Verhandeling over de Nederlandsche dichtkunst in België, sedert hare eerste opkomst tot aen de dood van Albert en Isabella
(1838)–F.A. Snellaert–
AuteursrechtvrijFabelen.In dit tydvak was men niet ryker aen fabels dan in het vorige. Bloot vertalen is een ondankbaer werk, en niemand dacht, gelyk Lafontaine in Frankryk heeft gedaen, van de fabel nog elders dan by Esopus en Phaedrus te bestuderen, en het eigenaerdige onzer middeleeuwsche dichters na te gaen. Een nederlandsch fabeldichter zou wellicht niet beter kunnen doen dan Reinaert de Vos als punt, van | |
[pagina 246]
| |
waer hy zou willen uitgaen, te nemen. Misschien dat men dan een' nederlandschen Lafontaine zou zien opryzen. Anders zal men nooit dan meer of min gelukkige navolgers hebben, gelyk in het voorig tydvak Eduwaert De Deene en in dit, Anthonis Smyters van AntwerpenGa naar voetnoot1. Hy gaf uit: Esopus fabelen in rijm gestelt door Anthoni Smyters. Waer by ghevoeght zijn zommige stichtelijcke veerskens, van heer Guy du Fauv, heere van Pybrac, raedtsheere des konincx van Vrancrijc. Rotterdam, by Jan van Waesberghe, 1612, in-4o. Hy schreef eene vry zuivere tael. De volgende fabel kan tot proeve strekken.
De Leeuw en de Muys.
Alzoo den leeuw eens werdt in eenen stric ghevaen,
Daer hy niet wt en mocht, het welc hem zeer beswaerde,
Hoe sterc, hoe kloec, hoe wreet, subtijl en fel van aerde,
Hy immers wesen mocht, en kondet niet ontslaen.
Hy huylden, kreet en riep, hy haddet gheerne ontdaen.
Hy deed' al wat hy mocht, sijn kracht en macht niet spaerde,
Hoe hy meer sprongh en troc, meer brulde en ghebaerde,
Hoe hy den stric meer sloot, en minder kond' ontgaen.
Een muysken twelc hy eens had grooten dienst bewesen,
Quam ende beet den stric ontwee, zoo dat door desen
Den leeuw quam wt dien nood: dies hy het dancte zeer.
De kleyne menichmael wel in bequame tijden
De grooten dienstlijc zijn, wanneer sy zijn in lijden:
Betalen de weldaet wel dobbel ende meer.
|
|