Werken. Deel 7. Dit sijn Snideriën

II.
De bedeljagers.

Eindelijk was er wat meer stilte in het kamp gekomen, en dit was het oogenblik waarop wij het in oogenschouw namen. Men rustte min of meer, in afwachting der duisternis, wanneer men eene der afgelegen hoeven der Postelsche abdij zou gaan plunderen - dagelijksch werk.

Het geritsel en het gekraak der takken deed plotseling iedereen opzien, en Mieke Faasheim verscheen. De kaartspelers riepen ‘Hoerah!’ evenals Willem de Tater. Baltzer krabbelde een vroolijk liedje op de viool als welkomgroet aan het schoone Mieke - aan freule Faasheim, de bloem van het kamp, de ster van den bohemerhemel!

Doch freule Faasheim was niet tot vroolijkheid gestemd; haar oog was vreeselijk scherp en toen zij de heidin bemerkte, riep zij met eene van gramschap trillende en uitdagende stem:

‘Er uit, zwarte tooverheks!’

Marian rees langzaam en onvervaard op; zij hield hare donkere en tintelende oogen, waarin de razernij van het wild dier vlamde, op de blonde uitdaagster gericht.

Het was lang geleden dat die twee vijandinnen niet meer tegenover elkaar stonden; de haat, zoo dacht men, was eindelijk in haar gemoed gebluscht; doch toen, in den loop van den dag, Mieke zich uit het kamp verwijderde,

[p. 85]

was de heidin nadenkend, ingetogen geworden, en zonder iets aan hare gezellen te zeggen, had zij zich op de terugkomst der blonde voorbereid: zij kende de teleurstelling, die haar in het dorp wachtte.

In die twee wilde zielen brandde de haat in lichtlaaie vlam. De heidin siste nijdig:

‘Wat wil die karonje nu weer?’

‘Waar zijt gij met mijn kind gebleven?’ riep Mieke Faasheim.

‘Wat gaat mij uw kind aan?’ spotte Marian, en in den toon harer stem hoorde men wel dat zij gelukkig was over de slechte tijding, die de blonde aanbracht.

‘Gij, gij hebt zijne schuilplaats ontdekt; gij hebt die verraden! Gij, gij hebt mijn kind doen wegvoeren!’

Marian grinnikte; er liep een booze grimlach over haar geel gelaat en de zwarte oogen glinsterden onheilspellend.

‘En had ik dat gedaan?...’ beet zij de blonde toe. ‘Het kind is weg? Wel, dat maakt mij recht gelukkig, al heeft dat mormeldier mij geenen stuiver voordeel aangebracht!’

‘Ik wist wel dat uwe hand in die fielterij, misschien wel in dien moord, stak! Ik wil uwe lafheid betaald zetten!’ en reeds blonk het mes in de hand van blond Mieke; maar ook die der heidin woelde onder de kleêren, en met een gespierden ruk kwam haar gele klauw gewapend te voorschijn.

‘Bloed om bloed!’ riep de Faasheim.

‘Zooals gij wilt!’ siste de heidin.

Daar stonden zij tegenover een, gelijk twee stieren, die met vlammend oog en snuivende neusgaten, gereed zijn elkander met hunne puntige horens op te vangen.

In het kamp had de ontsluiering van het geheim betrekkelijk weinig nieuwsgierigheid opgewekt, doch toen de messen werden getrokken staakten de kaartspelers hun spel.

[p. 86]

‘Houd den bek, zwarte heks!’ riep Corporaals Heintje, en Speks-Hannes morde iets van eeuwige ‘moelvechters’ die niet eens elkander durfden beksnijden.

‘Hoerah!’ zegde Willem de Tater. ‘Nu zullen wij eens zien wie de sterkste van de twee is. Er op los, zwarte heks!.... Kis, kis, kis! blonde freule! Kerf die zwarte feeks eens een rood kruis op haar perkamenten muil!’

Turelutje hief het hoofd op, zag eens slaperig rond en legde zich andermaal neer om zijn dutje voort te zetten. Zóó'n twisterij was immers dagelijksch werk in het kamp, en 't liep meestal op wind uit.

