|
| |
| |
| |
V.
Vergeten wy den winter, met zyne koude en armoede, en verplaetsen wy ons in het voorjaer van 18**, op het buitengoed van de baronnes, dat zy, tegen alle gebruiken, gedurende dien winter niet verlaten had.
Duizende voorwendsels hadden haer op Vogelenzang doen blyven; doch deze werden door de hooge wereld in een geheel anderen zin uitgelegd, dan de baronnes zulks vermoedde.
| |
| |
Mevrouw werkte intusschen yverig aen de toekomst van haren zoon; daermeê zouden wy haer ook het meeste op haer kasteel hebben bezig gevonden. Wy moeten den lezer echter nader bekend maken met de waerdige tegenparty van de baronnes: den graef van Hoogensteen.
Wy begeven ons dus op een paer uren afstand van Vogelenzang, naer het kasteel van den graef, die, even als de baronnes eenen zoon, van zynen kant eene dochter te koop had.
De graef van Hoogensteen noemde zich, in zyne jonge jaren slechts ‘Hochstein.’ Hy had zich vroegtydig door beurs-spekulatiën, loteryen en het spelen op de roulette aen de badplaetsen, eene aenzienlyke fortuin weten te verwerven. Het was dan ook natuerlyk, dat hy van dan af een welkome gast was in de hooge wereld; echter gevoelde hy genoeg, dat hy voor den minsten adellyke moest achteruit wyken, als hy zich met dezen op dezelfde lyn wilde plaetsen. Dat verdroot den rykaerd, en daer hy een hardnekkig intriguant was, zocht en vond hy al spoedig het middel om datgene te bereiken wat hem ontbrak.
Met behulp van eenige gewillige oudheidskenners, onderschepte hy, dat er vroeger eene familie ‘van Hoogensteen’ bestaen had, doch die geene afstammelingen meer telde. Langs duizende kronkelingen vond hy, ten regte of ten onregte, dat hy een der afstammelingen was of ten minste kon zyn. Na een
| |
| |
aental processen, waerin hy bewees dat ‘Hochstein’ slechts eene tydelyke verduitsching was geweest van Hoogensteen, kwam de intriguant in bezit van den titel. Doch wat gaf dit? Het publiek geloofde hem en de hooge kringen ontvingen den plebejer Hochstein, voortaen als de patriciër van Hoogensteen.
Het adellyke wapen, de gouden burgt op een blauw veld, pronkte weldra op de koetsen van den ‘weêrgevonden edelman,’ en de onbeschaemde stoutmoedigheid van den gewezen fondsenhandelaer, deed het publiek weldra teenemael met de wapendragt te vreden zyn. Dat alles was echter den overweldiger niet genoeg: hy maekte daerna, met eene ongeloofelyke behendigheid, jagt op ridder-orders, en het duerde niet lang of er kwam eene gansche vlaeg lintjes in zyn knoopsgat gewaeid: zoo erg zelfs, dat de man als met den zevenkleurigen regenboog op de borst pronkte.
Dit was zeker wel geschikt, om de wereld stofgoud in de oogen te werpen.
By dit alles had de graef van Hoogensteen, eene gelukkige tong, en als men hem hoorde spreken, dan waren de koningen en prinsen zyne nauwste vrienden; dan was hy als de Rothschild der vorsten, en te meer de wezenlyke as, rond welke de staetkunde des lands draeide. Geene familie droeg een ouder wapenschild dan zyn stamhuis, en hy wist zoo behendig, door de eeuwen heen, zyne voorzaten op te tellen;
| |
| |
hy wist deze zoo groot en roemryk te maken; hen zoo nauw te verwanten aen koningen en helden - dat men niet anders dan den naem der van Hoogensteens op de eerste linie van den adel des lands kon stellen.
