Werken. Deel 7. Dit sijn Snideriën

III.

Op zekeren dag stond het molenrad stil en Freerik had reeds vroeg het zondagskleed aangetrokken. Op eenen bolwerp van het molenhuis, in de afspanning De Witte Halff Mane, was alles voor de bruiloft geschikt. Daar zou gedanst en gedronken worden ter eere van het jonge paar.

De vedelaar was gehuurd, de meisjes waren ‘gedaecht’ en knapen en deernen zouden geducht ‘haer voeten te dansene rueren’, en dat vooruitzicht wierp een helderen glans op Freerik's vollemaansgezicht en deed hem soms maisch lachen.

De Witte Halff Mane was een oud huis, onder in steen, boven in stevig eikenhout opgetrokken; het had beneden een venster in lood gevat, waarboven de wingert, op ruwe planken leunend, eenen luifel vormde en eene ruwe bank en tafel voor den passant overschaduwde; maar als men door de groene en verweerde ruitjes gluurde, zag men de lange witgedekte bruiloftstafel, feestelijk met bloemen overstrooid.

Op tien stappen vóór de deur der taveerne rees een

[p. 191]

breedgetakte lindeboom op, tegen wiens stam de paardenkrib stond, doch die men nu, met een paar planken daarop, in schabel veranderd had voor de speelliê.

Rustig was het rond De Witte Halff Mane; de beweging was nog altijd in en aan de oude kerk, waar het huwelijk van Goedele en Gwijde voltrokken werd, en zij, die niet in de kleine kerk of misschien niet nieuwsgierig waren, lagen op 't gras van 't kerkhof en lieten er een met linten versierd lam weiden, in afwachting dat de stoet weer verschijnen zou.

Eindelijk stormden de jongens uit de kerk, een bewijs dat de plechtigheid was afgeloopen. Toen kwam ook Jan de pijper buiten, drukte zijne roode muts met witte haneveêr op het hoofd, haalde zijn speeltuig voor den dag, en in gezelschap van den vedelaar hief hij een vroolijk deuntjen aan.

Een in 't wit gekleed meisje leidde het witte lam aan een blauw lint; een jongen droeg in eene versierde kooi twee sneeuwwitte duifjes, en liet deze op den kerkdorpel vliegen, 't geen iedereen naar boven deed opzien; de twee kinderen strooiden bloemen voor bruidegom en bruid, en andere droegen ‘vaentjes’ en ‘meykens’. 't Was recht feestelijk!

Gwijde en Goedele gingen hand in hand gelijk twee kinderen. Het bruidje hield de oogen neergeslagen, maar Gwijde zag steelsgewijs naar Goedele en neep haar soms in de hand als om haar te doen ontwaken - want het was of zij slaapwandelend naar huis keerde.

Goedele's kapje, keurig wit en fijn, bedekte hare blonde, gestruivelde haren; haar halsdoek, die met lange punten op de borst hing, was wit en van het fijnste doek; het jak, van donkerblauw fluweel, was aan de ellebogen gespleten en uit die openingen piepte het sneeuwblank linnen; de bouwen was in laken, gelijk het jak, met fluweel geboord.

Ja, ja, Freerik had de duiten niet gespaard! En wat nog

[p. 192]

het meest bewonderd werd, was het diamanten kruis, in zilver gemonteerd, dat aan een zwart fluweelen lint op de borst van het bruidje hing.

Ook Gwijde zag er flink uit: zijn kamizool was uit deugdelijk laken gesneden, en aan de knieën de broek met witte linten vastgestrikt. De bruidegom had hozen en schoenen aan, niet zooals een boer, maar den bode van den Schout waardig, en zijn vilten hoedje had voorwaar een steedschen vorm en stond kranig op het hoofd.

Achter het bruidspaar gingen Freerik en de bloedverwanten, de vrienden en buren, en toen fan de pijper ‘fiferde’ en ook de vedelboog op- neerging, dansten de kinderen vooruit, dansten buren en vrienden achterna en zongen, 't was aanstekelijk! het deuntje van de speelliê meê.

De oude pastoor, die op den dorpel der kerk stond, zag glimlachend de groep achterna, die recht naar De Witte Halff Mane trok.

Het maal, al dat gewoel, dat snateren en lachen, dat kleppen met de kan, waarin het ‘dobbel bier’ schuimde, dat fiedelen en dansen was wel vervelend voor Goedele en Gwijde. Ze ontsnapten dan ook aan dat gedruisch en gingen weer hand aan hand tusschen de klaver- en koren velden.

Allengs daalde de zon in het westen en spreidde een helderen gloed over de akkers, over den toren met gouden weerhaan en over het water, dat trillend rimpelend en door de zon bestraald, lichtschilfers opwierp, als dansten er duizenden witte vlinders boven zijne vlakte.

't Was zoo vreedzaam in die bloeiende en geurende natuur, rustig als een paradijs!