|
| |
| |
| |
II.
Kind en grysaerd bereikten de wooning. Huibert zat onder den notenboom, die de hoeve met den Witten Schoorsteen gedeeltelyk beschaduwde. Hy leunde met zyne ellebogen op de kniën en zyn ros hoofd rustte in zyne breede vuisten. Zyn oogslag was onbewegelyk op het zand gerigt, dat door de avondzon gezevenkleurd werd.
Toen zyn vader en zyn kind naderkwamen, maekte hy een gebaer om op te staen en zich te verwyderen, als wilde hy de ontmoeting met den ouden blinde ontwyken.
‘Zyt gy daer, Huibert? vroeg de grysaerd. | |
| |
Waerom wilt gy heengaen? Zyt gy bevreesd voor uwen ouden vader?
- Waerom zou ik hem vreezen? was het stugge antwoord.
- Omdat gy iets in het hoofd hebt, hetwelk gy my niet wilt of durft verklaren. O, gy kunt uwen blinden vader niet bedriegen!
- Nu, wat zou ik dan in het hoofd hebben?
- Huibert, zet u eens naest my neêr, hier op deze bank. Gy zyt er vroeger zoo dikwyls komen neêrzitten, om naer den raed van den ouden blinde te luisteren.
Blonde Heva huppelde op dat oogenblik naer den kant van den vyver, die op eenige stappen van den weg lag, en op welken bonte eenden ronddreven. Het kind dacht aen het schip dat kleine Daniël haer beloofd had, en dat even als die lieve eenden daer over de watervlakte zou voortschuiven. Het wichtje vergat dat grootvader bedroefd was om dat schip, en klapte in de handjes, by de gedachte aen het meesterstuk dat Daniël zou vervaerdigen.
Wat Huibert betrof - deze had zich niet dan met weêrzin naest den ouden man neêrgezet.
‘Huibert, zeide deze; gy zyt niet tevreden in | |
| |
uwen stand, en dáéruit komt de somberheid voort, welke u vervolgt, niet waer?
- Wie heeft dat gezeid? viel de Rosse opvliegend uit. Gewis heeft men onder den beukenboom Huib Broncke weêr over de tong gehaeld.
By deze woorden stak Huib, wiens oogen als vuerkolen gloeiden, de vuist naer den beukenboom uit, wiens ranken top zich in de verte tegen den hemel afteekende.
‘Wees bedaerd, Huib; het is niet onder den beukenboom, dat men my van u gesproken heeft. Ofschoon blind, ontwaer ik zeer goed wat er rondom my omgaet. Daerby, men verraedt dikwyls in zyne droomen, wat men wakende in het diepste zyns harten verbergt.
Huibert zag den grysaerd met een stommen blik aen.
‘Toen gy onlangs daer op het gras laegt te slapen, hebt gy woorden uitgesproken, welke uw kind gehoord heeft. Gy spraekt van geld, van veel geld..... Huibert, Huibert, het is de geldduivel die u plaegt.
Eene rilling liep den Rosse over de ledematen.
‘Gy wilt goud - veel goud bezitten, niet waer? | |
| |
Gy wilt schitteren boven de anderen en om daertoe te geraken, hebt gy gehoor gegeven aen de woorden van dien vreemdeling, die hier als een duivelbekoorder in het dorp heeft rondgedwaeld. Die kerel heeft u gesproken van een tooverland, dat verre van hier ligt, doch waer men, in eenige jaren, ryk - zeer ryk zyn kan.
- Dat heeft hy.
- En slaet gy geloof aen die woorden?
- En waerom zou hy er geen geloof aen slaen? zeide Monica, Huibert's echtgenoote, welke middelerwyl nader getreden was.
Monica was eene schoone en frissche vrouw, met bruine, glinsterende oogen, den blos der gezondheid op de wangen, en die aen hare glimmend glad gestreken hairen, aen het gouden kruis en de gouden oorbellen - met een woord, aen hare zorgvolle boerinnen-kleeding wel deed zien, dat de coquetterie van het jonge meisje haer niet verlaten had, en zy er nog prys op stelde in het dorp als de schoone Monica geprezen te worden.
De blinde man knikte bedenkelyk met het hoofd, toen Monica die woorden uitsprak.
‘Ha, gy schynt het beiden reeds eens te zyn! zeide hy op half verwytenden toon. En waerom mogt | |
| |
de blinde vader niets van dat alles weten? Sinds wanneer is hy de vertrouweling niet meer van zyne kinderen? Huibert, Monica, dat is niet wel gedaen!