Men zal misschien zeggen, dat de waerheid over dien persoon, in den dagelykschen omgang, niet lang kon verborgen blyven: o, bedrieg u niet. De graef was zóó geslepen, zóó berekend, zóó welgeplaetst in zyne woorden en daden, dat hy zelfs anderen dan de baronnes van Weeleghom, in zyne strikken had weten te vangen - en zeker deze vrouw was niet van die, welke zich voortdurend, door den schyn zonder de daden, laten verblinden.
Op het oogenblik dat wy van Hoogensteen in onze geschiedenis te voorschyn brengen, was hy een man van vyf-en-vyftig jaren, reeds grys van baerd en hairen; doch niettegenstaende de jaren las de kenner in zyne vinnige zwarte oogen, de slimheid van den vos, en tevens hardnekkigheid in het najagen van het doel, dat hy zich eenmael had voorgesteld. Voor den on-ingewyde was de uitdrukking van zyn gelaet integendeel, de hoffelykheid in den volsten zin des woords; de dienstwilligheid van den hoogen beschermer, jegens ieder die hem naderde; de onbepaeldste goedhartigheid.
De naem der van Weeleghoms en vooral de schyn van aenzienlyke rykdommen, was den graef een vol- | |
| |
doende lokaes geweest, om met de baronnes over een huwelyk, tusschen hunne kinderen, te onderhandelen. De baronnes integendeel was verblind door den grooten invloed, en niet minder door de tonnen goud die de van Hoogesteens bezaten. Beiden verlangden dus evenzeer naer de versmelting van rykdom en magt; maer de graef, als behendig schaekspeler, scheen achteloos het spel voort te zetten, misleidde aldus zyne partner en wachtte slechts het oogenblik af, dat hy de baronnes, met al het voordeel aen zyne zyde, zou kunnen overrompelen - en dan zelfs zou hy het nog wel zóó weten te keeren, dat zyne overwinning als eene groote ‘toegevendheid’ van zynen kant kon aenzien worden. Die man was zeker te behendig voor de baronnes, hoewel zy in de zoete veronderstelling bleef - en daerin wist de graef haer, op eene bewonderenswaerdige wyze te wiegelen - dat al het voordeel van den toestand aen hare zyde was.
Wy laten die twee spekulanten alleen, toen zy op zekeren dag in het salon van den graef van Hoogensteen zaten, om over den bruidsschat en het huwelyks-kontrakt te spreken, zonder dat zoon of dochter hiervan bewust waren; wy laten hen alleen, met hunne ontwerpen van exploitatie van den vereenigden rykdom en invloed - en willen den lezer nader kennis doen maken met Felicita, welke reeds hier en daer in onze geschiedenis is voorgekomen, zonder dat hy haer echter genoegzaem kent.
| |
| |
Op dit oogenblik ontmoeten wy haer, op een rank engelsch paerd, in eene der lanen van het kasteel, uitgelokt door de reeds koesterende stralen der voorjaerszon, welke schuins door de nog weinig omblaêrde beuken vallen. Aen hare zyde rydt de baron Paul, met die hoffelyke onderscheiding, welke hem steeds kenmerkt.
Doch Felicita? Zy kon ongeveer twintig jaren tellen en was, zoo als wy reeds ter loops gezegd hebben, eene schoone vrouw: fyn en regelmatig van trekken; met levendige, donkerbruine oogen; met hairlokken, die zwarter en glimmender waren dan de zwartste ravenveêr. Haer blik was trotsch, en by den eersten oogslag zag men, dat zy bewust was van hare schoonheid, van de overmagt welke zy uitoefende. Zy meende inderdaed dat elk harer woorden, even als by de nimf uit de Arabische vertellingen, een perel was, welke haren roozenmond ontviel. Die vrouw moest gestreeld, gevleid, aenbeden worden, en nog moest de aenbidding zich bepalen by haer alléén, met verguizing van alles wat zich romdom haer bevond.
Op het land, gelyk in de stad - Felicita wilde schitteren. Op jagt was zy de stoutste amazone; op het balfeest wilde zy de bevalligste danseres, in het opera de meest gelorgneerde zyn; in de salons zocht zy het geestigste te schitteren, en het meeste wierook in de ademen.
