|
| |
| |
| |
X.
Geruimen tyd na de onregtvaerdige aenhouding van Jan Hartman, die onder geen' waerborg had willen in vryheid gesteld zyn, rolde het rytuig van den burggraef Adelbert, de stadspoorten uit en sloeg den weg noordwaerts naer de Kempen in.
De sneeuw lag nog, zoo ver het oog dragen kon, als een wit kleed over de natuer uitgespreid; de hemel
| |
| |
was bewolkt en geen enkel blauw puntje drong door die sombere nevelen heen. De wind was vry scherp en deed de bëysde takken der berken en eiken ritselen en kraken, of joeg de sneeuw hier en daer in yzige stofwolken opwaerts.
De koude was dan ook gewis de oorzaek dat de stores van het rytuig neêrgelaten bleven, en ons nieuwsgierig oog voor alsnog niet kon zien, wie er door dat Siberische weêr gevoerd werd: genoeg dat wy aen het wapen op de portel mogten zien, dat het de koets was, die aen het huis des burggraefs behoorde.
Wy laten dan ook het rytuig voortrollen, en vliegen in onze verbeelding, de uitgestrekte sneeuwvelden en bosschen over, om aen het adellyke Vogelenzang stil te houden. De familie van Weeleghom bevindt zich op haer buitenhof: men zegt, omdat de jonge mevrouw onlangs het levenslicht gaf aen eenen zoon, en zy de eenzaemheid verkiest boven de stad; de kwaedwilligen wyzen echter op het bankroet van den graef van Hoogensteen, en vinden dáérin de reden van die hardnekkige verwydering.
Onverschillig! wy zegden dan, dat mevrouw Felicita eenen zoon aen haren echtgenoot had geschonken, en daerin stelt onze lezer gewis een aenzienlyk belang - dewyl immers het aenwezen van zulk een pand van liefde, dat God ons in zyne goedheid schenkt, eene aenzienlyke verandering in den toestand van de beide echtgenooten kan gebragt hebben.
| |
| |
Inderdaed! niets moet meer den huwelyks-band toehalen, niets de liefde meer opwakkeren dan het eerste kind, dat God ons in de armen drukt. Zelfs in het huis der behoeftigen, zyn de eerste lachjes van den zuigeling als eene strael der zonne, die de nederige wooning komt verblyden. De arme moeder jubelt, en echter zy weet wat zwarte toekomst haer dierbaer wicht wacht - wat moet de ryke moeder dan niet gelukkig zyn met haer eerste kind, zy, die weet dat de overvloed de rampen zyns levens zal verzachten! Een huis zonder kinderen, dunkt my, is een hemel zonder engelen.
Op het buitengoed had echter de geboorte van eenen zoon, de banden tusschen man en vrouw niet nauwer toegehaeld. De afkeer was reeds zoo diep in die twee harten gezonken, dat hy welhaest tot een onverzoenbaren haet dreigde over te slaen. Het onnoozele kind lachte, reeds vroegtydig, zynen vader en zyne moeder toe; doch gelyktydig hadden zy nog nooit die lachjes beantwoord. De moeder kuste het kind als de vader er niet by was; de vader omhelsde het als de moeder afwezig was. De oude baronnes alleen was hartelyk fier op den jongen erfgenaem; doch zy ook bragt niets by, om op Vogelenzang dat echt huishoudelyk leven in te stellen, hetwelk het geluk des huwelyks moet uitmaken: elk leefde als het ware voor zich-zelve, verkropte zynen afkeer, stapelde in het geheim dagelyks nieuwe beschuldi- | |
| |
gingen tegen de anderen op, en maekte aldus rondom de wieg van den jongeborene vroegtydig eene helle, in plaets van eenen hemel.
Neen! zy verdienden al de hulpbronnen van een opregt huiselyk geluk niet - die trotschaerds!
