Logo DBNL
Het bloemengraf (1855)

Het bloemengraf

(1855)–August Snieders–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

II.

Den volgenden dag, in den voormiddag, nam pachter Daems den mispelen-stok in de hand, en ging de schuld voldoen, voor welke men hem met vervolging bedreigde.

Hy ging echter met geen opgehelderd gemoed, met geen hart vol hoop - neen! Daems dacht nu meer dan ooit aen de toekomst, aen de schulden die hem bezwaerden. De schuld aen den burgemeester was immers geene afgedane schuld; het was enkel eene verandering van schuldeischer. Daerenboven, hy had beloofd de veertien daelders al spoedig terug te geven, en niets verzekerde hem, dat hy dit zou kunnen volbrengen: hy zou misschien onwillens zich-zelven, aen het gegeven woord moeten te kort schieten.

Doch laet ons het schrikkelyke voorgevoel niet ontleden, dat het hart van pachter Daems beklemde, aengezien hetzelve

maer al te veel, in den loop onzer geschiedenis verwezenlykt werd; wy zouden alzoo onze vertelling vooruitloopen. Laet ons dus naer de hoeve aen den Houtkant terugkeeren, en de blonde Lysbeth gaen opzoeken.

De dochter van Daems had het huiswerk volbragt, en bevond zich, op eenigen afstand van de hoeve, onder de lommerryke berkenboomen, terwyl de wit en bruin gevlekte koe en naest haer de sneeuwwitte geit van Daems, aen den houtwal het spichtig gras afweidden, of zich tot aen den rivierkant waegden, om er het najaersgroen te grazen.

Blonde Lysbeth was onder het berkenloover gaen zitten, om zich tegen de zonnestralen te beschermen; doch zy hield noch de koe, noch de geit in het oog, en zelfs op het oogenblik dat wy haer bespeuren, zag zy niets van hetgeen haer omringde, zoo diep was zy in gedachten verzonken.

Zy dacht aen Frans, aen den vriend harer jeugd, en hoe dikwyls zy ook beproefde aen hem niet te denken, ieder keer kwam zyn tooverbeeld haer weêr voor den geest. Het eenvoudige kind kon maer niet begrypen, hoe hy toch de dochter van den wagenmaker boven haer had kunnen verkiezen. Wel is waer was deze schooner gekleed; zy had meer strikken en linten op de muts; zy droeg gouden oorbellen en een gouden hart aen den hals: iets wat het arme meisje vroeger ook gedragen had; - wel is waer was de wagenmakers dochter blozender, misschien..... schooner - maer zy had toch nooit die vriendschap aen Frans bewezen, welke Lysbeth hem van jongs af had toegedragen.

‘Frans, Frans! murmelde de jonge maegd binnen 's monds; gy houdt niet veel meer van my, en ik geloof zelfs, dat gy my teenemael vergeten hebt.....

Lysbeth wischte twee groote tranen weg, die op hare wangen gevallen waren, en zonder te weten waerheen zy hare schreden rigtte, stond zy op en trad onder de berkenboomen voort.

Op den hoek van een mastenbosch bleef zy eensklaps stilstaen; eene siddering liep haer over het lyf en het rood der beschaemdheid stroomde haer als een vuer over de wangen. Frans bevond zich dáér op denzelfden weg. De fyne blauwe kiel, de gebloemde doek, dien hy los om den hals had geknoopt, de bruine stok dien hy in de hand hield, deden zien dat hy op reis ging.

De jongeling was even onthutst als de maegd, en hy had zeker wel gewenscht Lysbeth niet te zullen ontmoeten. Hy had echter den moed niet om achteloos voorby te gaen, en naderend, stamelde hy verlegen en als overtuigd van zyne schuld:

‘Dag Lysbeth.

- Frans! zegde de maegd; maer elk verder woord bestierf op hare lippen. De tranen welden in hare oogen op; maer de blik, dien zy op den jongeling wierp, was welsprekender dan woorden.

