|
| |
| |
| |
Otto aen Poppea Zabina.
'k HEb nu, tien jaren lang, in allerlei gevaren,
Een' veegen dag gezocht, om, door een' braven dood,
Het einde van myn smert met goeden naem te paren:
Maer nooit was my 't geluk, zoo gunstig, in den nood.
't Verbloemen van dien smaed, waer door ik moest uit Romen,
Omdat uw min tot my aen Neroos hart verdroot,
Heb ik tot eer gemaekt, en doen ten beste komen,
En daer door Romens staet zelfs, met myn' naem, vergroot.
Maer nooit liet zich myn hoop zoo streelen, in myn smarten,
Dat gy, als Keizerin, Zabine, op dezen tyd,
In uw verliefde zugt, my, in gevaer zoud tarten,
En, volgens oude trouw, ontdekken, 't geen gy lyd.
Myn overkloeke geest in alle myn bedryven,
Die nooit voor iemand week, in trouwen dienst of last,
Is nu van u verkloekt, Zabina, door uw schryven.
Uw trouwe, uw teêre min, heeft Ottoos hart verrast.
Niet dat myne oude trouw, in 't afzyn, is bezweken,
Of my niet daeglyks pynt in wanhoop en geweld;
Maer dat uw teedre min van my niet is geweken,
Verbaest my, nu ge zyt zoo hoog in staet gesteld.
't Heeft, in myn ballingschap, my altyd troost gegeven,
Schoon Neroos haet alleen myn trouw tot voorwerp had,
Dat gy, door myne straf, ten rykstroon werd verheven,
Daer aengebeden waert, en 's Keizers hart bezat;
| |
| |
U zoo verhoogd te zien, zoo 't zyn kost, tot genoegen,
Deed myne ziel haer leed verkroppen, met geduld;
Ik liet my zonder klagt die smert en smaed toevoegen.
Dewyl Zabinaes wensch dus scheen te zyn vervuld.
Myne edelmoedigheid krygt dus zelfs haer belooning,
De min heerscht over 't hart, en kent noch pracht, noch staet;
Zabina laet zich niet verlokken, door vertooning,
Van ydle majesteit, maer schat die uit de daed.
U, die zoo wel beseft de neigingen van 't minnen,
Behoef ik geen vertoog, in 't lang en breed, te doen,
Wat werking ook uw brief gebragt heeft in myn zinnen;
Gy zult dit uit uw hart, meer dan myn woord, vermoên.
'k Had 's morgens juist myn' Raed, in myn vertrek, doen komen.
'k Moest my met hun beraên, in zaken van gewigt;
Wanneer ik tyding kreeg, dat een galei van Romen
Geland was, met bevel van 't Hof, aen my gericht.
Ik deed, uit heuschheid, straks den bode binnen treden,
Om 't Vaderlandsche nieuws aen myn vergadering,
Die 'k dus verplichten wou, gulhartiglyk te ontleden;
Maer hoe stond ik verzet, als ik uw' brief ontfing.
Hoe meenigmalen, Goôn! veranderde ik van verven,
Myn oog was straks bedwelmd, myn hand en harte beeft;
Zabina zoo men kost van liefde en blydschap sterven,
Gewisselyk ik had dien dag niet overleefd.
Had my de liefde niet haer list en hulp bewezen,
Ik had verraên geweest; 'k verbloemde myn gedrag,
Met eene onpaslykheid, die ieder, na het lezen
Van 's Keizers last, die niets gevaerlyks meêbragt, zag.
| |
| |
Ik zie, ik lees, en kan my zelf' nog naeuw vertrouwen,
Zoo wonder onverwagt, zoo groot is myn geluk,
Ik ken uw hand en schrift, bevalligste der Vrouwen,
Die 'k duizendmalen kus, en op myn harte druk.
De Goden zyn gedankt, die u, na zoo veel jaren,
Doen denken om uw' Man, uw' trouwen Bedgenoot;
Dat uwe liefde, niet gestuit door veel gevaren,
Hem zelf vertroosten koomt in zyne elende en nood.
Is 't mooglyk myn Poppeé, dat nu de glans en luister
Van Keizerlyke pracht niet in uw harte smoort
Een' Man, die, ver van u, verachtlyk leeft, in duister,
Van wien gy nimmermeer een blyde tyding hoort.
'k Beken 't, uw groote trouw gaet myne ver te boven,
Daer gy, als Keizerin geëerd en aengebeên,
Om Otto, dien gy zaegt van glans en eer berooven,
Noch in uw hart behoud al de oude teederheên.
