|
| |
| |
| |
XIII.
Het was avond. Behoedzaem verliet eene vrouwelyke gestalte het paviljoen, ging snel over het donkere slingerpad van den hof, en bereikte welhaest het hotel; die gestalte was niemand anders dan Felicita. Wat ging zy in het hotel doen, dat haer zoo hatelyk was, en waer zeker geen enkel hart voor haer nog gunstig klopte?
In den loop van den dag, overgegeven aen de gedachten, welke uit haren schrikkelyken toestand voortsproten, was de moederliefde met al hare geweldige kracht, de ziel der anders zoo ligtvaerdige vrouw komen overrompelen. Moederliefde is een
| |
| |
gevoel, dat in het hart der vrouw nooit teenemael wordt uitgedoofd. Die vonk kan een oogenblik onder de asch versmoord worden; maer eenmael breekt de brand krachtig door, en het vonkje wordt een onmetelyk vuer.
Felicita wilde haer kind bezitten, en het zelfs des noods, met list of geweld, uit de handen der baronnes halen. Dien schat aen de gehaette familie van Weeleghom ontrooven, was dan ook de reden, dat wy haer thans heimelyk haren schuilhoek zien verlaten en het hotel bereiken.
De eerste persoon dien Felicita ontmoette, was de oude Tom, die langzaem met een brandend licht in de hand den trap afkwam. Met eene onstuimige beweging rukte mevrouw den grysaerd de kaers uit de hand en ylde, als eene zinnelooze, den breeden trap op, terwyl Tom haer met een onrustig oog nazag. Met een kloppend hart doorliep zy de vertrekken, luisterde behoedzaem aen de deuren en ging, als met eenen dievenstap voort. Aen de deur der kamer van de oude baronnes hield zy stil; het licht viel haer byna uit de hand, zoo ontroerd was zy, toen zy daer binnen de stem van haer kind hoorde: misschien weende het om zyne moeder!
Felicita plaetste het licht ter zyde en luisterde met ingehouden adem aen de deur, en toen eindelyk de moed de overhand in haer bekwam, klopte zy driftig aen, en riep:
| |
| |
‘Mevrouw, mevrouw! open de deur; gy kunt den echtgenoot van zyne vrow, maer de moeder niet van haer kind scheiden.
Men hoorde in de kamer eenig gerucht; doch de deur werd niet geopend. De jonge moeder werd ongeduldig, en sloeg met hare kleine vuisten driftiger op de kamerdeur.
‘Wat wilt gy? vroeg eindelyk eene stem, die der oude mevrouw.
- Wat ik wil?.... Myn kind en anders niets.
- Het is my verboden, u de wieg te laten naderen.
- Maer dat is afschuwelyk! Dat kind is myn vleesch en bloed, en wie heeft het regt my te ontnemen, wat my zoo innig toebehoort?
- Verwyder u, mevrouw; uwe gebeden zyn vruchteloos.
- Neen, neen! ik zal my niet verwyderen, alvorens ik bekomen heb wat ik u vraeg; ik begeer niets van u, noch uw geld, noch uwen naem: wat ik wil, is myn kind.
- Gy bemint het arme wicht niet; want gy hebt het altoos verwaerloosd.
- Ja, maer het moederlyke gevoel is thans krachtig ontwaekt. Doe open, ik wil zonder mynen zoon niet vertrekken!
Felicita deed de deur onder verdubbelde slagen dreunen, zoodanig dat hare handen bloedrood werden. Zy kermde, weende, huilde, kroop langs den
| |
| |
dorpel, schudde met eene buitengewoone kracht de kamerdeur - met een woord, zy was als eene zinnelooze. Al dat gewoel kon echter de baronnes niet bewegen de deur te openen, en toen Felicita eindelyk uitgeput op den grond neêrviel, begon zy overvloedig te weenen, en rigtte zich met eene smeekende stem, tot hare onverbiddelyke schoonmoeder:
‘Mevrouw, mevrouw! kermde zy; ik smeek het u op myne kniên, open de deur en geef my myn kind, het eenige wat my nog overschiet op de wereld. Gy haet my, ik weet het, maer ik zal my verwyderen en u nooit meer onder de oogen komen.
- Ik mag, ik kan niet; was het vaste antwoord.
- Maer laet het my dan ten minste nog eenmael omhelzen, 't geen ik in langen tyd niet gedaen heb.
