|
| |
| |
| |
Frank van Borselen aen Vrouw Jacoba.
UW Dienaer, die, door 't groen van slegte wilge blaêren,
(Toen in zyn nedrig huis, uw hoogheid zich liet zien,)
Zyn vlam en teederheid u moedig dorst verklaren,
Verstout zich, door een' brief, nog eens zyn' dienst te biên.
Uw heusche vriendlykheid nam dit myn stoute mallen
Alleen voor hoflykheid van vryen inborst aen,
En liet zich, zoo het scheen, dien opschik wel gevallen;
Maer echter geenszins na naeuwkeurig agt te slaen
Op 't ware doel; dewyl uwe oogen haest doorgrondden,
Dat onder dat sieraed een heimlyk oogwit zat;
Waerom ge my gebood te zeggen, uit wat vonden
Dit loof- en letterwerk zyn' eersten oorsprong had.
Hoe joeg my 't schromig hart, als ik my voelde dringen
Met zoo veel vriendlykheid en zulk een zagt geweld!
Ik zag my meenigmael van 's vyands magt bespringen,
In levens nood, maer vond my nimmer zoo ontsteld.
De liefde gaf my moed, en 't uitgestelde hopen,
Dat my nu kwynen deed in eindelooze smart,
Vermeesterde myn vrees, des lei ik voor u oopen
De lang verborge vlam van myn verliefde hart.
| |
| |
Maer, Goôn! zoo ik my heb in myn begrip bedrogen,
En zoo myn roekloosheid, te onwaerdig voor uw' haet,
Van u is aengezien met onverschillige oogen;
Daer 'k tot myn voordeel nam, uw zwygen en gelaet;
Zal wreede wanhoop steeds myn teedre ziel doorknagen,
Tot dat de liefde my doen dalen zal in 't graf.
Prinses, ei! haet my eer, want om my sel te plagen,
Is uw koelhartigheid voorwaer te wreed een straf.
Myn stout bestaen, 't is waer, is zonder reên of zinnen,
En 't onderscheid is groot van ons geslacht en stam.
Hoe? zou een onderzaet zyn Landvoogdes beminnen,
En hopen durven op belooning van die vlam?
't Is liefdes raed geweest, die heeft my doen gelooven,
Dat hare eenvoudigheid al dit verschil vergoed;
Dat zuivre teederheid alle onheil streeft te boven,
Als zy slechts niet ontaerd in al te onedel bloed.
Myne Ouders, die myn' naem en stam nu hoog doen zweven,
Zyn by 's lands Staten lang in hoog gezach geweest,
Hun ridderlyk gedrag, by d' adel zeer verheven,
Was in den oorlog, voor 's Lands welzyn, steeds gevreesd.
't Is waer, hun stam was nooit vermaegd aen Prins of Vorsten;
Maer hunne vroomheid, aie de kroon der Riddren strykt,
Is meenigmael door hen, die kroon en septers torsten,
Om brave mannendaad, met eer en goed, verrykt.
Uw grootvaêr Aelbrecht ging, nooit zonder hun, ten stryde,
Myn wapens dragen daer nog kloeke blyken af.
Myn grootvaêr, in myn jeugd, sprak dikwyls van dien tyde,
Wanneer zyn vrome raed myn deugd de sporen gaf.
| |
| |
Gy weet het, myn Prinses, hoe ik dees vrye landen,
Waer ieder Vorst naer stond, door heimelyke magt,
Na dat het hoog bestier geraekt was in myn handen,
Heb, door zachtmoedigheid, in stilte en rust gebragt.
Denk niet, Vorstin, dat ik niet weet al de ongelyken,
Van jongs u aengedaen, als een onweerbre Vrouw.
Hoe ieder van uw' staet, door allerlei praktyken,
Van echt, voogdy, of bloed, zich meester maken wou.
Schoon my 't Bourgondiesch hof, tot hoogheid, heeft verheven,
'k Weet daerom 't onrecht wel, 't geen 't bitsch geweld u doet.
Ik heb om niet te zien dees' staet den vreemdling geven,
Dus zelfs dit amt bekuipt met kwisting van myn goed.
Gy weet, hoe, sints ik de eer genoot van u te kennen,
U toegang tot al 't myn gulhertig open stond.
Hoe ik getracht heb 't volk aen uw gebod te wennen,
Den wrok te dooven die de rust des Lands verslond.
De min is heimlyk my ten boezem ingeslopen,
'k Zag eerst uw schoonheid. aen met alle onzachlykheên;
Maer 'k voelde ras myn hart tot hoop van liefde noopen,
'k Wierd moedig in myn hoop, door uwe tael en reên.
Gy hebt my meenigmael, met tranen op de wangen,
Al klagende verhaeld, vergeef het my, Vorstin!
Hoe gy gedwongen werd, aen enkle staetsbelangen
U te offren, door den echt, in weerwil van uw' zin.
Hoe heilryk noemde gy een Vrouw, wie 't mogt gebeuren
Vrywilliglyk een' man te kiezen, naer heur hart,
Daer u de min niets gaf dan reden om te treuren,
En gy uw teêre Jeugd versleet in nare smart.
| |
| |
Die tael ontvonkte my, 'k dacht dat die teedre zinnen
Van zoo verheven geest, in zoo veel minlykheid,
Tot weermin, door den tyd, wel zouden zyn te winnen,
In weerwil van geboorte en wat ons onderscheid.
Uw schoone, uw blonde jeugd, zoo vol aantreklykheden,
Die vrolykheid, geschetst in 't bloozende gelaet,
Het ryzige gestel, volmaekt van leest en leden,
't Schynt alles van de min geschikt tot vryer staet.