‘Komaan, Baltzer,’ hervatte de Tater andermaal; ‘speel nu eens een vroolijk deuntje, terwijl de messendans aan den gang is. Avant-deux!’

Zwarte Marian viel met ingetrokken nek en brullend, aan, doch de blonde ontdook den slag, die anders geducht zou geweest zijn. Het mes gleed rakelings nevens den elleboog af, en de tegenpartij ging vreeselijk weerwraak nemen, toen eensklaps de uitgezette schildwacht te voorschijn sprong en riep:

‘Vlucht, vlucht! de bedeljagers, de bedeljagers!’

Alsof de bliksem tusschen de bende gevallen was, stoof deze uiteen.

‘Vlucht, vlucht!’ riep men rechts en links.

Oud en jong was opgesprongen, niemand dacht nog aan zijnen kameraad, en als de bieën voor eene regenvlaag, waren mannen en vrouwen eensklaps in het kreupelhout verdwenen. Men hoorde een oogenblik takken slaan, takken ritselen en stemmen in de verte wegsterven.

De heidin was de laatste, die het veld ruimde; vlug als de panter sprong zij door het hout, over gevelden boomtronk en diepe gracht heen, altijd het mes, door het bloed der blonde roodgekleurd, in de hand. Zij hoorde in de verte het geroep der jagers, het geblaf der honden, het

[p. 87]

slaan der takken in het hout: het gevaar naderde dus meer en meer.

Een roode dog, met schuimenden muil, sprong plotseling te voorschijn en de heidin had schier den tijd niet, zich achter een zwaren boom te verschuilen. De hond schoot brullend toe, scheurde met zijne nagels den rooden mantel en plantte te gelijkertijd zijne scherpe tanden in het been.

Marian verloor hare tegenwoordigheid van geest niet, zwaaide bliksemsnel het mes, en met een geweldigen ruk opwaarts, reet zij het razende dier den buik open. Huilend spartelde de dog achterover en hij rochelde zijnen doodsreutel, eer de heidin in het bosch verdwenen was.

Onverpoosd zette zij de vlucht voort. Slechts na geruimen tijd te zijn voortgeloopen, hield zij stil; hare borst ging als een blaasbalg op en neer; de gele wangen waren roodgekleurd: zij luisterde en hield den hijgenden adem in.

In de verte dacht zij nog menschenstemmen en het geblaf der honden te hooren, die gewis haar spoor waren bijster geworden. Eindelijk werd alles stil; Marian hoorde niets meer dan het gemurmel der kleine beek, die naast haar tusschen takken, stronken en steenen klaterde, en boven haar het geruisch van den wind door de boomtoppen, alsof ook dààr eene beek stroomde.

De wonde, door den beet toegebracht, deed haar vlijmend pijn; haar gezicht was er door verwrongen, en het been trekkend bereikte zij het water. Op den boord deed zij haren schoen uit, waarin het bloed overvloedig zijpelde, waschte den beet, en het koele water bracht verlichting aan. Dan scheurde zij eenen reepel van haar onderkleed en omzwachtelde de wonde.

Nergens was eenig spoor van eenen harer makkers op te merken: iedereen had zijn eigen weg gekozen, doch allen waren in de richting der grenzen verdwenen.

Toen het donker werd was de beidin op de vlakte. Op korten afstand van haar lag wel is waar eene hoeve, die

[p. 88]

zich als een zwart monster, met twee vurige oogen op den horizon afteekende; doch zij durfde 't niet wagen daar hulp te vragen. Het geblaf van den bandhond deed haar huiveren.

De volle maan steeg op, goot haar licht over het eenzame landschap en schiep donkere schaduwen, die scherp tegen de nevelige lichtvakken afstaken. Boven de bosschen rezen de torens der oude abdij op; hunne schaliëndaken glimden en de gouden haan blonk als eene ster - voor de heidin eene noordster.

Al hinkende ging zij in die richting.

Mieke Faasheim had, in de vlucht, de richting op Arendonk gekozen, dezelfde die zij in den loop van den dag volgde, de schemering was gevalllen toen zij den aardeweg bereikte, die naar het dorp liep; daarbij de toren, met zijne hooge en scherpe spits, was nog vrij duidelijk zichtbaar in den avondnevel.

