|
| |
| |
| |
Poppea Zabina aen Otto.
DAt ik nog aen u denk, en u besta te schryven,
Daer ik te Rome ben in hooge majesteit,
Waer Nero, zoo vol min als argwaen, myn bedryven
Bespied, zy u een blyk van myne tederheid.
Myn Otto, schoon ik ben tot Ryksvorstin verheven,
Myn hart word door uw min nog allermeest gestreelt,
En uw Zabina zou nog liever by u leven,
In eenzaemheid getroost, dan hier in alle weeld'.
Zoo ik my niet bedrieg, gy dacht ook nooit te voren,
Schoon myne min tot u de maet te boven ging,
Dat ik, wier lustig hart, tot grootsheid, scheen geboren,
U meer beminnen zou in uw vernedering.
Dat ik, wie 's weerelds Vorst zyn min had opgedragen,
Wie hy zyn hart, zyn' staet en zyn geheim betrouwt,
Een' minnaer buiten 's Lands zou wenschen te behagen,
In hoop dat hy voor my zyne oude min behoud.
Dat ik dit groot geheim, met duizende gevaren
Uit dit omzichtig hof, waer alles word bespied,
Met eige hand en schrift zou durven openbaren,
Hoe my de grootste staet nu zonder u verdriet.
Maer 't is onmogelyk, wanneer we slechts gedenken
Aen onzen eersten staet, zoo vol vermaeks en lust,
Dat ik my zou ontzien aen u een blyk te schenken,
Dat gy nog in de ziel van uw Zabina rust.
| |
| |
Als ik my eens verbeeld, hoe nu dit minneteken
Van uwe zielsvriendin uw' geest vermaken zal,
Wyl ik uw grootsch gemoed by myn bevinding reken,
Dan trekt my geen belang van zulk een mingeval.
My dunkt ik zie nu zelfs, hoe gy, als opgetogen,
Op 't krygen van dit schrift, verbaesd, en stom blyft staen,
Hoe gy mistrouwen zult, uw zinnen, hart en oogen.
En hoe myn teederheid u zal ter harte gaen.
'k Ben dagelyks zoo zeer vervoerd, in die gepeinzen,
Dat ik somwylen vrees, dat ik, door myn gedrag,
By Nero niet genoeg die wellust kan ontveinzen,
En dat myn somberheid hem iets doen merken mag.
't Is meenigmael gebeurd, als hy my kwam betrouwen
Zyn staets geheim, vol zorg, en vroeg myn oordeel af,
Dat ik van zyn gesprek niet één woord had onthou'en,
En, door 't verstoorde hart, een avrechts antwoord gaf.
'k Was meenigmael beducht, dat ik hem zou vervelen;
Doch Nero, steeds verliefd, duid alles op zyn min.
Zaegt gy hem eens zich zelf' in myn bedeesdheid strelen,
Gy, van myn hart bewust, schiept daer behagen in.
'k Weet wel, dit stout bestaen, kon my wel eens berouwen,
Zoo zyn vertrouwenheid tot argwaen wierd geleid.
Maer wat vermag de drift niet op 't gemoed der Vrouwen,
In teêrheid opgevoed, met hoop van min gevleid!
't Is uw wellevendheid, 't zyn uwe brave zeden,
Die, van myn teêre jeugd, my hebben steets behaegd:
't Is Neroos vuil gedrag, vol ongeregeldheden,
Waer door myn hart, van hem, zoo groot een afkeer draegt.
| |
| |
De Keizerlyke pracht schynt wel, naer myn gedagten,
Een voorwerp, dat met recht de groote zielen raekt;
Maer Nero doet my die, met tegenzin, veragten,
Omdat zyn laffe ziel my die onwaerdig maekt.
'k Min u in u alleen, uw deugden, uwe gaven
Zyn 's weerelds kroonen waerd, schoon 't lot u die niet geeft,
Het dragen van de kroon kan roem noch vreugde staven,
Zoo niet de Keizer zelf, als Keizer, moedig leeft.
'k Heb Nero menigmael misleid, wanneer ik roemde,
Dat 's Keizers naem en min alleen myn hart bezat;
Hy wist niet, dat myn geest dit dubbelzinnig noemde,
En ik als Keizer hield, die 't hart als Keizer had.