Op het oogenblik, dat wy in het kasteel aenkomen, vinden wy de jonge mevrouw in haer vertrek en aen het venster gezeten, hetwelk uitzigt geeft op de eenzame bosschen van het buitenverblyf, die nu, in plaets van met lieflyk loover, door sneeuw overdekt zyn. Felicita laet het hoofd droevig in den palm der hand rusten, en hare houding alleen zou verraden dat een grievend leed haer neêrdrukt, zelfs al zag men de tranen niet, die hare oogen verdonkeren.
Op eenige schreden van haer staet de wieg, waerin haer zuigeling sluimert.
Waeraen droomt toch de jonge echtgenoote op dat oogenblik? Aen den pynlyken toestand van het huiselyke leven van de familie van Weeleghom? Aen haer kind, dat reeds vroeg de scheuring tusschen vader en moeder zou leeren kennen? Aen zyne toekomst, aen zyn geluk?.... O, dat is de ware droom eener moeder! Doch wy bedriegen ons. De jonge baronnes betreurt het verledene, toen zy nog in de stad als de schoonste der schoonen schitterde; terwyl zy zich nu beschouwde als eene gevangene, die een zwaer misdryf te boeten heeft. Zy denkt ook aen hare juweelen..... en die gedachte doet haer sidderen.
| |
| |
De baron Paul trad binnen. Hy zag bleek, en zyn vlammende blik zocht onmiddellyk, by het binnentreden, zyne echtgenoote. Zyne hand hield krampachtig eenen brief vast, die hy by tusschenpoozen koortsig tusschen de vingers fronselde. Met vasten stap naderde hy de plaets waer de baronnes zat, en haer plotseling den brief voor oogen houdende, vroeg hy barsch:
‘Sinds wanneer hebt gy dezen brief in uw bezit, mevrouw?
De baronnes schrikte, rigtte zich op en hield hare oogen, met tranen gevuld, op Paul gevestigd. Dat ontroerde echter haren echtgenoot niet; misschien ware hy bewogen geweest, als hy haer weenend aen de wieg van zyn kind hadde gevonden.
‘Die brief, mynheer? stamelde mevrouw.
- Ja, de brief uws vaders, dien ik daer zoo in uwe slaepkamer gevonden hebt? ging de baron op barschen toon voort.
- Sinds eenige dagen.
- En gy houdt hem voor ons verborgen, en gy komt ons niet zeggen, dat eindelyk de dief der juweelen gekend is?
- Mynheer! onderbrak hem fier de baronnes; want zy gevoelde zich gekrenkt in de eer harer familie.
- Ja, de dief; want het blykt duidelyk uit dezen brief, dat niemand anders de juweelen ontvreemd
| |
| |
heeft dan uw vader. Toen hy geene kans meer zag, om zyn ontzaggelyk bankroet te vermyden, zal hy dáérin gewis zyn reisgeld gevonden hebben voor de nieuwe wereld.
- Mynheer de baron, die juweelen hoorden my toe, en ik gaf ze mynen vader ten geschenke.
- Gy hebt niets te geven, mevrouw; doch wat maken my die eenige duizenden! Er is een ander geval, hetwelk de schande werpt op onzen naem. Voor den diefstal dier juweelen zucht een ongelukkig werkman, een onschuldige in de gevangenis, en van stonden af, dat gy wist wie de wezenlyke pligtige was, hadt gy de grendels voor den ongelukkige moeten doen wegschuiven.
- Uwe moeder heeft het niet gewild.
- Waerom niet?
- Omdat zy de schande der openbaerheid wilde vermyden, zoo lang het mogelyk is.
- En gy dan?
- Ik..... de schuldige is myn vader: dat zegt u genoeg.
- En daervoor offert gy onbarmhartig eenen onschuldige op!.... Om de schande, die op uwen vader kleeft eenige dagen, eenige uren langer te bedekken, verplettert gy eenen ongelukkige, en gy denkt het straffeloos te kunnen doen, omdat gy u magtig denkt..... Maer ik, ik zal hem de vryheid wedergeven....
| |
| |
- Ha! kondet gy ze ook aen my terug geven!