- Waert gy vroeger betere moeder geweest.....
- Ach, mevrouw! hebt gy dan geene genade; wilt gy my myn kind geen eeuwig vaerwel, geen moederlyken kus op de lippen laten drukken. Ik zal zinneloos worden van droefheid. Gy ook zyt moeder, mevrouw, en moet weten wat het zegt eene moeder van de wieg van haren zuigeling gesloten te houden.
De stem van Felicita was zoo hartroerend, dat zy de oude baronnes trof.
‘Belooft gy my, geen geweld te zullen plegen; het kind vaerwel te zoenen en heen te gaen?
- Ja, ja! ik beloof het u heilig.
- In dat geval.....
| |
| |
- Open, open, mevrouw!
De deur ging open; Felicita vloog de kamer binnen en stortte by de wieg van haer kind op de kniën. De zuigeling stak zyne armpjes naer de moeder uit en zy, zy kustte hem met eene zoo hartelyke liefde, en onder het uitstorten van eenen zoo warmen vloed van tranen, dat wy op dit oogenblik de schuldige vrouw vergeten, om niets te zien dan de ‘moeder’ van het kind.
De baronnesse-moeder stond dit tooneel niet zonder gevoel aen te zien. Zy was veel veranderd, die trotsche vrouw, sedert de ongelukken als eene hageljagt op haren huiskring waren neêr gevallen; maer zy was echter niet veranderd in gemoeds-stemming jegens Felicita, welke zy altyd als de wezenlyke oorzaek van hare rampen beschouwde. Ook, nadat deze eenigen tyd over de wieg was gebogen geweest, verzocht mevrouw van Weeleghom hare schoondochter, het afscheid kort te maken.
Felicita ligtte plotseling het kind uit de wieg op, en eer mevrouw de baronnes het beletten konde, was de rampzalige moeder met haren dierbaren schat aen de deur. Op dit oogenblik verscheen Paul in de tegenovergestelde deur der kamer, en onder den kreet zyner moeder: ‘Paul, zy ontsteelt u uw kind!’ vloog hy Felicita achterna, ontrukte haer het weenende wicht, en stiet de ongelukkige vrouw met geweld buiten.
| |
| |
In de kamer verhieven zich eenige oogenblikken hevig twee stemmen, tusschen welke het geschrei van het moederlooze kind zich vermengde. Felicita stond in den gang, aen de felste wanhoop ten prooi; zy durfde echter geene pooging meer wagen, en zelfs toen zy eenig gedruisch meende te hooren, hetwelk de plaets naderde waer zy zich bevond, greep zy snel het licht en trad gang en kamers door.
Wy volgen haer nog niet; maer wy volgen met een nauwkeurig oog den gloeijenden vonk, welke van haer licht is gevlogen en die in de donkere kamer, waerin wy ons bevinden, in fantastische kringen heen en weêr dryft en zich eindelyk tegen het behangsel-papier vestigt.
De togt van den wind blaest dien vonk meer en meer aen. Zie, in de duisternis is het een klein en gloeijend stipje; allengs wordt het zoo groot als een kinderoog en welhaest is het eene vlammende zon. Nog eenige oogenblikken en de vonk dien gy eerst byna niet bemerktet, zal een gloeijende vuerberg zyn.
Felicita had gezien, dat die vonk zich op het behangsel-papier hechtte; doch zy scheen er geen acht op te slaen. Beneden gekomen, gaf zy het licht aen den ouden Tom, die met een bedrukt gemoed op den trap was gaen zitten, en bereikte welhaest hare vertrekken.
Toen de jonge vrouw binnengetreden was, schrikte zy hevig, dewyl zy in hare causeuse eene mannelyke
| |
| |
gestalte gedoken vond; maer toen deze oprees en zich de muts van het hoofd trok, herkende Felicita - haren vader. Het wederzien, na zooveel maenden scheiden, na zooveel ongelukken, die sinds op beider hoofd waren neêrgestort, was hartelyk. Het was of zy, in de eerste omhelzing, hunne ongelukken wilden versmelten.
‘Hoe zyt gy hier binnen gekomen, vader? vroeg mevrouw.
- Met behulp van een valschen sleutel; maer stil! Zorg dat niemand iets van dit alles wete, of ik ben een verloren man.
- O, ik dank God, dat ik u wederzie; ik word onder het ongeluk verpletterd.
- Ik weet alles..... Maek u gereed, om te middernacht dit huis te verlaten.