Er was een oogenblik stilte.
‘Wildet gy misschien, zoo ging de grysaerd voort, zonder den armen blinde vertrekken, omdat deze u slechts tot last kan dienen, op dien verren avontuerstogt? Ofwel vreesdet gy slechts, dat hy u in uwe eerzuchtige plannen zou dwarsboomen?.... Doch genoeg, ik voel het wel, ik ben de vertrouweling van mynen zoon niet meer!
Huibert staerde starlings naer den grond.
‘Gy wilt dus vertrekken, hervatte de grysaerd, met een diepen zucht; gy wilt naer Amerika gaen?....
Huibert zweeg.
‘Welnu, Huibert?....
- Zoo als gy zegt! liet er Monica op volgen.
- Ons gewin gaet achteruit, ving Huibert aerzelend aen; wy waren vroeger welgezeten boeren en als het zóó voortgaet, zullen wy hier ten slotte nog doodarm worden. De winsten zyn klein, de belastingen zyn zwaer, en ginder.....
- Ginder is er eene tiendubbele winst, zoo als men u wys maekt! onderbrak de blinde.
| |
| |
- Daerby, zeide Monica, (die gewoonlyk het woord opnam waerin Huib bleef steken) daerby, wy worden hier in het dorp niet meer geteld. Men schuwt Huib, alsof hy een losgelaten gevangene was, en al de vrouwen zyn jaloersch op iederen draed, dien ik aen het lyf draeg. Het is, alsof wy al wat wy bezitten gestolen hebben.
- Gaet uw gewin achteruit, Huibert?.... En toch, toen ik u alles overliet, hadt gy een twaelftal bunders vruchtgevenden grond en vet weiland; gy hadt eene schuer vol graen; de zolder was goed voorzien, en in de oude kas stond eene beurs vol zeeuwsche daelders..... Huibert, het zou u zeker welgaen, indien gy arbeidet zoo als uw vader gedaen heeft, indien gy u met uw gewin bezig hield, in plaets van uw hoofd met ydele hersenschimmen te plagen. Het zou u welgaen, dochter, als de naem van schoone Monica u, tot den dag van heden toe, het hoofd niet op hol bragt, en gy zoo veel acht gaeft op uw huishouden als op u zelven. Gy zoudt geacht worden in het dorp, gelyk uw beider vaders en moeders geacht werden, indien gy door uw gedrag u niet afzonderdet van de overige dorpelingen.
Monica beet zich op de lippen; Huibert zag nog | |
| |
altyd naer het gekleurde zand. De eerste, welke den scherpen steek, haer door den ouden man toegebragt, in toorn deed ontvlammen, duwde den blinde toe:
‘Wat gy ook zeggen moogt, wy zullen vertrekken zoodra de oogst, de hoeve en de gronden zullen verkocht zyn.
- Het is dan onherroepelyk besloten, Huibert ?
- Ja, het is besloten! wrong deze zich uit de keel.
- Dwaze kinderen! gy wilt het dorp verlaten, waer gy geboren en opgevoed zyt; waer al uwe kennissen en bloedverwanten leven; waer gy uw brood wint, en dat alles om in een vreemd land te gaen rondsukkelen, blootgesteld aen duizende gevaren.
- Wy zullen er ryk worden! zeide Monica.
- Maer indien men er zelfs schatryk kan worden - wat hebt gy meer te verlangen, dan gy nu bezit?.... O, ik bid er u om, weest tevreden met hetgeen God u geeft, en verbant den geldduivel uit uw hart. Hier zyt gy geboren, hier zyt gy opgegroeid, en iedere plaets in ons dorpje heeft eene goede herinnering aen u behouden. De levenden kennen u, en ginder, op het kerkhof, liggen de dooden begraven, die u lief zyn.
| |
| |
- De dooden zyn dood, en de levenden maken my het leven bitter! morde Huib.
- Het leven is vol tegenspoeden, Huibert, en waer gy u keeren zult, gy zult er ontmoeten. Roozen zonder doornen zyn er niet! Maer zoek eens in uw hart of gy zelf de oorzaek niet zyt, dat de doornen van uw leven u zoo scherp steken. Ik wil zeggen - dat veel van den tegenspoed, dien u overvalt, niet voortkomt van uwe buren, zoo als gy denkt; maer van u zelven. Denkt gy dan, dat er u in dat vreemde land geen tegenspoed te wachten staet; dat dáér niemand u het leven zal verbitteren?