Men heeft het wel gezien, tydens het balfeest waer- | |
| |
meê onze geschiedenis aenvangt, Paul was destyds geen der yverigste aenbidders van de jonge gravin, en dat was juist de reden, waerom de schoone jonkvrouw hem sinds langen tyd met blikken en woorden zocht. Zy wilde aenbeden worden door hem, die haer achteloos scheen te behandelen, niet omdat zy hem beminde; maer enkel om hare eigenliefde te streelen. Une femme est comme votre ombre: courez après, elle vous fuit; fuyez la, elle court après vous - en dat was het geval met Felicita.
Paul had echter zyne eigenliefde, en zelfs in eene ruimere mate dan een gewoon mensch. Sedert eenigen tyd begon het hem dan ook het harte te streelen, dat hy, boven zoovele andere jonkers en edelheeren, de uitverkorene van Felicita was. Hy werd weldra minder streng ten haren opzigte: niet waer? Zy is toch schoon, en wie toch zou er niet over gevleid zyn, de bevoorregte aenbidder van Felicita te wezen? Hoevelen verlangden niet naer die eer, naer die onderscheiding? Hoeveel benyders zou hy niet hebben, en wie benyders heeft, bewyst immers dáérdoor alleen reeds, dat hy boven hen verheven is; dat hy een geluk bezit, dat de wormen, welke zich rondom hem bewegen, niet kunnen bereiken?
Dit was genoeg voor Paul, om zich ligtzinnig door Felicita te laten meêvoeren. Daerby, hy vond nu eenen schat van hoedanigheden in haer, dien hy vroeger niet bemerkt had; en het scheen hem toe, dat zyne moe- | |
| |
der zich niet bedrogen had, toen zy hem de jonge gravin aenprees; terwyl Felicita, van haren kant, de overtuiging kreeg, dat haer vader eene uitmuntende keus gedaen had, toen hy haer den jongen baron, als een aenstaenden echtgenoot had aengeduid.
Beminde Paul dat meisje inderdaed? Neen; het was geene liefde voor haer, welke uit het hart voortvloeide; maer eene die in het hoofd haren zetel had: zoowel by hem als by haer. Slechts eenmael had Paul wezenlyk bemind: het was toen Isidora het beeld zyner droomen was, en indien hy de gevoelens, welke hem nu bestormden, vergeleken had met die, welke toen zyne ziele streelden - hy zou ondervonden hebben, dat er een breed verschil tusschen beiden gelegen was. De eerste liefde was zuiver en onbaetzuchtig; de tweede was eene misplaetste eigenliefde en berekening; de eerste had tot grondslag eene opregte verkleefdheid; de tweede was eene bedriegelyke coquetterie.
Welk verschil tusschen Felicita en Isidora!
Niettemin was het aen die vrouw, dat de baronnes van Weeleghom, haren dierbaersten schat, haren zoon wilde koppelen, zonder een enkelen keer het karakter van de jonge gravin te doorpeilen; zonder een enkelen keer te denken, dat Paul, in de handen dier vrouw slechts een speelgoed was, dat zy zou breken, wanneer het haer niet meer behaegde.
Terwyl de bezorgde ouders over het stoffelyke geluk
| |
| |
hunner kinderen wilden beraedslagen, zonder dat er ooit over God en zedelyke welvaert gesproken werd, had de graef het tweetal tot eenen wandeltogt weten over te halen, en de baronnes zag ze, met eene zoete hoop in het hart, het kasteel verlaten, byna verzekerd dat haer Paul voor de bekoorlykheid van Felicita eindelyk geheel en al bukken zou. Wie zou er aen twyfelen na de karakterschets, die wy van den jongen edelman gegeven hebben!
Het gesprek tusschen de beide wandelaers werd eerst op den meest hoffelyken toon gevoerd; doch allengs verging die gedwongenheid en er heerschte weldra meer vertrouwen.