Uw kloek en manlyk hart, dat nooit, in ongelukken,
Gekreukt is, of zich heeft van heldenmoed ontdaen,
Zou, dacht my, nimmermeer voor magt of dreigen bukken,
Maer in gedane keur van min volstandig staen.
Mogt ik slechts van uw gunst, in 't minst, verzekerd wezen,
Geen vyand was zoo kloek, geen overmagt zoo groot,
Die my ontzetten zou, of immermeer doen vreezen,
Schoon al de Vorsten zelfs t' saem spanden, tot myn' dood.
Zoo zich uw hart voor my slechts eenmael wou verklaren,
Geen ander zou my ooit ontweldigen die buit.
Ik zou met eigen kling, in 't veld, myn recht bewaren,
Vol moed verdadigen de vryheid van myn Bruid.
Myn vreesselyke vuist zou iedereen beschamen,
Van al het eedgespan, wie 't immer wezen mocht,
Brabanders, Luikenaers, Bourgonjers, Wael, of Vlamen,
Ik tartte ze altemael, zoo 'k voor Jacoba vogt.
Gy hebt niet dan te veel, door bittre proef, bevonden,
Hoe zelden trouwe min, met staetsbelangen, paert.
Gy zaegt uw recht, door vriend en vreemdeling, geschonden,
Uw eigen volk misleid, en tegen u geschaerd.
| |
| |
Wie ziet niet, hoe veel bloeds, door 't kuipen der Partyen,
In uwe Steên, helaes! gansch vruchtloos is verspild?
Ik heb, zoo veel ik kost, die bitsche muiteryen
Van Staets- en Hofsgezind, door myn gezag, gestild.
'k Word van uw volk bemind. Gy zond myn trouwe Zeeuwen,
Zoo gy, hun Landvoogdes, u voegde aen myne zy,
Zien stryden voor uw recht, als onverschrokken leeuwen,
Ons hoeden voor 't geweld van vreemde heerschappy.
Wat vreezen wy voor magt of nieuwe tweedrachts vonken,
Myn arm is lang verstaeld, myn vyanden ten spyt.
U heeft men meenigmael in 't harnas zien geklonken,
Den veldslag winnen, door uw' voortocht, in den stryd.
Goôn! was het my gegund, met u in gulle weelde
My eens vernoegd te zien, in zoete minnelust,
Daer nimmer eenig leet de hartenlusten deelde,
En al 's lands woeden, door ons voorbeeld, werd geblust!
Of zoo de nood ons dwong om voor uw recht te vegten,
Mochte ik dan aen uw zy, en met u lot gemeen,
Te veld gaen, in den drang van uwe en myne knechten,
Die, onder ons gezicht, om eer en vryheid, streên!
Myn arm, door u gesterkt, in allerlei gevaren,
Braveerde 't grootst geweld. Of stierf ik, in den stryd,
Zoo maer een zugt uw min tot my wilde openbaren;
Myn lot, gezegend in myn' dood, wierd nog benyd.
ô Zoete teederheid, hoe streelt ge myn gedachten,
Met zagte vleiery van ongegronde hoop!
Hoe zal myne arme ziel in treurigheid versmachten,
Zoo deze liefdedrift, gestuit word, in haer' loop!
| |
| |
Geen buitensporigheid, of roekeloos vermeten,
Heeft my gevleid, met hoop van Vorstelyk gebied,
Ik heb in trotschheid nooit my zelf' zoo ver vergeten,
Dat ik niet zag, dat zulks myn hoop om verre stiet.
In tegendeel heb ik, wel duizendmael, myn wenschen
Hernieuwd, dat gy mogt zyn van nedriger geslacht.
Al 't geen men tegen my zou zeggen by de menschen,
Heb ik, om deze drift te stuiten, bygebragt.
Maer 't was onmogelyk. De min hoort naer geen reden,
Uw poesle schoonheid, die op rozewangen gloeit,
Uw deugd, vol vrolykheid, en onbedwongen zeden,
Verrukten 't jonge hart, en hielden my geboeid.
Uw gunst en goede wil is 't eind van myn verlangen,
Dewyl uw minlykheid alleen myn oog beviel.
Jacoba, mag ik slechts een lonk van min ontfangen,
Ik offer, 't uwen dienst, gewillig deze ziel.
Of schroomt gy, door die daed, het Vorstlyk huis te storen,
En op den hals te laên te groot een ongenaê?
Men zal, indien gy wilt, van onze min nooit hooren,
Indien slechts myne trouw zich met uw hart verstae.
Laet ons dan, onder ons, het teeder hart vernoegen,
En veinzen als voorheên, met onverschilligheid;
Tot ons, door beter lot, de Hemel t' saem zal voegen,
En alle tweedragt eens zal weezen bygeleit.
De zoete wellust van verborgen minvermaken
Zal ons, door wederzydsch genot en trouw, doen zien,
Dat groote zielen ook uit enkle liefde blaken,
Gelyk 't belangloos hart van ongeagte liên.
| |
| |
Ik zal dan by my zelf' met Prinsenstaetsie spotten,
Als ik by u mag zyn, in onderlinge trouw.
Het hof zal voor my zyn als een toonneel van zotten,
Waer eigenbaet regeert, met heimelyk berouw.
Ik wagt met ongeduld wat antwoord gy zult geven,
Ach! help myn teêre ziel uit haer' benaeuden nood!
Uw vonnis zal my doen in vergenoeging leven,
Of aen uw' voet geknield, verhaesten mynen dood.
|
|
Auteursrechtvrij