- Waerom weent gy zoo? vroeg de jonge boer, die reeds weêr zynen moed voelde herleven.

- 't Is niets; antwoordde het meisje en wischte, met den grauwen voorschoot, de tranen weg.

- Oh! ging Frans een weinig trotsch voort; ik weet het wel, Lysbeth: het is, omdat ik u niet tot Koningin gekozen heb, en dat ik met Lena van den wagenmaker den dans opende.....

Lysbeth antwoordde niet regtstreeks op dat gezegde.

‘Wat heb ik u misdaen, Frans, om my te vergeten? zegde de maegd zacht, en nog altyd verlegen.

- Niets! was het even verlegen antwoord. Zie, Lysbeth, ik had het u al lang moeten zeggen; maer ik heb u dit verdriet willen sparen. Nu echter moet ik het u wel zeggen..... aerzelde de jonge Koning.

- Gy wilt zeggen, niet waer, dat gy niet meer veel van my houdt? Ach, Frans, dat hoeft gy niet te zeggen, ik heb dat reeds ondervonden. Gy wilt de vriendin uwer jeugd niet meer liefhebben; maer men kan aen zyn hart niet gebieden..... Ik, byvoorbeeld, zou het myne niet kunnen opleggen, dat het eenen anderen dan u gaerne zien zou; maer zeg my dan ten minste, heb ik iets gedaen dat niet goed of braef was?

- Neen! zegde Frans aerzelend; maer zoo als gy zegdet: men kan aen zyn hart niet gebieden.

- Ach, ik weet het wel, wat het is! Gy wilt my niet meer, omdat myn vader achteruit geboerd is. Wy bewoonen dat groote steenen huis niet meer, in het dorp, waer gy als kind en als jongeling zoo welkom waert; wy hebben geenen stal met koeijen, geene kooi schapen, geene peerden meer.....

De jongeling zag schaemrood naer den grond, en teekende met zynen stok kringen en lynen in het dorre zand.

‘Ja, 't is dat wel! ging blonde Beth, altyd op zoeten toon, voort; doch Frans, wy voor ons hebben daerop nooit gedachte gehad, toen wy nog goede boeren waren, en toen vader Hoeks nog den ossenboer geheeten werd. Ach, neen! daeraen dachten wy niet.....

Er lag een zwaer verwyt in die woorden, en hoewel de maegd het niet gezegd had met die bedoeling, vlymde het den jongeling snydend door het hart, en in zynen oogslag lag de gekwetste trots te lezen.

‘Ik heb uwe verwytingen niet noodig! onderbrak hy hevig de spreekster, en wat de Hoeksen bezitten, dat hebben zy eerlyk verkregen.

- Frans-lief! neem het zóó niet op, wat ik zeg. Ik weet heel goed dat gy ons alles hebt terug gegeven, wat vader u geleend heeft, en ik weet ook, dat wy nu integendeel schuld aen u hebben.....

- Ja, ging de jonge boer norsch voort; en daerom moest gy ook vermyden my zulke dingen te zeggen. Myn vader kan u tot den bedelzak brengen, als hy het kwaed met u wilde.

- Och, Frans! dat zal hy toch niet doen, niet waer? Daervoor zyn wy vroeger te goede kennissen geweest. Myn vader is oud en zou die schande niet verdragen. Bedelen! .... Lieve God, dat zou er nog aen ontbreken!

De arme maegd weende overvloedig, en des te smartelyker waren die tranen, nu zy aen de woorden van Frans hoorde, dat er voor haer niets meer te hopen overbleef.

‘Nu, nu! zegde de jongeling altyd even trotsch, en op

dien toon van bescherming, welke meer kwetst dan wel zalft; wy zullen het zóóver nog niet laten komen; de Hoeksen weten wat zy doen en laten moeten.

- O, ik wist wel, Frans, dat gy het zoo erg niet meendet! liet de maegd er nu zacht en met eenen glimlach, door hare tranen heen, op volgen.