Men sprak van de stad en hare feesten, en de gravin kon niet nalaten te zeggen, wat het loopende gerucht was in de hooge kringen, dat de baron Paul voor het eerst in dezelve niet meer verschynen zou, terwyl hy er zelfs den voorgaenden winter reeds niet was te zien geweest.
‘En waerom niet? zegde de jongeling, met die nieuwsgierigheid, welke niet vry is van eene zekere trotschheid, omdat men hoort dat de wereld zich met ons bezig houdt.
- O, mynheer de baron! men zegt, dat u.....
- Welnu, mejonkvrouw!
- Dat u zekere romantische denkbeelden te veel bezig houden. Men spreekt - zoo ging zy aerzelend voort, en met een geestigen glimlach om den mond -
| |
| |
van eene..... liefde, welke u in het hart woelt; van de traliën eens kloosters; van eene..... schoone non: met een woord, mynheer Paul, men borduert op uwe eenzaemheid den schoonsten ridder-roman, die er nog ooit uit de hersens van eenen dichter gevloeid is.
Er lag, wel is waer, niets kwetsend in die woorden; maer toch troffen zy Paul, en ten regte of ten onregte, hy meende in dezelve iets te gevoelen, dat hem bespottelyk moest maken in de oogen der wereld. Het schaemrood schoot hem over de kaken: een bewys, dat hy zoo roué nog niet was, als hy het wel wilde schynen.
‘Hoe, mejonkvrouw! stamelde hy ten laetste; houden uwe kringen zich nog met dat geval bezig, hetwelk my reeds uit het geheugen gegaen is, en dat overigens die gewigtige beteekenis niet had, welke men er aen geeft.
- Ik beken, mynheer de baron, de wereld houdt veel van by vergrooting te spreken, en het is zelfs, niet waer? eene beschuldiging, welke de man gaerne der vrouw toewerpt; doch beken toch dat het niet redelyk is zoo losweg het gewigtige van die gebeurtenis te loochenen..... O, er komen ons zulke belangryke episoden in het leven niet dikwyls voor. Zooveel liefde! zulke standvastigheid!.... Maer dat vindt men slechts in het opera en in de romans!
- Gy spot geestig, mejonkvrouw.
- Ik spot niet, ik spreek in allen ernst.
| |
| |
- Ik merk dat aen uwen fyngeestigen glimlach..... Doch, gelooft gy inderdaed, dat ik de freule van Herlicum beminde?
- Wie weet, baron!.... hervatte Felicita op twyfelachtigen toon en altyd glimlagchend.
- En zoo ik u het tegendeel verzekerde.
- Vergeef my, maer.....
- Hoe, gy zoudt er aen twyfelen?
- O neen!
- Welnu, ik verzeker u, mejonkvrouw, dat men die gansche geschiedenis wonderlyk overdreven heeft, en er niets tusschen de freule van Herlicum en my gewisseld is, dan eene vraeg en eene weigering om in de wereld terug te keeren. Overigens, ik beminde de freule van Herlicum niet.....
- O, mynheer Paul! ik wil uwe geheimen niet doorgronden! onderbrak Felicita, hoewel in hare ziel gelukkig over die vetrouwelyke mededeeling.
- Het zyn geene geheimen, mejonkvrouw! ging de jongeling voort; wat ik u zeg, zal ik in het openbaer zeggen. Ik loochen het tegenovergestelde!
Hy loochende Isidora, omdat hy wist, dat hy de hoovaerdy der gravin daermede streelde, des te meer, omdat het Isidora was, welke steeds zonder het te willen, Felicita in de schaduw gesteld had. Hy wierp de minachting op die arme zuster, dezelfde voor welke hy korts geleden nog in het stof zou gekropen hebben, aen welke hy alles, naem en fortuin had aen- | |
| |
geboden, indien zy in de wereld wilde terugkeeren!
‘Wat zou ik voor die vrouw hebben kunnen gevoelen! sprak Paul voort, en meer en meer moed scheppende. Myne bestemming is in de wereld te leven, terwyl zy integendeel de wereld ontvlugtte. Isidora had de vrouw kunnen zyn van eenen..... burgersman; maer nooit van een adellyk heer.
