|
| |
Julia aen Augustus.
BEroemde Weereldvorst, op wiens geducht vermogen
Het machtig Roomsche volk, in weelde, roemt, en juicht;
Die duizenden bestuurt, door 't wenken uwer oogen,
Van wiens genade, zelfs, de vyand spreekt, en tuigt:
Is 't Vaderlyke hart, welks gunst ons plag te streelen,
Omtrent zyn kinders zoo vervreemd, dat zy, met lof,
In de algemeene vreugd des volks, niet mogen deelen,
En, met verachting, zyn gebannen van uw hof?
| |
| |
De gansche weereld spreekt van algemeenen vrede.
Uw wreedste vyand zelf, die rust zoekt, word hersteld;
En wy, uw kinderen, vermogen niet, door bede,
Met uwen vyand, ons te zien gelyk gesteld.
Is dan dat zacht gemoed veranderd, boven reden?
Of is Augustus niet, gelyk hy plag, van aert?
ô Neen! de weereld roemt van zyn barmhartigheden,
Zyn bloed alleen en kroost schynt, zoo veel eer, niet waerd.
't Beroemde Roomsche volk, dat, door uw wys bestieren,
Zyn' roem ziet uitgestrekt tot 's aerdryks uiterste end,
Geniet, in vrede en rust, met dertele pleizieren,
De vrucht van overvloed, die hun uw vrede zend.
Myn Moeder slechts en ik, nogthans uw eenige erven,
Verbannen van die vreugd, die ons als eigen scheen,
Zyn op een nare klip, daer wy van onlust sterven,
En 't eenig tydverdryf bestaet, in naer geween.
Verdienen wy dan niet, in 's Keizers hof, te wonen,
En daer in eer te zyn, met aenzien, staet en pracht;
Ten minsten, dat uw gunst uw kinders mocht' verschoonen,
Van op geen nare klip, in zee, te zyn gebragt.
Uw statigheid belet my schier, u toe te spreken,
Met dien geliefden naem, die elk aen 't harte gaet,
Om als Grootvader u te vleien en te smeeken;
Die naem schynt thans geheel onvoeglyk aen myn' staet.
De nare treurigheid, waer in wy ons bevinden,
Op een verlaten strand, ontzet van menschentroost,
Doet my nog eens, vol rouws en wanhoop, onderwinden,
Om 't Vaders hart op nieuw te smeeken voor zyn kroost.
| |
| |
Myn Moeder, door haer' ramp verbysterd en verslagen,
Roept wis, met hard beklag, vol wanhoop, om haer' dood.
Ik voel myn teêr gemoed, door eige smerten, knagen,
Terwyl myn Moeders leed die knaging nog vergroot.
De woeste naerheid schynt, op dees gehate stranden,
Te houden haer verblyf, wyl ieder daer voor vlied.
Men ziet hier nimmermeer of mensch of schepen landen;
't Wend alles van ons af, behalven ons verdriet.
Ach Caesar! laet u toch, door bidden, eens bewegen!
Wat vyand, schoon door u verwonnen, heeft getracht
Te winnen uw genade, en niet zyn' wensch verkregen;
Of is 't gesmeek van ons, uw kindren, zonder kracht?
Ik wil van ons gedrag geen onschuld u vertoonen;
Uw wysheid laet zich niet misleiden, door den schyn;
Houd ons vry schuldig; maer wil onze schuld verschoonen;
't Zal loutere genade, en liefde voor ons zyn.
Doch, zoo uw billykheid naer rede eens wilde hooren,
Ach! Caesar gy zoud zelf verkleinen deze schuld!
Laet slechts myn ruime tael u niet te vroeg verstoren,
Heb, met uw kinderen, toch deernis en geduld.
Wy zyn wel, ik beken 't, niet in dien pligt gebleven,
Die gy in huis woud zien, in zoo gezet een maet.
Wy hebben meenigmael misnoegen kunnen geven,
Als wy, door weelde, zyn gebragt tot overdaed.
Ach! 't is de onnoozelheid van onbezonnen Vrouwen,
Die in zoo hoog een' staet niet dachten, dat de wet,
Waer aen het minder volk verpligt is zich te hou'en,
Op haer gedrag, zoo naeuw een' regel had gezet.
| |
| |
't Bedurven tydverdryf van hof en hoofsche streken,
Dat ons, van jongs af aen, gestreeld heeft en gevleid,
Die toeleg, om gestaeg, ons naer den mond te spreken,
Heeft d' eersten grond gelegt, tot buitensporigheid.
Wy zagen, op uw' wenk, de gansche weereld passen;
Geen Vorst, of Volk, hoe groot, of 't boog voor uw gebod:
Wy zagen ons, in 't geen wy wenschten, steeds verrassen,
Al 't geen ons lustte, scheen geoorloofd, aen ons lot.
Is 't wonder, dat dit zoet de zachte lusten streelde,
In onbeslepen jeugd van 't Vrouwelyk gemoed?
Is 't wonder, dat wy zyn verlokt tot dartle weelde,
In een' verheven staet, zoo vol van overvloed?
Gy werd, gelyk een God gevierd, en allen achtten,
Als ze u behaegden, 't zich een overgroot gewin;
Wat wonder, dat wy dan, als Godekinders, dagten
Te schikken ons gedrag, naer onze lust en zin?
Het overgroot geluk, dat boven alle staten
Ons had gezet, heeft ons tot eenen strik gestrekt;
Om 't wettig spoor van eer, zoo dwaeslyk, te verlaten,
Te volgen 't snood gevlei, waer heen de neiging trekt.
