75. - Pierlala.
Komt hier al by en hoort een klucht, ik zing van Pier-la - la, een
drol-lig vent-jen vol genucht, de vreugd van zijn pa - pa; wat in zijn le - ven
is ge-schied dat zult gy hoo - ren in dit lied: 't is al van Pier - la -
la, sa sa, 't is al van Pier-la - la.
Hoe zeer werd Pierlala bemind
Zy zeiden hem: hoor toe: lief kind,
Gy wordt haest meester van ons goed,
Daerom zie wel toe wat gy doet.
- ‘'t Is wel,’ zeî Pierlala, sa, sa.
Papatje, maek u maer van kant,
Ik zal my dragen zeer galant,
'k Wil met den bek in 't natte zijn,
Altijd verheugd in bier en wijn:
't Moet op, zeî Pierlala, sa sa.
Als Pierlala nu was alleen,
Hy dacht ik heb genoeg voor tween,
'k Kan met een vrouw bestaen;
En ziende een meisken naer den zwier,
Zeî: ‘wilde trouwen, lodderlijk dier?
Zeg ja,’ zeî Pierlala, sa, sa.
Hy trouwde met een zotten kop,
En heeft zijn geld verteerd;
En toen zijn schijven waren op,
Sprak hy: ‘Ik heb geleerd
Hoe dat van trouwen komt profijt;
Ziet daer, ik ben mijn schijven kwijt:
't Is op,’ zeî Pierlala, sa, sa.
| |
Als hy zijn geld nu had verbruid,
Toen wist hy geenen raed;
Waer hy om troost ging, elk was uit:
Door nood werd hy soldaet.
En aenlei op den halven man:
‘Dat 's raek’ zeî Pierlala, sa, sa.
Ziet, Pierlala stond eens op wacht,
Hy zag in 't duister van den nacht
Hy riep al bevend: ‘Qui va là?’
Maer 't spook en vraegde daer niet na.
‘Mon Dieu,’ zeî Pierlala, sa, sa.
Hy klom van angst op eenen boom,
Maer viel weêr op den grond,
En liep van daer in zijnen schroom,
Zoo veel hy loopen kond';
Zag een weerdinneken in haer deur,
Met eenen witten voorschoot veur:
‘Hier in!’ zeî Pierlala, sa, sa.
‘Sa! tap al gauw een kanne bier,
Daer greep my zoo een leelijk dier,
'k Bezwijk van angst en pijn.’
't Weerdinneken zette hem by 't vier,
En kookte een zuipken met plezier:
‘C'est bon,’ zeî Pierlala; sa, sa.
Want Pierlala had nu weêr geld,
Zijn moeiken die was dood;
Hy dacht: kon ik nu zijn hersteld
Ware ik uit de soldatery!
Wat middel om te worden vry?
‘Voyons,’ zeî Pierlala, sa, sa.
Toen hy het zuipken g'eten had,
Sprak hy: ‘Wat ben ik krank!
'k Heb aen mijn hart 'k en weet niet wat,
'k En leef geen ure lang!’
Hy maekte dan zijn testament,
Voor vriend en magen hem bekend:
‘Ik sterf’ zeî Pierlala, sa, sa.
En Pierlala lag in de kist
Al met zijn billekens bloot;
Want niemand anders dacht of wist
Hy werd begraven met den trom;
De klokken luidden bom, bom, bom.
‘'t Gaet fraei!’ zeî Pierlala, sa, sa.
Veel volk er naer de kerke kwam;
Men riep: ‘'t Is Pierlala!’
Zijn lijk men van de bare nam
De vrienden zeiden toen: Kom, kom,
De dooden keeren niet weêrom.
‘Ik wel!’ zeî Pierlala, sa, sa.
Als hy nu was in 't graf, den tijd
En hoorde dat men ging verblijd,
En dat men sloot de deur,
Hy schopte 't deksel van de kist,
En kroop er uit dat niemand 't wist.
‘'k Herleef,’ zeî Pierlala, sa, sa.
En Pierlala ging regt naer huis,
En vond zijn naeste bloed,
Zijn vrienden die met groot gedruis,
Daer twistten om zijn goed.
Elk die hem zag die stond verbaesd;
Hy greep den bezem met der haest:
‘Hier uit!’ zeî Pierlala, sa, sa.
Als Pierlala nu was hersteld,
Verzoend' hy met zijn vrouw;
Hy kwistte voorts niet meer zijn geld,
Maer leefde stil en trouw;
En als men somtijds by hem kwam,
En sprak: ‘Zy toch op ons niet gram:’
‘'t Is uit!’ zeî Pierlala, sa, sa.
XVIIe eeuw. |
|
Auteursrechtvrij