- Nu, Lysbeth, goeden dag! en met deze woorden stapte de jonge boer over den zandweg voort, zonder twyfel te vreden, dat hy zynen weg mogt voortzetten. Hy verhaestte den stap zelfs, om des te eerder uit het gezigt der arme verlatene te zyn.

Deze laetste zag hem snikkend achterna, tot dat hy aen den hoek van het mastenbosch verdwenen was.

Alles was dan voorby; geene liefde, geene hoop meer! De bezorgdheid van den knaep tot het kind was vergeten, en nog meer de beloften, die de jongeling aen de maegd gedaen had. Waer was nu dat schoone, nieuwe steenen huis; die ruime stalling met glimmende koeijen, met twee bruine paerden; die kooi, met witgewolde schapen en lammeren, waervan Frans zoo dikwyls aen zyne Lysbeth gesproken had? Waer was nu dat huisgezin, dat zy eenmael gehoopt hadden zamen uit te maken? En dan dat gedroomde huiselyk geluk, en die lieve kinderen, welke zy rondom zich dachten te zien spelen en dartelen, als een zegen des Heeren? ....

Beth Daems dacht daeraen echter op dezen oogenblik niet: de toestand haers vaders tegen-over den ouden Hoeks hield haer alleen bezig, en het was eene marteling voor haer hart

te moeten denken, dat ook de gewezen gebuer en vriend, dat Hoeks onbarmhartig genoeg zou zyn, om haren vader te manen, te dreigen en eindelyk te vervolgen. Zy zouden dus nog armer moeten worden, dan zy nu waren! Lysbeth had nog wel een oogenblik op den armen Jeurie gedacht; maer die ook had toch geene goudmyn tot zyne beschikking, en ongetwyfeld had de dwerg reeds zyn laetsten penning in de hand van den ouden Daems gelegd.

Droomend aen de zwarte toekomst, dreef Lysbeth de verzadigde koe en geit naer de hoeve terug. Nauwelyks was zy in huis, of er klonk eene flauwe en klagende stem buiten de deur. Die stem bad - bad smeekend: Onze Vader, die in de Hemelen zyt.

Beth Daems naderde het venster, en zag voor de deur twee kinderen staen, de handjes zaêmgevouwen, de oogskens vol tranen, en nauwelyks lompen genoeg op het lyf, om de naektheid te bedekken. Zy vroegen, in naem van den hemelschen Vader, eene aelmoes. Het meisje zuchtte diep, en wierp eenen blik rondom zich: ‘Niets te geven! mompelde zy, en toch - zy hebben honger.....

De jonge maegd opende de deur, en deed de arme kinderkens binnentreden. Wat zagen zy er verarmoedigd, bleek, mager en ziekelyk uit! Er kwam een glimlach over het bleeke wezen van het oudste, toen het de stem van Beth hoorde zeggen: ‘Kom er in, kleinen!’ Zoo vriendelyk was men misschien nog aen geen enkel huis geweest.

‘Och, zegde het oudste kind, zyn zusterke by de hand

houdende; wy hebben honger..... Een stukske brood om Gods wil!

‘Brood! weêrklonk het in de gevoelige ziel van Beth Daems: wie weet of uw oude vader binnen kort niet, even als die kinderen, om eene broodkorst zal moeten bidden! - en naer de kast snellende, nam zy er den laetsten brok uit, dien er zich in bevond.

‘Daer, zegde zy, daer! Eet, zoo veel als gy wilt en bidt God voor ons, arme kleinen!

De beide kinderen vielen hongerig op het stuk brood, waerby Lysbeth eene kom warme melk gevoegd had. De glans van genoegen blonk in hun oog, en hunne magere vingers grabbelden nog naer de laetste kruimels. Toen zy het brood verslonden hadden, zagen zy de goedhartige Beth dankbaer in de oogen; doch wy zouden moeijelyk kunnen onderscheiden, by wie het hart het warmste, het vrolykste klopte - of by de kinderen, of by het meisje.