My is bewust, dat gy ons dikwyls kwaemt vermanen,
Dat ons gedrag noch u, noch 't volk, behagen kon,
En dat wy ons een' weg tot straffen zouden banen,
Ten zy uw hoog bevel ons hart en drift verwon.
Maer toen werd uw beklag geweten aen uw jaren,
Als of bedaegzaemheid de losse jeugd misprees;
Ik weet, dat wy beschroomd, op uw bedreiging, waren,
Maer nimmer hadden wy voor die gevolgen vrees.
| |
| |
De vleiers van uw Hof verdreven straks dit schromen;
Augustus, zeiden zy, werd oud en zonder lust:
Nu wilde hy ook die van andren wel betoomen,
En denkt niet, dat de tyd zyn drift heeft uitgeblust.
Dus spraken zy, en 't scheen in onze wufte zinnen
De waerheid, wyl het hart, ons hier in, zelf verried.
Ach! 't Vrouwehart is teer en ligtelyk te winnen,
Wanneer 't in hare drift en lust verschooning ziet.
Nu zien wy, maer te spaê, by 't droevig overdenken
Van 't geen verleden is, hoe 't vaderlyk vermaen,
Omdat wy rekenden, dat ons geen smaed kost krenken,
Door ons verkeerd gedrag, is oneer aengedaen.
Dit doodsch en aklig hol, vol nare afgryslykheden,
Heeft reeds in ons, hoe wulpsch en dartel opgevoed,
De lust geheel gestuit, en ons gebragt tot reden.
Wy smeeken om genade, en vallen u te voet.
Wy hebben uwen toorn, door onze schuld, ontsteken,
En zyn die wreede straf wel waerdig, ik beken 't;
Maer daer ge uw kinders ziet, van droefheid, schier bezweken,
Grootvader, laet toch af te straffen zonder end!
Wy zyn zoo wel geleerd, door 't droevig wedervaren,
Dat ons geen vleiery op nieuw bekoren zal.
Wy zullen, door 't gedrag, uw gramschap doen bedaren,
En leven vroom en stil, uw grysheid ten gevall'.
Men ziet uw' grooten naem en lof, in 's weerelds hoeken,
Op vleugels van de faem zoo heerlyk uitgebreid:
Wy, de erven van uw huis zyn hier, als 's weerelds vloeken,
Gekluisterd op een klip, ver van de menschlykheid.
| |
| |
Laet onze misdaed toch by u verschoning vinden,
Schoon wy, aen 't schenden van uw wetten, schuldig zyn!
Verleiding die het oog der reden wist te blinden,
Heeft ons, eerst zonder erg, verlokt, door valschen schyn.
't Is waer, ons laf gemoed, altoos geneigd tot mallen,
Stelde, in de dertelheid van 't minnen, alle vreugd:
Schiep, in het wettig recht des huwlyks, geen gevallen,
En liet de drift veel toe, by de ongebonden jeugd.
Maer Caesar, let eens, wat de Minnaers al verhaelden;
Godinnen hadden zelfs ons hier in voorgegaen.
Wy die, door uw gezag, gelyk Godessen praelden,
Behoorden, onder 't jok der wetten, niet te staen.
Bespot de dwaesheid vry, die naer die rede luistert;
Maer wat gelooft men niet, door minnedrift verblind?
Een Vrouw, die alle pracht, by hare, ziet verduisterd,
Helpt zelf tot haer bedrog in rede, die zy mint.
Gy zult, na deze proef en straf, ons voorbeeld pryzen,
Laet ons nog eens genade ontfangen van uw hand!
Laet ons, in 't Vaderland, nog eens u eer bewyzen!
Ei, hael ons slechts te rug van dit afgryslyk strand!
Wy zyn 't, die uwe liefde en zorg, gestadig streelden,
Uw eenige vermaek in onze teedre jeugd;
Die, tot uw tydverdryf, rondom uw voeten speelden,
De zware zorg van 't ryk verdreven door de vreugd.
Wy zyn 't, die ieder een als Ryksprinsessen eerde,
En nu, door uw bevel, verlaet, bespot, en vlied.
Zyt gy 't, die tot dien staet uw kinderen verneerde?
Augustus, heeft dit schyn van waereldlyk gebied?
| |
| |
Is dan de teederheid van 't Vaderlyk medoogen,
Zoo onbeweegbaer, thans in uwer kindren nood;
Dat gy haer met uw wil en onverschillige oogen,
In nare angstvalligheid, laet worstlen, met den dood?
De naem van Julia was u zoo waerd, voor dezen
Dat Julia by u in top van eer moest staen.
Ach! om dien waerden naern, die u plag lief te wezen,
Verschoon ons misbedryf, uit drift en jeugd begaen!
Of mag ons 't schoon gezigt van Rome niet gebeuren,
Laet ons op beter plaets ten minsten zyn gebragt,
Daer wy in veiligheid ons droevig lot betreuren,
En niet gefolterd zyn van een barbaersche wacht.
Dit schrift, zo vuil bemorst van tranen, en van spatten,
Die 't bruischen van de zee my staeg in 't aenzicht slaet,
ô Caesar, zullen u, op 't klaerste doen bevatten,
In wat paleis de roem van Keizers kroast bestaet.
Helaes! ik kan niet meer, de wind beklemt myn zuchten,
Het gillende geloei snyt my, door al de leên!
Ach mocht Agrippa nu eens opzien, hoe de vruchten,
De vruchten van zyn trouw, gesleurt zyn en vertreên!
Hy zou .... doch zoo gy ook geplaetst waert by de Goden,
Wy hadden dit verlies van hulp op 't zeerst beklaegd.
Ach! Caesar, toon dan, door 't verzachten der geboden,
Dat gy, terwyl ge leeft, ook 't hart als Vader draegt!
|
|
Auteursrechtvrij