- Uwe vryheid?.... Ik geef ze u ten volle, mevrouw.
- Waerom doet gy my dan hier een rampzalig en eentoonig leven slyten? Gy begraeft my als het ware levendig in dit onmetelyk sneeuwgraf.
- Gy wenscht misschien liever de stad te zien, mevrouw! liet de baron er nydig spottend op volgen. Gy zoudt tot de feesten en bals willen terug keeren; gy zoudt u, niettegenstaende uwen toestand, niettegenstaende gy moeder zyt, in de armen van het genot willen storten!
- Dat heb ik u niet gezegd.
- Neen, maer ik lees het in uw hart. Doch op Vogelenzang viert men ook feest: pynigende beelden zyn er de genoodigden; twist en tweedragt is er de causerie; snikken en tranen van spyt de muziek, en dewyl gy er dit feest bereid hebt, dan toch moet gy er ook wel de eer van ophouden.
- Gy beleedigt my! Niet ik heb u in dezen toestand gebragt; maer gy, gy zelve. Gy bemindet my niet; gy bemindet en bemint nog eene andere vrouw.
- 't Is waer.
- Ja, Isidora, niet zoo?
- Ten minste toen zy hier was, toen zy zich neêrzette op de plaets waer gy nu zit, heerschte op Vogelenzang vrede en geluk, en wy hoorden ten
| |
| |
minste nog ooit zoete woorden, gelach en eene vrolyke stem een vriendschappelyk lied zingen.
- Waerom hebt gy haer verstooten?.... Doch, wat geeft my dit alles..... Geef my myne vryheid terug; laet ons den band verbreken, dien men onvoorzigtig rondom ons gelegd heeft. Liever ga ik naer mynen vader in zyne ballingschap, en deel met hem al de smarten der wereld, dan hier met u en de uwen een rampzalig leven te blyven voortslepen.
- Vertrek als gy wilt, mevrouw: niemand zal u weêrhouden.
Ziedaer het huiselyk geluk in de familie van Weeleghom! Ziedaer, welk een uitslag de berekening van de baronnes en van den graef gehad hebben! Neen, het huwelyksleven, dat uit zulk eene werking voortspruit, kan niet gezegend zyn; slechts dan, als liefde - opregte liefde de grondslag ervan is, kan het eene zuivere bron van geluk zyn!....
Op het oogenblik dat die twist, tusschen vader en moeder was opgerezen, werd het kind in de wieg wakker. Een smartelyk kryten liet zich hooren, en het was alsof het wichtje smeekte, dat zyne verbolgen ouders toch geen gevolg aen de bedreiging zouden geven. Het was een kreet zoowel tot den vader, als tot de moeder, en echter hy vond noch by den eenen, noch by de andere weêrklank. De jonge echtgenooten zetteden hunnen twist, hunne harde verwytingen voort, en bekreunden zich niet om het hulpelooze kind.
| |
| |
Reeds lang was de gedachte aen eene scheiding by den baron opgekomen, en hoewel dit verschrikkelyk denkbeeld hem somtyds verliet, kwam het hem gedurig weêr voor den geest, en altyd met schooner en tooverachtiger glansen. Hy lachte het ten laetste toe, gelyk de galeislaef de vryheid zou begroet hebben.
‘Ha! ik zou den hemel danken, ging de jonge baron voort, als er eene scheiding tusschen ons mogelyk ware.
- En waerom zou zy niet mogelyk zyn? Gy verlangt haer, ik verlang haer ook, en indien de wet niet wil ontbinden, wat zy onvoorzigtig heeft gebonden, welnu, laten wy zelven dan den moed hebben, de kluisters te verbreken welke ons drukken.