De glimlach van Felicita moedigde hem aen.
‘Doch, hervatte plotseling de jongeling, waerom ons met dit alles bezig houden!.... Laet my over het tegenwoordige spreken, dat my, door uw bevallig byzyn, meer toelacht dan het romantisch verledene. Ik heb u overtuigd, ik hoop het ten minste, en dat zulks in uw hart is gedaeld, is my genoeg.
Het gesprek nam eene andere wending.
Men bereikte het bosch, op meer dan een uer afstand van het kasteel. De ryderes scheen niet genegen om spoedig terug te keeren; zy verlangde integendeel vryen teugel te kunnen geven aen hare duizendvoudige grilligheid. Nu eens hield zy eenen wedren met den jongen baron, en dreef haer paerd, met gerekten halze en vliegende manen, over de vlakte heen, terwyl zy in die vlugt zegevierend het hoofd omwendde, en den afstand mat, die er tusschen haer en haren gezel bleef; dan weêr verzocht zy Paul af te stappen, en haer de eerste bloemen te gaen plukken, welke op den rand van den weg groeiden, en eens zelfs zou hy den zadel hebben moeten
| |
| |
verlaten, om een prachtigen vlinder te vangen, indien eene andere, even wispelturige gedachte, in haer niet ware opgekomen.
Nogmaels, welk verschil tusschen de freule en de gravin! De eerste zocht, als eene opregte zuster, alles wat Paul slechts een oogenblik vreugde geven kon, en was gelukkig, als zy dit mogt verwezenlyken; de tweede was van nu af de kleine dwingeland van den jongen baron, die zich, naer haer inzien, nooit diep genoeg plooide: zy had knielend willen gediend zyn.
Thans zyn beiden van de paerden gestapt, en zitten zy aen den voet van een breeden eik, op het reeds bloeijende mos. De voorjaerszon werpt een zachten purperglans over de vlakte heen, in welke zy zich bevinden. De vogelen gorgelen hunne laetste toonen in de hooge boomen uit, en schynen die eenzame plaets door hunne zangen te heiligen. Het is daer eene stille en regt dichterlyke rustplaets.....
Paul was nadenkend geworden, terwyl de gravin integendeel er een ligtzinnig vermaek in schepte, om met hare ryzweep de kroonen der bloemen af te slaen.
Doch waerom was de jonge baron eensklaps zoo peinzend geworden? Het was, omdat hy eene plaets terugzag, die hem niet vreemd was, en welke hy dikwyls met Isidora had bezocht, toen zy beiden nog kinderen waren.
Indien het goede gevoel inderdaed, op dat oogen- | |
| |
blik, in hem de bovenhand bekomen hadde, hy zou eenen terugkeer in zich-zelven hebben doen ontstaen; hy zou gezegd hebben, tot de dartele gravin:
‘Eerbiedig deze plaets..... Kwets die bloemen niet, welker voorgangsters Isidora eens plukte; schater niet op de plaets, waer myne zuster eens hare te vroeg gestorvene moeder, haren dierbaren vader beweende; laet uw fier en moedig paerd de schors van den eikenboom niet schenden, waerop wy eens onze namen gesneden hebben, en die steeds breeder en breeder uitgroeijen.’
Maer zoo dichterlyk was de jonge baron niet gestemd, hoewel hy wel eene soort van wroeging gewaer werd, by het herdenken aen de gedane verloochening. Wat hem eigenlyk het meeste bekommerde was, dat Felicita de groote letteren, op den eikenboom, zou bespeurd hebben.
En inderdaed! zy bemerkte deze weldra, en terwyl zy hare ryzweep over de schors sloeg, waerop de twee namen gesneden stonden, riep zy lagchend uit:
‘Ha, ha! mynheer de baron; gy hebt uwe geheimen daer aen eenen zeer onbescheiden vriend toevertrouwd. De gravin las luid op:
paul - isidora, ix mei 18...
vergeet my niet.