Myn hart had wel voor 't uwe, in liefde, niet te wyken,
Indien 't geen waerheid was, dat, in een' staet zoo groot,
Als gy verheerlykt zyt, in drift niet te bezwyken
Een' grooter naem verdient, dan van een' Man in nood.
'k Vergroot geenszins uw' staet en hof by myn verdrieten,
Ik weet, wanneer men mint, valt alles even zwaer,
Maer gy kunt evenwel nog somtyds rust genieten,
Voor my is dit gewest vol onlust en gevaer.
Maer 'k heb myn wanhoop steeds verkleend in myn gedagten,
Omdat gy in een' staet, u waerdig, werd gesteld;
Doch nu ik u dien zie, om myne min, verachten,
Verdubbelt op myn ziel 't my aengedaen geweld.
| |
| |
Gelukkige Otto, die, in alle uw tegenspoeden,
Van 's Keizers majesteit, in 't minnen, zegepraelt;
Zabina kan alleen uw onheil wel vergoeden,
Die met haer wedermin uw' ramp zoo wel betaelt.
Rampzalige Prinses, die, om uw zuiver minnen,
U zelf van zoo veel eer en majesteit berooft,
Wat zou uw Otto niet hier na voor u beginnen,
Kost hy uw' wensch voldoen ten koste van zyn hoofd!
Wat zyn wy dwaes geweest, Prinses, in onze lusten,
Die 't wederzydsch gemoed in d' echtenstaet bezat!
Het onvernoegde hart van Nero, kost niet rusten,
In 't zien van zoo veel vreugd, daer hy geen deel in had.
Straks voelde hy zyn drift in volle vlammen blaken,
Die, noch door huwlyks band, noch vriendschap werd gestuit,
Hy wilde van uw hart zich aenstonds meester maken,
Al 't geen zyn lust hem raed, voert zyn geweld straks uit.
Maer als uw hart geenszins uw min tot my verdeelde,
Omdat uw vaste trouw bleef onverzetlyk staen,
Moet Otto, die den Vorst door argwaen straks verveelde,
Van 't hof, in ballingschap, naer 's weerelds einde gaen.
En evenwel, zoo 't schynt, is Nero niet gebleken
Die minnekracht, zoo klaer te zien, uit ons gedrag.
Gy voelde 't hart altyd voor Ottoos liefde spreken,
De min geeft nimmer toe aen hoogheid of gezag,
| |
| |
Wat wonder, Nero! 'k liet om haer wel duizend ryken,
Zoo my Zabinaes min daer voor te kiezen stond.
'k Misgunde u nooit dien glans, waer in ik u zag pryken,
Omdat ik t' huis een' schat, dien 'k meer beminde, vond.
Zabina, 'k zeg nog meer, uw groote staetsverheffing,
Schoon ik al, 't geen my lief en waerd was, gansch verloor,
Heb ik, uit zuivre min, verdragen, door beseffing,
Dat Nero tot een' staet, u waerdig, u verkoor.
Dus stond de ballingschap myn hart alleen te drukken;
Doch nu u 's Keizers min verveelt, myn afzyn smart;
Nu meerdert myn verdriet, en al myn ongelukken,
Myne onmagt en uw smaed zyn doodlyk aen myn hart.
Gy zyt het, schoone Vrouw, die liefde kost waerderen,
En hebt het meenigmael in uw gedrag betoond.
Vorst Neroos overmagt kost Otto wel braveren,
Maer myne onbreekbre trouw is steeds van u bekroond.
Hoe zoet was ons geluk! als wy, uit keur van zinnen,
In teeder echtverbond met ouderlingen stryd,
Den roem van 't Roomsche volk verdienden, in 't beminnen;
Een trouw, van Nero zelf gewraekt, uit minnenyd.
Myne onvoorzigtigheid, die my vol teederheden,
Van uwe aenminnigheid deed spreken by den Vorst,
Uw hoflykheid in zwier, uw vriendlykheid in zeden,
Ontstaken deze vlam in Neroos geile borst.
My dacht, die u verkoos moest Vrouweliefde kennen,
Dus was myn wanhoop my veel harder dan de dood;
En nogthans heeft myn ziel zich daer aan kunnen wennen,
Omdat gy, zoo my dacht, een' beter staet genoot.
| |
| |
Hoe kost ik van myn min u beter proeven geven,
'k Heb nimmermeer geklaegd in myn vernedering,
Omdat ik u ten top van eere zag verheven,
Als gy vernoegd mocht zyn, scheen my myn straf gering.
Maer zou een Dwingeland, wiens krachten zyn versleten,
By snollen van 't toonneel, en 't snoode slaefsch gespuis,
Zyn' onbeschoften aert ontwennen en vergeten,
Al was zyn liefde, schoon gezegend, in zyn huis?