Weldoen stort een zoo zoet gevoel in het hart, en dat ondervond de maegd op dit oogenblik meer dan ooit!

‘Waer komt gy vandaen, kinderen? vroeg Lysbeth met belangstelling.

- Van ginder! zegde de jongen en wees met zyn vingerke naer de deur, aen welken kant hy dacht dat zyn ouderlyk huis lag.

- Van waer?

De twee kinderen zagen het meisje met groote oogen aen; doch wisten niet wat antwoorden.

‘Hoe heet uw vader?

- Wy hebben geen vader! gaf het jongske ten antwoord.

- Is hy dan dood?

Het kind knikte.

‘En uwe moeder dan?

- Ons moederke is ziek, zegde het kleine zusterke.

- Ja, voegde het oudste kind er by; en toen zegde ons goed moederke, dat wy aen de brave menschen wat brood moesten gaen vragen, want dat zy er geen meer had.

- En zyt gy daerop gegaen?

- Ja, maer men gaf ons zoo weinig - zóó weinig, dat wy altyd honger hadden, en naer ons huis terugkeerden; maer moeder had ook geen brood meer.....

- Moederke lag te bed, merkte het zusterke op.

- Ja, en toen zyn wy samen op het bed gekropen, en moeder heeft ons toen lang - heel lang in hare armen gehouden. Zy weende en kuste ons, en zegde dat wy nog maer eens moesten gaen, en aen de deuren der hoeven bidden.....

- Arme kinderen! zuchtte Beth.

- Toen wy op den dorpel van ons huis stonden, riep ons moederke ons nog eens terug, en zegde ons naer haren broeder, den pachter Hoeks, te gaen.....

- En zyt gy er geweest? vroeg Lysbeth aerzelend.

Het kind knikte, ten teeken van ja.

‘Maer men heeft ons weggejaegd, voegde het er by.

De maegd sidderde. Zy herinnerde zich inderdaed, dat de oude Hoeks eene zuster had in een naburig gehucht, die een

ongelukkig huwelyk gedaen had, met den smokkelaer Zwarte Jan, en aen welke het ook verre van voorspoedig ging. ‘O, dacht zy, als men voor de kinderen van zyn eigen bloed geene erbarming heeft, wat moeten wy, die hem vreemd zyn, dan nog op erbarming van dien man hopen.

‘Maer men zal u niet gekend hebben? waegde Lysbeth nog te zeggen.

De kinderen wisten die vraeg niet te beantwoorden, en bleven sprakeloos staen.

‘En gaet gy nu niet naer uw moederke, als de avond valt? zegde het meisje andermael.

De kinderen knikten.

‘Maer wy weten den weg niet meer, ging het oudste voort. Wy zullen, als het te donker wordt, wel een plaetske vinden in het hooi van eenen stal of eene schuer, en daer slapen tot morgen.

- Neen, neen! zegde Beth diep aengedaen; dat wil ik niet. Als myn vader thuis komt, zullen wy u by uwe moeder brengen. Arme kinderen! gaet daer wat op de bank zitten.

Op die woorden werd de deur geopend en pachter Daems trad binnen. Zyn gelaet drukte eene sombere gemoed-stemming uit, en dat werd nog des te blykbaerder door den zucht, die aen zyne borst ontvlood. Hy groette nauwelyks zyne dochter, en zag de arme kinderen niet, die in den hoek van den haerd op de bank zaten. Lysbeth ging met een onrustig oog de beweging haers vaders na.

‘Geef my een stuk brood te eten, dochter! zegde Daems op een somberen, maer toch zachtaerdigen toon.

By die woorden liep er Lysbeth eene siddering over de ledematen: zy had het laetste brood aen de hongerige kinderen gegeven!

‘Hebt gy veel honger, vader? waegde het meisje aerzelend te zeggen.

- Hoe kunt gy dat vragen, Lysbeth. Ik heb een groot deel van den dag gegaen. Ik ben niet alleen by den burgemeester geweest; maer ik heb al de persoonen bezocht, met welke ik iets in onze zaken te regelen heb.....

