy wilden my dáér het vergeten van myn ongeluk doen vinden.....

- Ik heb u meer dan eens beklaegd.

- Thans, nu het ongeluk, in al zyne zwaerte, op my is neêrgestort, is er niemand meer van hen aen myne zyde te vinden, en ik heb den moed gehad my tot u te wenden.....

- Gy hebt wel gedaen, Paul.

- Adelbert, ik ben een geruineerd man. De dwaesheden myner moeder, de verkwistingen van Felicita en de verbrassing, aen welke ik my in de laetste dagen heb overgegeven, hadden reeds eene aenzienlyke bres in onze fortuin gemaekt; de ramp van dezen nacht heeft ons den genadeslag toegebragt, en na het voldoen onzer schulden, zal er ons weinig of niets meer overschieten..... Nog een stap - en wy zyn tot den bedelstaf gedwongen.

De jonge baron sloeg zyne vermagerde handen voor de oogen en weende.

‘Heb moed, Paul; gy hebt nog vrienden! liet er de burggraef ontroerd op volgen.

- Ja, maer zullen die vrienden my helpen, na al het schandelyke te kennen, dat my op het hoofd weegt? Neen, dat zullen zy niet.

- Zeg dan ‘ik heb nog één vriend: burggraef Adelbert.’

- Ik herken u altyd aen uwe edele gevoelens, ging Paul beschaemd voort, en ik had my nooit van u moeten scheiden. Goede raed had voorzeker veel onheil in myn huis te keer gegaen..... Maer neen, het was niet te voorkomen! hervatte hy wanhopig. Adelbert, ik heb maer eens eene vrouw hartelyk lief gehad, en dat was myne pleegzuster, Isidora.....

De ontroering deed zich andermael op het aengezigt des burggraefs zien.

‘Felicita, ging de baron voort, heb ik nooit bemind, en het wicht dat God ons geschonken heeft, is niet in staet geweest om tusschen ons beiden eenen band van liefde te doen ontstaen. Ik zou myne moeder niet mogen beschuldigen, zegt men; maer het is zy, welke my onverbiddelyk aen die vrouw, aen myn ongeluk gekoppeld heeft. Met Isidora had ik gelukkig kunnen zyn..... Ho! ik bemin haer nog, Adelbert, en dezen nacht, toen ik haer uit de vlammen zag komen, met myn kind op den arm, ben ik weenend aen hare voeten gevallen en heb haer vergiffenis gevraegd voor al de smart, welke ik haer heb aengedaen.....

De tranen gudsten den burggraef over de wangen.

‘Waer bevindt zich uw kind, en uwe moeder? vroeg hy, als om eene andere wending aen het gesprek te geven.

- In het huis van den armen Jan Hartman.

- Hoe, daer?

- Ja..... Wat vernedering! zy moet eene schuilplaets zoeken in het huis van den man, dien zy miskend, vertrapt en verstooten heeft, en het is zelfs hy, die haer uit den yselyken brand gered heeft.

- O, daeraen herken ik de edele ziel van den ouden fabriekwerker! Doch zy kan dáér niet blyven; ik bied haer myne wooning tot verblyf aen.

- Nutteloos, vriend; de geneesheeren hebben alle vervoer verboden, en ik geloof dat zy dáér, in dat nederige huis, omringd door allen die zy gehaet heeft, door Isidora en Jan Hartman, zal moeten sterven.

- Maer Felicita?

- Spreek my van die vrouw niet; sinds gisteren avond, toen zy met geweld haer kind uit de wieg wilde komen stelen, is zy nergens meer te vinden, en ik geloof, Adelbert, dat de brand door hare hand gesticht is, uit haet tegen ons.....

- Dat is eene schrikkelyke gedachte!

- Ja, maer ik geloof ook, dat God de straf op de misdaed heeft doen volgen, en dat zy.....

- Welnu, wat wilt gy zeggen?

- Dat zy in de vlammen moet omgekomen zyn.

De beide mannen sidderden op deze woorden.

‘Neen, neen! liet de burggraef er het eerste opvolgen, dat geloof, dat hoop ik niet. Zy zal even als uwe moeder, even als gy eene schuilplaets by eene harer vriendinnen gevonden hebben. Wie toch weigert schuilplaets aen eene ongelukkige?