Hy kan geen teederheid van 't opgesmukte vleien,
Geen Vrouwevriendlykheid van vuile hoeretael;
Geen vrygebooren geest, van slaven, onderscheion;
Een vuile snol braveert Zabina, in 't onthael.
Hy heeft nooit onderscheid van Vrouw of Hoer gevonden.
Zyn liefde is in de drift van wellust straks verkoeld.
Hy kent 't vertrouwen niet van teedre zielsverbonden,
Die wellust heeft het hart van Nero nooit gevoeld,
Men ziet de liefdedrift in 't huwlyk haest verminderd,
Omdat het vry genot de wellust straks verzaed,
Maer nooit heeft zulks den gloed in Ottoos hart verhinderd;
Nooit vond zyn teederheid in 't minnen pael of maet.
'k Heb steets, met ongeduld en ongernst verlangen,
U als myn minnares zorgvuldig opgepast;
'k Heb altyd nieuw vermaek uit uw onthael ontfangen;
Die band hield zonder kreuk ons beider zielen vast.
Hoe dikwils is ons hart, door dartelende lusten,
In liefdegloed, tot een gesmolten, in uw' schoot?
't Gevoel van teederheid liet nooit myn liefde rusten,
Uw schoonheid werd by my, door dit genot, vergroot.
| |
| |
Is 't mooglyk? kan een Man uw huwlyksbed verraden?
Dat hy voor uw paleis een hoerekuft verkiest?
Kan hy zich van uw min en schoonheid zoo verzaden,
Dat zyn verslaefde ziel, dus trouw en eer verliest?
Ik voel myn ingewand van spyt en smaed ontroeren,
Die hoon, u aengedaen, benevelt myn verstand.
Moest Otto zien zyn Vrouw hem tegen dank vervoeren?
En word die zelfde Vrouw nu ook veracht met schand?
Wreek u, zoo 't mooglyk is, Zabina, van dien snooden.
Uws Ottoos ongeduld rust ook niet in uw leed.
Men heeft tot zulk een wraek geen lang beraed van nooden.
Als 't hart verbitterd is zyn wapens haest gereed.
'k Heb my, om uwen wil, tot hier toe, stil gehou'en,
Maer nu, tot Ottoos spyt, Zabina word veracht,
Zal ik den Dwingeland zoo veele rampen brouwen,
Dat hy in Rome zelfs zal siddren voor myn macht.
Al zou het Roomsche ryk, door my, ten afgrond hellen,
'k Zal Nero, om uw smaed, aenranden, met geweld.
'k Zal u als Ryksvorstin, in eer, by my herstellen;
Uw wenschen zien vernoegd, of sterven als een held.
Gy zyt een Keizer waerd, en mint het groot vermogen;
Gy kent uws Ottoos trouw, die nimmer schoot te kort.
Hoe kan zyn grootsche ziel iet anders dan beöogen,
Dan dat gy, naer uw' wensch, door hem, verheerlykt word.
Men heeft uw' Otto wel in wellust en pleizieren
Van hof- en min-vermaek, geprezen, voor dees' tyd;
Nu zal men hem in 't veld met helm en speer zien zwieren;
Aen 't hoofd van 't stoutste volk vooruit gaan in den stryd.
| |
| |
Ik kost, om uwen wil, de pracht en 't hof verachten;
Ik heb myn droevig lot verkropt om uwe min:
Nu zal ik naer 't gebied van 's weerelds rykstroon trachten,
Alleen om u daer meê te kroonen naer uw' zin.
Zoo 'k iets op u vermag, Prinses, wees op uw hoede;
Bedwing uw fierheid wat in zulk een groote zaek.
Opdat de Dwingeland van u niets kwaeds vermoede.
Wierd ons beleid ontdekt, wy stierven zonder wraek.
Gy moogt u op den boô van dezen brief betrouwen.
Al schynt hy by den Vorst in ongemeene gunst,
Hy zal u al 't geheim van Neroos hart ontvouwen,
U redden door zyn' raed, en helpen door zyn kunst.
Kost gy, als minnares, ooit drift in my bespeuren;
Had gy, als Echtgenoot, ooit proeven van myn trouw;
Zoo gy my, tegen dank, zaegt van uw zyde scheuren,
'k Voed nog die zelfde drift, voor myn Meestres en Vrouw.
'k Zal, met myn' raed en komst, my haasten, naer vermogen;
'k Ben, met myn ongeduld, reets by u in uw hof;
Ik zal, als 's weerelds Vorst, verschynen voor uwe oogen;
Of, als uw trouwe Man, haast sneuvlen voor uw' lof.
|
|
Auteursrechtvrij