- Het is, dat.....

- Welnu, wat is er? hervatte pachter Daems onrustig.

- Ik heb het laetste stuk brood aen die arme kinderen gegeven. Ach! word niet kwaed, vader, ik had op u niet gedacht.

De oude man wendde zich om, en zag peinzend naer de arme kleinen. Hy scheen hunne bleeke en vermagerde gezigtjes, de vodden die hunne ledematen ter nauwernood bedekten, gade te slaen. 't Was smartelyk om aen te zien, en Lysbeth bemerkte genoeg aen de uitdrukking van zyn wezen, dat Daems hare handeling goedkeurde. Pachter Daems sprak van geen brood of van geenen honger meer: hy vernam integendeel, met belangstelling, naer hetgeen die kinderen betrof, en stemde het ontwerp zyner dochter in, om ze naer het moederlyke huis terug te brengen.

Hoe vermoeid de oude Daems dan ook mogt zyn, hy nam

welhaest het oudste kind op zynen schouder, terwyl Beth het kleine meisje op den arm droeg, en zoo geladen, sloegen die twee goede zielen den weg in naer het gehucht, waer het hutje van de zuster van Hoeks stond.

Meer dan eens moest de brave man rusten, en het peerlende zweet van het voorhoofd wisschen en dan zag Lysbeth, met een onrustig oog, de bleeke wezenstrekken haers vaders en zy vreesde den hongerdood; doch Daems stelde haer, door zynen glimlach, door eenige vrolyke woorden gerust, nam het knaepje weêr op den schouder, en stapte moedig den dorren zandweg over.

De zon was reeds in het westen verdwenen, toen de twee bewooners van den Houtkant, op het eenzaem gehucht aenkwamen. Er lagen vier of vyf armoedige wooningen, op verren afstand van elkander, in de dorre heîvlakte verspreid, en ieder hutje was ter nauwernood, door eenige voeten schralen hofgrond, omgeven.

Een enkele berkenboom, met zyne witte schors en zyn ligtgroen loover, of wel eenige bruine mastenstammen, met hun donker speldenbosch bekroond, waren de eenige afwisseling, welke de natuer er opleverde. Zoo ver het oog staerde zag men niets dan eene vale heide, die aen den westkant nog door eene gloeijende streep der zon - en verre, zeer verre aen de andere kanten begrensd was, door een nevelachtigen, donkerblauwen sluijer van bosschen.

De bewooners van zulk gehucht leven als in eene woesteny, afgesneden van de overige wereld, byna niet wetende, dat er

nog andere menschen bestaen, dan in de omstreek welke zy soms bezoeken. Hunne wereld, met al hare glimlagchen en tranen, ligt dáér in die heide; daer worden zy geboren en daer ook sterven zy. Levensbehoeften hebben zy weinige of liever geene: de hut, waerin zy woonen, hebben zy zelven opgebouwd; eene geit levert hun melk; de grond aerdappels; de heide geeft turf - opregte Robinson Crusoës1 in het midden der Kempische woestynen.

Gy beklaegt misschien die menschen, gy, die in de weelde zwemt, omdat zy duizende dingen moeten missen, die gy voor het leven onmisbaer aenziet. Beklaeg liever u-zelven, omdat gy u duizende zinnelyke behoeften onmisbaer gemaekt hebt - terwyl verleden winter misschien een uwer arme broeders, op uwen dorpel stierf..... Wees wat meer gelyk aen die Robinson Crusoës, dat is: schaf eenige van die overvloedige zinnelyke behoeften af, en gy zult het geluk hebben, menigen hongerkreet van moeder, zuigeling of grysaerd te kunnen stillen.....

