De rechte tyd van 't visschen met de suil.
ALs ik my, 's morgens vroeg, op 't lage strand bevond,
Sprak ik een' zeeman aen, die daer juist by my stond.
Hoe koomt het, zeide ik, Vriend, dat niemand nu garnalen,
Of zachten molenaer, tragt met de Suil te halen:
De zee is laeg en slegt; het strand is hard en hoog;
Het zwind van passen diep; de buitebank ligt droog;
Aen land is volk genoeg: wil niemand nu zyn de eerste?
En gistren krielde 't strand, toen haeste men om 't zeerste;
De vangst was groot, en dier; toen dagt ik dat van daeg
Elk weer zou bezig zyn: en 'k zie nu niemand graeg.
Gy spreekt, was 't antwoord, Vriend, naer uw onkundig oordeel.
Op gistren was het goed; van daeg waer 't zonder voordeel,
Het water is te klaer, de visch duikt voor de Suil,
Of zwemt, wanneer hy stuit, weer daedlyk uit den kuil.
De zee moet drabbig zyn, de grond het net doen klemmen,
Dan heeft de visch geen kracht, dan kan hy zien, noch zwemmen;
Dan zyn de vangsten goed, gelyk men gistren zag,
Als 't water helder is, dan suilt men niet by dag.
Ik dankte fluks den man, voor zyn gegeven reden,
Ik vind ze goed, en waer; ja 't is al lang geleden,
Dat ik, schoon niet op zee, dien ouden regel wist;
Dat meenig een het best in troebel water vist.
|
|
Auteursrechtvrij