De drie zusters

Hoofdstuk III.
Het Klooster.

- Dat is niet verstandig van u, beste Valentine, zeide Germaine terwijl zij de hand harer zuster drukte. Men zendt ons immers toch niet naar de tegenvoeters.

- Dat is zoo, maar hoe ik mij zelve ook tot vrede poog te brengen, zoo sterf ik toch bijna van verdriet dat ik ons huis moet verlaten. Nooit, nooit heb ik gedacht dat zulks gebeuren zou. Ik ben aan alles wat mij omringt zoo gehecht.

[p. 16]

Terwijl Valentine dit zeide, wierp zij een betraanden blik rondom zich. Het landschap was oogverrukkend en het was zeer natuurlijk dat het verlaten van dat oord eene treurige gemoedsstemming moest te weeg brengen. Van het terras van het kasteel de la Richardière (want zoo als men weet hebben de kasteelen in de omstreken van Tours allen een naam) had men zelfs een gezicht op de statige torens van Saint-Gatien en ter linkerzijde kon men de vuurbaak van Roche-Corbon zien, die eene reusachtige schaduw op de nabijliggende heuvelen wierp; vlak tegenover het terras stroomde kalm de schoone en bedriegelijke Loire en op de haar omzoomende, rotsachtige heuvelen zag men een heerlijken wijngaardteelt. De amber- en amethistkleurige trossen vielen onder het snoeimes en tusschen de wijnbergen zag men aan de deur der in de rots uitgehouwen huizen vrouwen zitten, die zich met borduren bezig hielden, zooals zulks in de omstreken van Tours het gebruik is, waar alles aangenaam en gemakkelijk is zooals de luchtstreek, de levenswijze en de arbeid zelve. Op een verren afstand zag men door den lichtenden dampkring van den namiddag heen, als men de grille wendingen van den stroom volgde eene menigte bij elkander staande boomen die een toren en een groot gebouw als omsluierden; dat gebouw nu was de ouderwetsche abdij van Marmontier, het eerste klooster der Galliërs, waar alles nog aan den H. Martinus herinnerde, die door Frankrijks eerste koningen zoo hoog geschat werd; heden ten dage behoort het den zusters van Sacré-Coeur toe en telkenmale als Valentine's oog op dat gedeelte van het landschap viel, dan wendde zij haar blik ongeduldig en spijtig af.

[p. 17]

- Wij zullen van verre het ouderlijke huis kunnen zien, zeide haar Germaine om ze te troosten. Ik gevoel dat ik tevreden zal zijn als ik de kruin onze hooge populieren zal kunnen zien.

- Dat is zoo, maar zie, ik zou niet zoo treurig zijn ons huis te moeten verlaten als men er ons niet uit verdreef.

- Ik vind dat woord wat hard.

- Is het niet rechtvaardig? had men niet goed gevonden ons alle drie in het ouderlijke huis op te leiden; en heeft onze opvoeding tot nu toe iets te wenschen overgelaten? zijn wij minder onderwezen dan andere meisjes van onze jaren?

- Wij zijn niet in de gelegenheid geweest eene vergelijking te kunnen maken, zeide Germaine lieftallig

- Wees nu eens niet achterhoudend, maar openhartig; heeft mama ons niet om der wille van Angela uit het huis zoeken te werkén? Papa laat, zoo als ik zeer goed begrepen heb, ons vertrekken, omdat hij vreest dat wij hier niet gelukkig zijn; hij geeft toe die goede papa, schoon hij toch zeer veel van ons houdt.

- En mama insgelijks. Angela oefent eene soort van tooverkracht op haar uit en bovendien kan men meisjes van onze jaren, die reeds in ons dertiende zijn niet meer liefkozen, streelen en bederven zoo als een kind dat zoo oud is als Angela.

- Ik bewonder u; gij rechtvaardigt steeds eene niet te rechtvaardigen wijze van handelen. Bovendien wat ik mij herinner, dagteekent niet van lange jaren geleden; de tijd dat wij acht jaar waren is nog niet ver af, en gij zult moeten toestemmen, dat wij toen door

[p. 18]

mama noch gevleid noch gestreeld werden. Ik vraag slechts van u dat gij mij dat zult toegeven.

- Ge moet me het mes nu niet op de keel zetten of het vuur niet aan de voeten leggen, zooals papa zegt, of gij zult mij noodzaken u iets in vertrouwen mede te deelen.

- Zeg op dan!

- Nu op den dag onzer eerste H. Communie, die ook nog niet lang voorbij is, heb ik den goeden God beloofd niet meer naijverig op Angela te wezen...

- Gij waart het dus! gij vondt dus dat er redenen toe bestonden?

- Plaag mij niet; ik heb beloofd onze kleine Angela lief te hebben en mama altijd te eerbiedigen. Maak niet dat ik aan mijne belofte ontrouw worde, Valentine, bedenk dat ik ze gedaan heb, toen die goede God in mijn hart nedergedaald was.

- En hebt gij voor mij niets beloofd, zeide Valentine terwijl er een glimlach om hare lippen speelde?

- Is het dan noodig dat ik beloven moet u te beminnen? antwoordde Germaine, terwijl zij het hoofd harer zuster met beide handen vastgreep en een kus op haar voorhoofd drukte.

- Kom aan! men scheidt ons toch niet, dat is nog al een troost zeide Valentine. Ik zou er van sterven als ik mijne zuster moest verlaten!

- Houd u maar goed, wij scheiden nimmer van elkander en gij zult zien dat Marmontier u nog al bevallen zal; daar vertrouw ik vast op.

Op dat oogenblik hoorde men de schelle stem van Angela die met de kamenier aan het twisten was.

[p. 19]

- Wij zullen toch in allen gevalle vrede genieten, zeide Valentine, en lieve gezellinnen hebben en wij zullen die tooneelen niet behoeven bij te wonen waarmede Angela ons elk oogenblik verdriet aandoet.

Germaine trachte hare zuster, wier opvliegende inborst telkens in gisting geraakte op het zien van dergelijke onrechtvaardigheden, door opgeruimde woorden tot bedaren te brengen. Schoon het haar ook speet het ouderlijke huis te moeten vaarwel zeggen en vooral haar vader die zoo goed en zoo minzaam voor haar was, zoo begreep zij desniettemin dat het verblijf in het ouderlijke huis aan hare gevoelens van liefde en eerbied konde schaden welke zij onschendbaar voor hare moeder wilde bewaren en zij verheugde zich in het vooruitzicht, van eenige jaren in een vreedzaam en godsdienstig gesticht te vertoeven, onder een gelijkmatig en zacht bestuur.

- Wij zullen er beter vandaan komen, zeide zij tot zich zelve. Desanderendaags kwamen beide zusters te Marmontier aan. Germaine vond alles zooals zij het zich had voorgesteld. Valentine ontmoette er niets van hetgeen waarvoor zij beducht was geweest. De kalmte van dat schoon verblijf, de aanminnige zachtaardigheid der zusters, het godsdienstwekkende uiterlijk dier kapel, de niet jaloersche wedijver welke in de klassen heerschte, het aangename en vrolijke der uitspanningen, alles beviel aan de minnende ziel van Germaine en stortte een aangenamen vrede in het hart van Valentine en toen haar papa den eersten Donderdag na hare opname in het gesticht haar een bezoek bracht, zeiden zij hem, terwijl zij hem omhelsden.

[p. 20]

- Wij zijn tevreden, wij zijn gelukkig.

En beiden schreven een hartelijken brief aan hunne mama welks slot uit eenige vroolijke en streelende regelen aan Angela gericht, bestond.