|
| |
Anna van Boulan aen Koning Hendrik.
DE Koning wrake niet, dat hem zyn Koninginne,
Uit een onwaerdig slot, en doodelyk verblyf,
Erinner haren staet, en zyn voorleden minne,
En, voor een laetste gunst, hare onschuld aen hem schryv'.
Uw hevige ongenaê, en myn gevangenisse,
Die my, zoo onverhoeds, in deze deernis smeet,
Zyn oorzaek, dat ik schier 't gebruik der zinnen misse,
Omdat ik van dit doen noch recht, noch reden, weet.
Ik weet niet, hoe ik u myn onschuld moet vertoonen.
In myne onnoozelheid is nimmer iets begaen,
Dat ik uw Majesteit mag vergen te verschoonen,
Als tegen eer en plicht of onze trouw bestaen.
Op een' en zelfden dag, in Koninglyke staten,
Genodigd tot een spel van vreugd en heerlykheid,
Word ik van 's Konings gunst, en van myn volk, verlaten,
En vind noch heul, noch mensch, die my de reden zeit.
| |
| |
Ik dacht, de Koning wil myn kloekheid eens beproeven,
En daerom leed ik dit, met weinig ongeduld,
Maer sints ik, in dit slot, myn vryheid toe zag schroeven,
Was ik, in myn begrip, verdagt van groove schuld.
Hier deed een bloedverwant, doch die my vinnig haette,
My, uit uw' naem, verwyt van myn geschonden trouw;
Terwyl hy van genade en uw vergiffnis praette,
Indien ik schuld beleed, naer waerheid, met berouw.
Indien zich 't onderzoek niet verder uit zal strekken,
Dan dat ik myn gedrag, zoo kuisch als trouw, bezweer:
Myn Koning, 'k ben gereed, de waerheid u te ontdekken,
Myn leven en myn ziel op te offren voor uwe eer.
Dat niemant echter waen', dat ik, door schuld bekennen,
Om straf te ontgaen, my zelve onschuldig zou verraên.
Laet vry veel eer, wien 't lust, aen my de handen schennen.
Uwe echte Vrouw zal nooit zoo snood een stuk bestaen.
Neen Hendrik, nimmermeer kwam Anna in gedachten
Een allerminst ontwerp of denkbeeld, tot uw hoon.
Uw liefde, aen haer betoond, had al te teedre krachten,
Dan dat zy, buiten u, iets waerdig vond, of schoon.
Nooit is een echtverbond, zoo ongeveinsd, bevonden.
Nooit Vrouweliefde zoo oprecht, omtrent haer' Man,
Nooit is doorluchter min aen hartekeur verbonden,
Als die van Hendrik en van Anna van Boulan.
Van Anna, die voorheên, vernoegd en wel te vreden,
In hare eenvoudigheid, en kleenen staet, vereerd,
Schoon van uw Majesteit geliefd en aengebeden,
In u niet anders ooit, dan Hendrik, heeft begeerd.
| |
| |
Het al te groot verschil van uwe waardigheden,
En myne, (opdat myn hart zich rondelyk verklaer',)
Is wel van my verwenscht, en 'k heb ook vaek gebeden,
Dat gy van lager staet, of ik van hooger, waer.
Ik dacht wel, dat de glansch van myn geluk, aen 't wassen
De bleeke nyd eerlang zou steken in 't gezicht,
En 't volk, dat op myn wenk en myn geboôn moest passen,
Myn doen bespieden zou, en duiden tegens pligt.
'k Heb daerom, in 't genot der Keizerlyke kroonen,
Schoon van u zelf', in trouw en echt, my toegepast,
My nimmer ingebeeld, dat zulks my zou verschoonen,
Of veiliger doen zyn, voor haet en overlast.
Ik vreesde, dat de drift van 't overmatig minnen,
Veel eer gewekt mogt zyn, door 't uitterlyk gelaet,
Dan door een teederheid en' neiging van de zinnen,
En dat, misschien, die lust wel haest zou zyn verzaed.
Een minnegloed alleen, uit jeukrig vuur, gerezen,
Door taeien wederstand, gebragt tot gragen duur,
Deed my steeds, van uw hart, de onzekerheden vreezen,
En dat gebeuren zou, het geen ik nu bezuur.
Uit een' geringen staet, ten opzicht van den uwen,
Tot Kroon- en Septerrecht, vol glans en majesteit,
Te ryzen, en myn hart aen Hendriks hart te huwen,
Heeft mynen wil verslaefd aen uw genegenheid.