- Mogt het zoo zyn! Het is zulke dood niet, welke ik haer toewensch; want my dunkt dat hare schim my alsdan gansch myn leven door zou komen kwellen, en wat zou myn kind zeggen over zynen vader, als men het naderhand het leven zyner ouders en het schrikkelyk einde der moeder vertelde.....

De bel van het huis werd op dat oogenblik, door een forschen arm bewogen.

De baron Paul sprong verschrikt op, en beefde over gansch zyn lyf.

‘Wat is dat? riep hy op bangen toon uit.

- Niets, gaf Adelbert verwonderd ten antwoord.

- Het zal de policie zyn.

- De policie?.... Waerom?....

Paul gaf geen antwoord; hy luisterde met ingehouden adem en met luid bonzend hart.

Niets duidde aen, dat er iets te vreezen was.

‘Mynheer de baron, waerom die ontsteltenis? zegde Adelbert; waerom spreekt gy van de policie? Zeg, wat weegt er u op het hart?

De baron Paul loosde een zwaren zucht, en sprak:

‘Durf ik het u zeggen?.... En toch, ik ben hier gekomen, om er u meê bekend te maken..... Adelbert,

zult gy myn kind niet verstooten, omdat de vader zich zwaer - schrikkelyk zwaer bezondigde?

- Neen, neen! ik beloof het u heilig! antwoordde de graef.

- Wat het ook zyn moge?

- Ja, ik herhael het u plegtig.

- Gy zyt een edel vriend! Welnu, de policie zit my achter de hielen, omdat ik..... een valschen wissel geteekend heb.

- Ongelukkige!

- Ja, ongelukkige. In de dwarling der vermaken, heb ik my aen die misdaed pligtig gemaekt. Ik heb myn onregt willen laten herstellen: het geregt is onverbiddelyk gebleven en heeft eene vervolging tegen my ingespannen. Kan er een ongelukkiger wezen zyn dan ik, en op het oogenblik dat ik troost zou moeten vinden in de mynen, vind ik niemand - niemand rondom my.....

- En wat zult gy beginnen?

- Ik zal vlugten; maer nu, op het oogenblik van het scheiden, heeft er in myn hart eene stem gesproken, welke my voor myn kind smeekte. Ik heb die liefde zeker veel te lang in mynen boezem gesmoord; maer nu zy ontwaekt is, nu is zy zoo sterk en magtig, dat ik het land niet verlaten kan, zonder in het lot van mynen zoon voorzien te hebben. Adelbert, wilt gy de misdaden des vaders vergeten, en den laetsten afstammeling van de van Weeleghoms onder uwe

bescherming nemen, tot dat de vader vry en waerdig zynen zoon komt terug eischen?.... Gy zwygt.....

- Ik denk op het gewigt dier taek.

- Moet myn kind dan onder vreemde en misschien onwaerdige handen vervallen? Moet dan de familie van Felicita, of zy zelve misschien zyne opvoeding verzorgen, zy, die het zou willen opkweeken in haet jegens zynen vader?....

- Neen, uw kind zal het myne zyn! liet de burggraef er met vaste en beslissende stem op volgen.

- Ik dank u; myne zending is volbragt - en de ongelukkige kuste de handen zyns vriends, terwyl tranen zich met die kussen vereenigden. Ik zal onmiddellyk het land verlaten om de schande te ontwyken, en ik hoop verre van hier, door een beter en geregelder leven, den smaed uit te wisschen, die er op my kleven mag. Leer myn kind zynen vader beminnen, en dat het vroeg weene over de rampen zyner familie. Vaerwel - en de baron omhelsde den burggraef vurig.

- Vaerwel, Paul! God behoede u.....

- Nog iets, onderbrak hem de baron; de oude Tom is het eenige wezen, dat aen my hartelyk is verkleefd geweest: verzorg zynen ouderdom.

- Wat wilt gy dat ik voor hem doe?

- Volg de inspraek van uw goed en menschlievend hart.

Hy drukte den burggraef nogmaels de hand.

Diep in zynen mantel gedoken stapte Paul in het huerrytuig dat hem wachtte, en ook weldra op den hoek der eenzame straet verdween.