Huibert was nadenkend geworden.
‘Meer dan hier, onvoorzigtigen! Maer daer zult gy niemand - niemand vinden, om uwen nood te klagen; want ‘onbekend is onbemind’ terwyl er hier nog altyd dezen of genen is, die u een troostwoord toerigt. Gy zegt, de dooden zyn dood - Huib, dat is slecht van u; want als de levenden ons verlaten, dan vindt men in het aendenken der dooden nog troost en vriendschap. Ook de dooden zullen u ontbreken, want gy schynt de plaets te verachten, waer zy begraven liggen.
De grysaerd had die woorden met eene ontroerde | |
| |
stem uitgesproken. Hoewel een man van ondervinding, en die op het dorp altyd doorging voor een wys man te zyn, had hy nooit zóó treffend gesproken. De toon zyner stem alleen, daergelaten zyne woorden, zoude het versteendste hart getroffen en tot inkeer gebragt hebben.
Op Monica bragt dit alles echter niets te weeg, Huibert scheen wel min of meer ontsteld; maer geenszins overtuigd. Hy verzette het denkbeeld aen de dooden, en zeide plotseling:
‘Binnen eenige jaren komen wy hier terug, en dan.....
- Wat gy u laet wys maken, arme zinnelooze!....
- Waerom twyfelt gy daeraen?
- Amerika is byna als het ryk der dooden: het woord ‘terugkomen’ is voor de meesten onbekend.
Weet gy hoe het u vergaen zal?
- Welnu? onderbrak Monica.
- Gy hebt eene reis van verscheidene weken, over zee, af te leggen. Weet gy wat de zee is? Neen, niet waer. Welnu, het Bossche waterveld in den winter, is er nog geen regendroppel by. Uw schip kan vergaen, en gy kunt in de zee uw graf vinden, of misschien naekt en arm op eene vreemde | |
| |
kust geworpen worden. Zyt gy gelukkig genoeg behouden in Amerika aen te komen, dan wordt gy er bedrogen en afgestroopt door kerels, gelyk hier die vreemde heer; gy moet nadien nog maenden reizen tot in het binnenland, en kunt daer door baenstroopers uitgeplunderd, of door wilde dieren verscheurd worden. Koude, armoede, gebrek, ellende, dat zyn reisgezellen, die u nooit zullen verlaten.
Monica hief ongeloovig de schouders op.
‘Thans zyt gy, Huibert, bykans veertig jaren oud; de reis, de vermoeijenis, de ellende onder vreemde menschen, wier tael en gebruiken gy niet kent, het harde werk zullen u vroeg verouderen; gy zult altyd achter de fortuin loopen, gelyk achter uwe schaduw, en, bedrogen in uwe hoop, sterven - snakkend van verlangen om den toren van ons dorpje nog eens te mogen terugzien.
Huibert was ongeduldig geworden; hy ging ontevreden heen, doch bleef op eenigen afstand staen.
‘Ik had wel gedacht, zeide Monica, dat de oude eenen stok in het rad zou komen steken. O, die gevloekte boom! ging zy voort en wierp een brandenden blik naer den majestueuzen beuk, even als Huib eene poos te voren er de vuist naer uitgestoken had.
| |
| |
Vader Broncke zat alleen; de tranen liepen hem over de wangen. Op dat oogenblik kwam de kleine Heva van den vyver terug en vloog juichend naer haren grootvader; maer toen zy den ouden man zag weenen, ging de vrolykheid van het blonde wichtje over.
‘Grootvader, waerom weent gy? vroeg het kind vleijend.
- Heva, myn kind..... Ach, gy zult my niet verstaen.
- Zeg het my, grootvader! hervatte het meisje, op smeekenden toon. Ik zal luisteren - goed luisteren.
- Zoudt gy gaerne uit ons huis weggaen, Heva?
Zoudt gy de weide met bloemen, den beukenboom met zyne zoete nootjes, den kleinen Daniël en uwe gespelen voor altyd - altyd willen verlaten?
- Neen, kreet het kind; neen, ik blyf hier.
- Welnu, uw vader en uwe moeder willen heengaen, verre weg, naer een vreemd dorp, naer een vreemd land?