Indien gy ooit onze Kempen doorreizen, en in eene van die eenzame gehuchten verdwalen mogt, vrees niets: het volk is er wel is waer arm; maer de misdaden zyn er altyd klein in getal geweest, en zelden komt de justicie er de armoede brandmerken. Als de winter al te streng is, bedelt men soms; maer men sterft er liever van honger, dan wel het gebod des

Heeren: ‘Gy zult niet stelen!’ te overtreden. Als de kinderen u verwonderd aenstaren, als de vrouwen of mannen, nieuwsgierig op uw voorbygaen, uit hunne deur loeren, dan is dit niet met een hatelyk denkbeeld, neen! 't is enkel, omdat zy verwonderd zyn - een mensch te zien.

Voor het armste der hutjes hielden Daems en Lysbeth stil.

De wanden van die wooning bestonden deels uit leem, deels uit opgestapelde heîplaggen; het strooidak was op vele plaetsen open, en gaf aen regen en wind vry spel in het huiske; de ruiten van het vensterke waren gebroken, en de vermolmde deur was meer verbrokkeld dan wel heel.

De twee kinderen hadden van verre reeds de hut herkend waer zy geboren, opgevoed en geliefd waren geworden. Zy hadden zich dan ook, op eenigen afstand, van den schouder van Daems en den arm van Beth losgeworsteld, en juichend liepen zy, op hunne bloote voetjes, naer het arme hutje.

Zy waren als de jonge vogels, wier nest door den rukwind verstrooid was geworden; maer die toch nog gaerne terugkeeren, rondfladderen en rusten op de plaets, waer zy onder het warme dons van de moeder gekoesterd werden. Hoe arm en naekt het vaderhuis ook zyn mogt, het brave hart keert er altyd gaerne in terug; slechts de booze schaemt zich de plaets, waer zyne moeder aen zyn kantelend wiegje heeft zitten waken en bidden!

De kinderen stormden de deur in, onder het blyde geroep:

‘Moederke, moederke! wy hebben zooveel gegeten; wy hebben nu geenen honger meer!

Geene stem antwoordde op dat jubelen. De hut was eenzaem en doodsch. Het turfvuer scheen reeds lang uitgedoofd; de bank aen den haerd was ledig, en uit het bed steeg geene enkele klagt op, die de aenwezigheid der moeder deed kennen. Dat belette niet, dat de twee kleintjes vrolyk door het hutje sprongen en dansten.

Middelerwyl waren de oude Daems en Lysbeth aengekomen; zy hoorden het jubelen der kinderen, en beider hart klopte van zalige voldoening. Zy immers waren de oorzaek van die vreugde in de hut des armen! Doch toen zy binnengetreden waren en niemand vonden, veranderde die vreugde in onrust.

Vader en dochter dachten eerst wel, dat de arme moeder uitgegaen was; maer dat toch kon ook moeijelyk zyn, aengezien de kinderen van hare zware ziekte gesproken hadden. Lysbeth zag van alle kanten rond, naderde ten laetste het bed, sloeg de lompen weg die op hetzelve lagen, en deinsde met een akeligen schreeuw achteruit.

Daer lag het lyk der moeder! ....

Zy was dan ongetwyfeld van honger en gebrek, gevoegd by hare ziekte, gestorven! Zy was alleen en verlaten gestorven, zonder zelfs de onnoozele stemmekens harer kinderen te hebben mogen hooren; zonder zelfs hun een laetsten kus op het voorhoofd te mogen drukken - die eenigste erfenis, welke zy aen hare lievelingen had kunnen achterlaten.....

Het lyk was reeds koud; de ongelukkige moest dus reeds verscheidene uren dood zyn.

‘Dat is schrikkelyk! morde Daems.

- O ja, dat is verschrikkelyk! jammerde Lysbeth, weenend. Arme moeder! hoe smartelyk zal zy om hare kinderen geroepen hebben.

- Zóó sterven, en een zóó ryken broeder hebben! .... ging Daems voort.

- Hy zal misschien haer lyden niet gekend hebben! sprak de meêlydende Beth verontschuldigend.

- Dat mag ik hopen; want ware het anders, dan schreeuwt deze dood om wraek in den hemel.

- Moeder, moeder! kermden de kinderen.

