Poëzy

[p. 369]

Groote stilte in zee.

HOe veel verscheelt de dag van gisteren en heden?
't Was gistren als of zee, en lucht, en winden streden.
Toen dorst geen Bootsman af, men had genoeg te doen,
Om, by den vloed, de Schuit, voor 't vlotten, te behoên.
Nu klaegt men, 't is te stil, en al te slecht voor 't laken;
Nu wurgt men in de muy om over zee te raken.
Nu word 'er van de vangst niet al te veel verwagt.
't Is al te zeer voor wind, de zee te stil en zacht.
De vis wil zyn geroerd, om van den grond te wyken;
Want anders kan het net de platvis niet bestryken.
Als 't water met den wind houd net en zeilen bol,
En ieder met zyn werk heeft bei de handen vol;
Dan gaet de nering wel; en schenkt een ryke winste.
In stilte werkt men steeds het meest, doch wint het minste.

Zoo gaet het met den Mensch, in allerhande staet.

Wie 't maklykst heeft, regt vaek het minst uit tot zyn baet,