- Middernacht? liet Felicita onrustig zich ontvallen.
- Ja, maer wees alleen; vooral laet uw kind achter.
- Hoe? gy wilt dat ik myn kind zou verlaten.
- Het moet zoo zyn.
- En waerheen zult gy my geleiden?
- Gy zult het weten, als wy in veiligheid zyn.
- Maer.....
- Al uwe zaken zullen zich nadien vereffenen. Tot middernacht. Indien ik langer hier vertoefde, zou men my welligt ontdekken; vaerwel!
- Vader, vader!
| |
| |
Doch zonder afscheid te nemen, verliet van Hoogensteen het paviljoen. Hy had zich in eenen regenmantel gewikkeld, de muts diep over de oogen getrokken, en onder het kleedsel hield zyne regterhand eene pistool omklemd. Felicita was door de onzekerheid verpletterd; doch zy wilde aen het korte, maer krachtige bevel van haren vader gehoorzamen; daerenboven scheen hy haer als een reddende engel toe. Echter viel het haer hard zich van het kind te moeten ontdoen, en zy had eene wroeging in de ziel, dat zy het niet eerder en vuriger bemind had. Felicita, wy zegden het reeds, was plotseling waerachtig moeder geworden; want het harte eener moeder kan niet blyven liegen!
Buiten den hof, in eene eenzame straet gekomen, trad van Hoogensteen snel voort. Hy vreesde elken voorbyganger, en meer dan eens wendde hy zich verschrikt om, als hy het minste gedruisch van eenen voetstap achter zich hoorde. Welhaest bereikte hy eene afgelegene steeg, sloop een donkeren gang binnen en wy hooren hem, in de duisternis, een hobbeligen trap opklimmen en eindelyk een kamerke onder de dakpannen bereiken.
Dáér had de graef van Hoogensteen, de trotsche en geslepene man, thans zyne schuilplaets.
Het was doodstil in dat kamerke. Van Hoogensteen scheen die verlatenheid, die ellende te gevoelen op het oogenblik dat hy binnentrad; want hy zuchtte
| |
| |
herhaelde malen, terwyl hy in den donkere naer zyne legerstede rondtastte. Nog een oogenblik en hy lag gekleed en in zynen mantel gewikkeld, op een stroobed neêr, om zooveel van den slaep te genieten als zyn hard leger zoude toelaten.
Zoo vergaet de grootheid der wereld!
De man, die korts geleden een ryk hotel, een prachtig buitengoed bewoonde, moet nu zynen toevlugt nemen tot een ellendig zolderkamerke. De graef, die over eenige maenden, trotsch en laetdunkend zyn adellyk wapen rondvoerde, verbergt nu zelfs tot het minste toe, wat hem zou kunnen doen kennen. De groote heer, die vroeger in de hooge kringen gevleid en gefeest werd, moet nu onder een aengenomen naem, voor een armen man des volks doorgaen en is nu gelukkig, menschlievende harten te vinden in die kringen, welke hy vroeger verachtte.
Wat zyne geschiedenis aengaet, sedert het heimelyk vertrek uit Antwerpen, zy is kort. De graef had zich in den vreemde opgehouden. Hy had druk de speelhuizen bezocht en beproefd om de verlorene fortuin terug te winnen; hy had zich in verschillende spekulatiën gemengd, den chevalier d'industrie in het groot willen spelen; doch de fortuin keerde hem onbarmhartig den rug toe, en het scheen onherroepelyk besloten: wat verloren was, bleef reddeloos verloren. Wat nu zyne ontwerpen zyn, zullen wy al spoedig te weten komen.
| |
| |
Terwyl van Hoogensteen op zyn stroobed lag, kwam eensklaps een heldere gloed zyn vertrek verlichten. Zyne eerste gedachte was, dat men met een licht zyne kamer was binnengedrongen. Achterdochtig vloog hy op, en de haen van de pistool krakte. Toen hy echter het oog in het rond liet gaen, bemerkte hy dat het licht van buiten en door het dakvenster inviel. Er moest dus brand zyn in het huis waer hy zich bevond, of wel in dezes nabyheid.