De burggraef bleef, met de smartelykste overdenkingen, alleen. Wat een schrikkelyk lot was die eertyds zoo ryke familie te beurt gevallen! Hoeveel rampen waren er niet voortgevloeid uit den onverbreekbaren trots, uit die onverzaedbare eerzucht van de baronnes van Weeleghom! Twist en tweedragt in het huiselyke leven, hetwelk integendeel de rozenband van liefde en geluk moest geweest zyn; bankroet, verkwisting, echtscheiding, vervalsching, misdaed en eeuwige vete! Het is wel waer, wat wy in een onzer vroegere schriften zegden: ‘Eéne wanorde in de maetschappelyke zamenleving is dikwyls eene oneindig lange keten van misdaed en ramp, die zich van geslacht tot geslacht, van eeuw in eeuw ontrolt.1’

Het eerste denkbeeld dat Adelbert ten uitvoer bragt, was alles wat aen de oude baronnes het verblyf in Jan Hartman's huis gemakkelyk en aengenaem kon maken, daerheen te doen overbrengen, en verder de noodige schikkingen, om zyne eenzame wooning te openen voor het arme weeskind - want zóó mogt men den zoon van baron Paul met regt noemen. De gedachte een kind te zullen bezitten, lachte Adelbert inderdaed toe; hy verheugde zich reeds in de

glimlagchen van den armen kleine; hy zag hem opgroeijen, dartelen en spelen aen zyne voeten en op zyne kniën; hy noemde hem ‘myn zoon’ - en eene huivering doorliep zyne ledematen by het denkbeeld, dat de baron Paul zyne regten van vader niet had afgestaen, en dat kind eenmael zou komen terugeischen.

Die Adelbert was een edel mensch, wiens hart nog dagelyks meer en meer veredelde omdat hy stilzwygend de voorbeelden naging van een wezen, eenen engel op aerde - van zuster Mathilde.

By de eerste schemering van den avond zag men een man, door de eenzaemste straten der stad, zich naer het huis van den ouden fabriekwerker rigten. De schrik moet zyne schreden vergezeld hebben; want alvorens aen de deur der wooning te kloppen, zag hy behoedzaem rondom zich, om te zien of niemand hem bespiedde.

Binnen gelaten, herkende de oude Tom zynen meester, baron Paul.

Alvorens te vlugten wilde de baron nogmaels het huis van den armen Jan bezoeken. Hy wilde zyne moeder nog eens zien, zonder haer door zyn rampzalig lot te bedroeven; hy wilde zich nog eens over de wieg van zyn kind bukken en het een hartelyken kus geven; hy wilde den ouden Hartman bedanken, zynen goeden Tom de hand drukken, en nog eens - misschien voor de laetste mael, zyne zuster in het oog

staren, en hare laetste woorden als heilige klanken in zyn hart besluiten.

Paul vond zyne moeder ingeslapen; het kind lag in de wieg en lachte hem toe; maer zuster Mathilde was sinds eenige uren afwezig.

De baron bleef aen het voet-einde van het bed zyner moeder staen, vouwde de handen zamen en verkropte zyn snikken en weenen: eindelyk naderde hy de zieke en kuste zacht haer voorhoofd. Dan ging hy tot de wieg, nam zyn kind in den arm, kuste het vurig en hield het geruimen tyd aen zyn hart geklemd. Alvorens de kamer te verlaten, schreef hy op een stuk papier:

‘Zuster!

Verzorg onze moeder, en als zy ontwaekt en naer haren zoon vraegt, zeg haer dan dat hy zich tydelyk heeft moeten verwyderen; doch aen u vertrouw ik het, die zoon zal niet meer terug keeren. Adelbert zal de vader zyn over myn kind; wees gy, gy die het reeds van een zekeren dood reddet, wees gy zyne moeder..... Van alles wat hem in zyn leven omringd heeft en dat hem lief was, draegt uw ongelukkige Paul maer ééne levendige gedachte mede naer het land der ballingschap, het is die aen zyne zuster Isidora. Vaerwel!

Paul.’

 

De baron ging heen, viel stilzwygend - maer dat

stilzwygen was zóó welsprekend! - den fabriekwerker om den hals en kuste de bruin geroosterde wangen van den ouden grysaerd. Hy omhelsde Tom en stamelde ‘vaerwel!’ doch geen van beiden verstonden wat hy wilde.

‘Er lag toch eene goede ziel in onzen meester! zegde Tom, eenen traen wegwisschende, en toen deze het huis verlaten had. Jammer! dat het ongeluk hem op het slechte pad heeft doen verdwalen.