- Gy hebt het gezegd, mevrouw! Indien de toestand niet verandert, zullen wy van die uiterste noodzakelykheid gebruik weten te maken.
De toon van die woorden was zoo geweldig, dat Felicita over de vastberadenheid van haren echtgenoot begon te beven. Niettemin riep zy uit, in tranen van nyd en kwaedaerdigheid losberstende:
‘Welnu, het zy zoo, mynheer!
En werd door geen van beiden, zult gy misschien vragen, lezeresse - de vraeg opgeworpen: ‘Aen wien zal het kind zyn?’ Helaes, neen! Zy waren te veel verbitterd op elkander, dan dat zy aen hun kind, aen de vrucht eener kortstondige liefde, zouden gedacht hebben.
| |
| |
Terwyl wy een vlugtigen blik uit het venster werpen, zien wy het rytuig, dat wy aen den uitgang der stad verlaten hebben, de breede beukenlaen van Vogelenzang inryden. Het hield welhaest voor de wooning zelve stil, en toen de oude Tom de trede neêrgelaten en de portel geopend had, trad er zuster Mathilde uit, aen welke de burggraef, met al de hoffelykheid hem eigen, zyn rytuig had afgestaen, om het verre bezoek op het kasteel af te leggen.
De vreugde van Tom was buiten alle palen; de grysaerd weende als een kind, en kuste herhaelde malen de handen der ‘lieve freule’ zoo als hy de zuster gedurig noemde; maer Tom zou nog gelukkiger geweest zyn, als hy Isidora had zien terugkeeren in de wereldsche kleederen. Nu immers sprak dat zwarte kleed hem onmiddellyk weêr van afscheid en vaerwel.
‘Tom, sprak de non, geleid my by uwen heer.
De grysaerd ging voor op; zuster Mathilde volgde met een onrustig jagend hart. Zy trad de gangen door, welke zy zoo dikwyls in hare kindschheid doorhuppeld had en die zoo menig aendoenlyk herdenken by haer deden ontstaen, en hield eindelyk voor de deur van de kamer stil, in welke wy de twee echtgenooten ontmoet hebben.
Tom stiet de deur open, en zegde: ‘de freule van Herlicum!’ woorden, die als een donderslag in het gemoed van de twee echtgenooten weêrklonken. Paul
| |
| |
gevoelde zich ontsteld in al zyne ledematen; Felicita werd koud en bleek.
Zuster Mathilde trad met die vrymoedigheid binnen, waerop het lange verblyf in dat huis haer regt had gegeven; zy rigtte zich regt tot Paul en onder een zusterlyken handdruk, die de baron koortsachtig en stamelend beantwoordde, bragt zy hem haren groet. Ook trad zy Felicita nader, doch het was slechts met tegenzin dat deze de aengeboden hand, de zusterlyke omhelzing aenvaerdde. Zy toch bevond zich tegen-over de vrouw, jegens welke zy altyd afgunstig was geweest; tegen-over de vrouw, welke door haren echtgenoot bemind werd - en de jaloezy vonkelde haer, op dat oogenblik, krachtig in den boezem.
‘Paul, sprak de non, het verheugt my u beiden te zien en het kind te zoenen, dat de band der liefde tusschen u nog moet vernauwen - en met die woorden ging zy naer de wieg, en het blootgewoelde kind in den arm nemende, drukte zy het herhaelde keeren aen haer hart, alvorens het in zyn wiegje terug te leggen.
- Ik ook, Isidora, ik ben gelukkig u te zien, gaf de jonge baron ontroerd ten antwoord; het is wel lang geleden dat wy elkander niet meer ontmoet hebben.....
- O ja!.... Myne bezigheden laten geene herhaelde bezoeken toe, liet de non er op volgen; maer
| |
| |
al kom ik in persoon niet tot u allen, toch is myn hart dikwyls in uw midden. Men vergeet zyne weldoeners niet!