Het kind zag verwonderd naer den ouden man, en zocht naer de reden waerom haer vader en hare moeder toch wilden heengaen, en waerom dit den grootvader zoo innig mogt bedroeven.
| |
| |
‘En gy dan, grootvader? vroeg het kindje ten laetste.
- Ik weet niet wat men met my, armen blinde! doen zal. Ik wenschte wel hier te blyven, Heva; want haest zullen de zwarte mannen komen, gelyk voor uw broêrke.....
Heva knikte, ten teeken dat zy zich de begrafenis van haer broêrke zeer goed herinnerde.
‘En die zullen grootvader ginder brengen, op het kerkhof! ging de oude man voort.
- Neen, grootvader! weende het kind; neen, gy moet niet sterven. Ik blyf by u, en ga niet meê naer dat vreemde dorp.
- Arm kind! nokte de grysaerd; hadden de ouders die zoete gehechtheid nog aen den geboortegrond.....
- Grootvader! riep eensklaps het kind, daer komt de arme Thecla aen. Wat ziet zy er bleek en vermagerd uit!
- Nog eene martelaresse op deze wereld! zeide de oude Broncke, als tot zichzelven. Vraeg aen vader eene aelmoes voor haer, Heva.
Het kind huppelde naer Huibert: de arme vrouw, welke Heva zoo even genoemd had, zag het en bleef, | |
| |
op eenige schreden van daer, den uitslag van de vraeg van het lieve wichtje afwachten; doch Huibert weigerde barsch, en somber ter aerde ziende, verdween hy achter de schaepskooi.
Heva zag hem met een bedrukt gezigtje achterna, en liet haer lipje tot schreijen hangen.
‘God! had de oude blinde met huivering gezeid, toen hy het barsche antwoord van zynen zoon hoorde; dit is de eerste mael, dat er eene aelmoes geweigerd wordt aen de hoeve met den Witten Schoorsteen. Toen ik mynen zoon aen die arme vrouw eene aelmoes hoorde weigeren, toen was het my alsof men deze reeds aen my zelf weigerde; want als allen vertrokken zyn, zal ook welligt de bedelstaf myn toevlugt worden..... Bedelen of met hen vertrekken..... Neen, wy blyven hier, Heva en ik, en de goede menschen zullen de weigering van de aelmoes op ons niet wreken.....
Diep zuchtend stond de grysaerd op; Heva kwam liefdevol toegesneld, om zyne onzekere schreden te geleiden, en nog met de gedachten bezield, welke zoo even by hem waren opgekomen, klampte de blinde zich vaster dan ooit aen het meisje.
| |
| |
Den volgenden morgen stond de kleine Daniël onder den beuk, en op eenigen afstand van den vyver, waerin de boom zyne kruin spiegelde.
De knaep had een grooten klomp onder den arm, waervan het bovenste gedeelte regelmatig afgesneden was - dat was het schip, hetwelk hy aen Heva beloofd had. In het midden stak een eikenhouten stokje - dat was de mast. Daer tusschen hingen witte papiertjes - dat waren de zeilen, en op den top van het houtje, klaterde een goudpapieren vaentje - dat was het wimpel.
De kleine krullebol wachtte zyne vriendin. Blonde Heva verliet welhaest het huis met den Witten Schoorsteen, kwam dwars over het veld heen naer den vyver geloopen, en klapte blyde in de handen als zy het mooije schip zag, dat Daniël gemaekt had. Het werd van alle kanten bezigtigd en bewonderd, en toen Daniël alles klaer en duidelyk had uitgelegd, ging hy, gevolgd door Heva, triomfantelyk naer den vyver, maekte eene lange, fyne koord aen den klomp vast - en zie, daer dreef het meesterstuk van den knaep over de effene watervlakte heen.
De kinderen lachten, schaterden, jubelden en hadden maer spyt, dat zy zich niet in den klomp | |
| |
konden neêrzetten en over den vyver laten dryven. Heva vond het zoo schoon, dat zy welhaest de beloften vergat die zy aen grootvader gedaen had, en er was in de verbeelding van het kind niets zoo schoon meer dan een schip.
Nu vertelde Heva aen den kleinen Daniël, dat haer vader en hare moeder ook welhaest met een groot schip zouden vertrekken, naer een ver - heel ver gelegen dorp. Daniël hield een oogenblik stil met het schip voort te trekken, en vroeg nadenkend:
Naer welk dorp?