Paul stond een oogenblik voor het huis van Jan Hartman stil, wierp een smartelyken blik op de puinen van zyn hotel, en verdween in eene der zystraten.

 

Wy zoeken zuster Mathilde op.

Op den middag van dien dag was er eene boodschap in het klooster gekomen, welke toelating verzocht, dat zuster Mathilde zich voor eene gewigtige zaek aen boord van een, op reede liggende, schip zou begeven. Het denkbeeld, dat er zieken te verplegen waren, deed de non sterker dan ooit naer het voldoen aen die vraeg verlangen. Met een hart, kloppend van zaligheid, rigtte zy hare schreden naer de Werf en de sloep van the Eagle, sneed als een pyl door het water, om de zuster aen boord te voeren.

Toen zy op het dek stapte was het, alsof een engel in het midden dier woeste matroozen gekomen ware. De tongen, die korts te voren, nog ruwe woorden en

vloeken uitspraken, zwegen nu doodstil; in de oogen van 't scheepsvolk blonk eerbied; allen ontblootten het hoofd toen de non voorbyging, en weken met ontzag voor haer terug. O, het was dat zy haer kenden, die zuster! Toen eenigen tyd geleden de cholera woedde, verliet dat zelfde scheepsvolk, dat zelfde vaertuig de haven van Antwerpen, gelukkig zynde de verpeste lucht te mogen ontvlugten, waerin wy moesten blyven leven.

De schrikkelyke ziekte dreef echter het vaertuig als 't ware achterna, en beneden de rivier moest het reeds ankeren, om zyne manschap aen den dood te onttrekken. Een ieder sidderde voor dat enge hol, waerin de zieken opgestapeld lagen, en men vlugtte het als een opregt pesthuis, hoewel het arme scheepsvolk naer hulp en troost, naer verligting in het lyden snakte.

Twee moedige vrouwen, gasthuisnonnen van Antwerpen, boden zich aen; de eene was zuster Mathilde. Beiden daelden in het besmettelyk vaertuig neêr, en waren als weldoende hemelgeesten in het midden der zieken. Zy verpleegden deze laetsten, en leefden drie volle weken by hen - den dood, by iedere ademhaling, trotseerende. Wat al troost en liefde hebben zy niet in de harten van den lyder en den stervende gestort! Eindelyk verlieten zy the Eagle, en de ruwe matroozen dankten die vrouwen op de kniën, en met de tranen in de oogen.

Van daer dien eerbied voor de gasthuisnon.

Deze ook knikte en glimlachte verscheidenen der matroozen als oude bekenden toe, en wenschte hun eene gelukkige overvaert.

De kapitein van het vaertuig geleidde de gasthuiszuster in de kajuit, en daer gekomen rigtte hy haer de volgende woorden toe:

‘Zuster, wacht hier; zy die u heeft ontboden, zal niet toeven er u te komen vinden. Wees echter kort in uw onderhoud; de wind is gunstig en wy moeten binnen dit en een uer onder zeil gaen.

Zuster Mathilde begreep niets van dit alles; zy wilde den kapitein ondervragen, doch deze had reeds de kajuit verlaten en geruimen tyd hoorde de non niets dan het kommando en het gefluit des bevelhebbers, het zingen der matroozen, het klotsen der golven tegen de zyden van het schip, dat als ongeduldig om den togt te beginnen, aen de ankerketting gekluisterd, op de baren danste.

Eindelyk werd de deur geopend, en eene vrouw, in de nederige kleeding van eene duitsche landverhuister, trad binnen. Zuster Mathilde kende dat wezen niet. Het naderde haer snel, viel voor hare voeten neder en stamelde woorden van ‘genade.’

Op het hooren van die stem, ontvloog een gil aen Mathilde's mond.

‘Felicita! riep zy uit. Wat doet gy hier? Waerom die kleeding? Waerom.....

- Ik verlaet dit land, was het smartelyk antwoord; ik volg mynen vader in de ballingschap, naer de Nieuwe-Wereld.

- Maer gy verlaet dan uwe familie?

- Ik bezit er geene meer; myn echtgenoot heeft my verstooten en onze scheiding is voor eeuwig.

- Maer uw kind?

- Ik heb geen kind meer! snikte zy. De regtbank heeft het onbarmhartig van mynen boezem gescheurd en myne regten op hetzelve vernietigd; maer toch blyft in myne ziel het moederlyk gevoel leven, en ik voer altyd de gedachte aen mynen lieveling met my. Het is voor myn kind, dat ik u gesmeekt heb hier te komen.....