Snel klauterde van Hoogensteen tegen het dak op, stiet driftig het venster open en het hoofd buiten stekende, zag hy een onmetelyken vuerberg, die zich op weinigen afstand van hem verhief. Een gansche blok huizen scheen als door een vurig kleed omslingerd te zyn. Het was als een monsterachtig Bengaelsch vuerwerk, dat de gevels en daken der huizen, dat de kerken en torens met een rooden schyn overgoot. Knetterend en donderend stegen de vlammen, in wilde golving, ten hemel en tusschen de zwarte en grauwe rookwolken door, scheen het vuer de hemelen te zullen in brand steken.
Het was een majestueus, maer verschrikkelyk gezigt, dat het harte van den graef bang kloppen deed.
Beneden in de straet verhieven zich de akelige kreten des volks; het was eene verwarring van duizende stemmen, doch waervan slechts één woord verstaen werd: ‘Brand!’ terwyl in de verte de
| |
| |
stormklokken en het gedommel van wagens en spuiten weêrklonk.
De graef klom, met een jagend hart, hooger en zette zich in het dakvenster neêr; doch waerom kwam er plotseling een strael van vreugde op zyn aengezigt blinken? Waerom plooit die yselyke lach zynen mond? Waerom ontvloeijen er afgebroken woorden, kort afgebroken vreugdekreten, aen zyne lippen? - Het huis dat ginder door den brand vernield wordt, is het huis zyns vyands, het is dat van den baron van Weeleghom. De kleine vuervonk, die van Felicita's licht is gevlogen, is eene onuitbluschbare hel geworden, welke dreigt alles te verslinden.
‘Brand! mompelde van Hoogensteen, brand in de wooning dier ellendelingen. Ha, ik ben gewroken! Zy hebben my koelbloedig laten ten onder gaen, zy ook worden nu op hunne beurt vernield, verbryzeld, verpletterd..... Overigens dat begunstigt overheerlyk myne ontwerpen.
Hy grinnikte als een duivel, die eene zekere prooi beschouwt. Zoo zat hy eenige oogenblikken in helsch genot verloren, toen een plotseling opgeweld denkbeeld hem scheen te treffen. Zyne gestalte verdween van het dak en by den vuerglans, welke de brand van het hotel meer en meer in het kamerke verspreidde, scheen hy zich tot den aftogt gereed te maken.
Doch wy verlaten den graef van Hoogensteen; wy
| |
| |
strompelen hem vooruit den donkeren trap af, en begeven ons naer het hotel, waer wy andere persoonen van onze geschiedenis zullen vinden, die de lezer gewis met zoete voldoening zal terug zien: wy bedoelen zuster Mathilde en Jan Hartman.
De brand woedde reeds in al zyne kracht, toen een driftig geklop op de deur van Hartman's wooning, den ouden fabriekwerker uit eene zoete sluimering opwekte, waerin hy voor zyn koesterend vuer en met zynen Thomas à Kempis in de hand, verzonken zat. Jan opende de deur en deinsde achteruit, by het zien van het verslindende vuer, dat reeds uit deuren en vensters sloeg. Het eerste wezen dat hy bemerkte, was zuster Mathilde, die door het volk heendringende, het brandende huis nader vloog.
Wat ging zy doen? Jan Hartman beantwoordde zich-zelven die vraeg niet; maer het was hem genoeg te zien, dat de edele zuster zich aen het gevaer bloot stelde, en om aen hare zyde te zyn als dat gevaer haer mogt dreigen, sprong hy toe en bevond zich naest haer, vóór dat zy zich in de vlammen waegde.
‘Jan Hartman, Jan Hartman! riep de non uit; red myne weldoenster uit de vlammen!
Hare weldoenster - maer ook de beulin van het arme Anneke; maer ook de onverbiddelyke vrouw, welke den braven fabriekwerker had vervolgd, geschandmerkt met den naem van diep, en hem onnoozel achter de traliën had doen zuchten. Thans kon die
| |
| |
arme man, in zyne naïve volkstael, zeggen: loontje komt om zyn boontje; hy kon de hoogmoedige vrouw nu de grootste marteling doen onderstaen en zeggen: ‘ik ben gewroken!’
Neen, de woorden der kloosterzuster hebben hem met een hemelsch gevoel bezield; zyne krachten schynen zich te verjongen, en als een radelooze werpt hy zich in de vlammen. Hy is niet alleen - de non gaet hem voor, als een beschermende engel. De vlammen verspreiden eene verstikkende warmte; de rook slaet hen in breede golven, by iedere schrede, te gemoet; een regen van vonken valt gedurig op hen neêr en zengt en brandt de kleêren; balken kraken boven hunne hoofden, steenklompen ploffen neêr; de grond is als het ware gloeijend - maer de non ylt altyd voort, vliegt manhaftig den breeden trap op, bereikt de kamer der baronnes en vindt deze teenemael in een versmachtenden rook gehuld.