Het wichtje zag den knaep sprakeloos in de oogen. Het kende zelve dat dorp niet; het wist enkel, dat men ook moest schipjevaren wilde men er komen.
‘En zult gy ook weggaen? hervatte Daniël.
Heva knikte met het lieve blonde hoofdje: het varen met een groot - heel groot schip lachte haer zoo vriendelyk toe!
Nu werd het kleine schip aen den kant getrokken, en men ging naer het nieuwe land varen, waervan Heva gesproken had. Men verbeeldde zich dat het aen den anderen kant van den vyver lag. Heva bragt eenen meikever aen en zette hem aen boord - dat | |
| |
was haer vader; Daniël ving eenen vlinder en neep het beestje half lam, om te beletten dat het zou gaen vliegen - dat was moeder Monica. Daerna zette hy er nog eene kleine, lieve goudvlieg by - dat was Heva. Dan voer het schip weg, door de fyne koord getrokken en de kinderen juichten, toen, eene poos nadien, de lading behouden aen den anderen kant van den vyver kwam.
Nadat zy eenigen tyd gespeeld hadden, kwam Huibert langs den vyver. Hy had een donkeren blik op de twee kinderen geworpen en zyn hart had gebonsd, toen hy hunne naïve gesprekken over het vreemde dorp, aen de overzy van den vyver, hoorde. Huibert nam onstuimig kleine Heva by de hand en verliet den beuk, zonder Daniël een woord toe te spreken. Deze stond geruimen tyd zyne kleine vriendin naer te zien, en toen hy eindelyk de hoop moest opgeven dat zy zou terugkeeren, trok hy het schip uit het water, nam het vaertuig onder den arm, en sloeg den weg naer zyne wooning in - altyd met het zoete vertrouwen, dat Heva den volgenden dag weêr aen den vyver komen zou.
Daniël kwam te huis: de gelukkige Evert Krans zat, na een zwaer volbragten arbeid, onder den vlier- | |
| |
boom voor het huis te rusten; Begga zat naest hem en bereidde het middag-eten.
Kleine Daniël vertelde hun, dat de Broncke's weg gingen, naer een ver - heel ver gelegen dorp, en dat ze met een schip zouden weggaen, en dat ze daer, in dat vreemde dorp veel - heel veel geld zouden krygen.
Begga luisterde naer het gesnap van den kleinen jongen niet; maer Evert leende integendeel aendachtig het oor naer hetgeen de knaep zeide, en bragt het in verband met hetgeen er den vorigen dag onder den beukenboom gezeid was. Eene sombere gedachte deed zyn voorhoofd rimpelen, en terwyl hy diep zuchtte, mompelde hy:
Het kind dat buyten spelen gaet,
Seyt hoe het in den huyse staet.
Evert vertelde aen zyne vrouw het nieuws van den vreemden heer, en wat men des zondags zoo al wonderlyks gezeid had over Amerika en zyne rykdommen, en hy voegde er by, dat gewis de hebzucht den armen Huibert zoo somber en zoo menschenschuw hadden gemaekt.
‘Dwaze! zegde Evert; wat zal hy in zyne hoop | |
| |
bedrogen worden! Ik wensch van harte dat vader Broncke hem de waerheid zal doen gevoelen van de gouden spreuk:
- Ja, dat hoop ik ook! het er Begga op volgen; maer als Monica iets in het hoofd heeft, dan zal er dit zoo gemakkelyk niet uitgepraet worden.
- Omdat zy de broek draegt! zeide Evert, terwyl hy een schalkschen blik op zyne vrouw wierp; en gy weet wel, lieve, wat ik u gisteren nog voorlas:
Alwaer de spinrock dwinght het sweert,
Daer staet het qualick met den weert.
Begga lachte.
‘Als Huib een man was, hy zou naer de woorden van zynen ouden vader luisteren, en zich door de dwaze grillen zyner vrouw het hoofd niet laten op hol brengen. Zie, Begga, dat zal ons zoo ligt niet gebeuren; daer ben ik zeker van. Wy trouwden elkander uit liefde en namen zonneschyn en regen aen, zoo als de lieve God dit ons zond. Hadden wy weinig - wy zegden ‘in Gods naem.’ Hadden wy | |
| |
veel - wy dankten den hemel en dachten op den dag van morgen.....
- Dat is waer!
- Ja, lach maer; doch dat zeg en meen ik: ik zou myn levensgeluk niet willen ruilen tegen het gelukkigste lot van de aerde. Ik zou myne vrouw niet geven voor.....