Ook zij stond van tijd tot tijd stil, en luisterde met ingehouden adem of er geen onraad opdaagde. In de verte hoorde zij een dof geklots: 't was of er ruiters naderden. Weldra onderscheidde zij den hoefslag duidelijker en zelfs meende ze een luid gezang te vernemen.

Snel week de vluchtelinge terzijde van den weg in het kreupelhout, en zag weldra drie cavalieren, welke den zandweg volgden. 't Moesten vroolijke gasten zijn, want een hunner zong een lied, galmend over de vlakte:

‘Corydommeke was moe van 't jagen’

en de anderen lachten luidkeels.

De zwerfster zag scherp toe door het loof, en toen de ruiters tegenover haar gekomen waren, kon zij slechts met moeite eenen uitroep bedwingen. Zij meende ze alle drie te kennen of liever gezegd, zij kende ze wel degelijk.

[p. 89]

Hij, die lachend voorop reed, met een sargieën mantel om, was immers Hannes, alias Kieselaar Hannes of Hanneske zonder Schieber, ‘oud - zegt de verraderlijke Lyste - omtrent 40. Jaren, smal en licht van Postuur, ront van Tronie, zwart gekruld van Haar, zwart van Oogen, blank van Vel en dun van Handen. Dezelve is een Beurse-snyder, draagt gechambereerde Klederen, ryt te Paart, heeft enige knegts, welke zijne Cameraden zijn.’

Hannes, wie weet onder wat adellijken titel verborgen, kwam gewis uit Holland, waar hij de harddraverijën, toen dààr reeds volop in bloei, zal bijgewoond en er weer een ruimen oogst opgedaan hebben. Een stoute geparfumeerde dief, die eene diepe minachting aan den dag legde voor al zijne collegas, wanneer zij armzalig te voet door bosch en heg moesten kruipen. Hij, hij hield er aan, zich als een ‘banjerheer’ voor te doen, was volop thuis in ‘courtoysiën’, sprak Fransch, radbraakte moedwillig het Neerduitsch, deed zich eerbiedig groeten door baljuws en drossaards, en had eene zóó geslepen tong dat gij hem uwe beurs zoudt toevertrouwd hebben.

Zij herkende ook dien onbeschaamden Beau Soleil, dien men, in de dievenwereld, spottend Stekke Peer noemde, ‘een Franschman, oud omtrent 45. Jaren, dik en zwaar van Postuur, blond gekrult van Haar, groot en graau van oogen, wat hoog van Rug, en dik van Neus. Dezelve staat schuldig aan Diefstallen en Geweldenarijen, is soldaat geweest in het Franse Regiment van Piemont’ - een bluffer, een grootspreker, een vreetzak, kortom een Falstaff.

En hij die zong? O, dat was Bertus, ‘alias de Student, oud 33. a 34. Jaren, lelyk van Postuur, Pokdalig van Tronie, hebbende bruinagtig Haar en eene Akense Spraak; dezelve is schuldig aan Huisbraken, Diefstallen en Geweldenaryen, maakt valse Passen, spreekt ook Latyn en is uit Duinkerke gedeserteert van het Regiment Franse Ierlanders.’

De drie cavalieren waren blijkbaar niet bang de aandacht

[p. 90]

der bedeljagers op te wekken; zij zaten immers te paard, waren onder hunne ‘voorname’ kleeding goed gewapend, hadden voortreffelijke passen, droegen klinkende namen, die al de gerechtsdienaars beleefd zouden doen buigen als knipmessen.

Mieke Faasheim liet de ‘suspecte’ heeren voorbijtrekken, die blijkbaar ook de onveilige gewesten der Hoogmogende staten verlieten, om hunne ‘commercie’ in de zuidelijke Staten te gaan voortzetten. Toen zij in de schemering verdwenen waren, vervolgde zij haren weg, in de richting van het dorp, doch koos de binnenwegen, door korenakkers en weiden; de toren, die nu in het maanlicht blonk, diende haar tot baak.