De zuster roept hare pleegmoeder - geen antwoord; niettemin zy moet nog dáér zyn, dewyl de arme, hulpelooze Tom het haer beneden verzekerd heeft. Niemand antwoordt op hare stem, dan die van den ouden fabriekwerker. Eensklaps barst de zoldering der kamer aen de eene zyde open; een gloeijende stroom van vuer breekt de golven rook en de non ziet de oude baronnes by de wieg van haer kleinkind, bewusteloos op den grond liggen.
‘Moed, Jan Hartman! hervat de non.
| |
| |
- Neem het kind, zuster! geeft deze ten antwoord; ik belast my met de baronnes.
Met de kracht van eenen reus, ligt de grysaerd de pleegmoeder op den schouder, en terwyl de non het doodsbleeke kind uit zyne wieg rukt, vangen beiden den terugtogt aen. De vernielende brand is byna niet te ontkomen: eene zee van vuer omringt hen ten allen kanten, en by iederen stap mag men vreezen, dat de vloer zal inzakken en hen in een gloeijenden afgrond neêrploffen.
De kracht dreigt den ouden Jan te ontgaen; zyne kniën knikken, en hy is op het punt van neêr te zakken; doch de stem der non, betrouwend tot in de grootste gevaren, roept den moed weêr in zyn hart, en hy strompelt verder. Het is alsof hy nieuwe magt bekomt, telkens dat hy die betooverende stem hoort. Zoo voortgesleurd, door vlammen en rook, gedurig met den dood worstelend, bereikt hy uitgeput van vermoeijenis, gezengd en gewond, met brandende kleederen, de uitgangdeur. De non vliegt met haren dierbaren schat naer buiten; Jan Hartman ontrukt ook, in eene laetste en bovennatuerlyke pooging, zynen zwaren last aen den vernielenden brand.....
Een bly gejubel, in het midden van deze ramp, ontving de twee edele zielen, en hare verhevene zelfs-opoffering verhoogde den moed van een-ieder. Men redde met eene buitengewoone onverschrokkenheid;
| |
| |
men bluschte met een byzonderen yver. Een edel voorbeeld vindt altyd navolging: het is als de eerste schakel eener keting, die zich weldadig door onze zamenleving ontrolt; even als één misdadige stap de bron wordt van eindelooze rampen, die zich van vader tot zoon, van geslacht tot geslacht voortzetten.
Op het oogenblik dat de non en Jan Hartman uit den brand te voorschyn kwamen, en dat een deel des volks den edelen werkman en de moedige non omringde en hulp aenbood, kwam de baron Paul bleek en ontsteld op de plaets der ramp gesneld. De schrik had hem als met sprakeloosheid geslagen; hy voelde zyne hairen te berge ryzen, zyne kniën knikten en onder een hartscheurenden gil stortte hy in de armen van eenen der omstanders neêr: dat was inderdaed een verpletterend oogenblik voor den jongen losbol.
Doch wy dringen door de menigte heen, en bereiken de achterzyde van den hof, daer waer het paviljoen gebouwd is. De brand, de algemeene verwarring en verwoesting begunstigden uitmuntend het tooneel hetwelk daer plaets had.
Felicita bevond zich alleen in hare vertrekken: Siska zelf, die zy een toonbeeld van getrouwheid meende te zyn, was verdwenen; ieder dacht in dat rampzalige geval op eigen behoud, op redding van wat hem het meeste eigen was. Mevrouw stond bleek en bevend, en door den schrik aen den grond gekluis- | |
| |
terd; zy volgde met een verwilderd oog den brand. In den beginne bestormden haer de meest tegenstrydige gevoelens; maer plotseling scheen haer als het ware eene stem toe te roepen: ‘Ongelukkige moeder, de gloeijende steenen en balken vallen misschien op de wieg van uw kind.’
Dat denkbeeld schokte haer geweldig en op het oogenblik, dat zy kermend uitriep: ‘Myn kind, myn kind!’ viel er eene zware hand op den schouder van Felicita, en eene stem antwoordde: ‘Voort, voort, het is tyd!
Het was haer vader, de graef van Hoogensteen.