Ten tweeden male bloosde de rampzalige.
| |
| |
‘Kinderachtigheid! mompelde de jonge baron en zich omwendende, om het schaemterood te bedekken, dat zyne wangen overstroomde, greep hy den teugel van zyn paerd vast, en scheen zich in den zadel te willen werpen; hy keerde zich echter om, hielp de vrolyke gravin opstygen en welhaest keerde men naer het kasteel terug. Zeker geschiedde die terugtogt niet zonder eenen vloed van geestige aenmerkingen en vragen, die de baron, langs duizende kronkelwegen moest beantwoorden, om de waerheid te verbergen. Paul stapelde verloochening op verloochening, en had nogmaels de voldoening, de coquetterie van Felicita by deze verguizing te zien zegevieren.
O, hadde Paul een mensch geweest, met eene mannelyke ziel, met een hart, dat de heiligheid begreep van de herinneringen der jeugd, hy zou verontwaerdigd opgevlogen zyn, by den zweepslag dien Felicita over de letters op de schors slingerde; hy zou dien hoonenden slag, op het aengezigt zelve hebben voelen branden; hy zou de beleedigde zuster gewroken hebben, door een dier woorden of blikken van verachting, welke uit eene edele beweging der ziel opwellen, en die verpletterend zyn voor diegenen, op wie zy gerigt worden!
Paul had niets van dat alles gedaen: hy wilde slechts behagen, en aen die ydelheid offerde hy de schoonste gevoelens op.
De band tusschen Felicita en Paul werd dan ook
| |
| |
nauwer toegehaeld, en toen zy teruggekeerd waren op het kasteel, had het scherpe oog der baronnes en veel eerder nog dat van den graef bemerkt, dat de weg, welke regtstreeksch naer beider doel liep, aenzienlyk vergemakkelykt was. De wereld, dacht de graef, zou het overige doen, en ook kort daerna bevonden zich de twee familiën in de stad.
Felicita schitterde boven alles uit, deelde hare gunsten rond, met zooveel genade als eene koningin, en wekte de brandendste jaloezy in het hart van den baron op. Zy hielp haren vader, op eene bewonderenswaerdige manier, om des te eerder meester te worden van de rykdommen, die zy dachten dat de van Weeleghoms bezaten. Echter hield de graef altyd tegen, om het huwelyk te laten voltrekken; hy wist nu deze dan gene reden in te brengen, tot dat eindelyk de baronnes het geluk van haren zoon, byna als eene genade afvroeg, en dat Paul met kracht op de verwezenlyking zyner droomen aendrong.
Men zag hem even driftig dit speelgoed najagen, als hy vroeger zyne hoop gesteld had, op de schoone en engelreine Isidora!
Men sprak veel over het ontworpen huwelyk, en men moest bekennen, dat er geene schoonere party van weêrskanten kon gevonden worden. De baronnes stak het hoofd fierder dan ooit in de hoogte: zy had gezegevierd. De graef betoonde, uitwendig koel, zyne tevredenheid over de aenstaende verbindtenis;
| |
| |
maer berekende inwendig, wat al ontwerpen hy met de tonnen gouds der baronnes zou kunnen verwezenlyken, en, wat den lezer wel verwonderen zal, wat al deficits hy met dit alles zou kunnen aenvullen.
Het was dan ook maer eenige weken na de ontmoeting, welke wy in den aenvang van dit hoofdstuk beschreven hebben, dat het huwelyk tusschen den jongen baron Paul en Felicita gevierd, en als het toppunt van het aerdsche geluk, door de familiën aenzien werd; doch het is zoo als de dichter zegt: ‘Dáár waar de mensch het toppunt van zijn aardsch geluk zoekt, daar woont ook zijne smart!’
Laten wy de beschryving van dien feestelyken dag ter zyde.