- Ja, hoe hoog schat gy uwe vrouw wel? lachte Begga.
- Hooger dan eene Prinses van Oranje, en myn zwarten krullebol hooger dan den jongen Kroonprins, en voor dezen heb ik waerachtig eerbied - en Evert ligtte, ten bewyze, eventjes den hoed op die zyn hoofd bedekte.
- Wel gesproken! riep Begga.
- En vader Cats zegt het immers:
Geen rycker man in alle steden,
Als die met 't syne is te vreden.
Begga lachte andermael, en na Evert in de oogen gestaerd te hebben, zag zy naer den schoonen knaep, die, op eenige stappen van daer, met den grooten wolfshond in het zand rolde.
‘En echter, ging Evert op plagenden toon voort, heb ik aen dat vrouwtje al wat te schaven gehad!
| |
| |
- Dat is niet waer! viel Begga in.
- Stil maer, liefste! Gy waert al gelyk de anderen; want heel het Eva's geslacht is op denzelfden kam geschoren. In den tyd van het vryen zyn er geene gebreken; maer eenmael getrouwd:
Een jonge vrou, een meulenrat,
Daeraen gebreeckt gemeenlick wat.
- En toch waert gy blyde dat gy my hadt! lachte de vrouw op hare beurt. Lieve hemel, ik herinner my nog hoe hy door dik en dun, by nacht en dag kwam aenstappen; sneeuw, hagel, bliksem of donder schrikten hem niet af. Hy zou door de hel gevlogen zyn, om by zyne Begga te wezen.
- Ja, een verliefde is dikwyls geen redelyk schepsel Gods meer. Ik was als de rest; maer ik wist wel dat, als Begga eens myn vrouwtje zyn zou, er veel aen te polysten zou vallen.
- En aen u dan?
- Aen my ook.
- Ha, gy zyt ten minste regtvaerdig!
- Wy moesten elkander leeren kennen en dat hebben wy gedaen, en indien er al eens een donker wolkje aen onzen blauwen hemel kwam, dan dacht ik alweêr:
| |
| |
Geen wagen oyt zoo sacht en reet,
Die somtyds niet een stootjen leet.
- En nu zyn wy gelukkig!
- Drommels, ik geloof het ook, en laet het ons maer zeggen, daer heeft het perkamenten boek met koperen sloten al veel aen toegebragt! - en Evert neep de lippen vast opeen, terwyl hy de onderste vooruit bragt, en knikte beduidend met het hoofd.
- Ja, er staen wyze dingen in, zoo wel voor de mans als voor de vrouwen! liet Begga er op volgen en schalksch naer Evert ziende. Had Huibert den Bybel der Boeren, zoo als gy Cats noemt, eens aendachtig gelezen.....
Evert zag nadenkend voor zich uit.
‘Waeraen denkt gy? hervatte Begga.
- Aen Huib en Monica.
- En aen die lieve, blonde Heva, waer onze Daniël zoo gaerne meê speelt.
- En dan aen dien ouden, blinden vader.....
- Arme sukkelaer!
- Wat zal die, blind en oud, in dat vreemde land gaen aenvangen?.... Weet gy wel, Begga, dat het lot van dien grysaerd verschrikkelyk is.
- Maer hy zal hier blyven.....
| |
| |
- Hier blyven, als zyne kinderen, de naeste familie, welke hy op aerde heeft, weggaen! Wat zou hy daerenboven hier doen? Hy kan toch niet gaen bedelen, om niet van honger te sterven.
Begga zuchtte, en er heerschte geruimen tyd eene diepe stilte.
Welk verschil tusschen het huisgezin van Evert Krans en Huibert Broncke! Hier tevredenheid met het lot - daer misnoegdheid over hetgeen God hun gegeven had. Hier arbeid en spaerzaemheid - daer traegheid by den man en verkwisting by de vrouw.
Hier het huwelyksgeluk in den vollen zin des woords - daer innerlyk de tweedragt.
Hier ziet men met een hart, kloppend van geluk op het verledene - daer komen spyt en wroeging het hart doorboren, als men aen het verloopene denkt. Hier gaet man en vrouw, met het kind in hun midden, en met een gerust gemoed, het toekomende in - daer grypen de handen, met een koortsachtigen drift naer de schitterbeelden van den rykdom, die hun aen gene zy der zee worden voorgespiegeld!
|
|
Auteursrechtvrij