- Vader! gilde Felicita; myn kind, ik moet myn kind redden.
- Onmogelyk. Laet ons van de gunstige gelegenheid gebruik maken! was het onbarmhartige antwoord van den graef.
- Maer waer voert gy my dan toch heen?
- Vooruit!
- Neen, neen! ik ben moeder. Ik zal u volgen; maer eerst en vooral wil ik myn kind uit de vlammen redden.
- Het is reeds gered.
- Gered! dank, o myn God!
- Zoo even heb ik my onder de duizende menschen gemengd, die voor het hotel geschaerd zyn om te blusschen, en ik heb de non, met het kind in den arm, uit de vlammen zien komen.
| |
| |
- Zuster Mathilde! stamelde de jonge mevrouw. En..... was het in leven?
- Ja, het leefde; doch laet ons gaen!
- Maer mag ik het niet eerst gaen omhelzen?
- Zyt gy dwaes; ons vertrek moet in alle stilte geschieden.
- Maer eene moeder mag toch haer kind zóó niet verlaten..... O neen, dat kan, dat mag niet!
- Wilt gy dan uwen vader doen ontdekken, en hem in de gevangenis stooten?
De graef greep de jonge vrouw om het middel; een tweede persoon, zigtbaer een handlanger, sleurde eenige gepakt staende koffers buiten het paviljoen, en een en ander was weldra in een rytuig geplaetst, dat achter in de eenzame straet wachtte. Van Hoogensteen had weinig of geene moeite meer met zyne dochter, aengezien zy in onmagt gevallen was, by het uitspreken der laetste woorden. Weldra kletste de koetsier met de zweep en het rytuig vloog zoo snel de straten door, dat het vuer onder den hoefslag der paerden uit de steenen vonkte.
Dit tooneel had met eene ongelooflyke snelheid plaets gegrepen: alles ging den vlugteling meê, en het was alsof de Voorzienigheid zyne ontwerpen wilde begunstigen. Met een triomfeerenden blik zag hy, by het bereiken van het einde der straet, nog eens naer het brandende hotel; daerna verdween het laetste gedruisch van de vlammen in het gedommel der
| |
| |
raderen en den verdubbelden hoefslag der paerden.
Men bereikte de Werf.
Die woelige plaets was op dit oogenblik verlaten en doodsch. De schepen langs den boord gemeerd, werden nauwelyks door de golven van den magtigen vloed bewogen. De Schelde was als eene zwarte slang, die rustig aen den voet der stad scheen te slapen. Niets zag men van de verhevene schoonheid, welke by morgenstond, op den dag of des avonds dezen stroom kenmerken: alleen de lichten, die op den tegen-overgestelden oever brandden, wierpen lange en gloeijende stralen in den vloed, als wilden ze zyne grondelooze diepte peilen.
Op eene eenzame plaets hield het rytuig stil; een onbekende opende snel de portel, gaf het wachtwoord, en in minder dan drie minuten was alles wat het rytuig besloten had, in eene sloep overgebragt die aen den oever op de golven dobberde. Het rytuig verdween weêr; de rust op de kaei werd niet meer onderbroken; zacht gleed de sloep over het water heen, en rigtte zich naer een op rede liggende schip, wiens masten en touwwerk zich als eene spinneweb, in de schemerende duisternis begonnen af te teekenen.
Het was een snelzeilende amerikaensche driemaster, op wiens voorsteven men, by klaren dage, lezen kon: the Eagle.
Naermate de sloep zich van de stad verwyderde,
| |
| |
voelde de graef van Hoogensteen zyn hart rustiger kloppen - en geen wonder! op de plaets, welke hy ontvlugtte, wachtte hem ieder oogenblik de gevangenis, de schande, de veroordeeling. Waerheen ging hy nu? zal de lezer welligt met ongeduld vragen en om dat ongeduld te bevredigen, antwoorden wy: naer het refugium peccatorum, naer Amerika.
De sloep bereikte het schip en draeide by. Eene zware en gebiedende stem klonk van het dek; men antwoordde geruststellend uit de boot. De graef was weldra aen boord van the Eagle, terwyl de nog steeds in onmagt zynde Felicita, door stevige matroozen-armen, op het dek gedragen werd. Een groot en sterk gebouwd man ging die inscheping, met een scherp toezienend oog, na: het was de kapitein van het vaertuig. Hy wierp niet minder achterdochtige blikken rondom zich.