- Weldoeners!.... Isidora, ik wenschte dat gy nog hier waert.
De jaloezy, die heviger dan te voren in Felicita's hart opwelde, deed bliksemstralen uit hare oogen schieten.
‘Waertoe zou het dienen, Paul! Gy zyt gelukkig, gy moet het zyn; gy hebt eene dierbare vrouw - niet waer Felicita? Gy hebt een kind, uw evenbeeld; God heeft u gezegend met rykdommen..... Wat wilt gy meer?.... Paul, ik zou door myne aenwezigheid nauwelyks één enkele druppel nat, in die zee van geluk kunnen aenbrengen.
Ieder woord was Paul snydend door het hart gegaen, en Felicita had meer dan eens den lust bedwongen, om die spotterny, zoo als zy meende dat het was, door eenige scherpe woorden te onderbreken. De twee echtgenooten zwegen, en by het beurtelings beschouwen der aengezigten, rees er een verschrikkelyk vermoeden in de zuivere ziel der non op: Adelbert had, aen het ziekbed van Anneke, de waerheid gesproken. Paul en Felicita waren niet gelukkig!
Zuster Mathilde wischte eenen traen uit het oog.
‘Paul, hervatte de non het afgebroken gesprek, en als om eene andere wending aen hetzelve te geven; is uwe moeder welvarend?
| |
| |
- Ik dank u, Isidora. Gy zult haer zien! was het korte antwoord.
By die woorden zette de jonge baron zich in eenen leuningstoel neêr, en liet het lokkig hoofd in den palm der regterhand rusten. Felicita leunde aen het venster en zag, zonder eigenlyk te zien, de besneeuwde natuer.
‘Gy zyt beiden ontsteld, ving de non weder aen; zegt my, wat er is voorgevallen? Is het myne tegenwoordigheid welke u hindert?.... Ik bid u, spreek....
- O neen, neen, Isidora! riep Paul uit, terwyl hy de hand der jonge non vastgreep, als wilde hy zyne pleegzuster beletten van heen te gaen.
Mevrouw zag het.
‘Ja, zegde deze laetste, met eene scherpe stem; ja, gy brengt de tweedragt in ons midden.
- Ik, Felicita? stamelde de non.
- Mevrouw, riep de baron driftig uit, beleedig myne zuster niet!
- Vergeef my, nokte de gasthuisnon, vergeef my, ik zal my verwyderen. O, had ik geweten dat ik u één oogenblik smart veroorzaekte, ik had nooit den voet over dezen dorpel gezet.
De baron Paul rilde van verontwaerdiging; hy wist niet welke woorden uit te brengen.
‘Neen, neen! stotterde hy ten laetste; mevrouw weet niet wat zy zegt.....
- Ik zal heengaen, Paul! onderbrak hem zuster Mathilde, op een smartelyk gelaten toon; doch alvo- | |
| |
rens my van hier te verwyderen - van de plaets, welke my altyd dierbaer aen het hart is gebleven, moet ik u nog ééne genade afsmeeken. Sedert verscheidene weken, Paul, zucht een ongelukkig werkman in de gevangenis, voor een' diefstal van juweelen, by u gepleegd. Te vergeefs heeft de burggraef Adelbert een aenzienlyken waerborg voor zyne loslating aengeboden. Paul, die man is niet pligtig; hy kan het niet zyn en ik kom u bidden, u bidden op de kniën dat gy hem de vryheid zoudt terug geven..... Neen, ik ben er zeker van, Jan Hartman is niet pligtig.
De jonge man rigtte de knielende non op, en sprak:
‘Ik weet het, Isidora.
- Ik dank u! Maer geef hem dan de vryheid weêr.
- Dat zal gebeuren, ging de baron vastberaden voort; ik heb het bewys in handen wie de ware schuldige is.
De oogen van Felicita schoten vlammen.