Myn Otto, 'k voel het vuur van de oude min ontfonken;
Myn teederheid verrukt, en voert my buiten my;
Myn hart, uit enkle min, voor dezen u geschonken,
Wil, dat ik u beken, het geen ik om u ly.
Dat edele vermaek, die deftige manieren,
Die zwier van ryklykheid, die minzame ommegang,
Waer mede ik my, van u, in d' echtenstaet zag vieren,
In onverzaedbre min, bleef buiten staetsbelang.
Van zoo veel heldendeugd, van zoo standvaste zinnen,
Heeft Nero anders niet dan uiterlyken schyn;
Hy weet geen grootsch gemoed, tot wedermin, te winnen,
Die op Zabinaes hart vermocht, moest Otto zyn.
Schoon ik, van kindsbeen af, door 's Moeders hoog vermeten,
De hoop van hoogen staet heb in myn hart gevoed;
De glans van majesteit myn zinnen heeft bezeten,
'k Beminde nooit den schyn des Keizers, maer 't gemoed.
| |
| |
'k Zeg niet dat gy die straf hebt, door uw schuld, gekregen;
Maer 'k zeg, gy hebt die zelf u op den hals gehaeld;
Had gy by Nero slechts van onze min gezwegen,
Hy had naer uwe Vrouw, noch uwen ban, getaeld.
Vorst Nero kost, met u, zoo groot een lot niet delen;
Hy zag wel, wat uw hart vermocht op myne ziel,
Schoon gy zyn halsvriend waert, uw byzyn moest vervelen.
Wy veinsden niet genoeg wat aen myn hart geviel.
Het boersche Roomsche volk mag myn gedrag mispryzen,
Als of myn minzaemheid gevaerlyk was geweest.
Of ik den Keizer had gelokt, door die bewyzen
Van openhartigheên en buigzaemheid van geest.
Maer Ottoos hoflykheid weet beter 't onderscheiden,
Hoe verr' de vriendlykheid kan blyven zonder schuld.
't Moest Otto zyn, die zich, door praet, niet liet verleiden,
En die de minneklap, als tydverdryven, duld.
't Is waer, Vorst Neroos drift dorst u uw Vrouw ontschaken.
Gy mist uw Vaderland, zyn vriendschap, 't hofpleizier;
Maer hy kost van myn hart zich nimmer meester maken,
Zyn hofstoet heeft op my geen kracht, by Ottoos zwier.
Wat heeft hy aen een Vrouw, die 't hart der Vrouw moet derven?
Het Huwlyk is een walg, waer liefde niet regeert.
Uw roem zal meerder troost, dan Nero vreugd, verwerven,
By die Zabina kent, of Vrouwemin waerdeert.
| |
| |
Zelf Nero, die den gloed van onze vlammen kende,
Beklaegt zich meenigmael van myn' verkoelden zin,
Doch wist hy, hoe ik u bleef minnen, zonder ende,
Hy ruilde wel van staet, met u, om myne min.
'k Heb mooglyk, door myn tael, en myn vryborstig klagen,
Den weg gebaend, dat gy, zoo ver verzonden zyt,
En schoon u, als voorheên, dit amt werd opgedragen,
't Was slechts omdat aen 't hof uw byzyn werd benyd.
Helaes! wat onderscheid ontmoet ik in dit leven,
Van Otto aengebeên, nu slechts een tydverdryf
Van Neroos doffen geest, die hem geen vreugd kan geven,
Dan door myn koestering van zyn verzwakte lyf.
Moet niet zoo laf een min myn grootsche ziel verdrieten,
Die ieder hoort, en ziet, en zonder schroom vertelt?
Moet ik het overschot van een Slavin genieten,
En zien, by 't vuilste schuim, myne eer gelyk gesteld?
Zou een vervloekte snol in kuf en hoerekotten,
Van jongs tot schand geleerd, vol schaemteloos bejag,
My, eertyds aengebeên, verachtelyk bespotten?
Myn min op 's Keizers hart braveren, dag op dag?