- Stil maer, lieve schaepkens! zegde de goede Lysbeth, terwyl zy in elken arm een der kinderen prangde. Weent zoo bitter niet; uwe moeder slaept, morgen zal zy weêr wakker worden.

Morgen! .... Die dag was reeds aengebroken voor die moeder; maer hy zou niet meer aenbreken op deze wereld. Die glansryke morgen scheen voor haer in een beter vaderland, en als een glinsterende geest zweefde gewis de arme moeder reeds rond den troon van God, in dat nieuwe licht, om.....

De buren, als men om den verren afstand dit buren noemen mogt, wisten niets van de dood. Gisteren had de wildstrooper de schoorsteen nog zien rooken; eergisteren had de smokkelaer zyne pyp nog aengestoken in het hutje; den dag te voren was een der bessembinders nog langs de wooning gegaen - maer van den dood der moeder wist niemand iets te zeggen.

Alleen en verlaten was zy dus gestorven.

‘En dat heeft familie; die schatryk is! zegde de wildstrooper op nydigen toon.

- Men moest dien Hoeks geeselen en brandmerken! liet er de smokkelaer op volgen.

- Neen, neen! zegde de reusachtige bessembinder; men moest hem ophangen, in zyne eigene huisdeur.

- Spreekt zóó niet, vrienden! onderbrak Daems op zoeten toon. Boven ons leeft er een God, aen wien de wraek toekomt: als Hoeks pligtig is, zal hy het oog van dien oppersten Regter niet ontgaen.

- Ja, dat hopen wy ook! schetterden eenige vrouwen uit de naburige hutten, op eene wyze die genoegzaem zegde, dat Hoeks een slecht kwartier-uers zou beleefd hebben, als hy zich voor het oogenblik onder hare handen bevonden had.

Er moest nu voor de kinderen gezorgd worden. De bewooners waren allen te arm, om hen in huis te nemen, en echter naest het lyk hunner moeder blyven, dat konden zy ook niet. Lysbeth stond peinzend, by dat wikken en wegen; eensklaps scheen eene hemelsche gedachte in haer neêr te dalen, en terwyl zy de twee bloedjes aen haren boezem gestrengeld hield, alsof zy hun engelbewaerder geweest was, riep zy uit:

‘Wy nemen de kinderen meê terug!

De oude Daems had daertegen zeker heel veel kunnen inbrengen; maer hy was te goed, te braef om niet toe te geven aen den menschlievenden inval zyner dochter. De grysaerd deed dan ook een toestemmend teeken. ‘Brood, dacht hy, is

er wel niet in huis; maer ik heb eenige stuivers overschot op het beloop der rekening, en ik zal nog wel zooveel kracht hebben, om dezen avond naer het dorp te gaen.’

Eenige oogenblikken nadien traden de twee brave Christenmenschen van den Houtkant, met de weenende kinderen beladen, weêr terug naer de hoeve.

‘Maer Beth! zegde de vader, na een oogenblik stilzwygend te zyn voortgestapt; hoe zullen wy toch in Godsnaem die kinderen te eten geven.

- Och, vader! daer zal de goede God wel voor zorgen.

- Ja, ja, dat is altemael schoon en goed; maer.....

- Daer valt my iets in, vader! onderbrak Lysbeth hem plotseling.

- Nu, wat is het?

- Indien wy eens naer den ouden Hoeks gingen.....

De glans der hoop, die eene poos het gelaet van den ouden Daems verlichtte, verdween plotseling. Lysbeth sprak voort:

‘Indien wy hem de zaek eens hairklein uitlegden, hy zou zeker meêlyden met die arme schaepkens hebben. Het is toch van zyn bloed, vader; de kinderen zyner zuster moeten hem wel nauw aen het hart liggen.

Daems werd niet uit zyne mymering getrokken. Na eenige oogenblikken liet hy enkel op de woorden zyner dochter volgen:

‘In alle geval het armbestuer kan ze niet verstooten.....


Vorige Volgende