‘Ik vraeg u niet naer den schuldige, Paul! sprak de non smeekend voort; ik ben gekomen om de lydende onschuld te verlossen. Jan Hartman is een arm, maer eerlyk werkman, die reeds veel - zeer veel geleden heeft, en die welhaest, als gy hem niet redt, in de gevangenis de kroon der martelaarschap zal bekomen: want hy zal er sterven. Die dood zoudt gy niet op het geweten willen hebben.....
- Neen, neen! onderbrak Paul. Ik zal Hartman in vryheid doen stellen.
| |
| |
- Mynheer, gy vergeet!.... stotterde mevrouw.
- Ik vergeet niets, mevrouw. Indien gy misdadig wilt zyn tegen-over een armen ongelukkige, dat staet u vry - ik voor my wil het niet langer zyn.
- Ik dank u, Paul! en de zuster vloog by die woorden naer hem toe, greep zyne handen, kuste en besproeide ze met heete tranen. Ja, ik dank u! Gy hebt nog altyd dezelfde edelmoedige gevoelens in het hart, en ik herken in u nog steeds den pleegbroeder myner jeugd. En nu, myne zending is volbragt..... Vaerwel, Paul, broeder - vaerwel!
- Neen, neen! gy moogt ons nog niet verlaten, zegde de baron.
- Ja, myn tyd is gekomen. Mevrouw, ging zy voort en naderde de baronnes, indien ik inderdaed het ongeluk in uwen huiskring gebragt heb, is het zonder myne schuld geweest. Ik, integendeel, zou myn hartebloed willen geven, om u gelukkig te zien..... Waerin, mevrouw, heb ik u toch beleedigd? Spreek, ik zal my voor u vernederen, ik zal schuld bekennen en alles doen wat in myn vermogen is, om myn ongelyk te herstellen.
- Het is!.... stamelde mevrouw, verlegen over hare driftige woorden.
- O zeg het vry, onderbrak haer Paul; gy haettet Isidora reeds, toen zy nog in de wereld was.
- Gy hoont my, mynheer!
- En nu, ging de jonge man voort, nu is het nog
| |
| |
de jaloezy, welke u die onvoorzigtige woorden tegen myne pleegzuster deed uitspreken..... Doch waerom moet zy afgunstig zyn, voegde hy er met verachting by, dewyl zy meer dan eens bekende, dat zy my niet beminde.
- De jaloezy! en waerom, sprak de non, waerom? Sinds wanneer is ons het reine zuster- en broedergevoel verboden? Heb ik daerenboven geenen afstand gedaen van de liefde der wereld? Heb ik deze laetste niet verloochend, om niemand lief te hebben dan God, en naest hem de ongelukkigen? Denkt ge dan inderdaed dat onder het nonnen-kleed een ander gevoel klopt, dan 't geen ik beloofd heb getrouw te zyn, aen de voeten van het altaer?.... Neen, ik heb Paul altyd lief gehad als eenen broeder: hy weet het wel..... Ik smeek het u, laet my die verkleefdheid voor hem behouden: het is eene zoete herinnering aen de gelukkige dagen, die hy my eens geschonken heeft.....
De baronnes scheen getroffen, en zachter dan te voren zegde zy:
‘Ik benyd u dat niet!
- En gy zegt, Paul, dat Felicita u niet bemint!.... Ach, trek die woorden in en hebt elkander lief. Ziet af, ik smeek het u, ziet af van de vooroordeelen, welke in uwe harten mogten heerschen; vergeeft elkander het ongelyk, en maek van het korte leven geene helle op aerde. Paul, Felicita! geeft elkander
| |
| |
den kus des vredes, en in dien zoeten kus zult gy liefde en troost vinden.
Er was een traen in de oogen van Paul zigtbaer.