‘Gy zyt behouden aengekomen, master Backwood - zoo is uw naem, niet waer? zegde eindelyk de kapitein, op eenen toon van gezag tot van Hoogensteen.
- Gy hebt het gezegd, kapitein, was het antwoord van den graef.
- Gy gaet naer New-Orleans, om uw geluk in den handel te beproeven, niet waer?
- Zoo als gy zegt.
- Ik weet dat zóó uwe paspoort luidt, master Backwood - en hy drukte op dien naem, als om
| |
| |
denzelve aen het scheepsvolk te doen hooren. En die daer?.... ging hy voort, op de jonge vrouw wyzende, welke in den mantel van den graef gewikkeld, het dek werd opgedragen.
- Het is myne dochter.
- Ha! miss Eveline..... herhaelde nogmaels de kapitein. Is uwe dochter ziek?
- Bewusteloos, kapitein, de ontroering.....
- Ha! ik begryp..... het afscheid, de schrik voor de lange reis, de gevaren..... Hola! brengt die vrouw voorloopig in de kajuit; als zy bygekomen zal zyn, kan zy de haer bestemde plaets innemen.
Die uitroep was gerigt tot het scheepsvolk, en zich weêr tot den graef wendende, hervatte de kapitein:
‘Een schrikkelyke brand, master Backwood.
De graef antwoordde niet.
De kapitein leunde tegen den grooten mast en zag naer de lucht, die gloeijend rood gekleurd was, en op hetzelfde oogenblik breidde die gloed zich nog verder en helderder uit, gewis door het instorten van een deel van het brandende hotel, en in al die verwoesting liet het vrolyke klokkenspel, op den hoogen Onze-Lieve-Vrouwe-toren, eene vrolyke wals hooren.
‘Wonderlyk kontrast! hervatte de kapitein. Hoort gy dat klokkenspel uit den toren, dat vrolyk eene wals klingelt, als spotte het met den rampspoed die de stad treft?
De graef behield het stilzwygen.
| |
| |
Toen het scheepsvolk van het dek verwyderd was, naderde de kapitein plotseling den graef, op het oogenblik dat hy zyne dochter in de kajuit wilde volgen; hy greep hem by den arm en fluisterde geheimzinnig:
‘Voorzigtig! vooral zy, die daer beneden is.
De graef deed een teeken, hetwelk genoegzaem deed zien, dat die twee persoonen elkander zeer goed verstonden, en dat de kapitein van the Eagle slechts eene kleine komedie gespeeld had, in aenwezigheid van het scheepsvolk. Nauwelyks verscheen er ook een vreemd hoofd op het dek, of de kommandant hervatte zyne vorige houding, en riep den graef achterna:
‘Indien wy morgen goeden wind hebben, master Backwood, dan ligten wy het anker en the Eagle loopt by gunstigen wind, tien mylen per wacht.....
Alvorens den graef in de kajuit te volgen, alvorens den lezer een vaerwel te doen zeggen, aen twee voorname persoonen van ons verhael, moeten wy ons eerst nogmaels aen wal begeven, en zien hoedanig daer de zaken staen.
De brand was gebluscht; maer de ramp onberekenbaer. Niettegenstaende de moedige redding, welke men in het werk had gesteld, waren er aenzienlyke rykdommen door den brand vernield, en na de bres, die er reeds in de fortuin der baronnes van Weeleghom gemaekt was, mogt men met reden
| |
| |
er uit besluiten, dat de brand - den genadeslag aen haren rykdom had toegebragt.
Gelukkig nog, zy zelve was gered geworden; doch waer moest de trotsche vrouw thans eene schuilplaets zoeken? In het nederige huis van den ouden fabriekwerker Jan Hartman. In dat huis, hetwelk zy altyd gehaet had, en by hem, dien zy als een wild dier had gemarteld, vervolgd en achter de tralies doen zuchten. Zy, de trotsche baronnes, zy lag nu op hetzelfde bed, waerop het ongelukkige Anneke den geest had gegeven. De voorzegging van het arme kind des volks was verwezenlykt; de magtige familie was ten onder gegaen! God, die gezegd heeft, dat hy weduwen en weezen onder zyne bescherming zal nemen, tegen hen die ze verdrukken, God had de stem van de zieke gehoord, en de gloeijende puinen van het hotel schenen nu te zeggen: het is volbragt.
|
|
Auteursrechtvrij