Klaproosje en korenbloempje

[p. 34]

VI. Wat er met Crocus gebeurde. Het zieke hermelijntje.

Zoo bleef Korenbloempje dan bij Crocus en hielp haar, en al gauw deed ze het zóó handig en goed, dat de zieke dieren even gaarne door haar werden geholpen als door Crocus. Nooit vergat ze echter, 's avonds naar de witte eend te gaan en haar van alles te vertellen.

Het zieke muisje was gelukkig beter geworden.

Onder dat alles dacht Korenbloempje dikwijls aan Klaproosje, ze nam een paar vogels, die ook naar andere bosschen vlogen, in het vertrouwen en verzocht hen, eens naar Klaproosje uit te zien.

[p. 35]

De vogels hadden nog niets gevonden, maar Korenbloempje gaf daarom den moed niet op, ze zou Klaproosje nog eens terug zien, dat wist ze zeker!

Maar over één ding was ze bezorgd en dat was, dat Crocus er elken dag ouder uit ging zien en elken dag meer op haar krukje leunde. Toch wilde Crocus er niet van hooren, wat meer rust te nemen.

Eens op een nacht werd Korenbloempje wakker en zag ze Crocus niet op haar bed liggen.

‘Ze wandelt zeker in den maneschijn!’ dacht Korenbloempje en viel weer in slaap.

Bij zonsopgang werd Korenbloempje weer wakker en zag, dat Crocus nog niet in bed was.

‘Dat is onvoorzichtig van haar!’ zei Korenbloempje, ‘ik ga eens zien, waar ze is.’

Ze ging het huisje uit en zocht en zocht en riep Crocus, maar ze vond haar niet.

Eindelijk zag ze niet ver van het huisje een bloem staan, die ze daar nooit had gezien. De bloem was half verdord en het krukje van Crocus lag er naast.

[p. 36]

Op eens begreep Korenbloempje, wat er gebeurd was. Ze viel naast de bloem neer en zei zacht:
‘Crocus, Crocus: ben jij het?’

‘Ja, vaarwel!’ fluisterde de bloem en liet toen het verdorde kopje geheel hangen.

Crocus was dood.

‘Arme, arme, lieve Crocus!’ riep Korenbloempje, ‘er is gebeurd, wat je zoo graag wilde, je bent een bloem geworden, maar nu kan je er niet meer van genieten! O Crocus, laat je me nu alleen?’

En Korenbloempje lag op den grond naast de doode bloem en schreide wanhopig.

Een sijsje, dat haar daar zag liggen, kwam aanvliegen, streek met zijn kopje langs Korenbloempjes wang en vroeg, wat haar scheelde.

‘Crocus is dood!’ zei Korenbloempje snikkend.

‘O hoe vreeslijk!’ het sijsje kon niets meer zeggen, om Korenbloempje te troosten, het bleef maar met zijn kopje tegen haar aanliggen. Eindelijk vloog het langzaam weg, om het treurige nieuws aan de anderen te vertellen.

[p. 37]

Toen de dieren hoorden, wat er gebeurd was, ging er zulk een droevig gehuil door het geheele bosch, dat het treurig was, om aan te hooren, maar het deed Korenbloempje goed, te bemerken, hoeveel ze van Crocus gehouden hadden. De dieren kwamen allen aangevlogen en aangesprongen, ze konden het haast niet gelooven.

Korenbloempje wees hen toen op de verdorde bloem en stelde voor, een hekje er om heen te maken en dat met klimop te laten begroeien.

Al heel gauw was het hekje klaar en Korenbloempje leidde er klimoptakjes heen, die in de buurt groeiden.

Toen trokken de dieren langzaam en treurig af.

Nu was Korenbloempje geheel alleen en het was gelukkig, dat ze zooveel te doen had, anders was ze al te droevig geweest.

Een groote troost was het voor haar, naar de witte eend te kunnen gaan, die altijd even hartelijk was.