Kan 't mooglyk zyn, myn Vorst, dat gy my zoud verdenken,
Dat een oneerbre lust, dat een onkuische vlam,
Die my zoo gmwelyk, voor God, en u, zou krenken,
In my, die in uw gunst had alles, oorspronk nam.
| |
| |
Laet toch, door agterdocht, uw' nyvren geest niet blinden,
Geef aen het hofgerel, dat my vervolgt, geen' voet,
Laet inzicht of belang, by u, geen' toegang vinden.
En overweeg, wat hoon men aen uw Weerhelft doet!
Heb ik, in staetlykheid van Koninglyke prachten,
Myn ronde vrolykheid niet strak genoeg verbloemd;
Ik was niet opgevoed, tot hoop van die gedachten;
Ik wist van veinzen niet, 't geen 't hoslyk leven roemt.
Zou daerom zulk een vlek uws Konings eer besmetten?
En yvert de agterdocht, zoo sterk, op uw gemoed,
Dat gy myne onschuld wilde, in eeuwige opspraek, zetten,
En, door myn' dood, uw huis bezoedelen met bloed?
Helaes! zal dan de vrucht van ons gezegend trouwen,
De aenminnige Prinses, van droefenis vergaen,
Door zulk een haetlykheid, die wis u zal berouwen,
Dewyl myne onschuld eens, in vollen dag, zal staen?
Geduchte Majesteit, ei laet u toch niet raden,
Door redenlooze drift, of opgeraepten schyn,
In 't heimlyk aengestuwd van die, met my te smaden,
Zich vleien, meer gerust en veiliger te zyn.
Voldoe myn laetste bede, en acht gy zelf my schuldig,
Ik bid het, om uw eer, en om ons eenig Kind,
Wees in dit groot gewicht, omzichtig, en geduldig,
En vorder dubble straf, indien ge schuld bevindt.
Laet my, in 't openbaer, het recht van 't volk genieten,
En voor den rechtbank gaen, die ieder openstaet,
'k Eisch Rechters, die niet zyn verheugd in myn verdrieten,
Maer 't onrecht en het recht doorzien, met wyzen raed.
| |
| |
Geen vrees of schaemte zal myne onschuld wederhou'en,
Om, in het openbaer, te doen belydenis,
Zoo ik myn Rechters mag, als liên van eer, betrouwen,
En myn betichter niet myn vonnisveller is.
Al 't geen van myn gedrag dan klaer zal zyn gebleken,
Zal u gerust doen zyn, en buiten agterdocht,
Men zal hier van, daer na, niet dubbelzinnig spreken,
Zoo 't vonnis ongekreukt, naer rechten, word gewrocht.
De druk, dien 't God behaegt in my ten toon te stellen;
Des vyands lastering, die alles kwalyk duid;
De wroeging, die uw' zin tot myn bederf doet hellen,
't Zal alles dan voldaen, gewraekt zyn, of gestuit.
Word myne misdaed dus, in 't openbaer, bewezen,
Uw hooge Majesteit zal buiten opspraek zyn,
De nieuwe minnekeur, in uw gemoed gerezen,
Zal daer door zyn gedekt, en krygen beter schyn.
Dan moogt gy, zonder smaed, die schoone op nieuw beminnen,
Die nu myn ongeluk, door tegenstand, bezwaert;
En die myn teederheid gehaet maekt, in uw zinnen?
Omdat ik myn gevoel daer over heb verklaerd.
Ik had u, overlang, haer' naem wel kunnen melden,
Maer ik verzwyg dien nog, met voorbedachten raed,
Helaes! 't geen gy begingt, moet ik onnoosle ontgelden,
En boeten, voor een stuk, waer aen gy schuldig staet.
Maer zacht elendige: heet dit uw' plicht betrachten,
Dat gy, in dezen staet, u zelve dus vergeet?
Myn liefde, die me dryft, betoont haer laetste krachten,
Verbystert myn besef, en overkropt myn leet.
| |
| |
Och! was 'er dan, om u te ontdoen, voor al uw leven,
Van uwe Vrouw, zoo 't schynt, voor u zoo groot een kruis,
Geen middel, dan dat ze op een moordschavot moest sneven,
Gehoond, gelasterd, als een schandvlek van uw huis?
Moet juist door dezen hals, van u, in teederheden,
Zoo menigmael omhelsd, het koude lemmer slaen?