- O Felicita, wat al rampen hebben onze familie getroffen!....

- Zwyg, ik besef ze nu maer al te wel; laet my in den vreemde, verre van u allen, myne misslagen gaen boeten; dat de wereld ze vergete en misschien kan ik nog ooit, zonder schaemte, in uw midden terugkeeren..... Neen, doe geene pooging om my te doen opstaen; ik wil uwe vergiffenis geknield aenhooren..... Zuster, vergeef my den haet dien ik u heb toegedragen; zeg aen Paul dat ik ligtzinnig, maer nooit misdadig geweest ben, en dat de bron van ons ongeluk, in het gemis van overeenstemming onzer zielen, lag. Vraeg hem, bid hem, smeek hem vergiffenis voor my, en zoo ook aen de baronnes, myne

moeder. Bemin myn kind, wees zyne moeder, en als God my het leven spaert en ik de oogen myns vaders zal gesloten hebben, dan hoop ik mynen zoon te komen weêrzien. Zuster, zuster! wat antwoordt gy op deze woorden?

- Felicita, nooit zal ik heiliger een pligt volbrengen, dan dien welken gy my hier oplegt. Waerom heeft God u zulke gevoelens niet gegeven, in den loop van uw huwelyksleven!

- Ik weet, het is nu te laet.

- Neen, betrouw en hoop. God is goed en hy kan alles nog ten beste schikken! - en in vervoering hief de non de ongelukkige moeder op, en de twee vrouwen omhelsden elkander zoo innig, alsof zy voor eeuwig aen elkaêr wilden gekluisterd blyven.

- O, nu zal ik hoopvol vertrekken. Nog eens, zuster, zorg voor myn kind; gy moet het wel sterk beminnen, want gy hebt het immers verleden nacht nog van een zekeren dood gered.

- Ja, ik bemin het des te inniger, omdat gy beiden ongelukkig zyt.

- Dan, zuster, gy zult my schryven, niet waer? Gy zult my berigten, welk de eerste woorden zyn, die myn zoon stamelt: dat zal myn geluk zyn in myne ballingschap. Ach, folter my niet: dat ieder schip, 't welk van Europa komt, my iets van hem aenbrenge: een woord, een lach, een zoen, een traen..... Ik wensch het onmogelyke; maer de moe-

derliefde maekt my op dit oogenblik zinneloos.....

Het kommando voor het heischen des ankers, weêrklonk welhaest tot in de kajuit. Het geratel der ketting vermengde zich, als het ware schaterlagchend, met het gezang der matroozen: het uer van het scheiden was daer. De graef had zich niet vertoond en zonder te willen doorvorschen wat de reden dier terughouding was, verzocht de non aen Felicita, haren afscheidsgroet aen haren vader te willen overbrengen. Dan omhelsden de twee vrouwen elkander nogmaels, en er was een band tusschen beiden gesloten, die de verre afstand niet meer breken zou.

Op het dek, en toen de non in de boot stapte, reikte Felicita de armen wanhopig naer haer toe, en als zinneloos van lyden, jammerde zy: ‘Myn kind! myn kind!’

De graef verscheen op dat oogenblik op het dek, en sleurde, met een brandenden blik, zyne dochter naer beneden, waer zy zich - zy, weleer de koninginne der salons! - vermengde onder de ruwe duitsche landverhuizers, in eene enge en lage plaets, waer de lucht meer dan eens aen de talryke longen te kort schoot.

Het anker was geheschen. Het gejuich der matroozen klonk over de Schelde heen; een kanonschot bulderde ten afscheid, en zuster Mathilde zag van den oever the Eagle, vrolyk en ligt gelyk eene notenschelp, afdryven.

De familie van Weeleghom was als een kaertenhuis uit-een geslagen. Het aloude geslachtshuis lag in puinen; de dood eischte een offer in de baronnes; de zoon verliet ongelukkig en misdadig het land; ginds droeg the Eagle de vrouw meê, die geroepen was het geslacht, door deugd en schoonheid, te verheerlyken - en niets zal er weldra nog overschieten, dan een zwakke zuigeling in zyne wieg: ‘nog een weeskind, zoo als ik’ murmelde de non.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

plaatsen