‘Gy weent, Paul..... Felicita ik ken zyn hart: het is eene bron van goedheid; bemin hem innig en hy zal u beminnen..... Paul, als gy denkt eene andere vrouw lief te hebben, verjaeg die gedachte uit uw gemoed; want zy is misdadig. Felicita is niet alleen uwe vrouw - het is de moeder van uw kind.
Op dat oogenblik schreide het kind bitterlyk; de non nam het uit zyn wiegje en geknield hield zy het wichtje, op hare beide armen, tot de verbolgen ouders opgeheven.
‘Vader, moeder! riep zy uit, zich geweld aendoende, kunt gy zoo hardvochtig blyven als steen, by de tranen van uw kind.....
Felicita gevoelde haren trots geknot worden: de woorden, die de jonge vrouw met zooveel aendoening had uitgesproken, deden een wonderlyk uitwerksel op haer gemoed. Eensklaps boog zy zich en kuste, met een opregt moederlyk gevoel, haer zoontje. Die beweging was zoo hartelyk, zoo indrukwekkend, dat zy Paul tot in het diepste der ziel ontroerde.
‘Kom, Paul! ging de non voort, geef de hand aen uwe vrouw, en omhels haer.....
Het hoofd gebogen, byna beschaemd over zyne teêrgevoeligheid, stond Paul by dit tafereel. De stem van de zuster had hem diep getroffen; zy had een
| |
| |
der snaren aengeraekt, welke in zyne jeugd wel is waer getrild hadden; maer die hy dacht reeds lang verbroken te zyn. Hy vergat het verledene, en om de liefde van Isidora, om de liefde van zyn kind kwam er een zucht tot verzoening in zyn hart opwellen, en weldra schoven de handen der twee echtgenooten in-een, terwyl de non nogmaels smeekte:
‘Ach, aerzelt niet; legt de bevende handen zamen, en strengelt ze in-een, met de handjes van uw dierbaer kind.....
De eerste en inderdaed zalige omhelzing, sinds den dag van hun huwelyk, werd dan tusschen de jong getrouwden gewisseld, en beiden gevoelden een sprankel zoet geluk in hunne harten dalen.
‘Goddank! had de gasthuisnon gezegd, de oogen ten hemel opgeheven; Goddank!.... mogt dit de kus van eeuwigen vrede zyn.
- Ja, mogt het zóó zyn! zegde Paul.
- Isidora, sprak Felicita, vergeef my de hevige woorden, welke ik u heb toegesproken.
- Zwyg, ik heb niets te vergeven! antwoordde zuster Mathilde.
- Paul, ging Felicita voort, geef de vryheid terug aen den armen Hartman; maer uwe vrouw, de moeder van uw kind smeekt het u, spaer mynen vader.
- Uwen vader? onderbrak de non.
Beide echtgenooten zwegen beschaemd.
‘Ik begryp alles! zegde zuster Mathilde; dubbel
| |
| |
dank aen u, o myn God! voor de verzoening die ik heb mogen aenschouwen; zy zal de smarte voor beiden dragelyker maken.
Zuster Mathilde nam een hartelyk afscheid van Paul en Felicita, en kuste ontroerd het zoontje, dat uit de wieg haer toelachte, als dankte het haer voor de weldaed, welke zy in het huis der van Weeleghoms gebragt had. Zy ging een bezoek afleggen by mevrouw de baronnes, drukte den ouden Tom de hand, groette elk der dienstboden, die haer ontmoetten - en welhaest rolde het rytuig weêr de breede laen van het kasteel door.
Toen zy alleen was, gaf zuster Mathilde den vryen loop aen hare tranen. Het ongeluk der van Weeleghoms prangde haer zoo hevig! Daerby, hoeveel herinneringen kwamen haer door den geest stormen - herinneringen uit de dagen harer jeugd! Sprak elke boom, elke struik, elk bloemperk, al was het dan ook door het lykkleed van den winter overdekt, haer niet als een bekende, als een oude vriend toe?....
|
|
Auteursrechtvrij