Moet myn onnozel bloed, afgudzend' van myn leden,
My doen, in 't openbaer, met schand', ten grave gaen?
Doch is myn dood by u onwrikbaer, vast besloten,
En myne schandlykheid zoo noodig, in uw zaek?
'k Zal, op dit oogenblik, myn zonden niet vergrooten.
Uw' wensch niet tegengaen, met afgebeden wraek.
'k Zal tot op 't uiterste uur, voor u, genade smeeken
By de opper Majesteit, die al myn' handel kent,
Dat hy myns vyands list u niet tot schulden reken',
Of eische, van uw hand, het recht, het welk gy aschendt.
Indien gy voor Gods troon niets zwarer hebt te vreezen
Van uw onprinslyk doen en wreede handeling,
Dan 't geen u, naer myn' wensch, van my, gedaen zal wezen,
Myn ziel zou zyn voldaen, als ze uw berouw ontsing.
Maer, Vorst, bedenk u wel, dat wy eens zullen komen
Voor 't naeuwdoorzoekende oog des Rechters van 't Heelal;
Waer de onschuld geen geweld of duisterheid zal schromen,
En waer geveinsde schyn geen voorspraek vinden zal.
Daer zal, in 't openbaer, myne onschuld kenlyk blyken,
Hoe zeer de weereld nu my laster' en my scheld',
Dien schroomelyken dag zult gy, noch ik, ontwyken.
Daer zal noch rang, noch staet, voor onschuld zyn gesteld.
| |
| |
Ik ga dan, met myn' dood, uw walgende afkeer boeten,
En wensch, aen die gy mint, een beter huwlykslot.
Uwe Anna zal, of dit uw' haet nog mogt' verzoeten,
Gewillig van uw koets afstappen, op 't schavot.
Indien de laetste beê van eene, op 't punt van sterven,
By een' verstoorden Vorst ooit eenige aendacht wekk',
Zal Anna, zoo zy hoopt, van Hendrik dit verwerven,
Dat nooit haer ongeluk eens anders onheil strekk'.
Want, och! 't vergroot myn smert, van ver te moeten hooren
Hoe sommige Edelliên zyn, om myn schuld, beticht,
En dat een doodlyk lot, om my, hun is beschoren,
Opdat de schyn bestae van hunnen medepligt.
Laet toch uwe ongenaê my, my alleen, betreffen,
Die, door uw gunst alleen, van kleen ben groot gemaekt,
De speelpop van uw lust, die gy wout hoog verheffen,
Door konsten van het Hof, in uwen haet geraekt.
Zoo immermeer myn naem, in uwe gunst, kon deelen;
Zoo Anna, immer, was behaeglyk in uw oog;
Zoo ooit haer teederheid uw lust heeft kunnen streelen;
Nu wenscht zy, dat ze alleen uw afkeer dragen moog'.
Zoo niemand, in myn straf, zyne onschuld zal beklagen;
Indien myn jonge spruit, de teedre Elizabeth,
Niet zal, om 's Moeders hoon, des Vaders ongunst dragen;
Myn rust zal in myn' dood volkomen zyn gered.
'k Zal verder van myn straf bewys noch reden zoeken,
En sterven zonder klagt. Myne onbesmette ziel
Zal, in ootmoedigheid, zich Koninglyk verkloeken.
Het zy genoeg, dat u myn min niet meer geviel.
| |
| |
Indien ik nu iets heb, te vry of stout, geschreeven,
Vergeef het my, ô Vorst! ik dacht aen de oude min,
Gewoon, als uwe Vrouw en Koningin te leven,
Verklaerde zich myn hart, in ongeveinsden zin.
Of schyn ik u te laf, in myn erbermelyk klagen,
De wanhoop van de plaets, en die verandering
Valt, voor een Vrouw, in nood, bezwarelyk te dragen,
Te meer, als van de gunst haars Mans haer redding hing.
Maer zoo my uw belang, of Gods besluit, doe sterven,
Ik zal, in 't openbaer, doen zien een Koningin;
En laten, zonder klagt, of schroom, myn hals doorkerven,
Ja wachten, t' uwen dienst, den slag als een heldin.
'k Zal God, ten einde toe, om uw bescherming bidden,
U houden, buiten schuld, als myn' misleiden Man,
Ik blyf getrouw, schoon gy dit niet gelooft, in 't midden
Van al myn' tegenspoed, uwe Anna van Boulan.
|
|
Auteursrechtvrij