Zou ik hem, die zich gaet met een Slavin vermengen,
Wiens muffende adem zelfs, naer 't hoeren speekzel, stinkt,
In myne omhelzinigen, een liefdekus toebrengen?
Och, als ik dit bedenk, is 't of my 't hart ontzinkt.
In zulk een' ommegang zie ik, op schoutoonneelen,
Een opgesmukte hoer des Keizers zy bekleên,
Die hy, in 't openbaer, durft koestren, kussen, streelen.
My laet hy in 't paleis, veracht, beschimpt, alleen.
| |
| |
My, die, in Ottoos min, ten hemel werd verheven,
Wiens naem, met diep ontzach, eerbiedig werd genoemd,
Wie Otto alles plag grootmoedig toetegeven,
Wier schoonheid overal geëerd werd, en geroemd.
Het loffelyk beleid van uwe teederheden,
Dat myn gulhartigheid by alle menschen prees,
Heeft ieder een' behaegd; maer Nero kent geen reden,
Die wil zyn drift voldoen, zoo niet door min, door vrees.
Die wellust van te zien, hoe myn eenvoudig mallen,
Werd zonder agterdocht van u, myn' Man, betrouwd,
Gaf my in uwe min zoo groot een welgevallen,
Dat niets van al uw doen my immer heeft gerouwd.
Maer wat zou Nero doch, door 't vuile en slaefsche minnen,
By snarespeelsters en straetvodden uitgeput,
Dan snoô verachtlykheid van vuile zeden winnen?
Van zulk een laffe ziel heeft myne min geen nut.
Maer zacht, vervoerde drift, gy doet myn zinnen dwalen,
Geef toch geen achterdocht door u verstoord gebaer.
Indien gy wierd verspied, gy zoud het duur betalen,
Gy en uw Otto raekte in eindeloos gevaer.
Maer, Otto, 't zou u wis ook ongeneuchlyk wezen;
'k Zou van uw' eedlen geest niet schynen wel bewust,
Zoo ik in dit geheim u toonen zou te vreezen,
Schoon daer op, in dees' tyd, myn eenig welzyn rust.
Ook ducht ik niet, dat gy, door andre minneryen,
Onze oude teederheid en zuivre min vergeet,
Zabina kon zich steeds, in u alleen, verblyen,
En Ottoos teedre min verstierf nooit in zyn leed.
| |
| |
Een laf gemoed, misschien, zou voor uw' argwaen schromen,
Of Neroos min in 't eerst myn zinnen had bekoord;
Maer zulks kan in den zin van Otto nimmer komen,
Hy, die Zabina kent, gelooft haer, by haer woord.
'k Verzeker my met ernst, dat ik, in uw gedagten,
Zoo min als 't Vaderland, en 't Hof, vergeten werd.
Ik vlei my menigmael, dat ik uw teedre klagten,
In 't afgelegen Land, kan voelen aen myn hart.
Maer 'k weet niet of gy wel, dit stout bestaen, zult gissen,
En of gy van myn min wel zulk een proef verwacht.
Ik leef niet zonder u, uw onderhoud te missen,
Maekt, dat ik, stout van moed, gevaer en vrees veracht.
Doch, zoo ik eenig loon zou wenschen van myn schryven,
En zoo myn brief u heeft, gelyk ik gis, verligt,
En u verheugd, in uw verdrietige bedryven,
Zoo wacht ik, van uw hand, dien zelfden liefdeplicht.
't Kan Otto aen geen list, of ongehoorde grepen
Ontbreeken, om ook my te schryven van zyn' staet:
Hy is vol aertigheid, en in geheim doorslepen,
Hy mint, en 't is de min, die nooit verlegen laet.
'k Verlang of gy nu niet, na zulk een schamper honen,
Ook zelf eens, op uw beurt, naer wraek of grootheid zoekt;
Of gy niet, door uw deugd, u zelven tracht te kroonen.
Grootmoedige Otto, word nu door geen Vrouw verkloekt.
'k Schryf als uw Minnares, in zuivre teederheden,
In openhartigheid, als uw beminde Vrouw;
Van u geliefd, vergeefs van Nero aengebeden,
By Nero zonder lust; en zonder u in rouw.
|
|
Auteursrechtvrij