Indien allen vergaten, in de vreugde des harten, dat het vieren van dien dag voor eene andere dan Felicita was bestemd geweest, dan was er toch één wezen dat zich der freule van Herlicum herinnerde: het was Tom, die met eenen traen in het oog de laetste herinneringen aen de arme non zag verdwynen, en plaets maken voor nieuwe voorwerpen, naer de grillen der nieuwe meesteresse.
Tom was de eenige, welke de nieuwe, opkomende zon niet aenbad.
Wy laten dus de jonge echtelingen naer het zuiden van Europa vertrekken, en treden op denzelfden avond, welke voor dit vertrek bestemd was, de stille kloostercel binnen, waer wy Isidora, thans zuster
| |
| |
Mathilde, terugvinden. Voor haer lag de brief, waerdoor mevrouw van Weeleghom haer kennis gaf van het huwelyk haers zoons. Zeker had die vrouw dat eerder gedaen, uit een wreed gevoel van spotterny, dan wel uit een gevoel van sympathie voor de edele non.
Zuster Mathilde hechtte echter die boosaerdigheid niet aen dien brief; zy dankte de baronnes uit het diepste harer ziel, dat zy harer nog gedachtig was, en de handen zaêm gevouwen en de schoone, blauwe oogen ten hemel opheffende, bad zy zacht voor de jonggehuwden.
‘O, dacht zy later, welk een schoone dag moet dit voor Paul zyn!.... Neêrknielen met de vrouw welke hy bemint aen den voet des altaers, en er, door den mond des priesters, den zegen des Allerhoogsten over zich te hooren afsmeeken..... Daerna de gelukwenschingen te hooren van vrienden en bekenden..... Het gejuich en de dankzeggingen van de ongelukkigen, die men op zulke oogenblikken altyd herdenkt..... En dan in den oogslag van de schoone Felicita te lezen, dat zy hem bemint - eindeloos bemint.....
Het voorhoofd der zuster zakte in den palm der hand, en er liepen tranen over de wangen.
Betreurde de non misschien, dat zy korts geleden datzelfde geluk geweigerd had, toen Paul haer zynen naem en zyne fortuin kwam aenbieden? Benydde zy
| |
| |
misschien de plaets, welke Felicita aen de zyde van den beminden jongeling had ingenomen?
De booze geest scheen, in dat oogenblik, eene pooging aen te wenden om het harte der zuster te pynigen.
Daer dreef het voor haer heen, dat zoete en gelukkige leven, hetwelk zy met haren broeder gesleten had; daer dreef het heen, met al zyne tooverkleuren en glansen!
Zy droomde zich weêr op het kasteel van Vogelenzang, of in het hotel der stad; zy vloog als een blyde vogel van de stad naer het land en wederkeerig, en zag zich beurtelings, dansend op het balfeest, wandelend in het lommeryke bosch, by den koesterenden glans der avondzon; of mymerend neêrgezeten aen den boord der rivier.....
Alles dwarrelde voor haer oog, en het was haer of dit alles ook nieuwe tooverkracht verkreeg. Maer toch, zy betreurde of benydde niets; wat zy uit den grond haers harten wenschte, was, dat Felicita den jongeling zoo innig zou liefhebben, als zy hem steeds had lief gehad.
‘O ja! bemin hem eindeloos, Felicita, nu gy verkregen hebt, wat gy my lang scheent te benyden! zegde zy. Vorm met u beiden een gelukkig huisgezin, en lieve kinderen zullen den band van roozen nauwer toehalen, welke gy vandaeg gevlochten hebt. Moeder, gy, die daer boven by God zyt, bid voor hen, en ook
| |
| |
gy, vader, indien gy reeds tot den hemelschen Vader zyt teruggekeerd, vereenig uwe bede met de onze voor het geluk der van Weeleghoms.....
Welk verschil tusschen den verloochenaer en de verloochende! Tiendubbel bloedig moest, na zulk kontrast, de zweepslag op Paul's aengezigt branden dien er Felicita op gaf, toen zy de zoete en kinderlyke herinnering der jeugd, in het bosch, met de ryzweep geeselde.
|
|
Auteursrechtvrij