En Korenbloempje deed, wat ze kon, voor de zieke en gewonde dieren en niet alleen in het bosch, maar ook daar buiten, werd het bekend, hoe knap zij was en de dieren kwamen dikwijls van

[p. 38]

heel ver weg, om door haar beter gemaakt te worden. Eens gebeurde er iets heel bijzonders:

Een ekster kwam geheel buiten adem aanvliegen, ze had aan den anderen kant van het bosch een grooten optocht van dieren gezien, die uit het Noorden kwamen. Als ze het wel had, waren het de leelijkste roofdieren, die zij, de ekster, kende: hermelijnen, otters, marters en wezels! Een klein hermelijntje droegen ze om de beurt in den bed.

Toen de dieren dat hoorden, stieten ze een heftig gekrijsch en geschreeuw uit van angst. In dolle vaart renden ze aan den zuidkant het bosch uit en de zieke dieren werden uit hun holen gehaald en meegesleept, wat Korenbloempje ook zeide!....

Uit het bosch gekomen, moesten ze over



een groot water. Er gingen er zooveel te gelijk in, dat ze haast geen plaats hadden, om te zwemmen en verscheidene verdronken jammerlijk. in de eerste plaats de arme zieken!

Korenbloempje was diep bedroefd, toen een vink haar dat kwam vertellen.

[p. 39]

Het heele bosch was nu leeg, ook de vogels waren weggevlogen, alleen de witte eend zwom nog op den vijver. Korenbloempje ging naar haar toe en vroeg:
‘Waarom vlucht je ook niet weg, ben je niet bang?’

‘O neen, ik ben niet bang en ik wil bij je blijven.’

‘Dank je wel, lieve witte eend!’ zei Korenbloempje aangedaan.

Nu hoorden zij de roofdieren aankomen en Korenbloempje klom op een kleine hoogte, om ze te woord te kunnen staan.

Daar waren ze: Moeder hermelijn kwam voorop en droeg haar zieke zoontje in den bek, achter haar aan haar neven en nichten: marters, otters en wezels.

Moeder hermelijn legde haar zoontje aan Korenbloempjes voeten, maakte een diepe buiging en verzocht haar, haar lieveling beter te maken. Hij was anders altijd zoo flink en vroolijk, maar in den laatsten tijd was hij heelemaal lustellos.

‘Ik wil je wel helpen!’ zei Korenbloempje, ‘maar je moet weten, dat bijna al de dieren uit het bosch zijn weggevlucht voor je. Ik ben dus niet blij, dat je gekomen bent. Je kunt het niet helpen, maar beloof me ten minste, dat, al vindt je nog een dier in het bosch, je het met rust zult laten, jij en je familie.’

[p. 40]

‘Dat beloof ik!’ zei moeder hermelijn plechtig.

‘Dat beloven wij!’ herhaalden de otters, wezels en marters.

Toen ging Korenbloempje naar het hermelijntje, om het eens gòed te bekijken. Achter op den rug tusschen zijn witte haar vond ze een wond en het diertje hijgde koortsig.

‘De wond is niet erg,’ zei ze, ‘over een paar dagen zal het diertje wel weer beter zijn.’

Moeder hermelijn was heel blij! De marters en wezels gingen een flink groot hol graven voor den kleinen zieke. Korenbloempje behandelde zijn wond en gaf hem een drankje tegen de koorts en al gauw sliep het diertje rustig. Ook moeder

[p. t.o. 40]

[p. 41]

hermelijn en de marters, otters en wezels sliepen gauw in, ze waren moe van de reis.

Korenbloempje ging nog even naar de witte eend en vertelde haar, wat de roofdieren beloofd hadden.

‘Nu, daar zou ik niet te veel aan hechten!’ zei de witte eend, ‘het zijn roofdieren, zoodra ze een lekker hapje kunnen vinden, vergeten ze hun belofte, ik ga tenminste slapen op een eilandje midden in den vijver!’

‘Dat is verstandig!’ zei Korenbloempje, ‘en voor mij een heele rust.’